21ος αιώνας. Εποχή της ταχύτητας. Εποχή του διαδικτύου. Εποχή που τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε όλα τώρα. Εποχή του έτοιμου φαγητού, του στιγμιαίου καφέ, της ταχείας εξυπηρέτησης, των γρήγορων αυτοκινήτων, της άμεσης επικοινωνίας.
Ζώντας όμως με αυτούς τους γρήγορους ρυθμούς, μήπως έχουμε ξεχάσει την αρετή της υπομονής; Μήπως έχουμε μάθει να απογοητευόμαστε εύκολα και τα παρατάμε ακόμα ευκολότερα; Μήπως αναμένουμε να θερίσουμε αμέσως μόλις σπείρουμε ή πριν καν ξεκινήσουμε τη σπορά;
Η ιστορία του κινέζικου μπαμπού είναι μία από τις αγαπημένες μου. Την είχα πρωτοακούσει από έναν Γιαπωνέζο προπονητή, αλλά την έχω επίσης συναντήσει σε αρκετά βιβλία και επαγγελματικά σεμινάρια. Το μήνυμά της είναι ισχυρό και μπορεί να σημαίνει διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους.
✔ Φυτεύεις ένα μικρό σπόρο κινέζικου μπαμπού και για έναν ολόκληρο χρόνο τον ποτίζεις και του βάζεις λίπασμα και τίποτα δεν συμβαίνει.
✔ Το δεύτερο χρόνο τον ποτίζεις και του βάζεις λίπασμα και τίποτα δεν συμβαίνει.
✔ Τον τρίτο χρόνο τον ποτίζεις και του βάζεις λίπασμα και τίποτα δεν συμβαίνει. Πόσο αποθαρρυντικό αρχίζει να γίνεται!
✔ Τον τέταρτο χρόνο τον ποτίζεις και του βάζεις λίπασμα και τίποτα δεν συμβαίνει.
✔ Τον πέμπτο χρόνο, συνεχίζεις να τον ποτίζεις και να του βάζεις λίπασμα και τότε… επιτέλους φυτρώνει και μεγαλώνει ΕΙΚΟΣΙ ΕΠΤΑ ΜΕΤΡΑ μέσα σε ΕΞΙ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ!
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι κατά τη διάρκεια των τεσσάρων πρώτων χρόνων δεν υπήρχε καμία ανάπτυξη. Όμως ανάπτυξη υπήρχε απλά συνέβαινε υπόγεια: Ένα τεράστιο ριζικό σύστημα αναπτυσσόταν και εξαπλωνόταν σε βάθος και σε πλάτος κάτω από την επιφάνεια της γης, για να είναι τελικά σε θέση να υποστηρίξει την εντυπωσιακή και ραγδαία ανάπτυξη.
Η ζωή μοιάζει πολύ με τη διαδικασία ανάπτυξης του κινέζικου μπαμπού. Συχνά αποθαρρυνόμαστε. Κάνουμε τα σωστά πράγματα και τίποτα δεν φαίνεται να συμβαίνει. Αλλά συμβαίνει, απλά δεν φαίνεται! Και όσοι από μας συνεχίσουμε, επιμείνουμε και δεν τα παρατήσουμε, θα δούμε τα αποτελέσματα σε όλο τους το μεγαλείο και θα απολαύσουμε τις ανταμοιβές.
Photo by p_x_g
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Στέλλα says
17/02/2010 at 21:07Άσπα,κι εγώ να σ'ευχαριστήσω για την υπέροχη ιστορία!Με έκανε να σκεφτώ πολύ!Συμφωνώ περισσότερο με το Βασίλη.Κι εγώ κάνω εύκολα υπομονή,όταν έχω κάποιο στόχο,κάποια μακροπρόθεσμη ωφέλεια.Δεν πιστεύω στην υπομονή για την υπομονή,δηλαδή να υπομένεις αντίξοοες και ψυχοφθόρες καταστάσεις άκριτα και χωρίς σκόπο,γιατί τότε όντως καταντάει απλά καταπίεση…
b. kalamiotis says
25/02/2009 at 19:22Ένα βράδυ η κόρη μου 3 χρονών τότε πήρε το μπουκάλι με το πονσταν και ήπιε λίγο και λίγο έριξε κάτω . Μ ε πήρε τηλ. Η παιδίατρος μας που ήταν μαζί με την γυναικά μου στο νοσοκομείο και μου είπε τι έγινε . Φυσικά τρελάθηκα . Διαβολική σύμπτωση ήμουν παρέα με τον γιατρό . Ένα πολύ καλό παιδί από τον Βόλο . Δεν είχε πάει όμως φαντάρος και έκανε το αγροτικό του. Σε ερώτηση μου τι θα γινόταν αν το μικρό το είχα εκεί ( έξω είχε 8-9 μποφόρ αέρα δεν κινούταν τίποτα) ? μου απάντησε δεν ξέρω να κάνω πλύση στομάχου . Τα συμπεράσματα δικά σου άσπα .
Aspa says
24/02/2009 at 22:59b.kalamiotis
Είναι τρομερό να τρέμεις να μην αρρωστήσεις, τι να λέμε τώρα. Πωπω, να έχει πάει φαντάρος για να έχει μάθει να κάνει ενέσεις. Απίστευτο…
b. kalamiotis says
24/02/2009 at 18:23Αγαπητή Άσπα δεν μπορείς να φανταστείς τι ωραία που ήτανε , όταν φυσικά κατάφερα μετά από 3 μήνες να συνηθίσω την έλιψη της οικογένειας μου. Εκεί η καρδιά σου δουλεύει στο πολύ ρελαντί , είναι πάρα πολύ δύσκολο να ανεβάσεις πίεση , αλλά βασική προϋπόθεση όλων αυτών είναι μην αρωστίσεις γιατί ο γιατρός στην καλύτερη περίπτωση θα έχει κάνει φαντάρος (γι΄αυτό και οι ντόπιοι δεν ήθελαν γυναίκα γιατρό γιατί σου λέει ο άνδρας πήγε και φαντάρος και έμαθε να κάνει ενέσεις) .
Aspa says
24/02/2009 at 16:32NdN
Έχεις δίκαιο, στον επαγγελματικό τομέα συνήθως αργούν να φανούν τα αποτελέσματα και πολλές φορές τα παρατάμε ενώ θα έπρεπε να έχουμε επιμείνει περισσότερο.
Aspa says
24/02/2009 at 16:29MAMA BIKY
Ευτυχώς τέλος καλό, όλα καλά!
Aspa says
24/02/2009 at 16:27Vassili
Πολύ σωστό αυτό που λες, συμφωνώ!
NdN says
24/02/2009 at 14:07Εξαιρετική η ιστορία με το μπαμπού, Ασπα. Κι εγώ πιστεύω ότι με υπομονή και επιμονή μπορούμε να καταφέρουμε πάρα πολλά. Το πρόβλημα είναι ότι υπομονή δεν έχουμε οι περισσότεροι καθότι ζητάμε αποτελέσματα από την πρώτη μέρα. Ειδικά πάντως στη δουλειά μας είναι πολύ δύσκολο να δούμε αποτελέσματα από την αρχή και γι αυτό η ιστορία μου φέρνει στο νου την εργασία μου.
ΜΑΜΑ ΒΙΚΥ says
24/02/2009 at 11:32Ηθελα απλά να σου πω πως δεν υπαρχεις πια στους αναγνωστες μου
Καποιος εσβησε γυρω στους 10 αναγνωστες απο εμενα και αρκετους αλλους blogers
Καποιος εχασε όλο του το blog γιαυτο συμβουλευουν να κραταμε backup για παν ενδεχομενο
Σε ενημερωσα για να μην νομισεις οτι σε διεγραψα εγω
επανηλθες απ΄οτι ειδα και σε ευχαριστω
Σε φιλώ
Vassilis says
24/02/2009 at 01:10Σίγουρα ναι στην υπομονή με την προϋπόθεση ότι σχετίζεται για την πραγματοποίηση ενός συγκεκριμένου στόχου που θέλουμε πολύ.
Aspa says
24/02/2009 at 01:01Besixdouze
Δεν συγκαταλέγω κι εγώ τον εαυτό μου στα …τέρατα υπομονής και για αυτό βρίσκω την ιστορία του μπαμπού συναρπαστική! Εδώ που τα λέμε αν είχα επιλογή σίγουρα θα διάλεγα ένα άλλο φυτό για τον κήπο μου!
Aspa says
24/02/2009 at 00:59ΜΑΜΑ ΒΙΚΥ
Και είναι τόσο ανυπόμονα σε αυτή την ηλικία! Να μου τα φιλήσεις και τα δύο!
Aspa says
24/02/2009 at 00:58nek
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, ισχύει σε όλους τους τομείς της ζωής. Με υπομονή και επιμονή οι ανταμοιβές θα εμφανιστούν.
Aspa says
24/02/2009 at 00:56di-ne-tou
Ευτυχώς δε θα χρειαστεί να φυτέψουμε Κινέζικο μπαμπού! Σίγουρα όμως θα χρειαστεί να είμαστε υπομονετικές σε άλλα θέματα κι εκεί πρέπει να σταθούμε στο ύψος μας!
Besixdouze says
24/02/2009 at 00:18νομίζω πως είναι μία ιστορία που κολλάει στα πάντα! σε σχέσεις, επαγγελματικά, γενικά στη ζωή! μακάρι να είχα τόση υπομονή, πραγματικά!
ΜΑΜΑ ΒΙΚΥ says
23/02/2009 at 23:37Πολύ μου άρεσε η αναρτηση σου Ασπά
Με υπομόνη και επιμονή κερδίζεις πάντα .Ετσι λέω στην μικρή μου όταν δεν μπορεί να κάνει κάτι.
Προσπαθεί…… προσπαθεί και όταν τα καταφέρνει λέει ΄΄Μαμά δίκιο είχες΄΄
nek says
23/02/2009 at 23:05POLY wraia istoria… pragmatika, an exeis ypomoni k douleyeis sklira panw se kati, kapoia stigmi tha se antameipsei kai me to parapanw. kai isxyei se olous tous tomeis tis zwis sou, oxi mono sta epaggelmatika.
di-ne-tou says
23/02/2009 at 22:50Πραγματικα Άσπα μου εγω δεν ειμαι ανθρωπος της υπομονης και δεν υπηρχε καμια περιπτωση να κανω ολη αυτη τη διαδικαδια για να μου βγει μετα απο 4 χρονια!!!
ειναι πραγματικα αξιοθαυμαστο και δειχνει οτι παντα αν κανεις κατι καλα οσος καιρος και να περασει ποτε μην απογοητευσε γιατι θα ανταμειφθεις!!! δε ξερω αν θα το αντεχα ομως ολο αυτο (και τη διαδικασια και τη τοση αναμονη)!!!
Aspa says
23/02/2009 at 22:20b. Kalamiotis
Είμαι σίγουρη ότι οι εμπειρίες που αποκόμισες στο νησί σε συντροφεύουν μέχρι σήμερα. Απίστευτο πραγματικά να λειτουργείς με το βιολογικό σου μόνο ρολόι…
Aspa says
23/02/2009 at 22:18Τα παπούτσια της Dorothy
Αυτό σκέφτομαι κι εγώ, ένα preview βρε παιδάκι μου… Αλλά όχι εκεί, στο σκοτάδι. Και όποιος αντέξει!
Καλό μας βράδυ!
Aspa says
23/02/2009 at 22:17Cook
Εξαιρετική η σύγκριση… Ελπίζω να ξεπεράσουμε με επιτυχία τη δύσκολη περίοδο της εφηβείας και να καμαρώσουμε τα βλαστάρια μας γερά και αγέρωχα… Υπομονή που χρειάζεται να έχουμε όμως…
Aspa says
23/02/2009 at 22:16Δέσποινα
Ε βέβαια έχουμε άλλους κανόνες εδώ στην Ελλάδα. Θα έμαθες φυσικά τα νέα περί αποδράσεως. Από την ανυπομονησία μας ούτε καν τις ποινές μας εκτίουμε πλέον ολόκληρες. (Τύφλα να ‘χει το Αλκατράζ!)
antinetrino says
23/02/2009 at 20:39Ασπα ευχαριστώ,
(H αλήθεια είναι ότι πολύ δύσκολα θα ταυτιζόμουν με τον γιαπωνέζο (ή κινέζο), την δεύτερη κιόλας μέρα θα έσκαβα να βρω τον σπόρο για να δώ τι σκατά έχει και δε φυτρώνει! Άσε που τώρα που το ξανασκέφτομαι, εγώ αποκλείεται να φύτευα μπαμπού στον κήπο μου. Τι είμαι κοάλα? Τι να φας απ’ το μπαμπού, την φλούδα του κορμού ή τα φύλλα? ………:Ρ
Άρα από την ιστορία σου συμπεραίνουμε ότι αν για κάποιο λόγο πρέπει οπωσδήποτε να φυτέψεις κάτι, τότε, είναι καλύτερα να φυτέψεις μαρούλια, που και φυτρώνουν γρήγορα και τρώγονται.) Γεια.
b. kalamiotis says
23/02/2009 at 20:14Το συγκεκριμένο το έζησα σε ένα πολύ μα πολύ μικρό νησί των Δωδεκανήσων όπου λόγου της δουλειάς μου έζησα εκεί δύο ολόκληρα χρόνια . Οι άνθρωποι που ζούνε εκεί είναι πραγματικά ήρωες διότι είναι ξεχασμένοι από ΟΛΟΥΣ . Κερδίζουνε όμως την ηρεμία που τους προσφέρει μια ζωή χωρίς να σε νοιάζει τι ώρα είναι? Να λειτουργείς με το βιολογικό σου και μόνο ρολόι . Αναπολώ τα δύο αυτά χρόνια που πέρασα στο νησί του Πολυβώτη . Αυτό είναι για μένα το μήνυμα της ιστορίας του κινέζικου μπαμπού
τα παπούτσια της Dorothy says
23/02/2009 at 20:08Πολύ ωραία η ιστορία του μπαμπου, αλλά χάθηκε ο κόσμος μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια να πετάξει έστω κι ένα κλαράκι? Ετσι, σαν preview για να σε γλυκάνει και να συνεχίσεις με περισσότερη όρεξη το πότισμα 🙂 Φιλιά, καλό απόγευμα!
cook says
23/02/2009 at 19:20εμενα παλι αυτη η ιστορια του κινεζικου μπαμπου μου θυμιζει το ρολο του γονιου…μοχθει,υποφερει,αυμβουλευει,χαίρεται και απελπιζεται,περνά την παιδικη ηλικια των βλασταριων του με ενα σωρο άγχη και ενοχες για το αν ειναι καλος γονιος,μετα έρχεται η εφηβεια με τις εκρηξεις και τις επαναστασεις(και εκει παει,ξεραθηκε το κινεζικο μπαμπου σκεφτεται!)…ώσπου φτανει καποτε και η στιγμη της βλαστησης..αλλοτε στερεο και γερο το νεο βλαστάρι κι αλλοτε προβληματικό…αναλόγως τον κηπουρο,το λίπασμα,το χώμα…
🙂
δεσποιναριον says
23/02/2009 at 17:04Α Ασπα, αυτα ειναι κινεζικες..φιλοσοφιες. Η ελληνικη λεει «το γοργον και χαριν εχει», «Καλλιο πεντε και στο χεριπαρα δεκα και καρτερει» . Λες να αλλαξει η νοοτροπια του ελληνα με την παγκοσμιοποιηση; Πολυ αμφιβαλω. Ασχετα θεωρω την υπομονη μεγιστη αρετη! Σε φιλω!
Aspa says
23/02/2009 at 15:37Κοκκινοσκουφίτσα
Εγώ σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Η σκέψη ότι η ανάρτηση μίλησε σε κάποιον προσωπικά μου δίνει μεγάλη χαρά!
Καλή μας εβδομάδα!
Aspa says
23/02/2009 at 15:36Σωτήρη
Καλώς ήρθες! Αν πάρουμε κατά γράμμα την πρόβλεψη, σε 4 χρόνια θα έχεις 27.000 αναγνώστες ή και περισσότερους! Δεν είναι κι άσχημα! 🙂
Ελπίζω να τα λέμε συχνά…
Aspa says
23/02/2009 at 15:34Κωστή
Είμαι υπέρ των υψηλών στόχων και της διεκδίκησής τους. Καμιά φορά πραγματοποιούνται γρήγορα, καμία φορά αργά — αρκεί να επιμείνουμε!
Καλή εβδομάδα!
Aspa says
23/02/2009 at 15:33barel
Έτσι πρέπει, να επιμένουμε και να μην το βάζουμε κάτω. Όπως λέει και το ρητό, «ότι δε μας σκοτώνει μας κάνει δυνατότερους.»
Aspa says
23/02/2009 at 15:32Maria Tzirita
Μετά από αυτό που έγραψες, τι άλλο να προσθέσω; “I rest my case!” Ελπίζω να διαβάσουν όλοι το σχόλιό σου γιατί είσαι παράδειγμα προς μίμηση… Πολλά φιλιά!
Aspa says
23/02/2009 at 15:31Carina
Καλώς ήρθες! Μου αρέσει πολύ ο τρόπος σκέψης σου και συμφωνώ απόλυτα. Άλλο η υπομονή και άλλο η επ’ αόριστον αναβολή της ευτυχίας για «όταν θα…»
Ελπίζω να τα λέμε συχνά!
Aspa says
23/02/2009 at 15:30sofia
Σωστό αυτό, θα το θυμάμαι! Σωστή διαχείριση του αποθέματος της υπομονής…
Aspa says
23/02/2009 at 15:27antinetrino
Εντυπωσιάστηκα που ταυτίστηκες με το μπαμπού και όχι με το γιαπωνέζο, αυτό επιβεβαιώνει το γεγονός ότι σκέφτεσαι έξω από τα καθιερωμένα… Εύχομαι και σε σένα λοιπόν εκρηκτική και εντυπωσιακή ανάπτυξη!
Aspa says
23/02/2009 at 15:24Αδαμαντία
Καλή εβδομάδα σε όλους μας, με περισσότερη υπομονή κι επιμονή!
Aspa says
23/02/2009 at 15:22maria 😀
Οι γονείς σου καλά να είναι οι άνθρωποι, λόγω επαγγέλματος ξέρουν πράγματι από υπομονή. Ας προσπαθήσουμε κι εμείς να τους ακολουθήσουμε όσο μπορούμε!
Aspa says
23/02/2009 at 15:21JD
Θα μου μείνει η απορία με τι τρόπο απογείωσες το διευθυντή σου και το Γενικό! Καλά – καλά δε θέλω να ξέρω, προσωπικά δεδομένα!
Καλημέρα!
Κοκκινοσκουφίτσα says
23/02/2009 at 15:08Σ’ ευχαριστώ προσωπικα για αυτή την ανάρτηση. Είναι σαν την έβαλες μόνο για μένα. Να είσαι καλά.
Σωτήρης says
23/02/2009 at 13:22Αν μεταφέρω τα ενδιαφέροντα που λες στην πρόβλεψη για την ανάπτυξη του blog μου, έχω να περιμένω 4 χρόνια μόνο 🙂
kostis says
23/02/2009 at 13:21Νομίζω ότι αυτό ισχύει σήμερα ιδιαίτερα για εμάς τους νεότερους,που θέλουμε να γίνουμε πλούσιοι αμέσως.Που θέλουμε να τα κάνουμε όλα μέσα σε λίγες μέρες.Καλό ή κακό δεν ξέρω,αλλά καλή εβδομάδα!
barel says
23/02/2009 at 13:13Υπομονή και επιμονή αυτές οι δυο σκέψεις με έχουν πραγματικά βοηθήσει πολύ στη ζωή μου. Και ειδικά στην αποτυχία δε το βάζω κάτω,αντιθέτως χαίρομαι. Άλλωστε απο τα λάθη μαθαίνουμε.
Maria Tzirita says
23/02/2009 at 12:50Για μένα αυτη η ιστορία Άσπα μου, είναι η ιστορία της ζωής μου… Χρόνια έγραφα και τίποτα δε συνέβαινε κι όμως…συνέβη! Κι η εξέλιξη είναι τόσο ραγδαία που ακόμα δεν το έχω πιστέψει ότι συμβαίνουν όλα αυτά στη ζωή μου! Αλλά δεν ήταν απλή τύχη, δούλεψα, ξενύχτησα, στερήθηκα πολλά και πραγματικά τα προηγούμενα χρόνια όλοι οι δικοί μου έλεγαν ότι κόπιαζα άδικα! Η ιστορία λοιπόν μου ταιριάζει γάντι και θα αναφερθώ σ’αυτήν με την πρώτη ευκαιρία! Σ’ευχαριστώ Άσπα μου και σε γλυκοφιλώ!
Carina says
23/02/2009 at 12:39Πρώτη φορά γράφω εδώ αλλά μου άρεσε η ιστορία του μπαμπού!
Η υπομονή είναι όντως αρετή. Το θέμα όμως είναι ότι περιμένουμε συνέχεια την ευτυχία, λέμε «αύριο θα έρθει, μεθαύριο, σύντομα», και ξεχνάμε ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι τώρα με όσα έχουμε. Η υπομονή αξίζει μόνο εκεί που είναι αναγκαία. Στα υπόλοιπα δεν υπάρχει το αύριο, παρά μόνο το σήμερα. 🙂
sofia says
23/02/2009 at 12:32Να σου πω Άσπα. Έχω βρει ένα κόλπο. Για να έχω υπομονή εκεί που πρέπει δεν κάνω καθόλου εκει που δεν χρειάζεται και τόσο, και ας είμαι γαιδούρα. Υπομονή στη δουλειά, στο σπίτι, με την οικογένεια δηλ. Στα υπόλοιπα είμαι άλλος άνθρωπος, Γιατί υπομονή υπομονή, γίνεσαι θύμα αν δεν προσέξεις.
καλημέρα
antinetrino says
23/02/2009 at 12:20Πάντως εγώ που ταυτίστηκα με το μπαμπού και όχι με τον γιαπωνέζο που το φύτεψε, διαπίστωσα ότι τελικά η υπομονή δεν είναι αρετή, είναι καταπίεση.
Και όταν καταπιέζεσαι για τέσσερα ολόκληρα χρόνια , μετά, χάνεις το μέτρο και με την πρώτη ευκαιρία πετάγεσαι από το υπόγειο στην ταράτσα! 27 μέτρα σε 6 εβδομάδες δεν το λες με τίποτα υπομονή , μάλλον η λέξη ανυπομονησία του ταιριάζει καλύτερα.
Ωραία ανάρτηση. 🙂
DaNaH says
23/02/2009 at 11:40Πολύ ωραία η ιστορία Άσπα! Όντως η υπομονή είναι μεγάλη αρετή και χάρισμα και δεν την διαθέτουν όλοι – δυστυχώς!
Adamantia says
23/02/2009 at 11:04Εχεις πολυ δικιο, η υπομονη ειναι μια ξεχασμενη αρετη.Πολυ σωστη και η ιστορια του μπαμπου. Καλη εβδομαδα σε ολους σας.
Anonymous says
23/02/2009 at 11:01καλημερα!!!
σχετικά με το κινέζικο μπαμπού, θα αγοράσω κ εγώ. τελος.
για μένα η υπομονή είναι καθημερινότητα πλέον… περιμένω για το αστικό, περιμένω να γίνει το φαγητό, περιμένω να τελειώσει το πλυντήριο, περιμένω να φτάσω στη δουλειά, περιμένω να διοριστώ (το πιο σημαντικό!) περιμένω να ξεφορτωθώ το κουνιάδο μου, περιμένω τον Άκη από τη δουλειά, περιμένω να με πληρώσουν για τις υπερωρίες που υποχρεωτικά κάνω, περιμένωωωω..
τι να πουν κ οι γονείς μου που από τον Ιούνιο περιμένουν να τους εξοφλήσουν για το σιτάρι που παρέδωσαν! ειδικά οι γονείς μου, έχουν να λένε για την υπομονή, καθότι στη γεωργική, πρώτα βάζεις υπομονή κ μετά όλα τα άλλα..
προσωπικά δε βιάζομαι καθόλου! κ αν με πιέσουν να κάνω γρήγορα ή το στυλ «άντρα θέλω, τώρα τονε θέλω», τρελαίνομαι!
maria 😀
JD says
23/02/2009 at 10:20Καλημέρα! Άκου λοιπόν:
Δουλεύεις 1 χρόνο σε μεγάλο όμιλο! Προσπαθείς ιδρώνεις και…τίποτα!
Δουλεύεις 2ο(δεύτερο) χρόνο σε μεγάλο όμιλο! Προσπαθείς ιδρώνεις πολύ και….τίποτα!
Δουλεύεις 2ο(δεύτερο) χρόνο σε μεγάλο όμιλο! Προσπαθείς ιδρώνεις πιο πολύ και….σχεδόν τίποτα!
Τον 4ο χρόνο πιάνεις τον διευθυντή σου και το Γενικό και τους απογειώνεις κάθε εβδομάδα περίπου 40 μέτρα (40m/week)! Πλέον σε αφήνουν στην ησυχία σου!Έχεις κερδίσει!
Πέραν της πλάκας η υπομονή είναι αρετή….αλλά όλα έχουν τα οριά τους!ΟΛΑ!Καλή σου μέρα!