Πριν 2-3 μέρες στο μεσημεριανό φαγητό, η Εβελίνα παίρνει πονηρό ύφος.
– Μαμά να σε ρωτήσω κάτι;
– Ναι! Για πες…
– Έχεις κάνει ποτέ κοπάνα;
Ουπς… Προσπαθώ να σκεφτώ γρήγορα τι να απαντήσω. Κερδίζω λίγο χρόνο απαντώντας στην ερώτηση με ερώτηση.
– Γιατί ρωτάς;
– Θέλω να ξέρω. Αν μου πεις εσύ, θα σου πω κι εγώ…
– Μμμ…. Δεν ξέρω αν θέλω να σου πω, γιατί προφανώς αν σου πω ότι έχω κάνει κοπάνα, θα σου δώσω το κακό παράδειγμα. Ούτε θέλω να σου πω ψέμματα όμως. Αν είχα κάνει όμως κοπάνα, είχα κάνει πιο μεγάλη! Εσύ πώς είναι δυνατόν να έχεις κάνει κοπάνα στην Πέμπτη δημοτικού;
Κοιτάζονται πονηρά με την αδελφή της. Είναι φανερό ότι η Εβίτα τα ξέρει όλα.
– Έλα μαμά… Αν μου πεις κι εσύ, θα σου πω κι εγώ.
– Θα σου πω Εβελίνα, αλλά θα μου πεις εσύ πρώτη!
Αρχίζει λοιπόν και μου περιγράφει μία «light μορφή κοπάνας» που συνέβη την προτελευταία μέρα του σχολείου όταν η δασκάλα της ξένης γλώσσας ήταν άρρωστη και έπρεπε να μοιραστούν σε άλλες τάξεις ξένων γλωσσών. Και με την κολλητή της την φίλη δεν μπήκαν σε άλλη τάξη, κάθισαν σε ένα απόμερο σημείο.
Τελειώνει την περιγραφή και με την ίδια ανάσα μου λέει: «Μου κόβονται τα ηλεκτρονικά, σωστά;»
Γελάμε. Έρχεται η σειρά μου: Της περιγράφω 1-2 κοπάνες που είχα κάνει, τονίζοντας ότι ήμουν μεγάλη, ότι ήμουν λύκειο και ότι δεν κάνουμε ποτέ κοπάνες όταν είμαστε μικρές!
Η Εβίτα δεν έχει πείρα από κοπάνες, αλλά κάνει βαρυσήμαντη δήλωση: «Είμαι γεννημένη για κοπάνες». Η αδελφή της τη ρωτάει: «Έχεις κάνει ποτέ;» Εκείνη απαντάει: «όχι ΑΚΟΜΑ».
Μου κάνουν περισσότερες διευκρινιστικές ερωτήσεις για τις δικές μου κοπάνες. Φαίνεται ότι το θέμα είναι καυτό. Θέλουν να τα μάθουν όλα! Η Εβελίνα δηλώνει: «Σε θαυμάζω». Σκάμε στα γέλια. Μετά με αποστομώνει: «Το ξέρει η γιαγιά;» (Ουπς… όχι! Θα το μάθει τώρα από το blog μου, μια και το διαβάζει!)
Η Εβίτα κάνει μία ακόμα βαρυσήμαντη δήλωση για μένα αυτή τη φορά: «Για φαντάσου… Ο μαθητής έγινε δάσκαλος.»
Μυστικά που αποκαλύπτουμε, αταξίες που βγαίνουν στη φόρα, χιούμορ. Δεν έχω την αυταπάτη ότι θα τα λέμε πάντα όλα μεταξύ μας με τις κόρες μου, αλλά προς το παρόν απολαμβάνω στο έπακρο αυτή τη γλυκιά ανταλλαγή μυστικών.
Και ναι! Σου κόβονται τα ηλεκτρονικά Εβελίνα! Ουπς…
Photo by Daniel Horacio Agostini
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Τι υπέροχη σχέση που έχεις με τις κόρες σου! Είναι υπέροχο να ξέρεις οτι παρολο που ξέρουν οτι θα τις επιπλήξουν , θα προτιμήσουν να σου πουν τη σκανταλιά τους!
Δεν ξέρεις πόσο γελάω που μου λένε τη σκανταλιά. Δεν αντέχουν να την κρατήσουν κρυφή!
Για να δούμε, πόσο θα κρατήσει αυτή η φάση, χαχαχα…
Ελαααα, αυτό έχει καιρό που έγινε και όλα τα αδικήματα παραγράφονται μετά από κάποιο χρόνο!!!!Εβελίνα μαζί σου!
Λοιπόν είχαμε την ίδια ακριβώς συζήτηση, με τα ίδια ερωτηματικά και σε εμάς συμμετείχε και ο σπόρος της Δευτέρας Δημοτικού…κι εγώ έχω πάρει credits και πολύ φοβάμαι πως αυτή μου την αποκάλυψη και τα credits, μια μέρα θα τα πληρώσω ακριβά…Φιλιά γλυκιά μου Ασπα! Καλό μας κουράγιο….
Εννοείται ότι θα την πληρώσεις ακριβά την αποκάλυψη Κατερίνα! χαχα…
Το καλό είναι ότι “we are in this together”. Θα καταστρώσουμε σχέδιο δράσης και θα δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση εμείς οι “μαμάδες που στα νιάτα μας κάναμε κοπάνες και τώρα δεν ξέρουμε πώς να το μαζέψουμε”…
Υπέροχα αυτά τα “μαμαδοκοριτσίστικα” μυστικά ! <3 Και το χειρίστηκες πολύ ωραία το θέμα, Άσπα, μπράβο ! Πολύ καλύτερα από μένα που, αν ήμουν στην θέση σου, δεν θα τα έκοβα τα ηλεκτρονικά, απλά θα γελούσα μαζί τους – χαχαχαχαχαχααα (Σσσσσσσ, μην μ' ακούσουν τα δικά μου παιδιά – χεχεχεχεεε).
Αλλά έχω μια απορία, βρε Άσπα (και συγχώρα με που την εκφράζω ανοιχτά, δεν έχω πρόθεση ούτε να κριτικάρω ούτε να κατηγορήσω καμία κατάσταση, αλλά επειδή δεν ζω στην χώρα πλέον και δεν γνωρίζω πώς λειτουργούν τα πράγματα πλέον στα σχολεία, μου έκανε πολλή εντύπωση): Στο σχολείο των κοριτσιών, δεν κατάλαβε κανένας ότι λείπανε από την τάξη ; Δηλαδή, αν δεν είχανε κάνει "κοπάνα", αλλά είχανε πέσει κι είχανε χτυπήσει κάπου ή αν είχανε ζαλιστεί στις τουαλέτες ή είχε συμβεί το οτιδήποτε, δεν θα είχε ιδέα κανένας ; Αυτό ήταν που με παραξένεψε περισσότερο στην ανάρτηση αυτή.
Καλό Καλοκαίρι σας εύχομαι σε όλους ! 🙂
Αγγελική έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι πολύ προσεκτικοί πάντα στο σχολείο και δεν έχω κανένα παράπονο, αλλά τη συγκεκριμένη μέρα ευνόησαν οι συνθήκες ώστε τα παιδιά να ξεγελάσουν τις δασκάλες. Ήταν και τελευταία μέρα μαθημάτων, είχαν μπει όλοι σε ρυθμό καλοκαιριού… Του χρόνου ελπίζω να μην ξαναγίνει (αλλά αν ξαναγίνει να μου το πουν και πάλι, χαχα)
Αν η κοπάνα γίνεται κάθε μέρα χάνει το νόημά της. Οπότε μερικές κοπάνες σκόρπιες στα σχολικά χρόνια μεταφράζονται σε εμπειρίες. Εγώ πάντως έχω κάνει λιγότερες από όσες θεωρώ πια σαν μεγάλος ότι έπρεπε.
Σωστό! Και ξέρεις κάτι, κι εγώ αυτό σκεφτόμουν για μένα. Δεν έκανα αρκετές.
Ας κάνουμε τουλάχιστον στο παρόν “κοπάνες” σε ότι κι αν μεταφράζεται αυτό!
χαχαχαχαχαχα εγω παντως στο λυκειο επειδη το σχολειο ηταν μακρια, επαιρνα το μπαμπά μου τηλέφωνο κ του ελεγα: Μπαμπα…. θα κάνουμε κοπάνα θα έρθεις να με παρεις? χαχαχαχαχαχαχα οι φιλες μου κοιτουσαν σαν χαζες!
Φυσικα μονο η ομαδική κοπάνα επιτρεπόταν…. η ατομική ΠΟΤΕ 😛
Αυτή κι αν είναι όμορφη ιστορία. Τι cool μπαμπάς… Υπέροχο!
Αχ κάθε ηλικία και τα δικά της 😉 Παντα έτσι αγαπημενες και να τα μοιραζεστε έτσι όμορφα!
Έτσι, έτσι… Ευχαριστούμε για την ευχή!
Ωστε τις έκανες κι εσύ τις κοπάνες σου ε; Και δεν το είπες ποτέ στην μαμά σου ε; Είδες όμως που το αστεράκι σου στο ξεφούρνισε; Και ήξερε και τις συνέπειες!!!!!!!!!!!!!!!!! Αχ αυτές οι στιγμές είναι μοναδικές. Είναι από τις στιγμές που σκέφτεσαι “δεν θέλω να μεγαλώσουν ποτέ”. Τι πλάκα που έχουν!
(για να λέμε του στραβού το δίκιο, κανονικά θα έπρεπε να σου κόψουν κι εσένα το διαδίκτυο για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο, αλλά μετά από τόσα χρόνια παραγράφηκε το “έγκλημα”).
Να δεις που θα βρεθεί καμιά παλιά καθηγήτρια που θα ανακαλύψει το blog μου και θα διαβάσει για την κοπάνα και θα με φωνάξουν στο γραφείο! χαχα…
Δε με σώζει τίποτα. Το “έγκλημα” με κυνηγάει ακόμα!