To 1976, στους αγώνες Special Olympics που διεξήχθησαν στη Spokane της Ουάσινγκτον, εννέα αθλητές οι οποίοι είχαν όλοι σωματικές ή πνευματικές αναπηρίες, συγκεντρώθηκαν πίσω από τη γραμμή εκκίνησης των εκατό μέτρων ταχύτητας.
Με τον πυροβολισμό, όλοι ξεκίνησαν, όχι και με τη μεγαλύτερη ορμή που θα μπορούσατε να φανταστείτε, αλλά με επιθυμία να τρέξουν στον αγώνα, να τερματίσουν και να κερδίσουν. Όλοι δηλαδή, εκτός από έναν νεαρό, που σκόνταψε, σωριάστηκε κάτω και άρχισε να κλαίει. Δύο συναθλητές του, τον άκουσαν να κλαίει, επιβράδυναν και κοίταξαν προς τα πίσω. Μετά γύρισαν και τον πλησίασαν.
Ένα κορίτσι με σύνδρομο Down γονάτισε, φίλησε τον νεαρό και του είπε, “Αυτό θα βοηθήσει τον πόνο να περάσει”. Μετά και οι τρεις τους, ένωσαν τα χέρια και περπάτησαν μαζί ως τη γραμμή τερματισμού.
Όλοι στο στάδιο σηκώθηκαν όρθιοι και οι ζητωκραυγές συνεχίστηκαν για αρκετά λεπτά. Όσοι ήταν εκεί, ακόμα διηγούνται την ιστορία. Γιατί;
Γιατί βαθιά μέσα μας, όλοι ξέρουμε ένα πράγμα. Σημασία στη ζωή δεν έχει απλά να κερδίζουμε εμείς οι ίδιοι. Σημασία στη ζωή έχει να βοηθάμε τους άλλους να κερδίσουν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να επιβραδύνουμε και να αλλάξουμε την πορεία μας.
Πηγή: Snopes.com
Photo by David Fulmer
Φαραόνα,
Προσωρινός “λόξυγκας”, φτιάχτηκε από μόνο του!
AΣΠΑ
καλημερα
το ποστ σου με την φοβερη λίρα χαχαχα!!
δεν μου βγαζει σχόλια.Γιατι?
Μαρία,
Ωραία τα λέει η πεθερά σου και για να την αναφέρεις εδώ, φαίνεται ότι την εκτιμάς… Αλλά είμαι σίγουρη ότι έτσι αισθάνεται κι εκείνη για σένα!
Καλό μήνα!
μπράβο στα παιδιά!
με κάλυψε απόλυτα η Μαρία Τζιριτα.
είναι αυτό που λέει κ η πεθερά μου: << -τόσοι άνθρωποι δεν βλέπουν, δεν ακούνε, έχουν του κόσμου τις ιδιαιτερότητες κ όμως εμείς που λεγόμαστε φυσιολογικοί, δεν μπορούμε να "δούμε", να "ακούσουμε", να ανοίξουμε τη καρδιά κ τη ψυχή μας,όπως αυτοι, να καταφέρουμε τόσα, όσα αυτοί>>
ακόμη κι εγώ που δεν ακούω καλά, μη νομίζεις πως είμαι τέλεια.. χρειαζόμαι ακόμη βελτίωση..
Σοφία
Κάτι συγκεκριμένο θα έχεις στο μυαλό σου και δεν ξέρω τι, αλλά αποκλείεται όλοι αυτοί να ακούσουν εμένα, οπότε…
Καλό μήνα!
Άσπα ,
αυτά να τα πεις σε όλους που γράφουν το παιδί τους σε ένα σύλλογο, χορό, μουσική, ότι νάναι, και αρχίζουν οι διαγωνισμοί στον πρώτο μήνα..
καλό μήνα
Maria Tzirita
Καλό μήνα Μαρία μου! Προκαλεί τέτοιο θαυμασμό αυτή η ιστορία που δε θα μπορούσε κανείς παρά να την αναδείξει. Καλό βράδυ!
Άνεμε
βεβαίως και να υπογράψουμε όλοι – σίγουρα δε φτάνει, αλλά είναι μία αρχή. Εγώ έχω υπογράψει από τότε που το πρωτοείδα στο blog σου. Σε χαιρετώ…
Venceremos
Τουλάχιστον το συνειδητοποιούμε οπότε είναι το πρώτο βήμα για να το αλλάξουμε! Πολλές ευχές για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο…
Πόσο καλύτεροι από μας είναι αυτοί οι άνθρωποι… Κι εμείς μπροστά τους ανάπηροι, ανίκανοι, ανεπαρκείς… Καλό μήνα Άσπα μου – χαίρομαι που μοιραζόμαστε τις ίδιες ευαισθησίες.
απίστευτο άρθρο και σίγουρα ταιριάζει στο μπλόγκ της λυγερής
αν θέλεις ανάρτησε το αίτημα μας για υπογραφές
Η προσπάθεια συνεχίζεται….
Φτάνει πια θα μείνουμε αμέτοχοι, βουβοί , μοιραίοι και άβουλοι αντάμα
προσμένοντας ίσως κάποιο θάμα ????
Εάν σε αγγίζει ,τίμησέ το με την υπογραφή σου
καλησπερα .Συμφωνω με τον σχολιαστη. δεν τιθεται θεμα ανθρωπιας αλλα αντιληψης. τοσο πολυ εχουμε κλειστει στο εγω μας,. δεν αντιλαμβανομαστε τι γινεται γυρω μας, δυστυχως,
καλα να περασεις
φιλια καρυστινα
Antinetrino
Πολύ φοβάμαι ότι έχεις δίκαιο… Από την πολλή τρεχάλα έχουμε σταματήσει ακόμα και να σκεφτόμαστε. Γεια χαρά και καλό Σαββατοκύριακο.
Γειά σου Άσπα, πράγματι όμορφη ιστορία, αλλά με την φόρα που έχουμε πάρει όλοι μας, νομίζω ότι δύσκολα πέφτουν στην αντίληψή μας τέτοια γεγονότα. Δηλαδή και να πέσει κάποιος δίπλα μας , θα τον προσπεράσουμε χωρίς να αντιληφθούμε ότι έπεσε. Πλέον δεν τίθεται ζήτημα ανθρωπιάς, αλλά αντίληψης. Σε χαιρετώ , κράτα καλά και καλό πσκ.
Αδαμαντία
Χαίρομαι που σου άρεσε! Και μένα μου αρέσουν οι θετικές ιστορίες και για αυτό ανά τακτά χρονικά διαστήματα παρουσιάζω και από μία εδώ στο blog. Καλό Σαββατοκύριακο!
Mπραβο Ασπα,πολυ ωραια αναρτηση. Δεν την ηξερα αυτη την ιστορια αλλα με συγκινησε.Καλο σαββατοκυριακο!!
Βασίλη,
Σωστό και σοφό!
Ωραία ιστορία. Να προσθέσω και μία σκέψη ακόμα στο κουβάρι για το νόημα της ζωής : τo πόσο ανεξίτηλο θα είναι το αποτύπωμα που θα αφήσουμε με τη ζωή μας δεν θα εξαρτάται από το αν εμείς κερδίσαμε/πρωτεύσαμε αλλά επειδή βοηθήσαμε άλλους να τα καταφέρουν να πετύχουν.
….Και τώρα επειδή αύριο έχουμε να σηκωθούμε πρωί, πάω να αφήσω ένα ανεξίτηλο σημάδι στο στρώμα! καληνύχτα…
Μαριλένα,
Αυτό είναι το νόημα της ζωής και είναι αξιοθαύμαστο ότι κάποια από τα παιδιά το γνώριζαν, ενώ κάποιοι από εμάς ακόμα το ψάχνουμε…
Φιλιά καλό βράδυ 🙂
αυτο έχει εξαλλου και τη μεγαλυτερη σημασία,
ακριβώς αυτο είναι το νοημα της ζωής
φιλια και καλο βράδυ ασπα 🙂