Το Σάββατο είχαμε πιάσει την κουβέντα με τα κορίτσια για κάποια παιδιά στο σχολείο. Και λέγαμε ότι υπάρχουν παιδιά που ζηλεύουν και αντί να χαρούν με τις επιτυχίες των συμμαθητών τους, προσπαθούν να τις μειώσουν.
Εγώ: Έτσι δυστυχώς γίνεται και στη ζωή. Πολλοί άνθρωποι αντί να χαρούν με την επιτυχία του άλλου, προσπαθούν να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποτύχει ώστε να είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτούς. Συμβαίνει συνέχεια. Σας την έχω πει ποτέ την ιστορία με τα καβούρια;
Κορίτσια: Όχι.
Εγώ: Τι νομίζετε ότι συμβαίνει όταν βάλεις μερικά καβούρια μέσα σε έναν κουβά;
Μου απαντάνε διάφορα, άλλα σοβαρά, άλλα αστεία. Η Εβίτα είπε “πεθαίνουν!” και έσκασε στα γέλια. Τελικά η Εβελίνα πετάχτηκε και είπε: “Ξέρω! Ξέρω!”
Εγώ: Για πες.
Εβελίνα: Αρχίζουν να πατούν το ένα πάνω στο άλλο, κάνοντας μια σκάλα ώστε τελικά να τα καταφέρει κάποιο να φτάσει στην κορυφή για να τραβήξει και τα υπόλοιπα να βγουν. Ή από την κορυφή λέει στα υπόλοιπα: “Μην ανησυχείτε φίλοι μου. Πάω να φέρω ενισχύσεις!”
Εγώ: Μπράβο βρε Εβελίνα που σκέφτεσαι έτσι. Αυτό ακριβώς θα έπρεπε να γίνει! Μόνο έτσι θα τα κατάφερναν να γλυτώσουν, ενώνοντας τις δυνάμεις τους. Κι όμως δεν το κάνουν! Κάθε φορά που ένα καβούρι πάει να σκαρφαλώσει και ανεβαίνει λίγο πιο πάνω από τα υπόλοιπα, τα άλλα το τραβούν κάτω. Είναι σαν να του λένε “Επ… Πού πας εσύ; Για έλα εδώ. Όλοι εδώ θα μείνουμε, μέσα στον κουβά. Δεν πας πουθενά”. Κρίμα δεν είναι;
Κορίτσια: Ναι…
Περνάει κανένα πεντάλεπτο και εγώ εξακολουθώ να σκέφτομαι το παράδειγμα με τα καβούρια και αν κατάφερα να τους περάσω το μήνυμα που ήθελα. Οπότε επαναφέρω τη συζήτηση: “Λοιπόν πώς σας φάνηκε η ιστορία με τα καβούρια;”
Εβελίνα: Άσχετη.
Εγώ: Τι εννοείς άσχετη?
Εβελίνα: Ή μάλλον όχι άσχετη. Βαρετή!
Εγώ: Τι εννοείς βαρετή; Πώς δηλαδή θα έπρεπε να είναι ώστε να ΜΗΝ είναι βαρετή;
Εβελίνα: Θα έπρεπε να είναι αστεία. Το σωστό που θα έπρεπε να κάνουν για να τη γλυτώσουν στο είπα πριν. Τώρα θα σου πω και το αστείο για πλάκα.
Εγώ: Για πες και το αστείο…
Εβελίνα: Θα βοηθούσαν το ένα το άλλο φτιάχνοντας σκάλα όπως σου εξήγησα. Και στο τέλος το καβούρι που θα έφτανε στην κορυφή θα γυρνούσε και θα έλεγε στα υπόλοιπα: “Hasta la vista, κορόιδα!” και θα εξαφανιζόταν.
“THE END”. Ή μάλλον “ΤΗΕ FUNNY END”.
[Σήμερα ισορροπούμε μεταξύ αστείου και σοβαρού! Πίσω πάλι στα σοβαρά: Crab mentality στη Wikipedia]
Στις λύπες θα βρεις πολλούς συμπαραστάτες γιατί υπάρχει θλίψη που προκαλεί συγκίνηση. Στις χαρές όμως είναι το θέμα να δεις ποιοί πραγματικά χαίρονται για σένα! Παρόλο που καμιά φορά μου λέει η μαμά μου “Μην το πεις, θα σε φάνε με τα μάτια τους” εγώ το προσπερνώ και πιστεύω ότι στο δικο μου παράλληλο σύμπαν υπάρχει αλτρουισμός και αγνότητα.
Στις χαρές και επιτυχίες θα αποκαλυφθεί ποιοι είναι καβουράκια! 😉
Ευχαριστώ!
Λεπτές ισορροπίες μεταξύ σοβαρού και αστείου… Μα κυρίως για να διατηρηθούν αποστάσεις από τέτοιες νοοτροπίες…
Ακριβώς! Συμφωνώ απόλυτα…
Μου φαίνεται πως η Εβελίνα το ‘χει πιάσει το νόημα της ζωής 😉
Μια χαρά το έχει πιάσει. Μια χαρά! 😉
Δυστυχώς μόνο οι γονείς μας είναι αυτοί που χαίρονται πραγματικά και ειλικρινά με τις επιτυχίες μας, κανείς άλλος..
Πάντα θα υπάρχει το μικρό αγκαθάκι της ζήλιας όσο καλές και αν είναι οι σχέσεις..
Έχει τη χρησιμότητά του και το αγκαθάκι για να τεντωνόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι! (Αρκεί να μην τραβάμε τα άλλα καβουράκια κάτω, χαχαχα)
Ξαφνικά μου άνοιξε η όρεξη για καβουροπάτι !!!!!!!!!!!!!!!!! χεχεχεχεεχ
Πολύ πετυχημένο! χαχαχα…
Εδώ δεν μένει παρά να ευχηθώ ακόμη μια φορά….”κουράγιο μάνα” και Hasta la vista…χεχε!!!
Ελπίζω να γλιτώσω από τον χαρακτηρισμό “κορόιδο”, χαχαχα! 🙂