Με το Google+ να έχει μπει δυναμικά στο παιχνίδι των social networks, τον ανταγωνισμό μεταξύ τους να έχει πάρει φωτιά και αρκετούς από εμάς να μοιράζουμε το χρόνο μας μεταξύ Twitter, Facebook, Google+ και όχι μόνο, μία είναι η σκέψη που κυριαρχεί τις τελευταίες μέρες στο μυαλό μου. Πρώτη μου προτεραιότητα θα είναι το blog μου και μετά όλα τα άλλα. Οι λόγοι είναι πολλοί – ήταν άλλωστε και το θέμα της ομιλίας μας ως Μαμά…δες Μπαμπά…δες στην ημερίδα Μάθηση 2.0 του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Τις προάλλες όμως έπεσα πάνω σε μία εικόνα (=1000 λέξεις) που αποτυπώνει εύστοχα έναν από τους λόγους που το Twitter ή οποιοδήποτε άλλο δίκτυο δεν είναι από μόνο του αρκετό. Δείτε τη Mona Lisa σε 140 χαρακτήρες, όσοι δηλαδή είναι οι χαρακτήρες που έχεις το δικαίωμα να χρησιμοποιήσεις σε κάθε update του Twitter. Ή καλύτερα τη Mona Lisa σε 140 pixels.
H Μόνα Λίζα σε 140 pixels
Παίρνεις βέβαια μια γεύση, αλλά όχι όλη την εικόνα. Και ας μη σταθούμε στο πλήθος των χαρακτήρων. Σε άλλα δίκτυα μπορείς να χρησιμοποιήσεις περισσότερους χαρακτήρες αλλά και πάλι, η εικόνα δεν μπορεί να είναι πλήρης. Εξάλλου, το μόνο που αισθάνομαι ότι είναι πραγματικά δικό μου και δεν μπορεί να μου το πάρει κανείς, το μόνο στο οποίο μπορώ να εκφραστώ όπως πραγματικά θέλω, το μόνο στο οποίο έχω όλα μου τα post μαζεμένα και μπορώ να ανατρέξω να τα βρω εύκολα ακόμα και μετά από χρόνια, είναι το blog μου.
Το Twitter έχει το δικό του ξεχωριστό ρόλο, καλύπτει κενά, βοηθάει στην καθημερινή επαφή, είναι διασκεδαστικό, είναι γρήγορο, είναι εύκολο, φωτογραφίζει τη στιγμή, το κουβαλάω πάντα μαζί μου – και για όλα αυτά το αγαπώ και έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου. Το ίδιο το Facebook. Μέσω του προφίλ μου αλλά κυρίως μέσω της σελίδας του blog μένω σε καθημερινή επαφή με φίλους και αναγνώστες, ανταλλάσσουμε links και απόψεις, αναπτύσσουμε σχέσεις. To Google+ είναι νέο, αλλά πολλά υποσχόμενο, έχει αλματώδη ανάπτυξη και έχει από πίσω του την Google. Το κάθε δίκτυο έχει τη ξεχωριστή δική του θέση και χρησιμότητα – αρκεί να να μη χαθείς στο τρίγωνο των Βερμούδων της παραγωγικότητας. Γιατί ο χρόνος μας είναι περιορισμένος. Και πολύτιμος.
Το τρίγωνο των Βερμούδων της παραγωγικότητας
Άλλη είναι όμως η αίσθηση του να καθίσεις μπροστά σε μία λευκή σελίδα και να δημιουργήσεις, να γράψεις ένα κείμενο με αρχή, μέση και τέλος. Άλλη είναι η αίσθηση του να πατάς το κουμπί publish για να δημοσιεύσεις ένα κείμενό σου. Δεν έχει σημασία αν είσαι καλός στο γράψιμο. Όπως λέει και ο Seth Godin αν δεν είσαι καλός και δεν τα παρατήσεις, θα γίνεις καλός.
Αν έχετε blog, δώστε του την απαραίτητη προτεραιότητα. Αν δεν έχετε, τι περιμένετε; Τι σας συναρπάζει; Διαλέξτε το ως θέμα και ξεκινήστε! Η μεγαλύτερή μου χαρά θα είναι να μου πείτε κάποτε ότι αυτό το post σας έδωσε το έναυσμα να ξεκινήσετε το δικό σας blog. Ανυπομονώ να το επισκεφτώ!
[via: mediabistro, thenextweb]
Όλα του σατανά είναι, τι ψάχνεις τώρα 😛
Άσε με να ψάχνω, αφού με ξέρεις τώρα… 🙂
Υπαρχει και ο.. https://twitter.com/tw1tt3rart που κανει θαυματα με 140 χαρακτηρες!
Έχω μείνει άναυδη. Θα τον ακολουθώ, thanks! 🙂
Παρεμπιπτόντως και πιο τεχνοκρατικώς: οι 140 χαρακτήρες του Twitter, που είναι *Unicode* χαρακτήρες, επιτρέπουν πολύ περισσότερη πληροφορία από 140 pixels. Δοκιμές διάφορες εδώ: https://stackoverflow.com/questions/891643/twitter-image-encoding-challenge
Έτσι πολύ καλύτερα!
Καλό, thanks for sharing!
Δεν υπάρχει καλυτερο ή χειρότερο.Ό,τι εκφράζει, ό,τι καλυπτει τα ενδιαφεροντα καθενός,ενα μπλογκ και…ολίγη από
facebook,μου φτάνει και μου περισσευει,δε μου περισσευει χρόνος για
κάτι άλλο,το ξέρουμε όλι μας οτι η ζωή βρισκεται πρωτα έξω
απ’τα…ιντερνέτια:))
Αυτό το τελευταίο να λέγεται!
Καλό καλοκαίρι Βασίλη αν και εμείς δε χανόμαστε! 🙂
Άσπα μου συμφωνώ κι επαυξάνω. Όσα κι αν βγουν το μπλογκ δεν το αλλάζω με τίποτα. Είναι το πιο δημιουργικό και μπορείς να το κάνεις όπως θες και φαντάζεσαι εσύ, χωρίς περιορισμούς πέρα απ’τους δικούς σου.
Αυτό το Google+ δεν το δοκίμασα και δεν νομίζω να το δοκιμάσω. Όπως λες πολύ σωστά όλα αυτά μας τρώνε απ’το χρόνο μας και τώρα τελευταία όλο και λιγότερο είμαι πρόθυμη να χάσω το χρόνο μου μπροστά από μια οθόνη. Αν θέλω να χασομερήσω μπορώ μια χαρά να ατενίζω τη θέα απ’το μπαλκόνι ή να κοιτώ το ταβάνι. Πιο δημιουργικό μου φαίνεται :)))
Φιλάκια πολλά!
Θα σε πίεζα να το δοκιμάσεις, γιατί είμαστε μόνο 15% γυναίκες εκεί (για την ώρα) αλλά νομίζω ότι η θέα από το μπαλκόνι αξίζει πολλά! Άστο για αργότερα ίσως!
Φιλιά :)))
Πολύ σωστό αυτό που λες για το χρόνο… και άλλα βέβαια μη παρεξηγηθώ! Πολύ καλό!
Νίκο να είσαι καλά, ευχαριστώ. Χαίρομαι πολύ που συμφωνούμε! 🙂
Φανταστικό post! Έχω ακριβώς τις ίδιες απόψεις με όλα αυτά που λες! Όπως το λες είναι, όταν πατάς το publish σου δίνει μια ευχαρίστηση απερίγραπτη! Και ακόμη περισσότερη είναι η χαρά που παίρνεις όταν κάποιος σχολιάζει! Νιώθεις ότι κάποιος σε διάβασε, κάποιον επηρέασες, κάποιον έκανες να σκεφτεί!
Ετοιμάζω κι εγώ το νέο blog μ τώρα, θα είναι μάλλον έτοιμο από Σεπτέμβριο. Keep the good work!
Τα συναισθήματα αυτών των λίγων δευτερολέπτων από τη στιγμή που θα πατήσεις το publish μέχρι να δεις το post δημοσιευμένο είναι απερίγραπτα! Και τα σχόλια έχουν πραγματικά μεγάλη αξία και σε ευχαριστώ πολύ για το δικό σου!
Περιμένουμε link για το νέο σου blog. Καλή προετοιμασία! 🙂