Βιάζομαι συνέχεια και δε μου αρέσει – μισώ τη βιασύνη. Χθες όλη μέρα βιαζόμουν. Μιλούσα βιαστικά, περπατούσα βιαστικά, οδηγούσα βιαστικά. Ακόμα και το καληνύχτισμα των παιδιών, που είναι συνήθως μια ήρεμη και χαλαρή διαδικασία, το έκανα βιαστικά επειδή στις 9.30 είχα επαγγελματική συνάντηση.
Η συνάντηση τέλειωσε κατά τις 2 το βράδυ. Αδύνατον φυσικά να κοιμηθώ, σκεφτόμουν όλα αυτά τα συναρπαστικά που σχεδιάζουμε για τους επόμενους μήνες. Πριν τελικά αποκοιμηθώ αποφάσισα να βάλω το ξυπνητήρι για σήμερα ένα τέταρτο πιο νωρίς από ότι συνήθως, για να μην αρχίσω να βιάζομαι με το που θα ξυπνήσω. Να ξυπνήσω τις μικρές με ηρεμία, να ακούσω με προσοχή τα πρωινά τους λογάκια που είναι πάντα απολαυστικά, να φάμε όλοι μαζί το πρωινό μας και να είναι η πρωινή προετοιμασία για το σχολείο όσο το δυνατόν πιο χαλαρή.
Ο ουρανός σήμερα το πρωί στις 7.00 καθώς τρώγαμε το πρωινό μας…
Βέβαια, τα αδιάσειστα στοιχεία από τις έρευνές μου έχουν δείξει ότι όσο χρόνο και να έχεις πάλι υπάρχει περίπτωση να καταλήξεις να βιάζεσαι (όπως αντίστοιχα όσα χρήματα και να έχεις πάλι μπορεί να καταλήξεις να τα έχεις ξοδέψει όλα στο τέλος του μήνα). Αλλά τέλος πάντων, ήταν όντως πιο χαλαρό το πρωινό. Και τελικά αποζημιώθηκα. Δεν φύγαμε για το σχολείο σε κατάσταση πανικού, ήταν πολύ πιο χαλαρή η προετοιμασία και η Εβίτα αισθάνθηκε τη γαλήνη και την ηρεμία που χρειαζόταν ώστε τελικά να μου πιάσει το χέρι και να μου πει τα παρακάτω, καθώς κατεβαίναμε τις σκάλες:
«Μαμά θα σου πω κάτι αλλά μάλλον δε θα συμφωνείς γιατί μάλλον θα είσαι πολύ κουρασμένη…»
Από μέσα μου σκέφτηκα: «Ωχ, κάπου θα θέλει να πάμε ή κάποιον θα θέλει να καλέσουμε ή κάτι πολύπλοκο θα θέλει να κάνουμε. Τι να ‘ναι πάλι;»
«Τι Εβίτα; Τι θέλεις να μου πεις;»
«Θέλω να με περιμένεις μαμά. Θέλω να με περιμένεις να γεράσω και να πεθάνουμε μαζί.»
Ξεροκατάπια. Δε είπα λέξη… Εκείνη συνέχισε:
«Κι έτσι τα εγγονάκια μου θα σε γνωρίσουν. Θα γνωρίσουν την προγιαγιά τους από κοντά. Δε θα χρειαστεί να σε δουν μόνο σε φωτογραφία και εγώ να προσπαθώ να τους εξηγήσω για σένα… Θα σε δουν. Θα με περιμένεις μαμά; Θα με περιμένεις;»
Έχω διαβάσει πάνω από 10 φορές το συγκεκριμένο άρθρο και κάθε φορά με συγκινεί και με συγκλονίζει!!! Τα μικρά παιδιά με την αθωότητα και την ενσυναίσθηση που έχουν σε εκπλήσσουν με τις απαντήσεις είτε ερωτήσεις τους!!! Ας αφουγκραστουμε τα παιδιά μας, ας μάθουμε από αυτά και ας είμαστε εκεί δίπλα τους σε κάθε βήμα όσο μπορούμε!!! Αισθάνομαι τυχερή που σε γνώρισα Άσπα μου, και που ανήκω στην ομάδα του Love, mom. Να χαίρεσαι τις κορούλες σου και να είστε πάντα καλά!!! ♥️❤️♥️
Χρύσα μου κι εγώ αισθάνομαι τυχερή που είμαστε μαζί στο Love, mom και προχωράμε μαζί. ❤️
Να είμαστε καλά και να συγκινούμαστε από όλα αυτά που μας λένε τα παιδιά μας!
Ένα πράγμα έχω να πω μετά από αυτή την συγκλονιστική κατάθεση ψυχής από ένα παιδί.. Έγινα καρδιακιά ❤… Άσπα θα ήθελα να μου επιτρέψεις να έχω μια θέση σαν θεατής στο έργο της ζωή σου που μπορεί να μην έχεις το ρόλο του πρωταγωνιστή και να είσαι απλά ο σκηνοθέτης αλλά εγώ είμαι φαν αυτών των έργων και ήδη έχω πάρει θέση για την συνέχεια.. Σε παρακαλώ όμως όταν ανεβάζεις τέτοια πράγματα να κοιτάζεις εάν έχουν προσφορά τα σούπερ μάρκετ χαρτομάντηλα. Προσκυνώ Εβιτα
❤️ ❤️ ❤️
Άσπα, το είχα διαβάσει τότε.
Το ξαναδιάβασα τώρα.
Ξέρεις το τραγούδι που λέει “μέσα στις λίμνες των ματιών σου”; Αυτό!
Να είστε καλά, εσύ και η οικογένειά σου, για πολλά -πολλά χρόνια, γεμάτα στιγμές δημιουργίας και χαράς, με εγγόνια, δισεγγονα και ο,τι άλλο σημαίνει αληθινή ζωή.
Αριστέα σε ευχαριστώ πολύ… Με συγκινείς!
Πόσο μα πόσο γλυκό… συγκινητικό… 🙂 Έχω και εγώ μια κόρη 13 μηνών
Πολύ ωραίο blog ‘Ασπα! Χαίρομαι που έτσι τυχαία έπεσα πάνω του! Χάρηκα για την γνωριμία. Να είσαι καλά και να χαίρεσαι τις κορούλες σου
Καλώς ήρθες Melena!
Να τη χαίρεσαι. Με το καλό να την ακούσεις κι εσύ να σου λέει τόσο όμορφα συγκινητικά λόγια…
Θα τα λέμε!
Πόσο συγκινητικό, πόσο όμορφο. ..Καλή χρονιά με πολλή πολλή αγάπη και τέτοιε μμοναδικές στιγμες
Ευχαριστώ Κατερίνα. Καλή χρονιά με αγάπη! 🙂
Από τέτοιες ατάκες καταλαβαίνει κανείς την παιδική αθωότητα! Πολύ συγκινητικό! Το θέλω κι εγώ αυτό, πολύ, τόσο πολύ… Καλό βράδυ
Εύχομαι να το ζήσεις κι εσύ… Ευχαριστώ πολύ! 🙂
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η Εβίτα σου έδωσε ένα “τρελλό” κίνητρο για να ζήσεις πολλά χρόνια και θα κάνει πάντα ότι μπορεί για να σου τό θυμίζει με έξυπνο τρόπο…..Φιλάκια πολλά στο ζουζουνάκι σου
Ευχαριστώ Αγγελική! 🙂
Από τα μικρά παιδιά ακούς τα ωραιότερα λόγια… τόσο αναπάντεχα!
🙂
Απλά υπέροχο και τόσο διδακτικό για εμάς τις μαμαδες που βιαζόμαστε και τρέχουμε ολημερίς!!!
Δήμητρα (for my friends)
Έτσι…
kati tetoia lene kai meta xilia kommatia …
🙂
πόσο μα πόσο πολύ με συγκίνησαν τα λόγια της μικρής σου… σου γράφω με δάκρυα αγάπης στα μάτια μου και το μόνο που θα ευχηθώ είναι να χαιρόμαστε αυτή την αληθινή αγάπη μέχρι το τέλος …
Υπέροχη η ευχή σου Εύη. Το εύχομαι κι εγώ ολόψυχα!
“Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!”
Σωστά!
…και τι να της πεις! Αχ, σε παρακαλώ δώσε της ένα φιλί από μένα κι ας μην την έχω δει ποτέ. Με συγκίνησε και με συγκλόνισε
Και βέβαια θα της δώσω! Mε συγκινείτε κι εσείς που συγκινείστε μαζί μου. Χαίρομαι που μοιραζόμαστε αυτές τις τρυφερές στιγμές μέσα από τα blogs. 🙂
υπέροχο πραγματικά,πολύ τρυφερό…
χαίρομαι που σε βρήκα!! 🙂
Σε ευχαριστώ!
Καλώς ήρθες, θα τα λέμε! 🙂
Ασπα πολυ συγκινητικο αυτο που σου ειπε η μικρη σου…. ειναι σαν χιλιαδες σ’ αγαπω μαζι και αλλα τοσα….Η ευτυχια σου θα ειναι απεραντη σημερα…
Υπέροχη η παρομοίωσή σου “χιλιάδες σ’ αγαπώ μαζί”… Ακριβώς!
Το αγαπημένο μου post…
Ευχαριστώ… :))
Πως μπορείς να μην περιμένεις…Απίστευτο κείμενο!! Με έστειλες….και εσύ κι εκείνη!
Θέλω κι εγώ να την περιμένω! Thanks Κατερίνα… 🙂
στο απειρο και ακομα παραπερα…………θα περιμενω για σενα
Αυτό ακριβώς… 🙂
Πολύ όμορφο… Είναι ο δικός της τρόπος να σου πει πως θέλει περισσότερο χρόνο μαζί σου (…μέχρι την αιωνιότητα αν γίνεται!)
Καλημέρα!
Παναγιώτα, διάβασα και το δικό σου χθεσινό post… Βίοι παράλληλοι…
Μου άρεσε πολύ αυτό που έγραφες ότι είναι υποστηρικτικό και απελευθερωτικό να μιλάς για τους φόβους και τις αγωνίες σου με άλλους ανθρώπους… Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που μοιραζόμαστε αυτούς τους προβληματισμούς στα blogs.
Δύσκολες κουβέντες, αλλά είναι παρηγορητικό ότι προβληματιζόμαστε, σκεφτόμαστε και υποστηριζόμαστε οι γονείς μεταξύ μας, μέσω της κοινότητας που έχουμε δημιουργήσει.
Καλημέρα!
Άσπα μου πως κρατήθηκες και δεν δάκρυσες; Τα λόγια της γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα. Τι λογάκια είναι αυτά!
Να’σαι καλά και να δεις και τα τρισέγγονα σου εύχομαι 🙂
Πολλά φιλάκια σε όλες σας!
Μπορεί η συγκεκριμένη στιγμή, επειδή ήμασταν στις σκάλες να πέρασε χωρίς δάκρυα, αλλά αρκετές φορές αφήνω τη συγκίνησή μου να φανεί και μάλιστα κάνουμε και επείγουσα αγκαλίτσα: https://www.aspaonline.gr/2011/03/02/epeigousa-agkalitsa/
🙂
Εύχομαι να ζήσουμε όλοι πολλά και καλά χρόνια. Μετράω και δε μου βγαίνει για τρισέγγονα αλλά δεν πειράζει, χαχαχα! Φιλιά και σε εσάς!
Γεια σας. Είναι η πρώτη φορά που σχολιάζω, αν και διαβάζω το μπλογκ σας εδώ και πολύ καιρό.
Είναι όντως υπέροχο αυτό που σας είπε η Εβίτα. Και μακάρι να δώσει … … … (συμπληρώστε στις τελίτσες όποια δύναμη πιστεύετε) να μπορέσετε όντως να την περιμένετε και να γνωρίσετε τα εγγονάκια της.
Ο 6-χρονος γιος μου αισθάνεται πολύ χαρούμενος και υπερήφανος που έχει ακόμα την προ-προ-γιαγιά του (την γιαγιά της μαμάς μου), την προ-γιαγιά του (την γιαγιά μου δγγηλ.) και την γιαγιά του φυσικά με τις οποίες χαίρεται να παίζει, να συζητάει και να παίρνει τα … ψιλο-δωράκια που του έχουν κρατημένα όποτε τις βλέπουμε (ζούμε στο εξωτερικό, αλλά επισκεφτόμαστε την Ελλάδα – και τις γιαγιάδες μας βεβαίως – κάθε χρόνο.
Τι τύχη που έχει όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω του κάθε φορά που έρχεστε!
Εύχομαι να είναι γερές για πολλά πολλά χρόνια!
Ευχαριστώ για το πρώτο σχόλιο Αγγελική, χαίρομαι πολύ! Θα τα λέμε 🙂
Α-πίστευτη!… Μοναδική… και για να το ζητάει, θα το αξίζεις υποψιάζομαι. Κι ας βιάζεσαι. Εγώ πάντως δεν θα μπορούσα να περιμένω… θα τα κακάρωνα επί τόπου.
Με αποτελείωσες, με το “θα τα κακάρωνα”, χαχα…
Ευχαριστώ Λυδία!
Πόση ομορφιά κι άλλη πόση λύπη κρυμμένες σε μια φράση…
Υπέροχο
Ευχαριστώ Λίτσα… 🙂
Συγκινηθηκα!Δεν υπαρχει ενα μαγικο φιλτρο να μας κανει να ζησουμε ολη τη ζωη των παιδιων μας και με τα ασχημα και με τα ωραια…Απλα να ειμστε εκει!
Μαρία πολύ σωστό. Να είμαστε εκεί με σώμα και πνεύμα…
Απ τις γλυκοτερες κουβεντες ,που ακουσα….
kristina
Χριστίνα ευχαριστώ…
Σε τετοιες περιπτωσεις δεν μπορεις οντως να πεις λεξη..Συγκινητικοτατη η μικρη σου!
Σε ευχαριστώ…
Συγκινητικότατο! Και τι σκέφτηκε…”μάλλον θα είσαι πολύ κουρασμένη”…Μας νιώθουν τόσο πολύ, κι ας μην το εκφράζουν όλα τόσο καθαρά, σαν την Εβίτα. Να την περιμένεις!
Μα ναι μου έκανε πολύ εντύπωση αυτό για την κούρσαση. Δηλαδή ότι θα είμαι κουρασμένη, ότι θα θέλω να πεθάνω, αλλά παρά την κούραση να κάνω μία προσπάθεια να την περιμένω. Απίστευτο…
Άρχισαν οι δύκολες κουβέντες, όπως βλέπεις! Καλό κουράγιο!
Δύσκολες, πολύ δύσκολες… Και για να ελαφρύνω λίγο την ατμόσφαιρα, η άλλη δύσκολη κουβέντα που μου έρχεται εντός ολίγου είναι περί Άγιου Βασίλη. Φέτος θα με βάλουν στη γωνία, δεν την γλυτώνω! χαχαχα…
Ο θάνατος, η φθορά, ο χρόνος…. πράγματα απίστευτα περίπλοκα για τα παιδιά… Και όμως τα αντιμετωπίζουν τόσο απλά και ήρεμα. Και η Εβίτα τελικά δεν θέλει να γεράσετε μαζί, θέλει περισσότερο χρόνο μαζί σου. Μήπως δεν τον έχει τώρα; 2 μεσάνυχτα τελείωσες, ξημερώματα ξύπνησες, το απόγευμα πώς θα έχεις τα κουράγια να την ευχαριστηθείς και να σε ευχαριστηθεί; Επειδή πολλοί τα ίδια ζούμε, πώς το αντιμετωπίζεις το θέμα; Α, ναι, και να μας πεις εάν της το υποσχέθηκες… να γεράσετε μαζί δηλαδή… της το υποσχέθηκες ή όχι;
Πολύ σημαντικά τα θέματα που θέτεις και χαίρομαι. Γιατί κι εγώ όταν μοιράζομαι κάποιες από αυτές τις στιγμές, ελπίζω ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα δώσουν τροφή για σκέψη και προβληματισμό.
Θέλει αναμφισβήτητα περισσότερο χρόνο μαζί μου, το ξέρω. Σε ένα περσινό ποστ που είχα ασχοληθεί και πάλι με το θέμα του θανάτου και το θέμα του χρόνου με τα παιδιά, https://www.aspaonline.gr/2011/04/06/o-mpampas-stin-korniza/ έγραφα τι προσπαθώ να κάνω (να είμαι παρούσα ολοκληρωτικά, σώμα και πνεύμα όταν είμαι μαζί τους) και τις περισσότερες φορές νομίζω ότι τα καταφέρνω.
Τώρα για το άλλο που με ρωτάς, αν της το υποσχέθηκα… Επειδή ο διάλογος έγινε όταν βρισκόμασταν στις σκάλες και αμέσως μετά μπήκαμε στο αυτοκίνητο, βάλαμε ζώνες, ξεκινήσαμε κλπ κλπ ήταν εύκολο να αλλάξει το θέμα συζήτησης. Δεν της το υποσχέθηκα, πώς θα μπορούσα άλλωστε, αλλά ξέρω ότι θα επανέλθει και θα το ξαναπεί κάποια άλλη στιγμή που δε θα βρισκόμαστε στις σκάλες. Πρέπει να σκεφτώ καλά πώς θα απαντήσω, μια και τώρα έχω την πολυτέλεια να το σκεφτώ….
Τι συγκινητικό, δάκρυσα.. Τι σκέφτηκε να πει,ε; Μάλλον της έλειψες τις τελευταίες μέρες, γι’αυτό..
Πώς το σκέφτηκε αυτό και το είπε; ναι… Το θέμα του θανάτου την απασχολεί περιστασιακά από πολύ μικρή ηλικία βέβαια, αλλά να που τώρα της βγήκε με αυτή τη σκέψη…
πω πω! Πάλι αυτή η κόρη σου με κάνει να κλαίω! Τι παιδι θεέ μου!
kathy by anthomeli
Κατερίνα αυτή τη φορά δικαίως! Χαχα… Ευχαριστώ 🙂
Απίστευτα δυνατό κείμενο!
Ευχαριστώ πολύ! 🙂
tromeri sigkinisi…mas ekane to evitaki na klapsoume sto grafeio! Apistefta ta logia tis….
Ευχαριστώ πολύ που μου το γράφεις! 🙂
Like, share, tweet, comment, save! ΌΛΑ! Απίστευτο πλάσμα! Άπιαστο μυαλό!
Thanks Κατερίνα μου… 🙂
Θυμάμαι τον πατέρα μου να κάθεται να μας μιλάει όσο και αν βιαζόταν…Έφυγε όμως πριν 2 μηνες και τώρα ο γιος μου που είναι 11 χρονών μου λέει γιατί να μη με βλέπει ο παππούς πια! Πόσο μας λείπει…
Είναι πολύ συγκινητικό αυτό που γράφεις και επειδή ο πατέρας σου είναι ένα παράδειγμα προς μίμηση, αλλά και επειδή με πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό με τη σκέψη ότι τα παιδιά μας αναπόφευκτα αποχωρίζονται κάποτε τους παππούδες τους… Να ζήσετε να τον θυμάστε…
Ανατρίχιασα και συγχρόνως συγκινήθηκα!!!!!!!
Φαντάζομαι εσύ!!!!
Κόμπος στο λαιμό… Δε φαντάζεσαι…
Δεν υπάρχουν λόγια…απλά βούρκωσα…
Ευχαριστώ… 🙂
Εδώ κλαίμε….σνιφ σνιφ !! Ελπίζω να της είπες οτι ΝΑΙ θα την περιμένεις…για να δεις τα δισέγγονα ε??? σνιφ σνιφ…Έτσι περιμένει και η δικιά μου γιαγιά…Περίμενε να κάνουμε όλα τα εγγόνια παιδιά και τώρα περιμένει να τα παντρέψει τα δισέγγονα κιόλας χαχα…
Εύχομαι να είναι γερή για πολλά ακόμα χρόνια! Αλλά μη βιαστείτε να τα παντρέψετε πριν την ώρα τους! Χαχαχα…
Κι εγώ βιάζομαι πάντα, κι εγώ έβαλα το ξυπνητήρι νωρίτερα σήμερα για τον ίδιο λόγο… και όσο διάβαζα το ποστ σου, έλεγα από μέσα μου “πω πω … κοίτα να δεις που είμαστε πολλές με τις ίδιες εμπειρίες, σκέψεις, ανησυχίες κλπ”, μέχρι που έφτασα λίγο πριν το τέλος και ο κόμπος μου έκοψε την αναπνοή! Να είστε μαζί, αγαπημένες και πιασμένες χέρι – χέρι κάθε μέρα που ξημερώνει!
Βιβή μετά από τόσο καιρό που είμαστε σε επαφή μέσω των blogs και των social media και με παιδιά σε παρόμοιες ηλικίες, το ξέρω ότι έχουμε πολλά κοινά και κοινές ανησυχίες.
Η Εβίτα βέβαια χθες το πήγε αλλού…. Μακάρι να μπορούσαμε να τα περιμένουμε, αλλά δεν μπορούμε. Τουλάχιστον όπως λες κι εσύ, ας είμαστε αγαπημένοι και κοντά, για όσο το δυνατόν περισσότερα χρόνια. 🙂