Έιιιι… Κοιτάξτε έξω!

Το χθεσινό δειλινό ήταν μαγικό. Γύρισα κάποια στιγμή το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο και μου κόπηκε η ανάσα. Φώναξα στα κορίτσια να έρθουν να το δουν και άρχισαν κι εκείνες τα επιφωνήματα θαυμασμού (και δεν εντυπωσιάζονται εύκολα).

Πήρα τη φωτογραφική και έτρεξα γρήγορα προς το παράθυρο του σπιτιού που έχει την πιο ανεμπόδιστη θέα. Και τότε συνέβη κάτι για πρώτη φορά. Η Εβελίνα πήρε κι εκείνη το κινητό της και ήρθε δίπλα μου για να τραβήξει φωτογραφία. Ήταν η πρώτη φορά από τότε που πήρε το κινητό, που την είδα να φωτογραφίζει θέα. Χρησιμοποιεί συνέχεια τη φωτογραφική της για φωτογραφίες με φίλους, αλλά πρώτη φορά για φύση. «Θα τους τη στείλω στο Viber» μου λέει, «μήπως τυχόν δεν βλέπουν από το παράθυρο για να πάνε να κοιτάξουν». Καθώς με τους φίλους της δεν είναι ακόμα στα social media, έχουν μια κλειστή ομάδα στο Viber για να μένουν σε επαφή μετά το σχολείο. Τους έστειλε λοιπόν τη φωτογραφία γράφοντας «Κοιτάξτε έξω!» Πράγματι κάποιοι δεν είχαν πάρει είδηση. Εκστασιάστηκαν και άρχισαν και εκείνοι να τραβάνε φωτογραφίες και να τις στέλνουν στο γκρουπ.

Το σκεφτόμουν μετά. Ένα από τα πιο μαγικά θεάματα διαδραματιζόταν έξω και οι πολύπλοκες ζωές μας (για να μην πω τα άχαρα σπίτια μας) παραλίγο να μας στερήσουν την ευκαιρία να το απολαύσουμε. Και καμιά φορά χρειάζεται να βρεθεί κάποιος να μας πει «Έιιιι… Κοίταξε έξω!» για να μας ανοίξει τα μάτια.

Είναι σημαντικό να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που μας βοηθάνε να εντοπίσουμε τα τυφλά μας σημεία. Δεν μπορούμε να τα ξέρουμε όλα, αλλά ακόμα και αν τα ξέρουμε, η προσοχή μας μπορεί κάποια στιγμή να είναι εστιασμένη αλλού. Ας είμαστε δεκτικοί στις παραινέσεις ή στις συμβουλές. Γιατί διαφορετικά μπορεί να χάσουμε το πιο όμορφο δειλινό του χρόνου.