Ήταν πρωί και ήμασταν στην κουζίνα. Εγώ έφτιαχνα καφέ και η Εβελίνα ήταν ακριβώς δίπλα μου και μου μιλούσε για… (έλα τώρα που δεν ξέρετε) Χελωνονιντζάκια. Η Εβίτα ήταν πιο μακριά, αλλά έπαιρνε κι εκείνη τη σκυτάλη όταν η Εβελίνα ήθελε να πάρει ανάσα, ώστε να μη βαρεθώ καθόλου και να μη μείνει ούτε δευτερόλεπτο κενό. (Μα ξυπνάνε όλα τα παιδιά με τόσο κέφι για κουβέντα;)
Ξέρω τι θα έπρεπε κανονικά να κάνω. Μη νομίζετε ότι δεν ξέρω.
Να δείξω ενθουσιασμό για τα ενδιαφέροντα των παιδιών μου.
Να δείξω ενθουσιασμό για τα ενδιαφέροντα των παιδιών μου.
Να δείξω ενθουσιασμό για τα ενδιαφέροντα των παιδιών μου.
Γιατί αν δεν δείξω εγώ ενθουσιασμό, θα δείξει κάποιος άλλος!
Αλλά ήταν 7 και 10 το πρωί. Και μου διηγόντουσαν μία ιστορία για έναν μεταλλαγμένο που είχε κεφάλι μύγας. Δεν είχα πιει ακόμα ούτε γουλιά καφέ αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Μεταξύ του να τους πω «σταματήστε, δεν μπορώ πια να ακούω για χελωνονιντζάκια!» και να συνεχίσω να ακούω κάτι που δεν μπορούσα να αντέξω εκείνη τη στιγμή, είπα να πω κανένα αστειάκι μπας και σταματήσουν. Πάντα πιάνουν τα αστειάκια. Δεν πιάνουν; Έτσι γυρνάω στην Εβελίνα και της λέω: «Όταν θα είμαι γριούλα, και εσύ θα φτιάχνεις καφέ το πρωί και θα βιάζεσαι να πας στη δουλειά σου και θα έχεις τις έννοιες σου, θα σου κάνω κι εγώ το ίδιο. Θα κάθομαι δίπλα σου όπως ακριβώς κάθεσαι εσύ και θα σου διηγούμαι ιστορίες από – ξέρω εγώ τι θα βλέπω τότε; – κανένα τούρκικο». Θεώρησα ότι το τούρκικο ήταν στον αντίποδα των χελωνονιντζακίων και ότι θα τρόμαζε.
Μπα. Σιγά μη φοβήθηκε! «Κανένα πρόβλημα» είπε. «Αρκεί να μην είναι ο ‘Σουλειμάν’. Αρκεί να είναι το ‘Διαμάντια και Έρωτες’».
Η τηλεόρασή μας παραμένει ερμητικά κλειστή όλη μέρα και ανοίγει μόνο κάποιες ώρες για παιδικά ή ταινίες. Το πώς η Εβελίνα ξέρει όχι απλά πώς λέγονται τα τούρκικα αλλά και ποιο είναι καλύτερο, με ξεπερνάει.
Έτσι, αφού απέτυχα οικτρά να σταματήσω τη «ροή του προγράμματος», η κουβέντα συνεχίστηκε και έμαθα τα πάντα για τον μυγάνθρωπο, που λέγεται Μπάξτερ Στόκμαν. Το σχέδιό μου μπορεί να μη δούλεψε, αλλά τουλάχιστον είχε ετοιμαστεί ο καφές. Ήπια μια γουλιά και έδειξα ειλικρινές ενδιαφέρον για τα ενδιαφέροντα των ninja-παιδιών μου. 😉
Photo by Edgar Barrera
Εσείς με τα χελωνονιντζάκια, εμείς με τα lego και κάτι ήρωες που ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν θυμάμαι ΚΑ-ΘΟ-ΛΟΥ, μια χαρά μας βρίσκω!
Έχουμε κι εμείς τα lego μη νομίζεις. Τα λατρεύουν!
Λοιπόν πρέπει να κάνουμε εντατικά μαθήματα!