960 Σάββατα

“Υπάρχουν 960 Σάββατα από τη στιγμή που γεννιέται το παιδί σας μέχρι να φύγει για το Πανεπιστήμιο.
Κάντε τα να αξίζουν!” 

Βρήκα το Σάββατο αυτή την εικόνα και την ανέβασα και στο Facebook. 960 Σάββατα. Εννιακόσια εξήντα Σάββατα. Όπως κι αν το γράψεις φαίνονται λίγα… Ή μάλλον όχι και λίγα, απλά καταλαβαίνεις ότι κάποια στιγμή τελειώνουν. Άσε που εμείς στη δική μας περίπτωση – με την Εβελίνα να κοντεύει τα δέκα – έχουμε ήδη φτάσει και ξεπεράσει τη μέση. Ήθελα πολύ να κάνω το προχθεσινό Σάββατο να αξίζει. Ήταν όμως ένα συνηθισμένο Σάββατο, χωρίς να έχουμε προγραμματίσει κάτι ιδιαίτερο. Είχαμε να πάμε σούπερ μάρκετ, να αγοράσουμε δώρα για το πάρτυ που είχε να πάει η Εβίτα την Κυριακή, να κάνουμε τις συνηθισμένες δουλειές του σπιτιού…

Έτσι όμως είναι η ζωή, γεμάτη συνηθισμένες μέρες. Οι συνηθισμένες μέρες όμως γίνονται ξεχωριστές και αξίζουν, όταν γεμίζουν με όμορφες απλές στιγμές που αξίζουν. Να δυο από τις αγαπημένες μου τέτοιες στιγμές του Σαββάτου:

 

Λίγο πριν την ώρα του ύπνου, μου ήρθε η φαεινή ιδέα να βάλω δυνατά μουσική για να διασκεδάσουμε ή να χορέψουμε ή ό,τι ήθελε προκύψει τέλος πάντων. Αυτή τη φορά δεν έβαλα το Δυνατά δυνατά (εξακολουθεί όμως να είναι big hit στο σπίτι μας) αλλά επέλεξα τη λίστα με κάποια κλασσικά και χορευτικά κομμάτια.

• Η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε με το βαλς από τη Λίμνη των Κύκνων που μου θύμισε την περσινή παράσταση μπαλέτου και το ανεκδιήγητο  “θα πάμε μετά για σουβλάκια;” που μου είχε ψυθιρίσει  η Εβελίνα στο αυτί.
• Μετά μπήκε ένα από τα κομμάτια της ταινίας της Σταχτοπούτας που τα κορίτσια το αναγνώρισαν αμέσως. Έτρεξαν και έβγαλαν τα ξεσκονόπανα και τις σκούπες και άρχισαν να χορεύουν ξεσκονίζοντας και σκουπίζοντας σαν μοντέρνες Σταχτοπούτες.
• Μετά ακολούθησε Κανκάν. Παροξυσμός! Παλάβωσαν μόλις άκουσαν το ρυθμό, ειδικά η Εβίτα. Έφυγε βολίδα για το βεστιάριο φωνάζοντας “ΕΝΑ ΚΑΠΕΛΟ!” το οποίο βρήκε και φόρεσε φυσικά. Την ενδυμασία ολοκλήρωσε μία ομπρέλα (αντί για μπαστούνι) οπότε παρακολούθησα παράσταση αξιώσεων. Έλεγε επίσης “Τα πόδια μου πήραν φωτιά!” και “Δε θέλω να το κάνω αυτό!” (= δηλαδή δεν μπορώ να αντισταθώ, η μουσική με αναγκάζει να χορεύω, ενώ εγώ δε θέλω!) Μon Dieu, θα δούλευε στο Moulin Rouge σε προηγούμενη ζωή!
• Και για το τέλος, ταγκό. Η Εβίτα συνέχισε τις εκπλήξεις: Έτρεξε στο μπάνιο, βρήκε μία βούρτσα και την έβαλε στο στόμα της στο πλάι, εξηγώντας μου: “είναι τριαντάφυλλο.” Και άρχισε να υπακούει στο ρυθμό της μουσικής αγκαλιάζοντας την αδελφή της και χορεύοντας με πάθος.

 

Ενθουσιασμός στο πλοίο 

Και έφτασε η ώρα για το βραδινό διάβασμα, που εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε παρόλο που και τα δυο κορίτσια ξέρουν πλέον να διαβάσουν μόνα τους. Το ένα βράδυ διαλέγει η μία τι βιβλίο που θα διαβάσουμε, και το επόμενο η άλλη. Το Σάββατο ήταν η σειρά της Εβελίνας και μετά από αρκετή σκέψη μπροστά στη βιβλιοθήκη, έφερε να διαβάσουμε ένα βιβλιαράκι από το θωρηκτό Αβέρωφ! Μου φάνηκε πολύ αστείο, αλλά σε λίγο επρόκειτο να γελάσω ακόμα περισσότερο.

Το βιβλιαράκι το είχε φέρει μετά από επίσκεψή της με το σχολείο στο Αβέρωφ και είναι κάτι σαν τετράδιο εργασιών. Εκτός δηλαδή από ένα σωρό χρήσιμες πληροφορίες που δίνει για το πλοίο, έχει και σελίδες στις οποίες τα παιδιά συμπλήρωναν απαντήσεις. Για κάποιο λόγο δεν το είχα ξεφυλλίσει ξανά το βιβλίο, το άνοιγα για πρώτη φορά. Ίσως μάλλον γιατί όταν είχε επιστρέψει και τη ρώτησα πώς ήταν, μου είχε δώσει την καλύτερη απάντηση του 21ου αιώνα. Ε, μετά από αυτό μ’ έκοψε φαίνεται!

Στη σελίδα 25 εξηγεί τις μικρές σημαίες που υπήρχαν στα πλοία και αντιστοιχούσαν σε γράμματα και αριθμούς για να επικοινωνούν τα πλοία μεταξύ τους  όταν είχαν οπτική επαφή. Είχε λοιπόν κάποιες σημαίες και τα παιδιά έπρεπε να βρουν και να συμπληρώσουν τη λέξη που σχημάτιζαν τα σημαιάκια. Η λέξη αυτή ήταν ΝΙΚΗΣΑΜΕ που ήταν μια λέξη που χρειαζόταν να σχηματίσουν οι ναύτες για να ειδοποιήσουν τα διερχόμενα πλοία ότι νικήσαμε τον εχθρό!

Αλλά της Εβελίνας δεν της έφτανε το ΝΙΚΗΣΑΜΕ. Πρόσθεσε κι άλλα σημαιάκια για να σχηματίσει και τη λέξη “Γιούπι” πριν από το νικήσαμε. (Ξέχασε μάλιστα το ύψιλον αλλά δεν πειράζει.) ΓΙΟΥΠΙ ΝΙΚΗΣΑΜΕ, λοιπόν. Γλέντια στα πλοία!

H πιο όμορφη σύμπτωση; Ο παππούς μου ήταν σηματωρός στο Ναυτικό και μου τα είχε μάθει τα σημαιάκια. Δεν έζησε βέβαια για να γνωρίσει τις δισέγγονές του για να τα μάθει και σε εκείνες. Ή να τους μάθει τα σήματα Μορς ώστε να μιλούν κρυφά κι εκείνοι μπροστά σε όλους, χτυπώντας πάνω στο τραπέζι. Αλλά κάτι από το DNA μάλλον πέρασε στο “μικρό ναυτάκι Εβελίνα” που αν τυχόν ανέβαζε σημαίες στο κατάρτι για να ανακοινώσει τα νέα στους απέναντι θα επιδείκνυε ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Γιούπι νικήσαμε, Rock and Roll time!

Ενθουσιασμός τα κορίτσια; Ενθουσιασμός κι εγώ. Γιούπι λοιπόν, το ένα από τα 960 Σάββατα γέμισε με χορούς και γέλια. Πάμε για άλλα, ακόμα καλύτερα!