Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολουθήσαμε με τις κόρες μου μια θεατρική παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσαν πολύ μικρά παιδιά. Έλιωσα στο γέλιο όταν η Εβελίνα, βλέποντας τα τρίχρονα να βγαίνουν στη σκηνή ντυμένα τιγράκια, είπε στα Αγγλικά: “Awww cuteness ovrerload” (που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «υπερβολική δόση γλύκας» ή όπως έλεγε η ίδια όταν ήταν μικρότερη «υπεργλυκουλίτιδα»).
Τις τελευταίες μέρες έγινε viral το βίντεο που δημοσιεύω στο τέλος του post. Ένας τρίχρονος αθλητής του tae kwon do, στα πλαίσια των εξετάσεών του για την άσπρη ζώνη επιχειρεί να σπάσει μία σανίδα.
Δεν τα καταφέρνει με την πρώτη και οι σκηνές που ακολουθούν θα μπορούσαν να μπουν στην κατηγορία “cuteness overload”. Έτσι τουλάχιστον σκέφτηκα όταν πρωτοείδα το βίντεο. Χαμογέλασα και έκλεισα την καρτέλα. Αλλά αμέσως την ξανα-άνοιξα (το γνωρίζετε το CTRL+SHIFT+T, σωστά;) γιατί αποφάσισα να ανεβάσω το βίντεο στο blog. Γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν πρόκειται απλά για cuteness overload. Πρόκειται για ένα παιδί που μας δίνει μαθήματα αποφασιστικότητας. Γιατί όπως θα δείτε είναι αποφασισμένο να τη σπάσει την παλιο-σανίδα!
Από την άλλη αξίζουν συγχαρητήρια και στο δάσκαλο που συνεχίζει να παροτρύνει το παιδί μέχρι να τα καταφέρει και δεν μπαίνει στον πειρασμό να του πει «δεν πειράζει». Και δεν μπαίνει στον πειρασμό να του δώσει την άσπρη ζώνη χαριστικά (που μπορεί να μετέδιδε στο παιδί το μήνυμα ότι δεν είναι σε θέση να τα καταφέρει). Ο Ρόμπερτ Χαϊνλάιν είχε πει «Μην αποδυναμώνετε τα παιδιά σας κάνοντας τη ζωή τους εύκολη». Για αυτό ακριβώς είναι σημαντικό να επιλέξει κανείς με προσοχή τους προπονητές των παιδιών του, όπως έγραφα και στο παλαιότερο post 10 τρόποι για να ενισχύσετε την αυτοεκτίμηση των παιδιών σας. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί μπορούν να παίξουν σπουδαίο ρόλο στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
Έτοιμοι για υπερβολική δόση γλύκας και αποφασιστικότητας λοιπόν; Ayaaa!
Τελικά τα μπάνια έπιασαν τόπο και όπως καλά είχα προβλέψει θα γυρίσεις με νέα υπερτέλεια posts.
Συγκινήθηκα με το βίντεο, γιατί μου θύμισε μια πρόσφατη ιστορία που είχα με το μικρό. Βγάζαμε την πάνα, αλλά δεν τα κατάφερνε με τα κακά. Μου έλεγαν δεν είναι έτοιμο, ότι κι άλλα παιδιά ενώ βγάζουν την πάνα για τα τσίσα με τα κακά θέλουν να τη φοράνε. Όσο και να μάλλιαζε η γλώσσα μου δε γινόταν τίποτα, μέχρι που μια μέρα του είπα ότι αυτή η πάνα θα βγει εντελώς τώρα, γιατί το λέω εγώ που ξέρω ότι μπορεί. Μου θύμωσε, φώναζε, θύμωσα κι εγώ και πάνω στα νεύρα μου του είπα έντονα ότι κι εγώ μπορώ και βρίσκω δικαιολογίες για να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν μπορεί να κάνει κάποια πράγματα, αλλά αυτή η πάνα θα βγει σήμερα γιατί σήμερα μπορείς και όσο και να προσπαθείς να με πείσεις ότι δεν μπορείς, σου λέω ότι δε σε πιστεύω. Από το ίδιο κιόλας απόγευμα είχε βγάλει εντελώς και για πάντα την πάνα.
Εντυπωσιακό Ελίνα. Είναι απίστευτη η θετική επίδραση που έχει η δική μας συμπεριφορά πάνω στη συμπεριφορά των παιδιών. Καλώς σας βρήκα και πάλι!