Στα 2-3 λεπτά που κάναμε να φτάσουμε το πρωί από το σπίτι ως το αυτοκίνητο, η Εβίτα έδωσε άθελά της έναν σύντομο ορισμό για το τι είναι παράδεισος. Ήταν χαρούμενη γιατί την πήγαινα στο σπίτι μιας φίλης της για παιχνίδι και καθώς βγήκαμε από το σπίτι και είδε πόσο όμορφα ήταν έξω, είπε:
«Τέτοιες μέρες μου αρέσουν μαμά! Να είναι Κυριακή πρωί, ο ουρανός να είναι γαλάζιος και να μην έχει ούτε κρύο ούτε ζέστη!»
«Ναι είναι υπέροχος ο καιρός σήμερα!» συμφώνησα κι εγώ μαζί της.
Και συνέχισε: «Το μόνο που θέλω μέρες σαν και αυτήν είναι να ξαπλώνω σε ένα καταπράσινο λιβάδι με μαλακό χορτάρι, που να μην έχει κακά σκύλου.»
Δεν ξέρω τι περιμένατε να ακούσετε, πάντως εγώ αυτό, δεν το περίμενα! Ευτυχώς που δεν οδηγούσα, γιατί θα ‘χανα τον έλεγχο! Παρ’ όλα αυτά δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο: Ο παράδεισος είναι στα απλά. Ο παράδεισος είναι στην απουσία δυσάρεστων εκπλήξεων.
Παράδεισος λοιπόν είναι να είναι Κυριακή πρωί. Όχι μεσημέρι, ούτε απόγευμα, που αρχίζει να σε πιάνει εκείνο το γνωστό σφίξιμο στο στομάχι επειδή τελειώνει το Σαββατοκύριακο. Υπέροχη, μοναδική, αγαπημένη Κυριακή πρωί.
Παράδεισος είναι ο ουρανός να είναι καταγάλανος, ο ήλιος να λάμπει, αλλά να μην κάνει ζέστη. Να νιώθεις την αίσθηση του ήλιου πάνω στο δέρμα σου και να να τον απολαμβάνεις, να μην τον χορταίνεις!
Παράδεισος είναι ένα καταπράσινο λιβάδι χωρίς… κακά σκύλου… Ε ναι λοιπόν. Αυτό! Να μπορείς να κάνεις βαρελάκια χωρίς κίνδυνο βρε αδελφέ. Να μπορείς να ξαπλώνεις κάτω από το γαλάζιο ουρανό ανέμελος και να σκέφτεσαι όλους τους υπόλοιπους λόγους που έχεις για να νιώθεις ευτυχισμένος.
Παράδεισος είναι οι κουβέντες που κάνεις κάθε Κυριακή πρωί με τα παιδιά σου.
Photos by MusesTouch
Όμορφα
Φιλάκια …
🙂