Το “Sidewalk” είναι μια ταινία μικρού μήκους που ακολουθεί μία γυναίκα καθώς περπατάει στο δρόμο από τότε που είναι μικρό κορίτσι, μέχρι την τρίτη ηλικία. Η ταινία διαρκεί 4 λεπτά και πήρε στη δημιουργό του Celia Bullwinkel 4 χρόνια να ολοκληρωθεί, καθώς ήταν ένα project που έκανε παράλληλα με τη δουλειά της, όποτε μπορούσε να ξεκλέψει χρόνο.
Το βρήκα συναρπαστικό, καθώς στα 4 λεπτά της ταινίας αναγνώρισα δεκάδες σκηνές από τη δική μου ζωή. Και πλημμύρισα με σκέψεις και συναισθήματα. Και το ίδιο πιστεύω ότι θα συμβεί και σε εσάς. Δείτε την:
- Αναγνώρισα το χαρούμενο κορίτσι που δεν περπατάει, πετάει για να φτάσει στο σχολείο.
- Αναγνώρισα το κορίτσι που βιάζεται να μεγαλώσει και να γίνει μεγάλη. Και cool.
- Αναγνώρισα την έφηβη που βλέπει το σώμα της να αλλάζει και το κρύβει κάτω από φαρδιά ρούχα.
- Αναγνώρισα τη νεαρή που αρχίζει να τραβάει τα βλέμματα πάνω της. Και θυμώνει με τις αντιδράσεις του αντίθετου φύλου στο δρόμο.
- Αναγνώρισα τη νέα γυναίκα που κάνει τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα. Και αισθάνεται καλά με τον εαυτό της. Και γνωρίζει τον άντρα που θα παντρευτεί.
- Αναγνώρισα την έγκυο γυναίκα που νιώθει σαστισμένη με το σώμα της που αλλάζει.
- Αναγνώρισα τη νέα μαμά σε απόγνωση με τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια.
- Αναγνώρισα τη μαμά μεγάλου παιδιού που αποφασίζει να πάρει τον έλεγχο του σώματός της στα χέρια της, χάνοντας βάρος και κάνοντας γυμναστική.
- Αναγνώρισα τη γυναίκα που δεν είναι έτοιμη να αφήσει τη νεότητά της να φύγει και θέλει να εξακολουθεί να τραβάει τα βλέμματα πάνω της.
Και κάπου εδώ σταμάτησα πλέον να αναγνωρίζω σκηνές από τη δική μου ζωή, καθώς η γυναίκα ξεπέρασε τη δική μου ηλικία. Την παρακολούθησα όμως να συνεχίζει να περπατάει. Και να περνάει από τη φάση της άρνησης, στη φάση που το χαμόγελο επανέρχεται στα χείλη της. Στην περίοδο που σταματάει να θέλει να είναι το επίκεντρο. Στην περίοδο που την ενδιαφέρει περισσότερο να πιάσει το νεαρό κορίτσι από το χέρι και να το καθοδηγήσει στη δική του ζωή.
Είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς ενώ τους ανθρώπους που αγαπάμε πραγματικά, συντρόφους, συζύγους, γονείς, παιδιά, καλούς φίλους, τους αγαπάμε όπως κι αν είναι χωρίς να κοιτάμε την ηλικία τους ή την εξωτερική τους εμφάνιση, δεν κάνουμε ακριβώς το ίδιο και για τον εαυτό μας.
Γιατί δηλαδή να χρειάζεται να περιμένουμε να μας εγκαταλείψει η εξωτερική μας ομορφιά για να καταλάβουμε πόσο όμορφες είμαστε;
Photo credit: Celia Bullwinkel/Sidewalk
via Thinkprogress.org
Πόσο συγκινητικό και πόσο αληθινό. Και ναι, πόσο δίκιο έχεις με τον επίλογο σου.
Σε ευχαριστώ Αντιγόνη!
Απλά τέλεια ρεαλιστικό. Μας βοήθησε να βάλουμε σε τάξη τις εικονες της ζωής μας και τα συναισθήματα μας. Σε οποίο στάδιο και να βρίσκετε καθεμία απο εμάς το σίγουρο ειναι οτι υπάρχει ακόμη δρόμος!!
Χριστιάνα ευχαριστώ για το μήνυμα. Χαίρομαι που σου άρεσε κι εσένα όσο άρεσε και σε εμένα!
Πολύ έξυπνο βιντεάκι Άσπα μου! Και καλοστημένο. Πολύ το διασκέδασα. Στο σκηνικό δε με την ταλαίπωρη μάνα να σέρνει το καροτσάκι μετά βίας με μαύρους κύκλους στα μάτια και το μωρό να οδύρεται, γέλασα πολύ 🙂
Σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες.
Χαίρομαι που σου άρεσε Ασπασία. Εύχομαι λίγους μαύρους κύκλους, κλαυθμούς και οδυρμούς σε εσάς που είστε ακόμα σε καροτσάκι! 😉
Νομίζω πως ο επίλογός σου είναι ο καλύτερος!
Κατερίνα ευχαριστώ!