Η Εβελίνα μπαίνει φουριόζα μέσα στο γραφείο και μου λέει:«Μαμά, μαμά! Κοίταζα από το παράθυρο και είδα το Νότιο Πόλο!»
«Τι λες; Σοβαρά;»
«Ναι! Είδα έναν μικρό τούφο χιόνι! (= μία μικρή τούφα χιόνι.) Ήταν ο Νότιος Πόλος!»
«Αλήθεια; Και πού το ξέρεις ότι ήταν ο Νότιος Πόλος και όχι ο Βόρειος Πόλος; Κι εκεί έχει χιόνι.»
«Κοίταξα πολύ προσεκτικά. Είδα τούφο αλλά δεν είδα το μαγαζί του Άγιου Βασίλη. Άρα δεν ήταν ο Βόρειος πόλος, ήταν ο Νότιος!»
Photo by Elif Ayse
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Cook, μέσα σε αυτή τη ζέστη δεν δούλευε και το air condition του αυτοκινήτου κι έκανα μία πολύ ωραία σάουνα (με το ζόρι)!
α…πολύ με δρόσισε η φωτο και η μικρή Εβελίνα…38C πάλι σημερα…
@ Γιώργη Χολιαστό:
Η Εβελίνα και η Εβίτα είναι πολύ τυχερές για την αφιέρωση. Ευχαριστούμε!
Πρώτον:
Δεν καταλαβαίνω πώς τον Αύγουστο έχει χιόνι!;!;
Δεύτερον:
(της κυρίας Ρωρερκάρ)
Χιόνι. Γύρω μου όπου βλέπω το ‘χει στρώσει.
Στα πρεβάζια, στις ταράτσες, στα μπαλκόνια.
Όλα είναι ασπρισμένα. Ως και τα κλώνια
της συκιάς μες τα ξερά το ‘χουνε νοιώσει.
Όλα κρύα. Μόνο εγώ δε νοιώθω κρύο.
Διόλου τίποτα για με δεν έχει αλλάξει.
Κι αν τους άλλους ο χιονιάς θα τους ρημάξει
τον δικό μου δε θ’ αλλάξει αυτός το βίο.
Μες στο χιόνι και στο κρύο ζω για μήνες.
Η γυναίκα που αγαπώ γι αυτό φροντίζει.
Τρόπο έχει δίχως διόλου να με αγγίζει
να παγώνει ως και των πόθων μου τις κλίνες,
Γιώργης Χολιαστός
Τρίτον:
Για το χατήρι της Έβελίνας και της Εβίτας,
Στις Εβελίνα και Εβίτα
Α! Καλό μου εσύ χιονάκι!
Tι ωραία να σε πιάνω
και μια μπάλα να σε κάνω
ΚΑΙ να σε πετώ επάνω
σ’ ένα φίλο μου παιδάκι!
Tι ωραία να κυλιέμαι
στο απαλό σου πάνω τ’ άσπρο
το λαμπρά σα φάτνης άστρο!
Ή με σε να χτίζω κάστρο
και σε όλους να παινιέμαι!
Ή να πλάθω μια μπαλίτσα,
πάνω σου να την κυλάω
κι όταν κάμποσο την πάω
πια να μη τήνε χωράω
στη μικρή μου αγκαλίτσα.
Μα η τρέλα μου η μεγάλη
είναι ο χιονάνθρωπός μου
που είν’ ο πι’ όμορφος του κόσμου
και που είναι όλος δικός μου
από νύχια ως κεφάλι.
Να κρατάει μες στο χέρι
μια σκούπα του περνάω,
μια σκούφια τού φοράω,
μάτια, μύτη δεν ξεχνάω
…και του φτιάχνω κι ένα ταίρι.
Και-αχ- νιώθω ένα πόνο
σαν ο ήλιος όταν βγαίνει
αρχινάει να τον φυραίνει
κι ο χιονάνθρωπος πεθαίνει
κι εγώ μένω πάλι μόνο…
Μα θα ρίξει πάλι χιόνι
και ξανά θα φτιάξω άλλον
πιο καλόν και πιo μεγάλον
και στη σκια θα τόνε βάλω
να μη γρήγορα μου λιώνει.
Γιώργης Χολιαστός
– Χελώνα, ο τούφος μου άρεσε κι εμένα ιδιαίτερα και για αυτό – όπως άλλωστε συνηθίζω – δεν της το διόρθωσα, ελπίζοντας να το ξανακούσω!
– Μαριλένα, χαίρομαι που οι συνήθειες δεν κόβονται έτσι εύκολα και θα εξακολουθεί και σαν μεγαλύτερη να λέει τέτοια χαριτωμένα! Πετυχημένος ο «δρόσος»!
– Σοφία, τι να σου πω; Θα δείξει! Προσπαθώ να μαντέψω προς τα πού έχουν κλίση, αλλά του κάκου! Είναι ακόμα μικρούλες!
Το πιτσιρίκι σου έχει ταλέντο. Λες να
εξελιχθεί σε καλλιτέχνη?
Καλημέρα
αχχχ μωρέ, λες και “ακούω” το δικό μου μωρό, όταν ήταν μικρούλι :)))
πάντως και τώρα που μεγάλωσε,συνεχίζει ακάθεκτη: μπήκε χτες στο δωμάτιο μου και σταθηκε μπροστα στο αιρ κοντίσιον.
“φύγε απο κει, θα κρυώσεις!” της λεω “μη στεκεσαι εκεί”
“μα θέλω λιγο δρόσο” η απαντηση :))
ο δρόσος
του δρόσου κλπ :ΡΡ
καλημερα :))
Σωστή η Εβελίνα.Πολύ μου άρεσε το αρσενικό “Ο τούφος”.