Όλα είχαν κανονιστεί. Το Σάββατο το βράδυ, τα κορίτσια θα κοιμόντουσαν στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Το σχεδιάζαμε εδώ και 3-4 μέρες. Από νωρίς ετοιμάσαμε πυτζαμούλες, οδοντόβουρτσες, βιβλιαράκια, μέχρι και τα αγαπημένα τους φλιτζάνια για το γάλα. Κατά τις 7.00, ήρθε η μαμά μου να τις πάρει. Ήταν ενθουσιασμένες! Χοροπηδούσαν από τη χαρά τους! Πήραν τα πραγματάκια τους, μας αγκάλιασαν και έφυγαν….
Βέβαια πρέπει να πω ότι δεν είναι συνηθισμένο για τα κορίτσια να κοιμούνται στου παππού και της γιαγιάς. Με τους γονείς μου μένουμε πάνω-κάτω, οπότε παππούδες κι εγγονές περνάνε αρκετό χρόνο μαζί κάθε μέρα, αλλά το βράδυ ο καθένας πηγαίνει στο κρεβατάκι του! Η Εβελίνα, σαν πιο μεγάλη, έχει κοιμηθεί 2-3 φορές κάτω, αλλά την τελευταία φορά, η Εβίτα πάτησε πόδι: «Κι εγώ θέλω να κοιμάμαι στης ζαζάς!»
Αν και σπάνια δίνεται σε μένα και στο Βασίλη η ευκαιρία να βγούμε, δεν είχαμε προγραμματίσει έξοδο. Λίγο το ότι λείπαμε όλη μέρα, λίγο ο βροχερός, φθινοπωρινός καιρός είχαμε αποφασίσει να μείνουμε μέσα. Όμως η προοπτική μιας ήσυχης και ξεκούραστης βραδιάς στο σπίτι έμοιαζε υπέροχη.
Πέρασε μία ώρα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ω ναι! Ήταν η μαμά μου…
Μαμά μου: Έχουμε πρόβλημα. (Houston, we have a problem.)
Άσπα: Τι έγινε;
Μαμά μου: Όλα πήγαιναν καλά, είχαν πέσει στα κρεβατάκια τους, μέχρι που η Εβελίνα έκανε ένα αστείο για το πόσο τρομαχτικές είναι οι σκιές, η Εβίτα έβαλε τα κλάματα και τώρα δεν ηρεμεί, σε ζητάει.
Άσπα: Θέλει να έρθω να την πάρω;
Μαμά μου: Ναι.
Άσπα: Καλά κατεβαίνω.
Λέω στο Βασίλη τα νέα. Κοιταζόμαστε και ανασηκώνουμε τους ώμους, σαν να λέμε «τι να κάνουμε;»
Κατεβαίνω. Η Εβίτα είναι γαντζωμένη στην αγκαλιά της μαμάς μου. Ποτάμι τα δάκρια.
Άσπα: Τι έγινε Εβιτάκι; Τρόμαξες;
Εβίτα: ΝΑΙΑΙΑΙΑΙ….
Άσπα: Θέλεις να έρθεις να κοιμηθείς πάνω;
Εβίτα: ΝΑΙΑΙΑΙΑΙ….
Μαμά μου: Θα κοιμηθείς κάτω άλλη φορά, εντάξει;
Εβίτα: ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕ!!!
Άσπα: Καλά, έλα τώρα, πάμε να πούμε καληνύχτα στην Εβελίνα κι ανεβαίνουμε.
Περνάμε από το κρεβάτι της Εβελίνας.
Άσπα: Τι έγινε Εβελινάκι; Τρόμαξε η αδελφή σου;
Εβελίνα: (Περίλυπη) Ναι.
Εβίτα: Εντάξει. Εμείς ανεβαίνουμε γιατί έχει περάσει η ώρα. Άντε, καληνύχτα!
Εβελίνα: Όμως μαμά… (έχει αρχίσει να σουφρώνει το μέτωπο)
Άσπα: Τι;
Εβελίνα: (Έτοιμη να βάλει τα κλάματα) Ανησυχώ πολύ για το γατάκι μου…
Άσπα: Το γατάκι σου; Ποιο γατάκι σου; Το μωβ ή το άσπρο;
Εβελίνα: (Με το ζόρι κρατιέται…) Το άσπρο, το μεγάλο…
Άσπα: Μου το λες γιατί θέλεις να σου το κατεβάσω ή μήπως έχεις κάτι άλλο στο μυαλό σου;
Εβελίνα: (Κλαίγοντας…) Θέλω να ανέβω, θέλω να κοιμηθώ στο κρεβατάκι μου.
Άσπα: Καλά, έλα βάλε παπούτσια.
Μαμά μου: Θα κοιμηθείτε κάτω άλλη φορά, εντάξει;
Εβίτα: ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕ!!!
Πηγαίνουμε προς την πόρτα. Τα κορίτσια κλαίνε ακόμα.
Άσπα: Ελάτε τώρα κορίτσια, μην κλαίτε! Για σκεφτείτε: Θα κάνουμε έκπληξη στον μπαμπά! Δε μας περιμένει! Θα ανοίξουμε την πόρτα, θα μας δει και θα τρελαθεί!
Σκάνε χαμόγελο.
Οι γονείς μου ενθουσιάζονται με τη σκέψη ότι θα κάνουμε έκπληξη (μα τι έκπληξη!) στο Βασίλη και μας ακολουθούν στις σκάλες για να δουν κι εκείνοι την έκφρασή του. Χτυπάμε το κουδούνι, ο Βασίλης ανοίγει και τι να δει; Όλη την κομπανία των 5, έξω από την πόρτα!
Βασίλης: Τι έγινε ρε παιδιά;
Οι μεγάλοι ξεκαρδιζόμαστε, αλλά οι μικρές αρχίζουν και πάλι να κλαίνε περιγράφοντας στον μπαμπά τους την περιπέτεια (της μιας ώρας). Μετά από λίγο τα πνεύματα ηρεμούν. Τα κορίτσια πέφτουν στα κρεβάτια τους και όλα ξαναγυρνούν στους κανονικούς τους ρυθμούς… Έλα μωρέ! Σε 15 χρόνια που θα έχουν φύγει για σπουδές, θα ξαναθυμηθούμε τι σημαίνει «ήσυχη βραδιά στο σπίτι». Μέχρι τότε, θα απολαμβάνουμε την καθημερινή φασαρία των ζουζουνιών μας.
Αλλά να σας πω κάτι; Αυτή τη γλυκιά φασαρία, δεν την αλλάζω με τίποτα!
Photo by tuexperto_com3
Εν τω μεταξύ,κι εγώ τη γιαγιά μου, "ζαζά" την έλεγα μέχρι 4 χρονών.Τι γλυκιά σύμπτωση!Κι ακούγεται και πολύ ωραία,πολύ χαριτωμένα!
Αχ,τι μου θυμίσατε τώρα βραδιάτικα!Η μαμά μου μια φορά με είχε αφήσει σπίτι της γιαγιάς μου,καλή ώρα.Είδα ένα πολύ άσχημο όνειρο,ξύπνησα,έκλαιγα και την πήραμε τηλ για να έρθει.Αλλά με καθησύχασε μόνο τηλεφωνικά και δεν ήρθε,πόσο μάλλον να με πάρει σπίτι.Ούτε λόγος…Το θεώρησε ευκαιρία να μάθω να τα βγάζω πέρα στις "κακουχίες" της ζωής…Ακόμα το θυμάμαι.
Εβελίνα και Εβίτα,έχετε πολύ καλή μαμά,που κατάλαβε αμέσως πώς νιώθατε και σας πήρε…Σίγουρα θα χαρείτε πολύ,όταν μετά από λίγα χρόνια,διαβάσετε το ποστ!
YO!Reeka άσε, ο Βασίλης με τους δικούς μου έχουν κάνει κόμμα και ποιος νομίζεις ότι είναι εκείνος που έχει μείνει έξω από την παρέα; Εγώ! Οπότε «το κράτα γερά» πηγαίνει σε μένα! Ευχαριστώ! 🙂
Cook, ωχ ναι θυμάμαι, κι εγώ κάποια εποχή προσπαθούσα να διώξω τους γονείς μου από το σπίτι για να μείνω μόνη. Θα πληρώσω με το ίδιο μου το νόμισμα. Μμμμ…
@YO!Reeka
H αλήθεια είναι ότι εκείνο το βράδι έφαγα καλαμάκι – πίτα
και δεν κατάλαβα την ήττα!
Γέλα τώρα αλλά σύντομα θα καταλάβεις και εσύ ….
Όσον αφορά τη συγκατοίκηση μπορώ να πώ ότι … με αντέχουν ακόμα!
έτσι όπως το είπες Ασπα μου…και μη νομισεις…πολύ νωρίτερα απο τις σπουδες,αυτες θα σας διώχνουν για να μεινουν μονες στο σπίτι 🙂
α, επίσης σε σχέση με τη συγκατοίκηση με τους γονείς έχω να πω
βασίλη κράτα γερά 🙂 🙂
(η *αθηνά* μού λέει, “καλά μωρέ και συ”)
έφαγε ήττα ο βασίλης χα χα
@ Δεσποινάριον
Τι ωραίο για μια μαμά τα παιδιά της να έχουν μεγαλώσει, να έχουν φύγει, αλλά να παραμένουν κοντά της επειδή το θέλουν… Είμαι σίγουρη ότι έτσι συμβαίνει στην περίπτωσή σου. Μάλλον κάτι θα έκανες καλά στο μεγάλωμά τους… Φιλιά!
Απο μια μαμα που τα δικα της μεγαλωσαν και εφυγαν, τελικα.. οταν ειμαστε τοσο κοντα τους οταν χρειαζεται, ποτε δε φευγουν μακρυα.. Φτου σας μη σας ματιασω και τα τεσσερα παιδια!!!! Φιλια!
Αχ Βασίλη, το ταλέντο σου μένει αναξιοποίητο…
Όταν μείνουμε μπακούρια, θα γράψεις ολόκληρα τραγούδια!
Άσπα αν και δεν μου ακούγεται όμορφα το επίθετο (μπακούρι) μην ανησυχείς για το θέμα της … μπακουρίασης! Θα είμαστε παρεούλα και σου αφιερώνω το παρακάτω στιχάκι :
Γλυκό μου κ΄όμορφο "μπακούρι"
μαζί σου θα' μαι εγώ & θα σου φέρνω… γούρι!
κι όταν θα φύγουν οι μικρές
θα κάνουμε τα δυό μας το πιο…γλυκό χουζούρι!
Μαρίνα, πολύ εύστοχο το «1001 όνειρα ανεξαρτησίας». Έτσι ένιωθα κι εγώ στα 18 μου! Τέλος πάντων προλαβαίνω ακόμα να τα χαρώ μέχρι να μείνω… μπακούρι!
Μια χαρά ακούω τα παιδάκια σου..άμα τα βγάζεις τα μικρά απο τη πεπατημένη, δεν προσαρμόζονται.
Και μη κάνεις όνειρα όταν θα σου φύγουν οι μικρές..γιατί όταν έρθει εκείνη η ώρα..θρήνος. Εκείνες φεύγουν μές τη καλή χαρά με τα 1001 όνειρα ανεξαρτησίας και εσύ μένεις..μπακούρι. Και σου λείπουν αφάνταστα.
Αδαμαντία, χα,χα, είμαι σίγουρη ότι κι εγώ τα ίδια θα κάνω! Θα πλαντάξω…
Μαριλένα, πού θα πάει; “Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι!”
σου λείπουν αναμφίβολα, αλλά ειναι και απαραίτητος αυτος ο χρονος, για να ΜΗ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ!!
απλα, να καθεσαι ακίνητη να χαζευεις μιά ταινία ή μόνο να ονειρεύεσαι :))
Mmmm αυτα ελεγα κι εγω κι οταν εφυγε η κορη μου να σπουδασει Κομοτηνη εκλαιγα μεχρι τα Χριστουγεννα που ξαναγυρισε για διακοπες!
@Sofia
Σοφία, θα το συνηθίσω, θα το συνηθίσω! (ΚΑΠΟΤΕΕΕΕ….) Καλή μας εβδομάδα!
@ Βασίλη
Βασίλη κι εκείνες τώρα που είναι μικρές ψηφίζουν «Ποτέ χωρίς τους γονείς μου» αλλά θα αλλάξουν. Δε θα αλλάξουν;
@Χελώνα
Κάνω ό,τι μπορώ Χελώνα μου… Μέχρι και γράφω για αυτές τις στιγμές για να τις θυμάμαι για τα καλά! Φιλιά στα χελωνόπαιδα.
Είναι τόσο ωραίες αυτές οι ζεστές οικογενειακές στιγμές.Πόσο θα σου λείψουν όταν φύγουν!!Γι αυτό απόλαυσέ τες οσο περισσότερο μπορείς.
Ψηφίζω Ζουζουνοφασαρία για πάντα! για να κάνω και μία παράφραση της ταινίας/βιβλίου με τη Sally Field : ΠΟΤΕ ΧΩΡΙΣ ΤΙΣ ΚΟΡΕΣ ΜΟΥ!
Θα το συνηθίσεις Ασπούλα να μένεις χωρίς τα παιδιά!
ΠΟΤΕΕΕΕΕΕΕΕ!
Καλήμέρα