Σε ένα αγαπημένο βιβλίο, το The Secrets of Happy Families του Bruce Feiler, είχα διαβάσει για την ιδέα του οικογενειακού συμβουλίου. Η οικογένεια κάνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα οικογενειακά συμβούλια, όπως γίνεται σε μία μεγάλη εταιρεία, για να λύνονται θέματα, να συζητιόνται με «πιο επίσημο τρόπο» τα σημαντικά ζητήματα και να παίρνονται αποφάσεις στις οποίες θα συμμετέχουν όλα τα μέλη της οικογένειας και όχι μόνο οι γονείς.
Πρόσφατη σκηνή από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου
Όταν το διάβασα σκέφτηκα ότι αυτό θα μπορούσε να δουλέψει πολύ καλά και σε εμάς. Τα κορίτσια θα μάθουν πώς να παρουσιάζουν τα «αιτήματά» τους, θα μπουν στο κλίμα του πώς δουλεύουν τα meetings στις μεγάλες εταιρείες και θα γίνει ένα σημαντικό αλλά και fun (λέμε τώρα) κομμάτι της οικογενειακής μας ζωής. Κάτι το οποίο θα περιμένουμε κάθε εβδομάδα με ανυπομονησία (ξαναλέμε τώρα). Βέβαια τα κορίτσια είναι πια μεγάλα σε ηλικία. Και δε δέχονται έτσι αβίαστα όποια ιδέα τους παρουσιάσεις, χρειάζεται να τη φιλτράρουν. Πρέπει να τους εξηγήσεις το λόγο που θέλεις να κάνεις κάτι, ώστε να καταλάβουν το όφελος και να συνεργαστούν.
Οδηγούσα λοιπόν μια μέρα με τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα και σκέφτηκα ότι ήταν ιδανική στιγμή να τους εξηγήσω την ιδέα. Ήξερα ότι είχα λίγα μόλις λεπτά για να «πω την ιστορία μου» την οποία ομολογουμένως άκουσαν με ιδιαίτερη προσοχή. Και ξαφνικά τις βλέπω από το καθρεφτάκι να κοιτάζονται. Σαν να λένε πάει τρελάθηκε η μάνα. Ήξερα ότι δεν είχε πάει καλά η παρουσίασή μου.
Αμέσως μετά, το λόγο πήρε η Εβελίνα: «Ωραία ας κάνουμε το πρώτο μας οικογενειακό συμβούλιο.» Say what? Τελικά τόσο εύκολο ήταν να τις πείσω;
Και θέτει το πρώτο ερώτημα: «Ποιος ψηφίζει να συνεχίσουμε να κάνουμε οικογενειακά συμβούλια;»
Σηκώνω το χέρι.
Και συνεχίζει: «Ποιος ψηφίζει να σταματήσουμε;»
Σηκώνουν εκείνες το χέρι.
Και ολοκληρώνει: «Αυτό ήταν το πρώτο μας οικογενειακό συμβούλιο και το τελευταίο.»
χαχαχαχ μου θυμίζει κάτι δικές μας στιγμές που εγώ ….. αγορεύω και ακούγεται μια φωνούλα που λέει “να ρωτήσω κάτι;;;;’. Και εκεί που περιμένω να ακούσω μια ερώτηση πάνω σε αυτό που έχω πει, ακούω κάτι “πού είναι η νουτέλα;;;;” ή “μαμά αυτή η λέξη που είπες πώς γραφεται;;; Με “η” ή με “υ”;;;;; και πέφτω ξερή!
Χαχα… Ξέρω ακριβώς τι εννοείς. Κλείνουν τα ρολά γιατί δεν τους αρέσει η αγόρευση! Μου έχει συμβεί! 🙂
Χα! Χα! κι η δική μου απόπειρα είχε παει άπατη. Μάλλον δεν το σηκώνει το κλίμα το οικογενειακό συμβουλιο!
Χαχα… Δεν πειράζει, πάμε για άλλα!
Μας το έκανε κι εμάς η μάνα μου αυτό με τα οικογενειακά συμβούλια. Δυστυχώς, έχω τις χειρότερες αναμνήσεις! Μπράβο στα κορίτσια που πάτησαν πόδι!
Ωχ, ωχ… Όταν ξαναβρεθούμε να μου πεις λεπτομέρειες!
Ωραία ιδέα Άσπα! Keep it up! Χαχαχαχαχαχα…. ζήτω οι συνοπτικές διαδικασίες!!! Θυμάμαι και τη μαμά μου που είχε την ίδια φαεινή ιδέα, και το είχαμε ως πρόφαση για να φάμε μπισκότα! Να ψηφίσουμε υπέρ της κατάργησης του συμβουλίου ούτε λόγος!
Η νέα γενιά είναι αλλιώς, χαχαχα…
Είμαι αποφασισμένη η επόμενη μεγάλη μου ιδέα, να περάσει. Δεν εγκαταλείπω τον αγώνα!