Αυτά που ρωτάω δυνατά:
– Τον φορτιστή τον πήρες;
– Ναι.
– Τους αντάπτορες;
– Ναι.
– Τα μετρητά;
– Ναι.
– Το πιστοποιητικό για την είσοδο στη χώρα;
– Ναι.
– Ζακέτα πήρες;
– Ναι μαμά!

Αυτά που ρωτάω από μέσα μου
– Πώς πέρασαν έτσι 20 χρόνια;
– Έδωσα αρκετά εφόδια;
– Τι θα συμβεί αν…;
– Γιατί διάλεξε να πάει τόσο μακριά;
– Θα περάσει καλά;
– Έκανα αρκετά ως μαμά;
Αυτά που θέλω να ξέρεις
– Το σπίτι δεν θα είναι το ίδιο χωρίς εσένα.
– Θα μετράω τις μέρες μέχρι να σε ξαναδώ.
– Φοβάμαι, αλλά προσπαθώ να μη στο δείξω.
– Θα συνεχίσω να σου μαγειρεύω στο μυαλό μου.
– Εύχομαι να θυμάσαι ότι όπου κι αν πας, το σπίτι σου θα είναι εδώ.
Αυτά που νιώθω
– Περηφάνια που σε βλέπω να ανοίγεις τα φτερά σου.
– Βεβαιότητα ότι θα ζήσεις μια από τις πιο όμορφες περιπέτειες της ζωής σου.
– Αγάπη που δεν χρειάζεται εισιτήριο για να σε ακολουθήσει.
– Και ελπίδα ότι η ερώτηση «έκανα αρκετά ως μαμά;» έχει ήδη απαντηθεί.
Αφήστε μια απάντηση