Κογιότ και μπιπ-μπιπ: Ζουν ανάμεσά μας!

Τα κορίτσια κάνουν πλέον στο σχολείο αρκετές ομαδικές εργασίες. Έχω ξαναγράψει τη γνώμη μου για αυτές: Πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά σημαντικές γιατί βοηθάνε τα παιδιά να μάθουν να δουλεύουν σε ομάδα και να συνεργάζονται. Από την άλλη, υπάρχει και ένα μικρό “αρνητικό” με το οποίο θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε, που είναι ότι δημιουργούν μία μικρή αναστάτωση. Καθώς τα παιδιά δεν είναι ακόμα αρκετά μεγάλα  ώστε να μπορούν να κινηθούν μόνα τους, εμείς οι γονείς πρέπει να αναλάβουμε δράση. Να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, να βρούμε κοινό απόγευμα στο οποίο να είναι ελεύθερα όλα τα παιδιά (καμιά φορά αυτό είναι δύσκολο), να κοιτάξουμε να είμαστε κι εμείς ελεύθεροι και τέλος πάντων είναι μία ακόμα μικρή έννοια στη λίστα των υποχρεώσεών μας. Αλλά δεν πειράζει… Αξίζει.

Στην αρχή της προηγούμενης εβδομάδας η Εβελίνα μου είπε ότι η δασκάλα των Γαλλικών είχε αναθέσει σε εκείνη και σε έναν συμμαθητή της μία εργασία. Ευτυχώς ήταν ένας, οπότε η συνεννόηση θα ήταν εύκολη. Τηλεφωνήθηκα με τους γονείς του και το ραντεβού κανονίστηκε να γίνει ένα απόγευμα στο σπίτι μας.

The cool part

Ο συμμαθητής είναι από τα παιδιά που η Εβελίνα δεν έχει ξανακάνει παρέα εκτός σχολείου, οπότε δε θυμόμουν ποιο ήταν το παιδί και ποιοι ήταν οι γονείς του  – μέχρι που ειδωθήκαμε και μπήκαν τα κομμάτια του παζλ στη θέση τους. Αντίστοιχα η Εβελίνα ήθελε να κάνει τις… συστάσεις και να δείξει στο συμμαθητή της ποια είναι η μαμά της, πριν την επίμαχη επίσκεψη. Έτσι το πρωί στο μάθημα της πληροφορικής κάθισαν μαζί, άνοιξαν το Google Images, γκούγκλαραν το όνομά μου και όταν εμφανίστηκαν τα αποτελέσματα με τις φωτογραφίες μου, του είπε: «Αυτή είναι η μαμά μου, που θα σε υποδεχτεί στην πόρτα!»

The not so cool part

Εντάξει, μπορεί να είναι κάπως cool που βρίσκομαι παντού στο internet και που η κόρη μου με δείχνει με περηφάνια στους συμμαθητές της. Υπάρχει όμως και ένα «όχι και τόσο cool» κομμάτι στην όλη ιστορία: Μου λέει λίγο πριν να έρθει ο συμμαθητής της. «Μαμά… Μη με φέρεις σε δύσκολη θέση…» «Γιατί να σε φέρω σε δύσκολη θέση;» τη ρωτάω. «Γιατί καμιά φορά μιλάς στους φίλους μου με γλυκιά φωνή, σαν να είναι μωρά.» (Δεν είναι η πρώτη φορά που μου το λέει). «Εβελίνα ακούω αυτό που μου λες, αλλά μου κάνει εντύπωση. Εγώ δε συμπεριφερόμουν ούτε καν σε εσάς σαν μωρά, όταν ήσασταν μωρά. Σας έβλεπα πάντα σαν μεγάλους ανθρώπους. Πώς είναι δυνατόν να μιλάω στους φίλους σου σαν να είναι μωρά; Αφού μου το λες θα το προσέξω όμως.»

Ήξερα ότι δεν το είπε απλά για να το πει. Προφανώς έτσι είναι – μιλάω στους φίλους της με διαφορετική φωνή! Δύσκολο ένας γονιός να δέχεται κριτική από τα παιδιά του, αλλά υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να επικοινωνείς έτσι ξεκάθαρα με τους δικούς σου; Αλλά διαφορετική φωνή; Γιατί άραγε; Προσπαθώ εκείνη την ώρα να είμαι πιο γλυκιά; Ποιος ξέρει… Μεγάλο άγχος λοιπόν. Έπρεπε να είμαι… άγρια. Θα ερχόταν το παιδί και θα ήμουν άγρια, θα του έδειχνα εγώ. Οτιδήποτε αρκεί να μη μιλούσα με γλυκιά φωνή. Γκρρρ… Άγρια!

Ο διάλογος όμως δεν είχε τελειώσει. «Μαμά αν τυχόν κάνεις κάτι που με φέρεις σε δύσκολη θέση, θα σου πω ένα συνθηματικό για να το καταλάβεις, ΟΚ;»
«ΟΚ! Τι συνθηματικό;»
«Θα σου πω ‘Πιπ’.»
«Τι θα μου πεις;»
«Πιπ.»

You can do it, Aspa

Έρχεται το παιδί. Σε εγρήγορση εγώ μην τυχόν και μου ξεφύγει μικροποσότητα φωνητικής γλυκύτητας. Αποφασισμένη να τα καταφέρω. Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι που έφυγε ο μπαμπάς του παιδιού και έκανα το λάθος να πω: «Τι καλό μας φέρατε; Για να δω!» (Είχαν φέρει ένα κουτί από το φούρνο) Προφανώς όταν άνοιξα το κουτί και είδα το τσουρέκι  με τη σοκολάτα, μου ανέβηκε το σάκχαρο και γλύκανε η φωνή μου, τι να πω. Και τότε ακούστηκε. Ακούστηκε το πρώτο «Πιπ». Το οποίο αρχικά με αιφνιδίασε. Δεν το ‘πιασα με την πρώτη.  Κι έτσι συνέχισα:
«Να σας βάλω λίγο τσουρέκι πριν να αρχίσετε να διαβάζετε;»
«Πιπ.»
Η Εβίτα ήρθε προς υποστήριξη της αδελφής της. «Πιπ. Πιπ.»

Αυτό ήταν. Έτρωγα Πιπ. Έτρωγα το Πιπ Πιπ της ζωής μου. Μου φάνηκε… κωμικοτραγικό! Πιπ Πιπ! Ήθελα να γελάσω και να κλάψω. Ήθελα… να γελάσω υστερικά! Αλλά συγκρατήθηκα. Πήρα το αυστηρό και τους άφησα να πάνε να τελειώσουν την εργασία.
Ερωτήσεις όπως: «Μήπως θέλετε να σας βοηθήσω σε κάτι στην εργασία;» ή «Να σας φτιάξω ένα τοστ;» έγιναν μία μόνο φορά και με αδιάφορο/κοφτό/άγριο ύφος. Γκρρρ…

Όταν το βράδυ μείναμε μόνες μας στο σπίτι τη ρώτησα: «Λοιπόν Εβελίνα πώς τα πήγα;» «Καλά. Λίγο στην αρχή ήσουν κάπως…  ‘Τι καλό μας φέρατε;’ (και μιμείται πώς έκανα). Σου είπα και Πιπ.»
«Το άκουσα. Όχι μόνο εσύ αλλά και η Εβίτα. Και μετά; Όλα καλά;» «Ναι μετά όλα καλά.» Κουνήσαμε και οι τρεις το κεφάλι με ικανοποίηση για την επιτυχία μας. Τα είχαμε καταφέρει. Τα είχα καταφέρει!

Μου αξίζει τσουρέκι σοκολάτας. Μου αφιερώνω το παρακάτω βίντεο.
Τι πιπ, τι bip.
Bip – bip!

 

photo via hdwpapers