Πριν από δύο περίπου μήνες διάβασα το τελευταίο post του Derek Miller και ενώ από τότε ήθελα να γράψω για αυτό όλο το ανέβαλα. Πρόκειται για ένα post που είχε γράψει λίγο πριν να πεθάνει από καρκίνο του παχέος εντέρου και ζήτησε από την οικογένειά του να το αναρτήσει στο blog του μετά την κηδεία του. Ήταν 41 χρονών, παντρεμένος και είχε δύο κόρες, την Lauren 11 ετών και την Marina 13. Το blog του ήταν 10 χρονών.
Photo by Pink Sherbet Photography
Κάθε φορά που καθόμουν όμως να γράψω για το τελευταίο post του Derek με έπιανε ένας κόμπος στο λαιμό και τελικά το άφηνα. Χθες όμως, συνέβη κάτι που με ταρακούνησε. Έμαθα ότι η μαμά μιας περσινής συμμαθήτριάς της Εβίτας πέθανε στα καλά των καθουμένων, από μία λοίμωξη. Φέτος τα δυο κορίτσια δεν ήταν στο ίδιο σχολείο κι έτσι δεν κάνανε και τόση παρέα αλλά από χθες που έμαθα για το θάνατο της μαμάς έχω αναστατωθεί πολύ. Μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό η εικόνα της, οι συζητήσεις που κάναμε για τις κόρες μας και όλα όσα κουβεντιάζαμε την ώρα που περιμέναμε τις μικρές να τελειώσουν τη γυμναστική (στη γυμναστική ήταν μαζί και φέτος). Ή που χαιρετιόμασταν από μακριά καθώς οι δρόμοι μας διασταυρώνονταν έξω από το γυμναστήριο ενώ τρέχαμε να αφήσουμε ή να παραλάβουμε τα παιδιά. Για άλλη μια φορά συνειδητοποιώ ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη και ότι σήμερα μπορεί να είσαι εδώ αλλά αύριο μπορεί να μην είσαι. Ο Derek ήταν προετοιμασμένος ότι θα αποχωριστεί την οικογένειά του αλλά η μαμά της φίλης της Εβίτας, έφυγε έτσι ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση.
Πίσω στο τελευταίο post του Derek λοιπόν που σήμερα θεωρώ ότι ήρθε η ώρα να γράψω επιτέλους για αυτό. Όχι όμως για να το σχολιάσω ή να το αναλύσω, αλλά απλά για να σας παροτρύνω να πάτε να το διαβάσετε. Ξεκινάει με το συγκλονιστικό: «Να λοιπόν. Είμαι νεκρός και αυτό είναι το τελευταίο μου post στο blog» και δεν μπορείς παρά να συγκινηθείς φαντάζοντάς τον να κάθεται μπροστά στον υπολογιστή του και να γράφει αυτά που γράφει, ξέροντας ότι θα διαβαστούν μετά τον θάνατό του. Παράλληλα όμως το ίδιο συγκινητικό είναι να ξέρεις ότι κάποιος άλλος έφυγε ξαφνικά χωρίς να του δοθεί η ευκαιρία να κάνει το ίδιο.
Είχα ξαναγράψει πρόσφατα για μια άλλη απώλεια γονιού που άφησε πίσω του τον μικρό του γιο και δυστυχώς όλοι έχουμε στο περιβάλλον μας τέτοιες περιπτώσεις. Το ευτύχημα αλλά ταυτόχρονα και δυστύχημα για εμάς τους γονείς είναι ότι το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή είναι ήδη σημαντικό. Ευτύχημα γιατί αφήνουμε πίσω τα παιδιά μας και αυτό είναι θαυμαστό. Παράλληλα ελπίζουμε ότι τα παιδιά μας ή τα παιδιά των παιδιών μας ίσως να κάνουν κάτι σημαντικό, κάτι που θα αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο. Είναι όμως και δυστύχημα γιατί μερικές φορές επαναπαυόμαστε και σταματάμε να αναζητούμε και κάποιον άλλον προορισμό στη ζωή. Γιατί είναι άραγε ο μόνος μας προορισμός στη ζωή το να είμαστε ένας κρίκος στην αλυσίδα των απογόνων μας; Δεν ξέρω, ο καθένας πρέπει να απαντήσει μόνος του σε αυτή την ερώτηση και η απάντηση σίγουρα δεν είναι ίδια για όλους. Πέρα όμως από τον προορισμό μας, τα λόγια του Derek στην τελευταία παράγραφο μας θυμίζουν ότι σημασία έχει η αγάπη ΣΗΜΕΡΑ. Κλείνει με το συγκινητικό: I loved you deeply, I loved you, I loved you, I loved you.
Ας ζούμε την αγάπη κάθε λεπτό, κάθε ώρα, κάθε μέρα, ΤΩΡΑ. Αυτή η στιγμή είναι η μόνη που έχουμε εξασφαλισμένη.
“Αναπνεύστε, αφεθείτε, και θυμήστε στον εαυτό σας ότι αυτή η στιγμή είναι η μόνη που έχετε στα σίγουρα.”
~ Oprah Winfrey
ολο κατι παω να γραψω κι ολο σταματω.να γραψω μνεια για την αξια της ζωης? να γραψω παραινεσεις? μαλλον θελω να γραψω οτι η ζωη πολλες φορες μοιαζει αδικη..
Ξέρω ακριβώς τι εννοείς… Κι εγώ ήξερα για την ιστορία του Derek καιρό πριν να γράψω το post και όλο το άφηνα.
Μας έκανε να προβληματιστούμε, αν μη τι άλλο…
“I don’t look back and regret anything, and I hope my family can find a way to do the same”. Τι να πω, συγκλονιστικό! Ποτέ δεν είχα σκεφτεί αυτή την πλευρά του μπλόγκιγκ, ότι η τελευταία ανάρτηση θα ήταν και ενός είδους πνευματική παρακαταθήκη…Εχει άραγε διαδίκτυο στον παράδεισο?
Να μπορείς να πεις “I don’t regret anything.” Πόσο σπουδαίο μπορεί να είναι αυτό;
Keep on blogging! Είναι πνευματική παρακαταθήκη όλα μας τα post! 🙂
Πραγματικά απίστευτο το post του Derek… Έχω ανατριχιάσει…
Ακριβώς το ίδιο νιώθω κι εγώ κάθε φορά που το διαβάζω. Χαίρομαι που σας άρεσε. Τελικά καλά έκανα και το έβαλα το link!
Γιατί συνεχώς να το ξεχνάμε; Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Ή μάλλον το νόημα είναι το τώρα και τα απλά και η δυσκολία είναι να το θυμάσαι και να μην ψάχνεις να το βρεις αλλού.
Δυστυχώς οι περισσότεροι γονείς θεωρούν οτι κάνουν το χρεος τους στην κοινωνία κάνοντας παιδιά και μόνο. Δεν συνειδητοποιούν τη μεγάλη ευθύνη που έχουν για την ψυχική τους υγεία και συνεχώς τα φορτίζουν με τα δικά τους όνειρα που άφησαν στην άκρη από..τεμπελιά.
Είναι σαν αυτό το χρέος που διογκώνεται κι εμείς συνεχίζουμε να παίρνουμε δάνεια για να συντηρηθούμε αφήνοντας τη βόμβα να σκάσει στην επόμενη γενιά λες και εκείνοι δεν θα είναι οι δικοί μας απόγονοι… Κι ύστερα τους δίνουμε αυτό τον κόσμο και τους γεμίζουμε και με ενοχές και ελπίδες για όσα δεν κάναμε…
Το πρόβλημα στη σημερινή κοινωνία ξεκινάει απ’τους γονείς και γονείς είμαστε όλοι εμείς.
Μα κι η λύση η ίδια βρίσκεται στην ανατροφή των παιδιών και στη διαπαιδαγώγησή τους.
Πάω να διαβάσω και τον Ντέρεκ.
Καλό απόγευμα!
Χείμαρρος οι σκέψεις σου και συμπληρώνουν τέλεια το post. Ευχαριστώ!
Γιατί συνεχώς να το ξεχνάμε; Αυτό είναι το νόημα της ζωής. Ή μάλλον το νόημα είναι το τώρα και τα απλά και η δυσκολία είναι να το θυμάσαι και να μην ψάχνεις να το βρεις αλλού.
Δυστυχώς οι περισσότεροι γονείς θεωρούν οτι κάνουν το χρεος τους στην κοινωνία κάνοντας παιδιά και μόνο. Δεν συνειδητοποιούν τη μεγάλη ευθύνη που έχουν για την ψυχική τους υγεία και συνεχώς τα φορτίζουν με τα δικά τους όνειρα που άφησαν στην άκρη από..τεμπελιά.
Είναι σαν αυτό το χρέος που διογκώνεται κι εμείς συνεχίζουμε να παίρνουμε δάνεια για να συντηρηθούμε αφήνοντας τη βόμβα να σκάσει στην επόμενη γενιά λες και εκείνοι δεν θα είναι οι δικοί μας απόγονοι… Κι ύστερα τους δίνουμε αυτό τον κόσμο και τους γεμίζουμε και με ενοχές και ελπίδες για όσα δεν κάναμε…
Το πρόβλημα στη σημερινή κοινωνία ξεκινάει απ’τους γονείς και γονείς είμαστε όλοι εμείς.
Μα κι η λύση η ίδια βρίσκεται στην ανατροφή των παιδιών και στη διαπαιδαγώγησή τους.
Πάω να διαβάσω και τον Ντέρεκ.
Καλό απόγευμα!
και κλαίω και χαμογελώ.. έτσι είναι.. δεν έχω δικά μου παιδιά και με απασχολούν των άλλων..
καλησπερα και καλό μήνα 🙂 🙂
Έτσι κι εμείς, κλάμα και χαμόγελο… Καλό μας μήνα!
Ασπα…. εγραψες αυτό το ποστ σε μια σημαντική στιγμή της ζωής μου… Με συγκλονισες και σε ευχαριστώ…. Αγαπη χρειάζεται ο ανθρωπος….
Γιούλη σε ευχαριστώ τόσο πολύ για αυτό το σχόλιο. Με συγκίνησες κι εσύ… Ευχαριστώ!