Στους αγώνες στίβου ενός σχολείου στο Οχάιο, ο Matt W., ένα αγόρι που πάσχει από σπαστική εγκεφαλική παράλυση, παίρνει μέρος στο δρόμο ταχύτητας των 400 μέτρων, μαζί με τους συμμαθητές του. Γνωρίζει φυσικά ότι δεν έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει, αλλά τρέχει για τη συμμετοχή, τρέχει για νιώσει τη χαρά του αγώνα, τρέχει για να τερματίσει.
Ο στίβος του σχολείου είναι 200 μέτρων, οπότε χρειάζονται δύο γύροι για να ολοκληρωθεί ο αγώνας και τα περισσότερα παιδιά τερματίζουν πριν καν ο Matt ολοκληρώσει τον πρώτο γύρο.
Στο 1:10 λεπτό του βίντεο, ο John Blaine, ο καθηγητής της Φυσικής Αγωγής, πλησιάζει τον Matt για να τον ενθαρρύνει και παραμένει δίπλα του μέχρι το τέλος.
Στο 2:30 λεπτό, πλησιάζει για να τον ενθαρρύνει κι ένα κορίτσι και σχεδόν ταυτόχρονα μια μικρή ομάδα παιδιών. Έτσι ο ένας γίνεται δύο, οι δύο τέσσερις και σύντομα όλοι αφήνουν ό,τι κάνουν και μαζεύονται δίπλα στον Matt, χειροκροτώντας και ζητωκραυγάζοντας:
“Let’s go Matt, let’s go! Let’s go Matt, let’s go!”
Σε έναν κόσμο που θεωρείται μειονέκτημα να είσαι διαφορετικός και σε μια σχολική πραγματικότητα που παρατηρούνται ολοένα και περισσότερα φαινόμενα επιθετικότητας και σχολικού εκφοβισμού, τέτοια περιστατικά αποτελούν πνοή δροσιάς, δίνουν έμπνευση και μας γεμίζουν ελπίδα.
Μπράβο στον Matt, μπράβο στον καθηγητή, μπράβο στο κορίτσι, μπράβο σε όλη την τάξη. Μπράβο στον έναν, γιατί παρέσυρε όλους τους άλλους.
Η δύναμη του ενός είναι σημαντική. Η δύναμή σου είναι σημαντική.
[via]
Πολύ δυνατό το βίντεο. Πρόσφατα βίωσα ανάλογη συγκίνηση στις αθλητικές εκδηλώσεις του σχολείου μας όταν ένας μαθητής μου με σύνδρομο ντάουν αρνιόταν να συμμετέχει. Γνωρίζοντας ότι απλά έβγαζε κάποια αντίδραση στην όλη οργάνωση και ότι τρελαίνεται για γυμναστική και παιχνίδια δεν σταμάτησα να τον ρωτώ αν θέλει να παίξει ώσπου τελικά δέχθηκε. Τρέξαμε να μπούμε στη γραμμή, ενώ το παιχνίδι είχε ήδη αρχίσει. Τον έβαλα 3ο στη σειρά και του εξήγησα τι πρέπει να κάνει και όταν ήρθε η σειρά του να τρέξει ήρθε ο γυμναστής και έτρεξαν μαζί. Η συγκίνηση επί 4. Πρώτον γτ είδα τη χαρά στο πρόσωπό του, δεύτερον γτ όλο το σχολείο τον ενθάρρυνε φωνάζοντας το όνομά του, τρίτον γτ ο γυμναστής ήταν ΕΚΕΙ δίπλα σε αυτό το παιδάκι και τέταρτον γτ με την επιμονή μου κάπου συνέβαλα και εγώ σε όλο αυτό. Και κάπου εκεί ένιωσα τα μάτια μου να βουρκώνουν γτ η συναίσθηση ότι μπορούμε εμείς οι εκπαιδευτικοί να κάνουμε τη διαφορά με γέμισε βαθιά συγκίνηση.
Υπέροχο το περιστατικό που περιγράφεις. Απίστευτη συγκίνηση θα πρέπει να ένιωσες… Και μπράβο που επέμενες!
Σημασία δεν έχει η νίκη αλλά ο αγώνας. Συγκινήθηκα πρωί-πρωί.
Υπέροχο!! Πόσο μεγαλόψυχα μπορούν να είναι τα παιδιά όταν είναι ελεύθερα από τα “πρέπει” των μεγάλων…
Πόσο δυνατά μπορεί να τρέξει μια ψυχή.
Πραγματικά υπέροχο το “πόσο δυνατά μπορεί να τρέξει μια ψυχή” που έγραψες…
Κάποιο παιδί έτρεξε για τον εαυτό του και κέρδισε το χρονόμετρο. Κάποιο άλλο με το παράδειγμα του έγινε ηγέτης.
Ποιός ήρθε “πρώτος” σ’ συτόν τον αγώνα;
Πολλοί οι “πρώτοι” του αγώνα… 🙂
Κλαίω….
κι εγω !!!
🙂
🙂
Συγκλονιστικό.
Ακριβώς…