Τους τελευταίους μήνες παρακολουθώ τον πυρετό του Star Wars να ανεβαίνει συνεχώς – τις τελευταίες μέρες δε, να φτάνει στην κορύφωσή του.
Παρακολουθώ ωστόσο από απόσταση γιατί (τώρα να το πω; θα το πω!) απέχω από τον κόσμο του Star Wars. Δεν ξέρω πώς στο καλό έγινε, αλλά δεν έχω δει κανένα Star Wars. Ή μάλλον ΣΧΕΔΟΝ κανένα.
Όταν βγήκε το πρώτο, ήμουν 7 χρονών. Δηλαδή ήμουν πιο μικρή από τις κόρες μου σήμερα, πήγαινα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Ο μπαμπάς μου έριξε τότε την ιδέα να πάμε να δούμε την ταινία οι δυο μας. Ο αδελφός μου ήταν 2 χρονών, οπότε ήταν πολύ μικρός για ταινίες και η μαμά μου έμεινε πίσω με τον αδελφό μου.
Πιθανόν να ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα κινηματογράφο πιθανόν όχι, δε θυμάμαι. Δεν υπήρχε η πληθώρα παιδικών έργων που υπάρχει τώρα, ούτε η πληθώρα αιθουσών. Θυμάμαι ότι ο μπαμπάς μου επέλεξε να δούμε την ταινία στο Ράδιο Σίτυ, στην Πατησίων που ήταν σούπερ κινηματογράφος για την εποχή.
Και η ταινία άρχισε. Και εγώ δυστυχώς δεν μπορούσα να την παρακολουθήσω. Δεν με κέρδισε, δεν ξέρω γιατί… Άρχισα να βαριέμαι από την πρώτη στιγμή. Και να βαριέμαι ακόμα πιο πολύ. Και να βαριέμαι θανάσιμα. Ο μπαμπάς μου ωστόσο έμοιαζε ενθουσιασμένος! Ούτε που μου πέρναγε από το μυαλό να του πω ότι δε μου άρεσε και ότι ήθελα να φύγουμε. Καθόμουν εκεί σιωπηλά και… υπέφερα. Κάποια στιγμή δεν άντεξα, τα μάτια μου έκλεισαν και αποκοιμήθηκα. Και κάπως έτσι τελείωσε το μαρτύριο της βαρεμάρας μου. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε ο μπαμπάς μου ή όχι ότι κοιμήθηκα. Εγώ πάντως δεν του το είπα ποτέ. Διαβάζει το blog μου και θα το διαβάσει σήμερα εδώ.
Ποιος είναι ο λόγος όμως που τα γράφω όλα αυτά; Ο λόγος είναι ο εξής: To Star Wars είναι μια ξεχωριστή ταινία για μένα κι ας μην την έχω δει. Γιατί είναι η ταινία που πήγα να δω μαζί με τον μπαμπά μου! Εγώ κι εκείνος οι δυο μας! Για τα παιδιά μας είμαστε ο κόσμος όλος. Δεν νοιάζονται τόσο για το τι κάνουμε μαζί τους. Νοιάζονται κυρίως να είμαστε μαζί τους. Έστω κι αν βαρεθούν. Έστω κι αν αποκοιμηθούν. Η ανάμνηση θα παραμείνει για πάντα εκεί. Και θα τα κάνει πάντα να χαμογελούν. Όπως χαμογελάω εγώ σήμερα.
Μερικές φορές, τα πιο συνηθισμένα πράγματα μπορούν να γίνουν ξεχωριστά, απλά κάνοντάς τα με τους σωστούς ανθρώπους.
~ Elizabeth Green
photo by Kristina Alexanderson
Τι ωραία ανάμνηση! Αντίστοιχα από την άλλη πλευρά η Πριγκίπισσα και ο Βάτραχος της Disney έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου γιατί είναι η πρώτη ταινία που πήγα να δω με την κόρη μου!
Ξέρω ακριβώς τι εννοείς Χρήστο. Έχω κι εγώ αντίστοιχες “πρωτιές” με τα κορίτσια (ακόμα και την πρώτη ταινία που είδαμε στο σπίτι σε dvd). Καλές γιορτές! Ας δημιουργήσουμε ακόμα περισσότερες αναμνήσεις! 🙂