– Μαμά ξέρεις τι πήρα στην ορθογραφία;
– Τι πήρες Εβίτα;
Γυρνάει στη δικηγόρο της (την… αδελφή της) την οποία είχε ενημερώσει λίγο νωρίτερα: «Πες το εσύ.»
Η Εβελίνα «το λέει» χωρίς δισταγμό: «Εβίτα».
Κοιτάω με απορία. Και οι δύο μαζί εξηγούν με μια φωνή: «Χωρίς το Έψιλον.»
Εβίτα χωρίς το Έψιλον. Εβίτα χωρίς το Έψιλον. Εννοούν βήτα!
Έρχεται η επιβεβαίωση: «Βήτα μαμά.»
Η Εβίτα διστάζει για μερικά δευτερόλεπτα για το αν θα γελάσει με τον ευρηματικό τρόπο που σκέφτηκαν να μου το ανακοινώσουν ή θα κλάψει για το πρώτο βήτα της ζωής της. Δε χρειάστηκε να περιμένω πολύ. 3,2,1, βάζει τα κλάματα.
«Πήρα βήτα… Μπουχουχου… Το πρώτο βήτα της ζωής μου…»
Τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι.
«Και πώς αισθάνεσαι που πήρες βήτα;» τη ρωτάω.
«Μπουχουχου… Το πρώτο μου βήτα.»
Δε λέω τίποτα. Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα και γυρίζει το διακόπτη στην ένδειξη: «Μην κλαις πάνω από το χυμένο γάλα. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα του υπόλοιπου της ζωής σου.»
«Ήταν το πρώτο βήτα ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΟΥ! Δε θα ξαναπάρω βήτα ποτέ στη ζωή μου!»
Εγώ: «Μπράβο Εβίτα. Κόλλα το!»
Σηκώνει το χέρι ψηλά. Κολλάμε τα χέρια. Χαμογελάει πίσω από τα δάκρυα.
Είμαι τυχερή που έχω μια κόρη σαν την Εβίτα. ΜΕ το έψιλον.
Photo by Lynn Friedman
το θέμα δεν είναι οι βαθμοί γιατί αν κολλήσεις σ’αυτούς έχασες το παιχνίδι. το θέμα είναι η γνώση και να μάθεις να αντιμετωπίζεις τις αποτυχίες (αν και φυσικά αυτή δεν είναι αποτυχία) γιατί θα έρθουν πολλές στη ζωή. νομίζω σαν γονείς η βασική μας δουλειά αυτή είναι να μάθουμε στα παιδιά μας να αντιμετωπίζουν τα δύσκολα με αισιοδοξία.
καλημέρα!
Συμφωνώ απόλυτα!
Πωπώ αυτες οι απογοητευσεις στο σχολειο!!! Το καλο μου!!!
Ειναι τρομερές και οι δυο
Πόσο κατάκαρδα τις παίρναμε τις απογοητεύσεις…
Αλλά όταν απομακρύνεσαι λιγάκι, τα βλέπεις τα πράγματα πιο ψύχραιμα.
Καλημέρα, ευχαριστούμε!
Αχ μωρέ το Εβιτάκι !!!
Το θυμάμαι κι εγώ το πρώτο μου (και τελευταίο !!!) Βήτα στο Δημοτικό !!! Ήταν στην Γ’ Δημοτικού, στα Μαθηματικά και από την στενοχώρια μου, δεν ήθελα ν’ ανέβω καν στο σπίτι. Καθόμουν στα σκαλιά της πολυκατοικίας κι έκλαιγα. Με καλόπαιρνε η μαμά μου, με χάιδευε, μου ‘λεγε “δεν πειράζει, βρε πουλάκι μου, δεν έγινε τίποτα”, τίποτα εγώ !!! Μέχρι που ηρέμησα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου – όπως η Εβίτα – ότι θα ήταν και το τελευταίο.
Αυτά τα “μαθήματα ζωής” της παιδικής μας ηλικίας είναι τα ομορφότερα 🙂 Να τις χαίρεστε και τις δύο, Άσπα.
Τι ωραία ιστορία Αγγελική. Λες και σε έβλεπα…
Κι εγώ θυμάμαι τις απογοητεύσεις μου. Τις παίρναμε κατάκαρδα!
γέλασα πολύ και θα έλεγα στην Εβίτα να μην ξανακλάψει αν πάρει Β ή Γ….. κανείς αλάνθαστος αρκεί να μάθει μετά από το λάθος της!
σαν φιλόλογος της βάζω 20 ‘ για το εύρημα με το γράμμα του ονόματός της!
Και μόλις πήρε το πρώτο 20άρι της ζωής της! Αυτά είναι νέα!
Ευχαριστούμε Νάσια. 🙂