Την πρώτη εβδομάδα του πρώτου έτους των σπουδών μου, είδα μια σημείωση στον πίνακα ανακοινώσεων του πανεπιστημίου, ότι θα γινόταν ενημέρωση για το πρόγραμμα Erasmus. Τώρα σχεδόν όλοι έχουν ακούσει για το Erasmus αλλά τότε ήταν κάτι σχετικά καινούργιο. Η προοπτική του να κάνω ένα εξάμηνο των σπουδών μου στο εξωτερικό μου φάνηκε φανταστική κι έτσι πήγα στη συνάντηση.
Ο υπεύθυνος καθηγητής μάς έδωσε αρκετές πληροφορίες και έφυγα από τη συνάντηση ενθουσιασμένη. Είχα ήδη αποφασίσει ότι θα έκανα αίτηση! Δεν ήξερα σε ποια χώρα θα πήγαινα, αλλά δεν θα την έχανα την ευκαιρία, θα πήγαινα!
Ένα χρόνο αργότερα, στις αρχές του δεύτερου έτους των σπουδών μου βρισκόμουν στο αεροπλάνο για τη Νίκαια της Γαλλίας.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα νιώσει αμφιβολία για την απόφασή μου να φύγω στο εξωτερικό.
Αλλά εκείνη τη στιγμή, την ώρα της απογείωσης, είπα από μέσα μου: “τι πήγα κι έκανα”;
Εκείνη τη στιγμή, με έπιασε ο φόβος… Τι πήγα κι έκανα και άφηνα το σπιτάκι μου; Μήπως ήταν ένα τεράστιο λάθος; Κι αν δεν μου άρεσε; Και δεν τα κατάφερνα με τη γλώσσα στο πανεπιστήμιο; Και αν δεν μου άρεσε η Νίκαια;
Για αυτό το τελευταίο γελάμε δυνατά. Για την ακρίβεια, ξεκαρδιζόμαστε! Η Νίκαια ήταν ένας παράδεισος επί της γης και κάθε φορά που έφευγα το πρωί από τη φοιτητική εστία να πάω στη σχολή, τσιμπιόμουν για να βεβαιωθώ ότι δεν κοιμάμαι. Τι τυχερή ήμουν που ζούσα μέσα σε τόση ομορφιά!
Οι σπουδές μου με το Erasmus στη Νίκαια της Γαλλίας ήταν μία από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου. Όταν κόντευε να φτάσει το τέλος του εξαμήνου, αποφάσισα ότι δεν ήθελα να φύγω! Επικοινώνησα με τον καθηγητή μου και τον παρακάλεσα να μου πει ποια ήταν η διαδικασία για να μείνω ένα ακόμη εξάμηνο – όπως και έγινε.
Εκείνη τη χρονιά έκανα φίλους από όλον τον κόσμο, έπιασα δουλειά για να βγάζω το χαρτζιλίκι μου, ταξίδεψα με το τρένο σε όλη την Ευρώπη, είδα πώς ζουν οι άνθρωποι στο εξωτερικό, άνοιξε το μυαλό μου. Επέστρεψα στην Ελλάδα μια εντελώς διαφορετική Άσπα.
Περιττό λοιπόν να πω ότι ήθελα το ίδιο και για τα παιδιά μου. Είχα σπείρει το σπόρο από τότε που ήταν μικρά. Τους έλεγα ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν ένα εξάμηνο των σπουδών τους εξωτερικό ή να πάνε έξω για μεταπτυχιακά. Τους είχα δείξει φωτογραφίες, τους είχα διηγηθεί όλες τις περιπέτειές μου (ε, καλά όχι κι όλες). Δεν ήταν μόνο εκείνη η χρονιά στη Γαλλία αλλά και και όλες οι άλλες πόρτες που άνοιξαν και τα ταξίδια που έκανα μετά από τη Γαλλία, λόγω των ανθρώπων που γνώρισα εκεί.
Δεν θέλουν όλα τα παιδιά να συμμετάσχουν σε τέτοια προγράμματα – και δεν τρέχει τίποτα μια και το κάθε παιδί έχει το δικό του χαρακτήρα. Αλλά τα δικά μου φαίνονταν αποφασισμένα να το κάνουν.
Στο πρώτο έτος των σπουδών της η Εβελίνα άρχισε να ενημερώνεται για το πρόγραμμα Study Abroad της σχολής της. Χάρηκα φυσικά, αν και μου φαινόταν ακόμη μακρινό. Είχε αποφασίσει να πήγαινε στο τρίτο έτος (δηλαδή φέτος) και είχαμε ακόμη πολύ καιρό μέχρι το τρίτο έτος (νόμιζα).
Στη δική της περίπτωση τα πανεπιστήμια δεν περιορίζονταν στην Ευρώπη όπως συνέβαινε στο Erasmus. Βέβαια δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα είχε άγριες διαθέσεις. Δηλαδή εντάξει, δεν ήθελε να πάει Γαλλία. Ας πήγαινε Ιταλία, Αγγλία ή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα!
Άντε, ας πήγαινε Νέα Υόρκη που έχουμε και συγγενείς. Άντε Καλιφόρνια που έχει και καλό καιρό.
Αλλά όχι! Ήθελε… Καναδά! “Πώς και δεν θέλεις Αλάσκα, παιδάκι μου;” της έλεγα μεταξύ αστείου και σοβαρού. “Ή κάτι πιο βόρεια, έτσι για να πεθάνεις στα σίγουρα από το κρύο;”
Αλλά είχε κολλήσει με τον Καναδά. Έχω ακούσει τα καλύτερα για τον Καναδά, αλλά δεν είναι κάπως μακριά; Ποιος με άκουγε όμως; Ξεκίνησε τη διαδικασία της αίτησης.
Πέρασαν αρκετοί μήνες προετοιμασίας και εμποδίων, γιατί πάντα κάτι συνέβαινε που δυσκόλευε την κατάσταση. Όπως για παράδειγμα ότι το πανεπιστήμιο που ήθελε να πάει, δεν θα δέχονταν φέτος φοιτητές. (Αλλά τελικά έκανε αίτηση στο διπλανό). Όπως ότι δεν έβρισκε μαθήματα που να μπορεί να μεταφέρει στο εδώ πανεπιστήμιο. (Βρήκε τη λύση). Και ένα σωρό άλλες δυσκολίες.
Σε ένα από αυτά τα τελευταία μεγάλα εμπόδια, υπήρχε κάτι μέσα μου που με έτρωγε να της πω: “Δεν πειράζει βρε Εβελίνα, μην πας… Σιγά, θα πας για μεταπτυχιακά μετά… Μείνε εδώ, θα περάσουμε καλύτερα!”. Αλλά δεν της το είπα. Αντ’ αυτού είπα: “Αν δεν είχα πάει τότε Γαλλία δεν θα ήμουν η ίδια Άσπα.” Κι εκείνη απάντησε: “Εμείς αυτήν την Άσπα θέλουμε και αγαπάμε, δε θα θέλαμε άλλη Άσπα”.
Με αυτά και με αυτά, προχθές μπήκαμε στο αυτοκίνητο για το αεροδρόμιο. Στο δρόμο αναρωτιόμουν πώς πέρασαν τα χρόνια. Και πώς φτάσαμε στο σημείο να πηγαίνει η κόρη μου τώρα σε πρόγραμμα σπουδών στο εξωτερικό!
Αναρωτιόμουν πώς να αισθάνονταν οι γονείς μου όταν έφευγα. Άραγε είχαν κι εκείνοι το ίδιο σφίξιμο στην καρδιά; Ποιος ξέρει, μπορεί να ήταν πιο ψύχραιμοι επειδή εγώ ταξίδευα πιο συχνά ως αθλήτρια…
Αλλά καθώς οδηγούσα και ξεκίνησε να παίζει το αγαπημένο της τραγούδι (και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα) ωπ, με θυμήθηκε και πάλι εκείνη η σκέψη από τα παλιά. Ακριβώς η ίδια φωνή. Ακριβώς η ίδια σκέψη:
“Τι πήγα κι έκανα;”
Τι πήγα κι έκανα και έστελνα το παιδί μου στην άλλη άκρη του κόσμου; Στο ΚΡΥΟ; (Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει με το κρύο. Μάλλον το άγχος κάθε μαμάς που σέβεται τον εαυτό της που θέλει να επιβάλει στο παιδί της να φοράει ζακέτα και δεν μπορεί!)
Και τότε συνήλθα. Το “τι πήγα κι έκανα” ήταν σίγουρα καλός οιωνός. Το σκέφτηκα όταν ήμουν 20 και αποδείχτηκε ότι κακώς φοβόμουν. Ο φόβος ήταν απλώς μέρος της διαδικασίας. Μου χτύπησε την πόρτα αλλά δεν τον άφησα να με πτοήσει. Συνέχισα και έζησα μια από τις ομορφότερες περιπέτειες της ζωής μου.
Το σκέφτηκα και τώρα, που η κόρη μου είναι 20. Αλλά δεν τον άφησα να με πτοήσει ούτε τώρα. Όσο κι αν ήθελα να κάνω αναστροφή και να επιστρέψω σπίτι, να την κλειδώσω στο δωμάτιό της και να μην το πω σε κανέναν, συνέχισα να οδηγώ ως το αεροδρόμιο.
Αυτή τη τη φορά είναι σειρά της κόρης μου να ζήσει μια από τις ομορφότερες περιπέτειες της της ζωής.
Τι πήγα κι έκανα;
Τι καλά που έκανα!
Τι καλά που έκανε!
Αχ Άσπα τι μού θύμισες τώρα!!! 4 Φεβρουαρίου του 2008 ξεκινούσε το δικό μου Εράσμους στο Παρίσι και για μια εβδομάδα είχα μαζί μου τους γονείς μου. Όταν έφυγαν και συνειδητοποίησα ότι για πρώτη φορά ήμουν μόνη για πρώτη φορά και σε άγνωστο μέρος, άρχισα να μετράω τις ημέρες σαν φαντάρος!! Έτσι πέρασε ο πρώτος μήνας και το “τι πήγα κι έκανα” έπαιζε πολύ στο μυαλό μου. Μετά όμως δεν ήθελα να φύγω! Και διαβάζω τώρα αυτό που λες για την “επέκταση εξαμήνου” και αναρωτιέμαι πώς δεν το σκέφτηκα τότε… τέλος πάντων….
Όσο για τους γονείς μου, όταν επέστρεψα ήταν η πρώτη φορά που είδα τον πατέρα μου να κλαιει.
Τα ταξίδια στο εξωτερικό είναι υπέροχα!
Εύχομαι η κόρη σου να περάσει πολύ πολύ όμορφα!
Πολύ συγκινητικό αυτό με τον μπαμπά σου… Χαίρομαι που πέρασες κι εσύ όμορφα Μελίνα! Σειρά της νέας γενιάς!
Πολύ συγκινητικό! Τα αισθήματα ανασφάλειας λόγω αποχωρισμού κυριεύουν κυρίως εμάς τους γονείς…τα παιδιά μας μάλλον είναι πιο ανεξάρτητα κι αυτό δείχνει ότι τα έχουμε αναθρέψει σωστά. Είναι υγιές να θέλουν να φύγουν από την ποδιά της μάνας. Εγώ το πρώτο άγχος το βίωσα όταν τα παιδιά μου ως μαθήτριες δημοτικού πήγαν κατασκήνωση… το πρώτο βράδυ δεν κοιμήθηκα… η δεύτερη χρονιά ήταν πιο εύκολη. Όσο για το εξωτερικό…επειδή εμένα δεν με άφησαν να πάω, το καλλιεργώ στις κόρες μου…Πιστεύω ότι είναι ανεπανάληπτη εμπειρία ζωής…
Καλή σχολική και πανεπιστημιακή χρονιά στα βλαστάρια μας!
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Με το καλό να έρθει η ώρα και για τις δικές σου κόρες! Καλή χρονιά!
Στη δική μας εποχή, όποιος φοιτητής πήγαινε σε Εράσμους έχανε υποχρεωτικά το εξάμηνο του και μπορούσε να δικαιολογήσει μόνο 2 μαθήματα από αυτά που έκανε στο Erasmus, τα οποία όμως μπορεί να ήταν και διαφορετικά από αυτά του εξαμήνου που έχανε. Έτσι οι φοιτητές το σκεφτόταν διπλά να κάνουν αίτηση από φόβο να μην χάσουν τα μαθήματα που είχαν στο εξάμηνο.
Σε εμάς ευτυχώς δεν ήταν έτσι κι έτσι δεν έχασα μαθήματα. Λογικό να είναι αποτρεπτικό για τους φοιτητές, αν χάνουν το εξάμηνο. Ελπίζω ότι πλέον αυτά έχουν αλλάξει!
Συγκινήθηκα πολύ με το «Τι πήγα και έκανα» με έφερε στις δικές μου φοβίες όταν έφυγα για Ελβετία και συνέχεια για Γαλλία για σπουδές ! Οι πιο όμορφες εμπειρίες της ζωή μου και παρόλο που αρχή ήταν δύσκολη … δεν ήξερα την γλώσσα και έπρεπε να βρω τρόπους να επικοινωνώ !
Παροτρύνετε τα παιδιά σας να έχουν την εμπειρία μιας άλλης ζωής, σε άλλη χώρα σε όλους τόπους ! Γνώσεις που δεν λαμβάνονται από κανένα βιβλίο και που ενδυναμώνουν την προσωπικότητα μας!
Καλή σταδιοδρομία στο κοριτσάκι σου !
Όσοι έχουμε ζήσει τέτοιες εμπειρίες ξέρουμε ότι δεν συγκρίνονται με τίποτα και δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ. Ευχαριστούμε για τις ευχές!
Το ότι παιρνεις πάντα τις σωστες αποφάσεις και κάνεις πάντα το καλύτερο που μπορείς, το ξέρω εδώ και χρόνια. Άλλο ειναι που με σόκαρε εμένα ΈΦΤΑΣΕ 20 Η ΕΒΕΛΙΝΑ??? 3ο ΕΤΟΣ????? Ποτε? Πως? Που και γιατί??? Καλό κουράγιο μάνα Να περάσει υπέροχα το Εβελινακι σου(μας) ❤️
Φαίδρα δεν ξέρω πώς έγινε αυτό… Απίστευτο δεν είναι; Αν διαβάσει το “μας” είμαι σίγουρη ότι θα χαρεί! ❤️
Καλή πρόοδο!
Ευχαριστούμε!
Υπέροχα λόγια και τόσο συγκινητικά!!! Πόσο δύσκολο να αποχωρίζεσαι το παιδί σου και συγχρόνως πόσο συγκλονιστικό να το βλέπεις να ανοίγει τα φτερά του, να το καμαρώνεις και να το ενθαρρύνεις!!!
Εμένα φέτος η μεγάλη μου η κόρη που πήγαινε έκτη δημοτικού κληρώθηκε 1 εβδομάδα με το erasmus και πήγε με το σχολείο στην Ισπανία, οπότε πήρα μια γεύση αποχωρισμού, που ένιωσα φόβο και άγχος στο αεροδρόμιο, αλλά μετά την άκουγα τόσο ενθουσιασμένη στο τηλέφωνο και είπα εντάξει όλα καλά θα πάνε!!!
Σεβαστή θα πρέπει να ήταν απίστευτη εμπειρία και είναι σπουδαίο που την έζησε από τόσο μικρή ηλικία. (Και μπράβο και σε σένα.) Πάμε για άλλα!
Άσπα μου πόσο αληθινή ανάρτηση! Μας δίνεις μαθήματα ζωής. Τώρα ξεκινούν τη ζωή τους. Τη δική τους ζωή! Εμένα τα παιδάκια μου είναι ακόμα μικρά και κοντά μου. Όταν έρθει με το καλό αυτή η ώρα όπως η Άσπα θα ήθελα να είμαι. Καλά να περάσει το κοριτσάκι σου και καλή πρόοδο στην ζωή της.
Μαρία σε ευχαριστώ. Πότε ήταν και μένα μικρά και πότε μεγάλωσαν, ούτε που το κατάλαβα. Απόλαυσέ τα τώρα που είναι κοντά σου!
Το ίδιο θα αναφωνήσω και γω την Τετάρτη!!!
Ήρθε η ώρα! Είμαι σίγουρη ότι θα ζήσει τα καλύτερα φοιτητικά χρόνια!
Έζησα περίπου το ίδιο με την κόρη μου όταν αποφάσισε να πάει στην Βαρσοβία ακριβώς την εποχή που ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Άγχος, ανησυχία που κατάφερα όμως να μην γίνει πανικός. Κατάφερα να ηρεμήσω τον εαυτό μου για να μην την επηρεασω αρνητικά Ταυτίζομαι απόλυτα στο σημείο που αναφέρεις ” όσο κι αν ήθελα να κάνω αναστροφή κ να γυρίσω σπίτι…”. Η ίδια από την πλευρά της ενθουσιασμένη με όλη την διαδικασία της προετοιμασίας του ταξιδιού κ της ανεξάρτητης ζωής. Η αλήθεια όμως είναι οπως μου εκμυστηρεύτηκε αργότερα πως από το άγχος της δεν βγήκε για 2 μέρες από το δωμάτιο της εστίας που έμενε. Έζησε όμως απίστευτες στιγμές, έμαθε την κουλτούρα πολλών άλλων συμφοιτητών της από αρκετές χώρες της Ευρώπης, έκανε ταξίδια με καινούργιους φίλους. Νοσταλγισε τ ην οικογένεια της, τους φίλους της, μα εζησε ομορφες εμπειρίες ,αξέχαστες !!!
Σταυρούλα αυτό θα πρέπει να ήταν πολύ τρομαχτικό… “Δύσκολη πίστα”, οπότε μπράβο σου και μπράβο της. Θα γύρισε όμως άλλος άνθρωπος. Εμπειρία ζωής!
Με το ζόρι συγκρατώ τα δάκρυα που θέλουν να τρέξουν ποταμι… πολύ συγκινητικό και πολυ αλήθεια! Μπράβο σου Άσπα! Δεν είναι πάντα εύκολο να χρησιμοποιήσουμε τα σωστά λόγια τη σωστή στιγμή. Κι όμως πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε πως θα ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας και θα τους εξαλείψουμε τους πιθανούς φόβους.
Ειρήνη ευχαριστώ! Καμιά φορά λέω το σωστό πράγμα στη σωστή στιγμή, και άλλες λέω πράγματα που δεν θα έπρεπε να πω. Χαίρομαι που το post σε άγγιξε, σε ευχαριστώ!
Εξαιρετικό μάθημα, να μην αφήνουμε το φόβο να μας κάνει “κλειστούς” και εξαιρετική μαμά, που δεν έβαλε όλα τα πρέπει (και μήπως…) εμπόιδιο στα νέα ταξίδια ζωής.
Τάσο ευχαριστώ. Ο φόβος υπαρκτός σε εμάς τους γονείς πάντα, αλλά δεν θα τον αφήσουμε να μας κάνει ό,τι θέλει. Να βλέπουμε τα παιδιά μας να ξεκινάνε νέα ταξίδια ζωής και να τα καμαρώνουμε!
Συγκινούμαι και προσυπογράφω το ““Εμείς αυτήν την Άσπα θέλουμε και αγαπάμε, δε θα θέλαμε άλλη Άσπα”.”
Ελένη, με συγκινείς κι εσύ!
Σε θαυμάζω που, παρά τα όσα σκέφτεσαι και νιώθεις, κρατάς την ψυχραιμία σου μπροστά στα παιδιά. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το κάνω. Ο μεγάλος μου γιος θα πάει φέτος τρίτη γυμνασίου και έχω ήδη πανικοβληθεί με το ενδεχόμενο να φύγει για σπουδές στην επαρχία ή στο εξωτερικό ή για φανταριλίκι! Πήγε φέτος με το σχολείο (δευτέρα γυμνασίου) τριήμερη εκδρομή και παρακολουθούσα (κρυφά) το στίγμα του κινητού του με το family link! Χρειάζομαι εκπαίδευση και ασκήσεις θάρρους!
Δέσποινα σε ευχαριστώ! Είναι δύσκολο και για μένα, όπως για τους περισσότερους γονείς. Αγχωτικές οι εκδρομές τους και για μένα, αλλά ήταν κι αυτές μέρος της δικής μου εκπαίδευσης… Θα κάνουμε κι άλλες ασκήσεις θάρρους όλοι μαζί!