Πώς να συμπεριφέρεσαι σε ένα παιδί

Όταν ήμουν παιδί δεν είχαμε ζώνες ασφαλείας στα αυτοκίνητα. Πρωτοκυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή και θυμάμαι χαρακτηριστικά την ημέρα που είχε πάει ο μπαμπάς μου να τοποθετήσει στο δικό μας. Τότε έμπαιναν μόνο στις μπροστινές θέσεις!

Και δεν ήταν μόνο αυτό το «επικίνδυνο» ή το «λάθος» που γινόταν εκείνη την περίοδο. Αντηλιακό; Ποιο αντηλιακό; Ναι βέβαια θυμάμαι το αντηλιακό με το μεθυστικό άρωμα καρύδας που χρησιμοποιούσαμε, αλλά σίγουρα δεν είχε SPF50 που έχουν τα παιδικά αντηλιακά σήμερα!

Ένα ακόμα από τα λάθη που γίνονταν εκείνη την εποχή ήταν ότι το Πάσχα στις λαϊκές πουλούσαν κοτοπουλάκια – νομίζω τότε πρωτοάρχισε αυτή η μόδα. Και ήταν λάθος για ένα σωρό λόγους: Γιατί τα κοτοπουλάκια δεν είναι δώρο, γιατί είναι κακοποίηση να ζουν και να διακινούνται σε τέτοιες συνθήκες και γιατί η πώλησή τους στις λαϊκές είναι συχνά παράνομη. Πολλά από τα κοτοπουλάκια μάλιστα δεν τα καταφέρνουν να επιζήσουν στο νέο τους σπίτι. Παρ’ όλα αυτά τότε δεν υπήρχε ενημέρωση και ευαισθητοποίηση πάνω στο θέμα και έτσι κάποιος συγγενής, αγόρασε για εμάς ένα τέτοιο κοτοπουλάκι και μας το έφερε δώρο.

Ξετρελαθήκαμε με τον αδελφό μου! Χάσαμε το μυαλό μας με αυτό το πλασματάκι. Το φροντίζαμε, το ταΐζαμε και το χαϊδεύαμε συνέχεια. Του συμπεριφερόμασταν σαν να είναι μέλος της οικογένειας. Το είχαμε μέσα στο σπίτι και το αφήναμε να κυκλοφορεί ελεύθερο. Η μαμά μου είχε την ιδέα να το ονομάσουμε Δομάζο, από τον ποδοσφαιριστή, μια και συνέχεια κλωτσούσε. Κι έτσι ο Δομάζος έγινε μέρος της καθημερινής μας ζωής.  Θυμάμαι ότι τον είχα συνέχεια δίπλα μου. Εγώ μελετούσα τα μαθήματά μου, εκείνος δίπλα μου. Μεγαλώνοντας άρχισε να πηδάει και να ανεβαίνει ψηλά. Έπαιρνε φόρα και ανέβαινε στο μπράτσο της καρέκλας και καθόταν εκεί μαζί μου. Ερχόταν να κάνουμε παρέα και να πάρει χάδια. Το καλοκαίρι, το πήραμε στις διακοπές μαζί μας. Το βάλαμε στο αυτοκίνητο και φύγαμε για τις παραλίες!

Το συναρπαστικό σε όλο αυτό δεν είναι μόνο το γεγονός ότι το αγαπήσαμε σαν να είναι μέλος της οικογένειας, είναι ότι κι εκείνο ένιωθε μέλος της οικογένειας. Όχι βέβαια ότι μπορώ να ξέρω ακριβώς τι ένιωθε, αλλά δεν ήταν ένα κανονικό κοτόπουλο. Ήταν ένα ξεχωριστό κοτόπουλο. Μεγάλωσε αλλιώς και συμπεριφερόταν αλλιώς. Προσαρμόστηκε στον τρόπο με τον οποίο του συμπεριφερόμασταν.

Έπεσα τις προάλλες πάνω σε ένα βίντεο.  Έχουμε μάθει ότι οι χελώνες είναι αργές και νωχελικές, αλλά αυτή η χελώνα είναι διαφορετική. Είναι γρήγορη, είναι ακούραστη και είναι παιχνιδιάρα.  Δεν ξέρω την ιστορία πίσω από το βίντεο, αλλά πιθανόν να είναι αντίστοιχη της ιστορίας του δικού μας Δομάζου.

Ε λοιπόν αν ένα κοτοπουλάκι ή μία χελώνα προσαρμόζουν τη συμπεριφορά τους στον τρόπο με τον οποίο τους συμπεριφερόμαστε εμείς, τι συμβαίνει με τη συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας;  Τι συμβαίνει με τη συμπεριφορά των παιδιών μας;

Ο Haim Ginott είπε: «Να συμπεριφέρεσαι σε ένα παιδί σαν να είναι ήδη ο άνθρωπος που είναι ικανό να γίνει».

Η Maria Montessori είπε: «Η στάση μας απέναντι σε ένα νεογέννητο θα πρέπει να είναι γεμάτη σεβασμό που ένα πνευματικό ον περιορίστηκε μέσα σε όρια αντιληπτά σε μας».

Η Rose Kennedy είπε: «Όταν κρατούσα ένα νεογέννητο στην αγκαλιά μου, σκεφτόμουν ότι αυτά που του έλεγα και του έκανα θα είχαν επίδραση όχι μόνο σε αυτό, αλλά σε όλους όσους συναντούσε, όχι μόνο για μια μέρα, για έναν μήνα ή έναν χρόνο αλλά για την αιωνιότητα – μια προκλητική και παρακινητική σκέψη για μία μητέρα».

Αν συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας με σεβασμό, τα επηρεάζουμε θετικά, τα βοηθάμε να αποκτήσουν αυτοεκτίμηση και να πιστέψουν στον εαυτό τους. Και τελικά, όχι απλά θα σταθούν στο ύψος των προσδοκιών μας, αλλά θα γίνουν οι άνθρωποι που είναι ικανά να γίνουν.