Τα εξαφανισμένα κλειδιά

Τα κορίτσια έπαθαν σοκ όταν πριν από λίγο καιρό έμαθαν ότι τα κλειδιά που λείπουν από τις πόρτες του σπιτιού, υπάρχουν. Είπαν επί λέξει «Πόσο καιρό μας το κρύβετε ότι υπάρχουν;» Από τότε που θυμόνται τον εαυτό τους, δεν υπήρχαν κλειδιά στις πόρτες. Τα είχαμε αφαιρέσει όταν άρχισαν να περπατάνε, από φόβο μην κλειδωθούν κατά λάθος σε κάποιο δωμάτιο. Μου είχε συμβεί εμένα όταν ήμουν παιδί, είχα τρομοκρατηθεί και δεν ήθελα να συμβεί και στα κορίτσια. Απλά επειδή στα μπάνια θέλαμε να υπάρχουν κλειδιά για να μπορεί κάποιος καλεσμένος να μπει και να κλειδώσει (ή κι εμείς φυσικά) είχαμε παραγγείλει ειδικές κλειδαριές που σε περίπτωση ανάγκης ξεκλειδώνουν και απ’ έξω με ένα απλό κατσαβίδι.

Τις προάλλες με έβαλαν να τους διηγηθώ για πολλοστή φορά πώς όταν φτιάχναμε το σπίτι τσακώθηκα με την εταιρεία που μας έβαλε τις πόρτες. Και όταν λέω τσακώθηκα, εννοώ τσακώθηκα. Εδώ που τα λέμε είχα τσακωθεί με πολλούς ανθρώπους εκείνη την περίοδο, αλλά με την εταιρεία με τις πόρτες είχα πραγματικά θέμα. Δεν παρέδιδαν τίποτα όπως το είχαμε παραγγείλει (και το στέλναμε πίσω), έκαναν χοντρά λάθη, ο μάστοράς τους είχε κοντέψει από δική του ξεροκεφαλιά να σκοτωθεί μέσα στο σπίτι και μετά δεν ήξερε πώς να αντιδράσει και ξέσπασε σε εμένα που ήμουν εκεί. Είπε ότι ήμουν ο χειρότερος άνθρωπος που έχει ποτέ γνωρίσει στη ζωή του (ήμουν έγκυος αλλά δεν πτοήθηκε).

Και να ήταν μόνο αυτά; Την κάσα της αποθήκης την έφτιαξαν σε λάθος διαστάσεις με αποτέλεσμα να μη χωράει να μπει το πλυντήριο ρούχων που θα έπρεπε να περάσει από εκεί. (Τους έβαλα να την ξηλώσουν). Φυσικά όταν ήρθαν οι πόρτες του μπάνιου ΔΕΝ είχαν τις ειδικές κλειδαριές που είχαμε ζητήσει. Ενώ τις είχαμε αγοράσει και τους τις είχαμε στείλει στο εργοστάσιο για να τις τοποθετήσουν, εκείνοι έστειλαν τις πόρτες με απλές κλειδαριές. Τις δικές μας κλειδαριές τις έχασαν και δεν τις βρήκαν ποτέ. Χρειάστηκε να τις αγοράσουμε ξανά.

Βασικά δεν έχω λόγο που γράφω όλες αυτές τις φλυαρίες για την ανικανότητα της εταιρείας με τις πόρτες (παρά μόνο για να ξέρετε ότι διαβάζετε το blog του χειρότερου ανθρώπου που έχει πατήσει ποτέ το πόδι του σε αυτόν τον πλανήτη) και έτσι κλείνω την τεράστια παρένθεση για να επανέλθω στο θέμα με τα εξαφανισμένα κλειδιά.

Μου λέει η Εβελίνα τις προάλλες: «Λοιπόν μαμά εκείνο που μας είχες πει ότι τελικά υπάρχουν κλειδιά για τα δωμάτιά μας ισχύει;»
«Ναι» της λέω, «απλά πρέπει κάποια στιγμή να πάρω τη σκάλα για να τα βρω. Είναι σε ένα ντουλάπι ψηλά στην αποθήκη.»
«Αλλά πώς και έτσι; Γιατί βιάζεσαι Εβελίνα;» τη ρωτάω με νόημα. «Θέλουμε να κλειδώνουμε το δωμάτιό μας τώρα;»
«Ναι» μου απαντάει. «Δηλαδή δε θα το κλειδώνουμε όταν θα είμαστε μόνες μας, θα το κλειδώνουμε μόνο αν ποτέ έρθουν οι φίλοι μας στο σπίτι, για να μην μπουν.»
«Τι εννοείς Εβελίνα;» τη ρωτάω. «Εννοείς ότι όταν θα έρθουν οι φίλοι σας στο σπίτι εσείς θα κλειδώνετε το δωμάτιο για να μην μπουν μέσα;»
«Όχι ακριβώς» διευκρινίζει. «Θα κλειδώνουμε το δωμάτιο για να μην μπουν οι μεγάλοι.»

Και καλά ε; Η ατυχία με τις πόρτες και τα κλειδιά σε αυτό το σπίτι συνεχίζεται: Ανέβηκα σήμερα με τη σκάλα στο ψηλό ντουλάπι για να βρω τα κλειδιά και είδα ότι τελικά έχουν… εξαφανιστεί. (Άκου για να μην μπουν οι μεγάλοι…) Τι ατυχία…

Photo by Frenchy