Για τελευταία μέρα Δευτεράκια

Στις 6.20 χθες το πρωί, άκουσα μέσα στον ύπνο μου τα βήματα της Εβίτας. Είχε μπει στο δωμάτιο, πανέτοιμη και ντυμένη με τα ρούχα της γιορτής λήξης! Το να σηκωθεί τόσο νωρίς από μόνη της είναι πολύ σπάνιο! Ήταν όμως τέτοια η ανυπομονησία της για τη χθεσινή μέρα που δεν κρατιόταν!

Η γιορτή έγινε στο προαύλιο του σχολείου. Πολλή συγκίνηση και πάλι. Ό,τι και να έκαναν τα παιδιά άγγιζε μια ευαίσθητη χορδή. Από το “Ήταν ένα μικρό καράβι” (“Και ο κλήρος πέφτει στα αγόρια, και ο κλήρος πέφτει στα αγόρια, που ήταν σαν σαν σαν σκυλόψαρα, που ήταν σαν σαν σαν σκυλόψαρα, οε οε οε οε”) ως τους Ελληνικούς χορούς, τα σκετσάκια, τα τραγούδια. Η Εβίτα το διασκέδασε και το χάρηκε. Μου άρεσε που την έβλεπα τόσο χαρούμενη.

Top στιγμές:

Τα Πρωτάκια αποχαιρετούν τα παιδιά της Έκτης: Όσοι διαβάζετε καιρό το blog μπορεί να θυμάστε ότι στο σχολείο μας υπάρχει ένας καταπληκτικός θεσμός: Το κάθε Πρωτάκι που έρχεται στο σχολείο, “υιοθετείται” από ένα Εκτάκι. Και έτσι περνάνε όλη τη χρονιά μαζί. Οτιδήποτε κι αν συμβεί, το Πρωτάκι έχει έναν σύμμαχο, κάποιο μεγαλύτερο παιδί στο οποίο μπορεί να απευθυνθεί. Και το Εκτάκι έχει κάποιον να προσέχει και να φροντίζει. Πέρσι που η Εβίτα ήταν Πρωτάκι, είχε κι εκείνη το ζευγαράκι της από την Έκτη και ο αποχαιρετισμός στο τέλος ήταν ιδιαίτερα συγκινητικός. Φέτος μπορεί ο αποχαιρετισμός να μην αφορούσε εμάς άμεσα αλλά και πάλι, όπως τα έβλεπες στη γιορτή να χορεύουν, να τραγουδάνε και να αγκαλιάζονται σου ερχόταν ένας κόμπος στο λαιμό.

 

Παζάρι ανταλλαγής βιβλίων: Τα παιδιά είχαν παραδώσει από την προηγούμενη εβδομάδα στο σχολείο δικά τους βιβλία που δεν ήθελαν πια και είχαν πάρει κουπόνια ανάλογα με το πόσα βιβλία είχαν δώσει. Μετά το τέλος της γιορτής υπήρχαν συγκεντρωμένα εκατοντάδες βιβλία και κάθε παιδί μπορούσε να διαλέξει όποια βιβλία ήθελε, εξαργυρώνοντας τα κουπόνια. Τα κορίτσια ήταν τρισευτυχισμένα με όλη τη διαδικασία και περιττό να πω ότι όταν γυρίσαμε στο σπίτι, τα διάβασαν ΟΛΑ μέσα σε 1-2 ώρες.

 

Ο “τίτλος αποφοίτησης” συνοδευόταν από πολλή αγάπη: Η Εβίτα είχε την ίδια δασκάλα και πέρσι και φέτος. Ήταν η πρώτη της δασκάλα και ειλικρινά δε θα μπορούσε να έχει καλύτερη. Είχε υπομονή, είχε χιούμορ, ήταν πάντα θετική και χαμογελαστή. Ένιωθα μεγάλη ασφάλεια που η Εβίτα ήταν στα χέρια της. Όταν χθες πήγαμε μετά το τέλος της γιορτής να πάρουμε τον τίτλο αποφοίτησης, έδωσε στην Εβίτα (όπως και σε όλα τα παιδιά) μία κάρτα-καρδιά που είχε φτιάξει η ίδια και έγραφε μπρος και πίσω προσωπικές ευχές.

Τι πολύτιμο δώρο… Το πολυτιμότερο! Αυτό το “Σ’ αγαπώ” θα τη συντροφεύει για πάντα… Ελπίζω να χάρηκε κι εκείνη εξίσου με το δώρο που της κάναμε εμείς σαν τάξη. Και δε μιλάω για αυτό που της αγοράσαμε, αλλά για το βιβλίο με τις ζωγραφιές των παιδιών, που είχαν φτιάξει ειδικά για εκείνη…

Καλό καλοκαίρι!