Μη μιλήσεις. Πίνω.

Συνήθως όταν γράφω posts με ατάκες των κοριτσιών, γράφω τη μια φορά τις ατάκες της μίας και την άλλη φορά της άλλης. Αλλά υπάρχουν κάποιες ατάκες που λέγονται «συνεργατικά». Η μια κόβει και η άλλη ράβει. Και αυτές ξεχνιέμαι και δεν τις γράφω πουθενά! Θα γράψω λοιπόν σήμερα κάποιες κοινές ατάκες, διαλόγους ή σκέψεις τους των τελευταίων ημερών.

✔ Η Εβίτα πριν να κοιμηθεί: Μαμά το ξέρεις ότι οι εξωγήινοι νομίζουν ότι εκείνοι είναι γήινοι κι εμείς είμαστε οι εξωγήινοι;
Η Εβελίνα κουνάει καταφατικά το κεφάλι και προσθέτει: Έτσι είναι. Και οι Αρειανοί μας λένε «εξωαρειανούς».

✔ Είμαστε οι τρεις μας στο δωμάτιο της Εβελίνας, βράδυ λίγο πριν τον ύπνο. Και ακούγεται μια φασαρία σαν κάποιος από τον κάτω όροφο να καρφώνει κάτι στον τοίχο.
Η Εβελίνα βγάζει το συμπέρασμα ότι είναι ο παππούς της (ο μπαμπάς μου) και λέει:
«Ο παππούς καμιά φορά είναι πολύ επίμονος. Αν του έρθει στο μυαλό να κάνει κάτι, δεν μπορεί να περιμένει. Θέλει να το κάνει εκείνη τη στιγμή! Κι εσύ το έχεις πάρει αυτό μαμά.»
Εγώ που από μέσα μου σκέφτομαι «τι λέει τώρα; Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα;» της απαντάω. «ΚΙ ΕΣΥ ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ!»
Η Εβίτα πετάγεται: «Τι έγινε ρε παιδιά; Είμαι η μόνη λογική που απέμεινα;»

✔ Συζητάμε με την Εβελίνα για το θέμα των ημερών: Το γυμνάσιο και πώς θα είναι η ζωή της του χρόνου. Της λέω λοιπόν ότι δεν έχω πρόβλημα να γυρίζει μόνη της από το γυμνάσιο, αλλά όχι εντελώς μόνη τον πρώτο καιρό. Θα μπορεί να γυρίζει μαζί με τους φίλους της που μένουν στο πιο κάτω στενό. Μου λέει λοιπόν: «Ναι αλλά κάποιες φορές θα αργούμε να γυρίσουμε».
Πριν να προλάβω να απαντήσω πετάγεται η Εβίτα με ύφος επιθεωρητή: «Και τι θα κάνετε στον εξτρά χρόνο;»

Παρεμπιπτόντως να πω ότι η Εβίτα το φέρει βαρέως που του χρόνου θα μείνει μόνη της στο δημοτικό. (Το δημοτικό και το γυμνάσιο είναι μακριά το ένα από το άλλο). Παρηγοριέται όμως με τη συμφωνία που έχουν κάνει: Κάποιες μέρες όταν η Εβελίνα θα σχολάει νωρίτερα, θα περνάει από το κοντινό σουβλατζίδικο, θα παίρνει σουβλάκια και θα της τα πηγαίνει στο δημοτικό. Θα συναντιούνται στο φράχτη και θα της τα δίνει.

✔ Εβελίνα: Μαμά έχεις παίξει ποτέ μπουκάλα;
Εγώ: Ναι.
Εβίτα: ΤΟ ΞΕΡΑ!
Εγώ από μέσα μου: (Τι πήγα κι είπα;)
Εβελίνα: Σε μεγαλύτερη όμως ηλικία, ε;
Εγώ: Ναι, ΝΑΙ!
Εβελίνα: Πάντως δεν καταλαβαίνω το νόημα αυτού του παιχνιδιού.
Εγώ από μέσα μου: (Φιου)
Εβίτα: Εμένα μου αρέσει η μπουκάλα με σφαλιάρες.
Εβελίνα: Τέλεια είναι με σφαλιάρες.
Εγώ από μέσα μου: (Φιου, ΦΙΟΥ)

✔ Γελάνε τόσο πολύ τα κορίτσια μεταξύ τους κάθε μέρα και ειδικά το βράδυ, που καμιά φορά όταν πίνουν γάλα, λένε η μία στην άλλη «μη μιλήσεις πίνω». Δηλαδή μη μιλήσεις τώρα που θα πιω και από τα γέλια μου βγει το γάλα από τη μύτη. Αλλά συμβαίνει και το αντίθετο. Δηλαδή εκείνη που ετοιμάζεται να πει το αστείο, προειδοποιεί την άλλη: «Μην πιεις». Και λέει αυτό που θέλει να πει.

Η αλήθεια είναι ότι με τα κορίτσια στο σπίτι, βρίσκομαι κι εγώ σε κατάσταση «μη μιλήσεις πίνω». Και θα βρίσκομαι – ελπίζω – για αρκετό καιρό ακόμα, τουλάχιστον για όσο καιρό… προτιμάνε τη μπουκάλα με σφαλιάρες από την κανονική. Αλλά μετά… Θα είμαι με το ρολόι στο χέρι για να δω αν λείπει εξτρά χρόνος. Και καλύτερα τα γυμνασιόπαιδα να αφήσουν τις δικαιολογίες ότι και καλά περάσανε από το δημοτικό για να δώσουν στην Εβίτα σουβλάκια. Όλα κι όλα. Είμαι μια εξωαρειανή με λογική στο κεφάλι της…

Οι ατάκες των κοριτσιών τελείωσαν. Πιείτε ελεύθερα!

photo by Melissa