Ένας Μάρτιος διαφορετικός

Έχετε ποτέ πέσει πάνω σε εξομολογήσεις χρηστών του Instagram; Που διηγούνται την ιστορία πίσω από την κάθε φωτογραφία; Και που παραδέχονται ότι πολλές από αυτές δίνουν μια εντελώς εσφαλμένη εικόνα της ζωής τους;

Είχα γελάσει πολύ για παράδειγμα με ένα post της Olivia Muenter που έδειχνε αυτήν εδώ την “αυθόρμητη” καλοκαιρινή φωτογραφία, που είχε στυλ ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΕΛΕΙΑ.

Στην πραγματικότητα, για να πετύχει την φωτογραφία έκανε 56 προσπάθεις, όπως εξηγεί η ίδια. Το μέτωπό της είναι κροπαρισμένο όχι από άποψη, αλλά επειδή ήταν ξεφλουδισμένο από τον ήλιο και φαινόταν χάλια.

Ε λοιπόν με χαρά σας ανακοινώνω ότι σήμερα το πρωί έκανα κι εγώ κάτι αντίστοιχο! Η σημερινή φωτογραφία με τους τρεις Μάρτηδες στους καρπούς μας που ανέβασα στο Instagram, Facebook, Twitter είναι fake. Δηλαδή περίπου.

Και εξηγούμαι: Τρελαίνομαι για έθιμα και παραδόσεις και το έθιμο με το βραχιόλι του Μάρτη την πρώτη μέρα του Μαρτίου το κρατάμε πάντα! Κάθε χρόνο δε, συνηθίζουμε να τραβάμε και μια φωτογραφία με τα 3 μας χέρια με τους 3 Μάρτηδες. Κάποιες χρονιές ανεβάζω τη φωτογραφία στο blog (για παράδειγμα το 2010 ή το 2013) και κάποιες άλλες – τις περισσότερες – στα Social Media.

Έτσι και σήμερα. Το πρωί που ξυπνήσαμε, είπα στα κορίτσια να βιαστούν για να φορέσουμε τους Μάρτηδες και να προλάβουμε να τραβήξουμε την καθιερωμένη φωτογραφία. Και όχι, εμείς δεν τραβήξαμε 56 φωτογραφίες για να πετύχουμε την τέλεια. Τραβήξαμε 2. Να τη αυτή που ανέβασα.

 

 

Εκείνο που δεν φαίνεται στη φωτογραφία όμως, είναι τι έγινε αφού τράβηξα τη φωτογραφία. Γυρνάω κάποια στιγμή και βλέπω την Εβελίνα να έχει κόψει το Μάρτη της και να τον έχει αφήσει πάνω στον πάγκο της κουζίνας.

– Εβελίνα; Δε θες να φορέσεις το Μάρτη σου φέτος;
– Όχι μαμά.

Τον είχε φορέσει μόνο για τη φωτογραφία… Μα τι σκεφτούμουν; Λογικό είναι τα παιδιά στο Γυμνάσιο να μη φοράνε Μάρτη! Κατανοητό. Αλλά η ιστορία έγινε ακόμα πιο.. δραματική. Παίρνει και η Εβίτα είδηση: «Τι μη μου πείτε ότι η Εβελίνα τον έβγαλε τον Μάρτη!  Κι εγώ για αυτό ερχόμουν. Να σου πω ότι δε θέλω να τον φορέσω στο σχολείο.»
«Μα Εβίτα εσύ πηγαίνεις δημοτικό. Τα παιδιά του δημοτικού φοράνε Μάρτη. Πέρσι η Εβελίνα φόραγε!»
«Ναι Εβίτα, φόρα τον» της είπε και η αδελφή της.
«Μπα δεν τον θέλω. Τον βγάζω.»
«ΟΚ. Ό,τι θες. Έλα να σε βοηθήσω να τον βγάλεις» της είπα. Πήρα το ψαλίδι και τον έκοψα κι αυτόν.

 

Μια γλυκιά μελαγχολία με πλημμύρισε. Η οποία δεν έχει φύγει, παρόλο που έχει πλέον βραδιάσει. Παρά την πρωινή φωτογραφία, είμαι η μόνη στο σπίτι που φοράει τον Μάρτη της. Και αλήθεια, πού πήγαν εκείνα τα στρουμπουλά χεράκια με τα αφράτα δαχτυλάκια;  Πού πήγε εκείνη η μικρή Εβίτα που είχε πάρει τόσο στα σοβαρά το έθιμο του Μάρτη που κάποια στιγμή που της βγήκε θορυβήθηκε: «Με καίει ο ήλιος, με καίει, με καίει!»

Ο χρόνος περνάει γρήγορα – ειδικά όταν περνάς καλά. Τα παιδικά χρόνια των κοριτσιών πέρασαν γρήγορα. Μάλλον περάσαμε καλά! Αλλά είμαι σίγουρη ότι τα καλύτερα έρχονται. Καλώς να έρθουν λοιπόν! Καλώς ήρθες κι εσύ Μάρτη!