Η βρεγμένη Ελληνική σημαία

Θυμάμαι μια φορά σε ένα επαγγελματικό σεμινάριο που ο ομιλητής μιλούσε για την προσωπική αξία του κάθε ανθρώπου. Ήθελε να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι δε θα πρέπει να αφήνουμε ποτέ τη γνώμη των άλλων για εμάς να επηρεάζει το πώς νιώθουμε εμείς για τον εαυτό μας.

Έβγαλε λοιπόν ένα χαρτονόμισμα μεγάλης αξίας από την τσέπη του και μας ρώτησε:

«Αυτό το χαρτονόμισμα θέλω να το χαρίσω σε κάποιον από εσάς. Ποιος το θέλει;»

Σχεδόν όλοι στην αίθουσα σηκώσαμε το χέρι μας.

Τότε πήρε το χαρτονόμισμα και το τσαλάκωσε. Το έκανε ένα μπαλάκι μέσα στη χούφτα του και μας το έδειξε. Μετά το ξετύλιξε. Το χαρτονόμισμα ήταν φυσικά τσαλακωμένο, αλλά ήταν ακόμα μια χαρά.

«Τώρα; Ποιος το θέλει;» ρώτησε.

Σχεδόν όλοι στην αίθουσα σηκώσαμε και πάλι το χέρι μας.

«Αυτό το μάθημα θέλω να το θυμάστε για πάντα, μας είπε. Πολλές φορές στη ζωή, οι καταστάσεις, οι άνθρωποι, οι συνθήκες μας τσαλακώνουν. Και συχνά νιώθουμε σαν να έχουμε χάσει την αξία μας. Να μην ξεχάσετε ποτέ το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα. Ό,τι κι αν συμβεί, ποτέ δε θα χάσετε την προσωπική σας αξία».

Τέτοιες μέρες συνηθίζω να γράφω κάτι για την 25η Μαρτίου. Άλλες φορές μπορεί να είναι κάτι που μου έκανε εντύπωση από τη σχολική γιορτή, άλλες φορές κάτι που έγινε στην παρέλαση, άλλες φορές κάτι που μου είπαν οι κόρες μου. Χθες στη σχολική γιορτή ήμουν συναισθηματικά φορτισμένη για δύο λόγους. Ο ένας ήταν επειδή έβλεπα την Εβελίνα για τελευταία φορά ως μαθήτρια Δημοτικού σε γιορτή σχολείου. Ο άλλος λόγος είναι η δύσκολη περίοδος που περνάει η χώρα μας και όλοι εμείς, η οποία νιώθω ότι τώρα έχει κορυφωθεί.

Μου έλεγε πριν από 2-3 χρόνια η Εβελίνα για τους πολιτικούς: «Είναι απαράδεκτο. Την έκαναν την Ελλάδα ‘στούμπικη’». Είχε πλάσει αυτή τη λέξη: «στούμπικη».  Μιλούσε για την τότε πολιτική κατάσταση, χωρίς να αναφέρεται φυσικά σε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα. Ήταν και είναι ακόμα, ένας σκεπτόμενος άνθρωπος. Κάτι που είναι λάθος, είναι λάθος όποιο κόμμα κι αν το κάνει. Κάτι που είναι σωστό, είναι σωστό όποιο κόμμα κι αν το κάνει. Και πριν από ένα μήνα, έγραψε μια επιστολή προς πολιτικούς (τωρινούς και παλαιότερους) αλλά και προς εμάς όλους τους μεγάλους, στην οποία πάλι δεν αναφερόταν σε λάθη κομμάτων.  Δεν την νοιάζει ποιο κόμμα έχει κάνει το λάθος. Εμείς πάλι οι «μεγάλοι» δεν έχουμε πάντα την ωριμότητα να αξιολογήσουμε μια πράξη, μια δήλωση, μια επιστολή, από μόνη της, ανεξάρτητα από το ποιος πολιτικός είναι από πίσω.  Δε σκεφτόμαστε. Φοράμε χρωματιστά γυαλιά και αρνούμαστε να τα βγάλουμε. Κάνουμε σαν παιδιά νηπιαγωγείου που χτυπάνε το πόδι τους κάτω με πείσμα και λένε “ο μπαμπάς μου είναι ο καλύτερος” και αρνούνται να συνεργαστούν.

Κλείνει η μεγάλη παρένθεση για να επανέλθω στη συναισθηματική φόρτιση που ένιωθα χθες στη γιορτή του σχολείου. Καθώς έβλεπα τα παιδιά στα διάφορα δρώμενα, σύγκρινα από μέσα μου τους τότε Έλληνες και τους σημερινούς. Θυμήθηκα πόσο περήφανη ήμουν μεγαλώνοντας, που είμαι Ελληνίδα. Θυμήθηκα πόσο περήφανη αισθανόμουν για τη χώρα μου όταν σπούδαζα στο εξωτερικό. Και ξαφνικά με έπιασε ένα σφίξιμο. Αν πάνε τα παιδιά μου σε λίγα χρόνια να σπουδάσουν στο εξωτερικό, θα αισθάνονται το ίδιο περήφανα; Ένιωσα ότι η εικόνα που έχουμε δημιουργήσει στο εξωτερικό αυτή τη στιγμή σαν κράτος, δε μας αξίζει. Ντράπηκα. Ένιωσα ότι κάποιος μου έκλεψε την προσωπική μου αξία σαν Ελληνίδα. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Και αν με καταλαβαίνετε, αυτός ο «κάποιος» που εννοείτε εσείς ότι έκλεψε την αξία μου, πιθανόν να είναι διαφορετικός από αυτόν τον «κάποιον» που εννοώ εγώ.  Για άλλους αυτός ο «κάποιος» μπορεί να είναι οι Ευρωπαίοι. Για κάποιους άλλους η προηγούμενη κυβέρνηση. Για κάποιους άλλους η τωρινή.

Έφυγα από τη γιορτή λίγο αποκαρδιωμένη.

Σήμερα έβρεχε από το πρωί. Ο δήμος μας αποφάσισε ότι η σχολική παρέλαση θα γίνει. (Για να μη χαθεί το νόημα όσων προσπαθώ να γράψω, το post μου δεν αφορά τις παρελάσεις. Δεν έχει καμία σχέση με το post το αν μας αρέσουν οι παρελάσεις, αν πρέπει να καταργηθούν ή όχι, τι υποστηρίζει το κόμμα που ψηφίσαμε και αν οι παρελάσεις έπρεπε να γίνουν σήμερα που έβρεχε ή όχι). Το σχολείο άφησε τα παιδιά και τους γονείς να αποφασίσουν αν θέλουν να πάρουν μέρος στην παρέλαση υπό συνθήκες βροχής. Αν ήθελαν, μπορούσαν να φορέσουν αδιάβροχα και μπουφάν.

Η Εβελίνα είπε ότι ήθελε να παρελάσει. Έτσι, παρά τη βροχή μαζευτήκαμε στο χώρο της παρέλασης με τις ομπρέλες μας.  Και η παρέλαση άρχισε. Και τα παιδιά, άρχισαν να περνάνε από μπροστά μας βρεγμένα και χαμογελαστά. Το απολάμβαναν! Τα μαλλιά τους ήταν βρεγμένα. Τα παπούτσια τους ήταν βρεγμένα. Οι σημαίες – το σύμβολο της χώρας μας – στα χέρια των σημαιοφόρων ήταν βρεγμένες.

Φεύγοντας από την παρέλαση για να φτάσουμε  στο σημείο που είχαμε παρκάρει, σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά και είδα μία ακόμα βρεγμένη σημαία σε μπαλκόνι. Και τότε στο μυαλό μου ήρθε το χαρτονόμισμα. Το χαρτονόμισμα που είχε τσαλακωθεί, αλλά δεν είχε χάσει την αξία του! Έβγαλα τη φωτογραφική και τη φωτογράφισα. Και χαμογέλασα….

Η Ελλάδα έχει βραχεί, αλλά δεν έχει χάσει την αξία της.