Χθες ήταν η τελευταία φορά που πήγαμε σε γιορτή Νηπιαγωγείου των παιδιών μας για εορτασμό εθνικής επετείου. Από του χρόνου και τα δυο θα πηγαίνουν Δημοτικό. Θα μου πεις και τι έγινε; Έγινε! Πολλά αλλάζουν στο Δημοτικό… Το βάρος πέφτει πλέον σε άλλα πράγματα και όχι στις γιορτές, 
οι γονείς δεν είναι πάντα καλεσμένοι, τα παιδιά δεν έχουν πλέον πάντα ένα ξεχωριστό ρόλο να παίξουν.
Εκτός αυτού είναι λίγο πιο ώριμα και συγκεντρωμένα που σημαίνει ότι δε βλέπεις πια τόσες πολλές αθώες στιγμές όπως οι χθεσινές.
Να παρακολουθείς μια μικρή Σουλιώτισσα να αρνείται να πάει να πέσει στον γκρεμό. Να πείθει και μια φίλη της να της κάνει παρέα. Κι έτσι οι δυο τους να γλιτώνουν το θάνατο για να δουν τις μαμάδες τους να τραβούν τα μαλλιά τους μέσα στην απελπισία.
Να βλέπεις το λόρδο Μπάιρον και τη Μπουμπουλίνα και να απαγγέλουν τα ποιήματά τους και τις μύξες τους να τρέχουν.
Να ακούς 40 παιδικές φωνούλες να τραγουδούν όλες μαζί Να ‘τανε το ’21
Να πολεμάω τις μέρες στα κάστρα
και το σπαθί μου να βγάζει φωτιά
και να κρατάω τις νύχτες με τ’ άστρα
μια ομορφούλα αγκαλιά….
Να λένε όλα μαζί τον εθνικό ύμνο ο οποίος ξαφνικά να παίρνει άλλο νόημα για σένα. Γιατί τον ακούς πλέον από το στόμα του παιδιού σου. Που προχθές ήταν νεογέννητο και σήμερα είναι περήφανο Ελληνόπουλο. Και να συγκινείσαι σαν να ακούς δεν ξέρω κι εγώ τι.
Να βλέπεις την κόρη σου ντυμένη Ελλάδα, να παίρνει μέρος στο θεατρικό της και να λέει το ατελείωτο ποίημα της σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Τα σύμφωνα να ακούγονται αστεία λόγω της βουλωμένης μύτης και δοντιών που λείπουν. Και μετά να σε κοιτάζει στα μάτια για να πάρει από σένα ένα βλέμμα επιδοκιμασίας. Μετά το τέλος της γιορτής να την αγκαλιάζεις και να της λες «Ήσουν υπέροχη και το ξέρεις. Εγώ θα στο λέω συνέχεια αλλά να το λες και από μόνη σου στον εαυτό σου.» Γιατί δε θέλεις να μάθει να εξαρτάται από σένα ή από κάποιον άλλον για να επιβεβαιώνει την αξία της. Θέλεις να έχει την αυτοεκτίμηση να το κάνει από μόνη της.
Ανεπανάληπτες στιγμές, που δε θα τις ξαναζήσω, αλλά τις έχω καταγράψει εδώ για να τις θυμάμαι για πάντα. Χρόνια πολλά και του χρόνου!
Και βέβαια πρέπει να σημειώσω ότι όταν το βράδυ «η Ελλάδα» αναζητώντας τη φωτοτυπία του ποιήματός της διαπίστωσε ότι την έχω βάλει δίπλα στο γραφείο μου για να το περάσω στον υπολογιστή μου είπε: «Κατάλαβα. Θα το μάθουν όλοι στο Twitter!»
ηθελα να σου γραψω..” πιστευεις οτι συγκινήθηκα ?, γυαλισαν τα ματια μου νιωθωντας την περηφανια σου για τα καμάρια σου ” αλλα είδα οτι τελικά ολοι οι γονείς αισθανόμστε το ίδιο αρα σαφώς και με πιστευεις 😉
να τις χαίρεσαι τις κούκλες σου…!!
Να είμαστε καλά να τα χαιρόμαστε! 🙂
Υπέροχη η ανάρτησή σου Άσπα. Νομίζω περιέγραψες με τον καλύτερο τρόπο το πως νιώθουμε οι περισσότεροι γονείς.
Το “τέλοοος” είναι τέλειο! χαχαχα
Θοδωρής
Τέλοοοοος! 🙂
Thanks Θοδωρή!
Ασπα, είναι μεσημέρι, είμαι στο γραφείο και τα μάτια μου τρέχουν. Τα νηπιαγωγάκια είναι τέλεια! Πέρσι, που ο Βαγγέλης μου πήγαινε νηπιαγωγείο, στην γιορτή για τη λήξη της σχολικής γιορτής, όλα τα παιδάκια φορούσαν λευκά μπλουζάκια, χρωματιστά καπέλα και όλη η γιορτή είχε σαν θέμα τα χρώματα. Στην αρχή της γιορτής όλα τα πιτσιρίκια μαζί, τραγούδησαν το “ποιο το χρώμα της αγάπης”. Το τι κλάμα έπεσε από όλες τις μαμάδες, δεν περιγράφεται. Ο γιος μου με κοίταζε από μακρυά να χαμογελάω και να κλαίω μαζί…. Αχ, τι γρήγορα που μεγαλώνουν…. Τώρα, είναι πρωτάκι και μου λέει….”οχουουου, πάλι πρέπει να γράψω ορθογραφια;;;;;”
ΜΑΡΙΑ
Μαρία το έχεις ζήσει και καταλαβαίνεις απόλυτα αυτό που ήθελα να πω…
Να τον χαίρεσαι και για τη γιορτή του! Κι εμένα τη μεγάλη μου (την Εβελίνα) Ευαγγελία τη λένε…
Καλημέρα 🙂
Να την χαιρόσαστε την κούκλα σας ! Να είναι πάντα γερή, δυνατή, τυχερή και με τον ίδιο ενθουσιασμό για τη ζωή που έχει σαν παιδί ! Κι εσείς να είσαστε γεροί να την καμαρώνετε να τα κάνει όλα αυτά !
μα καλά στο δημοτικό δεν έχει γιορτες; γιατί εγώ θυμάμαι ότι είχα; βεβαια τωρα που το λες, οντως οι γονείς δεν ήταν πάντα καλεσμένοι, αλλά γιορτή κάναμε. anyway,τώρα μπορεί να έχουν αλλάξεθ τα πράγματα.
πολύ ωραίες οι ηχογραφήσεις και τέλειο το σχόλιο της μικρής για το twitter χαχα
Κι εμείς είχαμε πολλές γιορτές στο Δημοτικό, μπορώ να πω και περισσότερες!
Αλλά τώρα βλέπω ότι δυστυχώς έχουν αλλάξει τα πράγματα τουλάχιστον στο σχολείο που πηγαίνουν οι δικές μου κόρες.
Anyway (που λες και συ… χαχαχα..) Καλή εβδομάδα!
Άχου το! Τι γλυκούλι! Να την χαίρεσαι Άσπα! Αυτό με όλα τα παιδάκια που ξεκινάνε αργά και σταθερά και προχωρώντας τρέχουμε και εμείς για να καταλάβουμε τι λένε, είναι κάτι που μου ‘χει λείψει! Φέτος στην Α’ Δημοτικού, ούτε γιορτές ούτε ποιήματα! 🙁
Ευτυχώς που είχε προηγηθεί παιδικός σταθμός και νηπιαγωγείο και έχουμε πολλές ωραίες αναμνήσεις!
Έτσι κι εδώ Σίσσυ με τη μεγάλη. Στην Πρώτη ξαφνικά άλλαξαν τα πράγματα.
Καλή εβδομάδα!
Τα λόγια:
Για δέστε πώς κατάντησα
Μαυροφορεμένη,
τετρακόσια ολόκληρα χρόνια
αλυσοδεμένη.
Τα ορφανά μου τα παιδιά
σε ποιους γιαλούς γυρίζουν;
Πώς ζούνε κι ανατρέφονται
χωρίς να με γνωρίζουν;
Σε ξένους σέρνονται γιαλούς
και σε σκλαβιάς λιμάνια,
μ’ αφήνουν μόνη κι έρημη
να τρέχω στα σκοτάδια.
—
Τα λόγια σου παρηγοριά
στάλαξαν στην καρδιά μου
και στέρεψαν στα μάτια μου
τα μαύρα δάκρυά μου.
Είναι τόσο συγκινητικό να είμαστε τόσο περήφανοι για τα παιδιά μας. Μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες περί αυτοεκτίμησης. Ίσως είναι το πιο σημαντικό που θα έπρεπε να τους μάθουμε. Λατρεύω Εβίτα!!
Σε ευχαριστώ mirelen! Με εφόδιο την αυτοεκτίμηση μπορούν να πετύχουν τόσα πολλά!
Καλημέρα 🙂