Λίγο πριν να πέσουν για ύπνο προχθές τα κορίτσια άρχισαν να καυγαδίζουν άνευ ουσιαστικού λόγου και αιτίας – απλά για να καυγαδίσουν.
Από τότε που ήταν μικρές προσπαθούσα να μην μπαίνω μέσα στους καυγάδες τους. Ήμουν της άποψης ότι αν μπαίνω συνεχώς στη μέση, πρώτον δε θα μάθουν ποτέ να τα βρίσκουν χωρίς τη βοήθειά μου και δεύτερον κάθε φορά που θα θέλουν να μου τραβήξουν την προσοχή θα ρίχνουν κι έναν καυγά για να το πετύχουν (By the way, δείτε τη δοκιμασμένη μου λύση για τους καυγάδες στο αυτοκίνητο εδώ).
Επίσης ένας καυγάς έχει και κάποια θετικά: μέσα στην ασφάλεια του ίδιου τους του σπιτιού, έχουν την ευκαιρία να “κάνουν πρόβες” για το πώς θα αντιμετωπίσουν την επόμενη κόντρα που θα έχουν στο σχολείο. Και συνήθως διαπιστώνω ότι όταν υπάρχει ένταση μεταξύ των κοριτσιών στο σπίτι, υπάρχει παράλληλα κάποια κόντρα που “τρέχει” στο σχολείο με κάποιο άλλο παιδί για κάποια από τις δύο. Επηρεάζονται πάρα πολύ από αυτές τις διαμάχες και τις κουβαλάνε στο σπίτι. (Το ίδιο δεν κάνουμε άλλωστε κι εμείς οι μεγάλοι;)
Έχουν μάθει όμως ότι υπάρχουν όρια τα οποία δεν επιτρέπεται να ξεπεράσουν. Δεν έχουν χτυπήσει ποτέ η μία την άλλη και όσον αφορά τη λεκτική βία, oι λέξεις έχουν δύναμη και αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Έτσι έχουν μάθει να τσακώνονται μέσα στα πλαίσια των ορίων και “με το γάντι”.
Επανερχόμαστε λοιπόν πίσω στον προχθεσινό καυγά. Μία μαινόμενη Εβελίνα επιλέγει με… αριστουργηματικό τρόπο τις λέξεις που χρησιμοποιεί εναντίον της αδελφής της και μία δυναμική Εβίτα, λέει το αυτονόητο και βάζει τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.
Εβελίνα: Αν δεν ήμασταν αδελφές, θα σε μισούσα!
Εβίτα: Πας καλά Εβελίνα; Αν δεν ήμασταν αδελφές θα ήμασταν κολλητές!
Τέλος καυγά.
Photo by Melia Shumaker
Thanks Helen! Καλημέρα! 🙂
καλημέρα. πολύ ωραία ατάκα. Εγώ δεν έχω βρει τον τρόπο να μην συμμετέχω στους καβγάδες. Κάθε φορά που λέω πως δεν θα το κάνω πεφτω στην παγίδα.
Και για μένα είναι απίστευτα δύσκολο να τα τα καταφέρω να μείνω απ’ έξω. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δεν μαλώνουν συχνά. Εκείνο όμως που προσπαθώ να κάνω τουλάχιστον, είναι να καθυστερήσω να μπω στον καυγά. Τους δίνω λίγο χρόνο ακόμα. Και πολλές φορές λύνουν το θέμα πριν να πεταχτώ στη μέση!
ευχαριστώ. Θα προσπαθήσω την επόμενη φορά να το κάνω!!!!!!
Και εσύ αν δεν ήσουν μαμά τους δεν θα έλεγαν τέτοιες ατάκες:)
Την έριξε αμέσως την Εβελίνα με τέτοια ατάκα φαντάζομαι!
Μαργαρίτα με σκλαβώνεις! 🙂
Την έριξε δε θα πει τίποτα. Τέλος καυγά στη στιγμή!
Τί όμορφη στιγμή! Αλήθεια γιατί μας αρέσει τόοοσο πολύ να βλέπουμε τα παιδιά μας αγαπημένα? Προσωπικά όταν βλέπω την ενός έτους Σοφία να ξεκαρδίζεται στα γέλια με τα αστεία του τετράχρονου Θανάση, και να αγκαλιάζονται, τρελαίνομαι. Είναι η ελπίδα μου ότι στο μακρινό μέλλον, όταν δεν θα έχουν εμάς τους γονείς θα έχουν ο ένας τον άλλο για συντροφιά, για υποστήριξη, για να μοιράζονται τις χαρές και τις λύπες τους. Ο κόσμος τους θα είναι λιγότερο μοναχικός…
Καλημέρα κι ευχαριστούμε πάντοτε για τις όμορφες σκέψεις και εικόνες που μας χαρίζεις Άσπα!
Κι εγώ σε ευχαριστώ Μάγδα. Σήμερα με γέμισες κι εσύ στιγμές από τη δική σου ζωή.
Πάντα να είναι αγαπημένα!
μα ποσο περηφανη πρεπει να εισαι….!!!!!!
Και τυχερή! 😉
Φοβερός καβγάς. Έχω τσακωθεί κι εγώ έτσι. Δε θα σου πω ιστορία γιατί είναι πολύ προσωπική. Έχουν ανάψει πολύ τα αίματα και εκεί που ο άλλος σε ακυρώνει τελείως, του πετάς κάτι τέτοιο και γελάει. Τέλος καβγά και σε αυτή την περίπτωση.
Έτσι… Μεγάλο όπλο το χιούμορ…