Πριν από λίγες μέρες η Sheryl Sandberg, που είναι γενική διευθύντρια επιχειρήσεων στο Facebook και μία από τις γυναίκες με τη μεγαλύτερη επιρροή διεθνώς, μοιράστηκε στη σελίδα της ένα βίντεο προσθέτοντας το σχόλιο:
«Είναι ένα από τα πιο δυνατά βίντεο που έχω δει ποτέ – δείχνει πώς τα στερεότυπα κάνουν κακό σε όλους μας και περνάνε από γενιά σε γενιά. Όταν τα κορίτσια και τα αγόρια παίζουν ‘οικογένεια’ αντιγράφουν τη συμπεριφορά των γονιών τους και αυτό επηρεάζει όχι μόνο τα παιχνίδια της παιδικής τους ηλικίας, αλλά διαπλάθει και τα μακροχρόνια όνειρά τους.»
Το βίντεο που δημιούργησε το Ariel Ινδίας, δείνχει πώς οι μπαμπάδες και οι σύζυγοι μπορούν να κάνουν μικρά βήματα (όπως για παράδειγμα το να πλένουν ρούχα) για να δημιουργήσουν σπίτια στα οποία υπάρχει περισσότερη ισότητα.
Σήμερα μοιράζομαι κι εγώ το βίντεο μαζί σας. (Το Ariel είναι brand της P&G με την οποία έχουμε συνεργαστεί σε διάφορα υπέροχα projects στο παρελθόν, αλλά το σημερινό post δεν είναι διαφημιστικό). Παρ’ όλο που το μήνυμα του βίντεο απευθύνεται κυρίως σε άντρες, εγώ δεν το δημοσιεύω για να μιλήσω στους άντρες – εξάλλου η συντριπτική πλειοψηφία των αναγνωστών μου είναι γυναίκες. Το δημοσιεύω για να μιλήσω στις γυναίκες και κυρίως στις μαμάδες.
Και ναι πράγματι, το βίντεο δείχνει πόσο σκληρά δουλεύει μια μαμά και πόσο άδικη είναι σε ορισμένες περιπτώσεις η καθημερινότητά της. Εγώ όμως δε θα σταθώ στο αν είναι άδικη ή όχι η ζωή μας. Ούτε στο αν μεγαλώσαμε με τα σωστά παραδείγματα ή όχι. Εγώ θέλω να σταθώ στο καθήκον που έχουμε εμείς, να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για τη ζωή τους ως ενήλικες. Θέλω να σταθώ για τη δύναμη που έχουμε εμείς στα χέρια μας να σπάσουμε τον κύκλο και να αλλάξουμε τα πράγματα.
Θέλω επίσης να μοιραστώ τις ανησυχίες μου. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ανησυχώ. Ανησυχώ για το τι θα συμβεί όταν οι κόρες μου θα θελήσουν να μοιραστούν τη ζωή τους με άλλους ανθρώπους. Θα μπορέσουν να βρουν συντρόφους με τους οποίους να μοιράζονται τις χαρές, τις λύπες αλλά και τα βάρη; Θέλω να ελπίζω πώς ναι. Γιατί είμαι σίγουρη ότι δε θα συμβιβαστούν να μοιράζονται τη ζωή με κάποιον αλλά να σηκώνουν τα βάρη μόνες τους.
Σε μελλοντικό post, θα μοιραστώ τον τρόπο με τον οποίο προετοιμάζω τις κόρες μου για τη μελλοντική τους ζωή μέσα στο σπίτι (που δε θα διέφερε σε τίποτα από το πώς θα προετοίμαζα τους γιους μου). Και ευχαριστώ τις υπόλοιπες μαμάδες (ή μπαμπάδες) που κάνουν το ίδιο – είτε έχουν κορίτσια είτε έχουν αγόρια. Ευχαριστώ επίσης τους υπόλοιπους γονείς που δείχνουν με το παράδειγμά τους τι σημαίνει «μοιράζομαι τα βάρη». Γιατί μόνο έτσι η ζωή των παιδιών μας θα είναι ομορφότερη και πιο ισορροπημένη.
Δείτε το βίντεο!
Photo by Jessica Lucia
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Σαν μια μαμά που μεγαλώνει και αγόρι και κορίτσι, ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι ότι θέλοντας ή μή διαιωνίζουμε τα στερεότυπα.
Ακόμα και άν (σαν μαμάδες αγοριών) μοιράζουμε τα καθήκοντα με δικαιοσύνη, το παράδειγμα που δίνουμε δεν είναι πιό ισχυρό?
Οι κοινωνία, οι σύζυγοι, οι γονείς μας έχουν προσδοκίες απο τις μαμάδες, γιαγιάδες που είναι πιεστικές και άδικες αλλά είναι τόσο ισχυρές…που για να να σπάσουν θέλουν έναν μικρό “πόλεμο”.
Καλά κουράγια, ευχαριστούμε για το ερέθισμα.
Κι εγώ ευχαριστώ για το σχόλιο Βασιλική.
Το ερώτημά σου: “Ακόμα και άν (σαν μαμάδες αγοριών) μοιράζουμε τα καθήκοντα με δικαιοσύνη, το παράδειγμα που δίνουμε δεν είναι πιό ισχυρό?”
δίνει πολύ τροφή για σκέψη!
Eμένα ο μπαμπάς μου ήταν πολύ βοηθητικός σε όλα. Όμως, γιατί έχει όμως… Καθένας μας μεγαλώνει μέσα σε διαφορετικές οικογένειες και ο καθένας μας φέρνει μέσα στη σχέση το δικό του αυτονόητο. Και μερικά πράγματα τα θεωρούμε τόσο αυτονόητα που δεν τα συζητάμε μεταξύ μας γιατί είμαστε σίγουροι ότι θα γίνουν όπως τα έχουμε εμείς ζήσει και όπως τα έχουμε εμείς μέσα στο κεφάλι μας. Αυτά λοιπόν τα αυτονόητα του καθενός στην αρχή δε φαίνονται. Φαίνονται καιρό μετά και μάλιστα καμιά φορά μπορεί να μη φανούν ούτε μέσα στη συγκατοίκηση, γιατί πριν τα παιδιά όλοι έχουμε κέφι και δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Τι θέλω να πω. Αυτό είναι ίσως από τα πράγματα που κανείς πρέπει να συζητήσει νωρίς, αλλά ποτέ δεν το συζητάμε. Ειδικά τα κορίτσια που έχουν μεγαλώσει με μπαμπάδες που βάζουν σκούπες, πλένουν, πάνε λαϊκές, μαγειρεύουν καμιά φορά κτλ. Ειδικά αυτά τα κορίτσια πρέπει να μάθουν ότι δεν κάνουν όλοι οι άντρες έτσι (μάλλον λίγοι κάνουν έτσι), άρα να είναι προϊδεασμένα και άρα να την κάνουν την κουβέντα και μετά μόνα τους να αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν. Γιατί αυτό, όπως και τα πάντα μέσα στη σχέση δεν μπορείς να τα εκβιάσεις. Δεν μπορείς να αναγκάσεις τον άλλον να αλλάξει, ούτε κι εκείνος μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο μαζί σου. Οπότε αυτός ο μη συμβιβασμός που λες, στην πράξη ίσως να μην μπορεί να συμβεί πάντα γιατί τελικά κανείς μέσα στη σχέση δεν αλλάζει αν δε θέλει να αλλάξει (το κρίνω και από τον εαυτό μου αυτό). Θα έλεγα γενικά να ξέρουν ότι υπάρχει και ο άλλος τρόπος συμβίωσης που οι δουλειές δε μοιράζονται στα ίσα, να ρωτήσουν τον άλλον πως μεγάλωσε (γιατί εμένα η γιαγιά μου από μικρά τα έβαζε τα αγόρια της να σφουγγαρίζουν και να κάνουν κανονικά όλες τις δουλειές του σπιτιού…δεν ξύπνησαν ένα πρωί και το έκαναν μόνοι τους) και μετά να αποφασίσουν αν είναι από τα θέματα που θα κάνουν πίσω ή όχι. Γιατί πλήρες ταίριασμα δεν υπάρχει ποτέ. Κάτι κρατάς, κάτι αφήνεις και αντίστοιχα προχωράς ή σταματάς. Και φυσικά αναλαμβάνεις την ευθύνη της απόφασής σου 🙂
Συμφωνώ σε όλα Ελίνα. Δεν μπορείς να επηρεάσεις τη συμπεριφορά του άλλου. Το ότι οι κόρες μου δε θα συμβιβαστούν δεν το έγραψα με την έννοια ότι θα “πατήσουν πόδι” και θα καταφέρουν τον σύντροφό τους να αλλάξει. Το έγραψα με την έννοια ότι ξέρω ότι δε θα θελήσουν να σηκώνουν όλα τα βάρη μόνες τους (και να γίνουν σαν τη μαμά του βίντεο). Και φυσικά αυτό πρέπει να το ξέρουν από την αρχή, όσο είναι δυνατόν γιατί πράγματι, στην πορεία βγαίνουν πράγματα που δεν τα φανταζόσουν.
Αυτό βέβαια είναι μια μεγάλη κουβέντα γιατί δεν μπορούν όλες οι δουλειές του σπιτιού να είναι χωρισμένες στα δύο. Και ούτε είναι απαραίτητο. Δηλαδή αν κάποιος απολαμβάνει τα ψώνια ή το μαγείρεμα ενώ ο άλλος όχι, γιατί να μην τα αναλάβει; Κι ο άλλος να αναλάβει κάτι άλλο; Μερικές φορές επίσης εκ των πραγμάτων οι περισσότερες δουλειές σπιτιού πέφτουν στον έναν από τους δύο (αν ο ένας δουλεύει και ο άλλος όχι) και ούτε αυτό είναι κακό. Η μαμά του βίντεο όμως, μάλλον τα είχε αναλάβει όλα.
Mε άγγιξε το βίντεο, αν κατάλαβες. Γιατί έχω νιώσει έτσι. Κι έχω νιώσει έτσι όχι μόνο στο σπίτι, αλλά και στα επαγγελματικά. Γιατί δεν υπάρχει ακόμη πλήρης σεβασμός σε μια γυναίκα και δεν την αποδέχονται μέσα σε ανδροκρατούμενους χώρους όπως αποδέχονται έναν άντρα. Αυτή η αδιόρατη, μικρή έλλειψη σεβασμού που πλανάται γύρω μας εμένα ακόμη με ενοχλεί. Και δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει κανείς για αυτήν. Θα προτιμούσα να είχα μάθει από νωρίς ότι αυτό που έβλεπα στο σπίτι μου δεν ήταν το αυτονόητο και να μην περίμενα να βρω τα ίδια στον έξω κόσμο. Δε μου αρέσει κι εμένα που πολλές φορές απλώς δε μιλάω. Δε μου αρέσει ειδικά όταν ακούω από έμπειρες γυναίκες του χώρου: “Eιδικά εσύ που είσαι γυναίκα πρέπει να δείχνεις ακόμη πιο καλή επαγγελματίας από έναν άντρα” . Ούτε μου αρέσει που ενώ κι εγώ είμαι κουρασμένη το βράδυ, εγώ θα σηκωθώ να φέρω το ποτήρι που θα ζητήσει το παιδί, ενώ θα έπρεπε μερικές φορές να πω: “σήκω εσύ”. Δε μου αρέσει αυτός ο συμβιβασμός και η σιωπηρή αποδοχή στην οποία πολλές γυναίκες πέφτουμε συχνά. Αλλά τα ίδια κάνω κι εγώ, οπότε τι να πεις. Η Εβελίνα και η Εβίτα και όλα τα νέα κορίτσια μάλλον μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς στο μέλλον. Θα τις βοηθήσει ωστόσο αν ξέρουν τι να περιμένουν εκεί έξω. Συμβιβασμούς θα κάνουν αναγκαστικά (όπως κάνουν και οι άντρες), αλλά θέλω να πιστεύω πως θα αντιδράσουν καλύτερα από εμάς σε στιγμές που οι άλλοι ανεπαίσθητα τις μειώνουν επειδή είναι γυναίκες. Κι επειδή κι εμείς νέες είμαστε ακόμη, ας δεσμευτούμε ότι θα βοηθήσουμε κι εμείς από την πλευρά μας σε αυτό το σκοπό, αντιδρώντας διαφορετικά σε όλα εκείνα τα μικροπράγματα που διακριτικά πολλές φορές παραβλέπουμε.
Πολύ ωραίο post!
Ελπίζω κι εγώ ότι η νέα γενιά θα τα καταφέρει καλύτερα! Ελπίζω επίσης ότι το βίντεο έδωσε (λίγο περισσότερο) τροφή σκέψης στις μαμάδες αγοριών. Μεγαλώνουν (μεγαλώνετε) τους συντρόφους/συζύγους των κοριτσιών μας! χαχα… 🙂
μεγάλωσα σε ένα σπίτι που έπρεπε να “υπηρετώ ” τους άντρες, αν είναι δυνατόν ένας άντρας να διακόψει το φαγητό του για να βάλει νερό, μια γυναίκα μόνο θα το έκανε, ευτυχώς στην ζωή παρόλο που δεν έλαβα τα σωστά παραδείγματα ο σύζυγος μου επειδή ξέρει ότι πολλές φορές μια εργαζόμενη μητέρα όπως εγώ ξεφέυγει από τα όρια πολλές φορές με βοηθά, πχ στο σιδέρωμα, κατι που στο πατρικό μου έπρεπε μόνο οι γυναίκες να το κάνουν.Ελπίζω η κόρη μου να λάβει τα σωστά ερεθίσματα..
Είναι σπουδαίο να μπορούμε και αφήνουμε πίσω τα λάθη των προηγούμενων γενιών! Και βέβαια η κόρη σου θα λάβει τα σωστά ερεθίσματα! 🙂