Θα ξαναγίνεις το πρωτάκι μου

Ήταν Τετάρτη, η μέρα που θα παίρναμε τους βαθμούς της Εβίτας. Πριν από τους βαθμούς, θα γινόταν στο προαύλιο του σχολείου η γιορτή των παιδιών της Πρώτης, της Δευτέρας και της Τρίτης δημοτικού. Εμείς σε αυτή τη  γιορτή δεν παίρνουμε πλέον μέρος – πέρσι όμως είχαμε πάει, για να δει η Εβελίνα το πρωτάκι  που είχε υιοθετήσει στη αρχή της χρονιάς, τον Παναγιώτη.

[Δείτε περισσότερα για την περσινή γιορτή εδώ]

Είχα ρωτήσει την Εβελίνα από την προηγούμενη αν θα έρθει μαζί μας στους βαθμούς και δεν μου είχε απαντήσει. Εκείνο το πρωινό όμως, όχι απλά ντύθηκε για να έρθει μαζί μας, αλλά βγήκε από το δωμάτιό της κρατώντας μία κάρτα. Μια κάρτα για τον Παναγιώτη, που φέτος τελείωνε την Δευτέρα και θα ήταν και πάλι εκεί.

Η κάρτα έλεγε:

Καλό καλοκαίρι Παναγιώτη!

Μη νομίζεις ότι δε σε σκέφτομαι. Έχεις περάσει από το μυαλό μου πολλές φορές!

Μου λείπεις πολύ. Πώς πέρασε έτσι γρήγορα ο χρόνος; Πάντως εσύ, να μην ανησυχείς. Γιατί μπορεί να μην είσαι το πρωτάκι μου, αλλά είσαι το δευτεράκι μου! (που μόλις έγινε τριτάκι!) Θα είσαι το τεταρτάκι, πεμπτάκι ΚΑΙ εκτάκι μου. Και με το καλό όταν συναντηθούμε στο λύκειο και στο γυμνάσιο, που είναι στον ίδιο χώρο, θα ξαναγίνεις το πρωτάκι μου!

Η φίλη σου, Εβελίνα 

Στο κάτω μέρος της κάρτας είχε κολλημένα δυο γλειφιτζούρια.

Δεν ήμουν παρούσα όταν του έδωσε την κάρτα. Ήμουν όμως εκεί όταν αργότερα εκείνος την πλησίασε και της είπε: «Εβελίνα ξέχασα να σου πω! Σηκώσαμε μια πέτρα και βρήκαμε από κάτω ένα σημείωμα!»

Πέρσι όλη τη χρονιά παίζανε παγίδες στο δασάκι. Ήταν το αγαπημένο του παιχνίδι. Στήνανε παγίδες, μετακινούσανε πέτρες και συνωμοτούσαν για το πώς θα προστατευτούν «από τους κακούς». Κάτω από μία τέτοια πέτρα, βρήκε ένα σημείωμα. Προφανώς κάποιο άλλο παιδί το είχε αφήσει εκεί και ο Παναγιώτης το θεώρησε τόσο σημαντικό ώστε να έρθει να της το πει. Η Εβελίνα πέρσι σε πολλά διαλείμματα άφηνε τους συμμαθητές της για να πάει να παίξει παγίδες μαζί του. Μάλιστα φέτος, που πήγαινε γυμνάσιο (σε άλλο σχολείο) την αντικαθιστούσε η Εβίτα! Πήγαινε ο Παναγιώτης και την έβρισκε στα διαλείμματα και της ζητούσε να παίξουνε. Μια φορά για τον ευχαριστήσει, είχε μετακινήσει με μια φίλη της μια κοτρόνα από το δασάκι ως την έξοδο του σχολείου. Ξεθεώθηκαν, αλλά ήταν σημαντικό για εκείνον!

Χαμογελάω  ξέροντας ότι ο Παναγιώτης θα έχει πάντα την Εβελίνα να τον προσέχει. Αλλά και την Εβίτα.

Χαμογελάω που όταν εκείνος θα πάει Πρώτη Γυμνασίου  η Εβελίνα θα πηγαίνει Τρίτη Λυκείου και θα τον περιμένει, να τον βοηθήσει σε εκείνα που θα τον απασχολούν εκείνη την περίοδο.

Χαμογελάω όταν σκέφτομαι ότι υπάρχουν  μεγαλύτερα παιδιά που βοηθάνε τα μικρότερα να κουβαλήσουν πέτρες και να πετύχουν το αδιανόητο. Ευτυχώς που υπάρχουν δίπλα μας «μεγαλύτεροι» που μας βοηθάνε να μετακινήσουμε τις κοτρόνες που κλείνουν το δρόμο μας!

Χαμογελάω  όταν σκέφτομαι ότι ένα νηπιαγωγάκι που τον Σεπτέμβριο θα πάει Πρώτη, θα υιοθετηθεί από το εκτάκι-Εβίτα. Η οποία είναι έτοιμη να του δώσει όλη της την αγάπη όπως την εισέπραξε κι εκείνη από το δικό της εκτάκι. Εξάλλου έχει ήδη αρχίσει να το κάνει!

Χαμογελάω που οι κόρες μου μαθαίνουν στο σχολείο πολύ περισσότερα από όσα γράφουν τα βιβλία. Μαθαίνουν πώς να δίνουν και να παίρνουν απεριόριστες δόσεις ανιδιοτελούς αγάπης.

Εκτάκια υιοθετούν Πρωτάκια και η ζωή στο σχολείο γίνεται ομορφότερη.