– Μαμά… Ο Διονύσης δεν έχει πια τον μπαμπά του…
– Ο Διονύσης; Δεν το ήξερα…
– Ναι… Τον έχει όμως φωτογραφία σε μια κορνίζα.
– …
– Στο σχολείο, όταν καμιά φορά τον σκέφτεται, παίρνει μια έκφραση να κάπως έτσι…
– …
– Αλλά μετά γυρνάει στο σπίτι και τον βλέπει στη φωτογραφία στην κορνίζα και αισθάνεται καλύτερα. Γιατί θυμάται που παίζανε…
Μου σφίχτηκε η καρδιά. Για τον μπαμπά του Διονύση που δε ζει πια. Για το Διονύση που βλέπει τον μπαμπά του στην κορνίζα. Και για το ότι ο Διονύσης όταν βλέπει τη φωτογραφία θυμάται που παίζανε. Θυμάται που παίζανε.
Δεν έχω διάθεση να γεμίσω με φόβο και τύψεις κανέναν. Ούτε τον εαυτό μου κανέναν από τους υπόλοιπους γονείς που μπορεί να διαβάζουν. Από τύψεις είμαστε ήδη γεμάτοι. Τύψεις ότι δεν προσφέρουμε αρκετά, ότι δε βγάζουμε αρκετά, ότι δε βλέπουμε τα παιδιά μας αρκετά. Πανεύκολο να νιώσεις τύψεις! Να εγώ χθες είδα τα κορίτσια μόνο 45 λεπτά όλη μέρα. Συμβαίνει σπάνια, αλλά χθες συνέβη. Και έπεσε κάπως βαρύ σε συνδυασμό με το «θυμάται που παίζανε». Αλλά είπαμε όχι τύψεις. Εγώ εκείνο που θέλω είναι την ώρα που είμαι με τις μικρές να είμαι παρούσα. 45 λεπτά είναι; 45 λεπτά. Να είμαι εκεί. Το σώμα μου να είναι εκεί, το μυαλό μου να είναι εκεί, η προσοχή μου να είναι εκεί. Είτε παίζουμε, είτε διαβάζουμε, είτε πηγαίνουμε βόλτα – να είμαι εκεί.
Κι ελπίζω μετά από πολλά – πολλά – πολλά χρόνια (είπα αρκετές φορές πολλά;) που θα είμαι κι εγώ στην κορνίζα, τα παιδιά να έχουν να θυμόνται όμορφες στιγμές. Όπως τη βόλτα του Σαββάτου που ήταν special γιατί ήταν μόνο για κορίτσια! Που με είχαν βάλει στη μέση και με κρατούσαν χέρι-χέρι. Κι εγώ το απολάμβανα, γιατί πόσο καιρό έχω άραγε μέχρι να αρχίσουν να αποφεύγουν να κυκλοφορούν δίπλα στη μαμά, για να μην τους δει κανένας φίλος;
Και που πήγαμε για μαγιώ και καπέλα και σαγιονάρες, και μπήκαμε και οι τρεις στο δοκιμαστήριο και κάναμε ένα σωρό τρέλες! Και τελικά ψωνίσαμε. Από τώρα! Μπας και σφίξουν οι ζέστες κι εκτεθούμε γιατί δε θα έχουμε μαγιώ, αρχές Απριλίου…
Και που στην επιστροφή μέσα στο αυτοκίνητο ο Galaxy έβαλε το Another one bites the dust και το βάλαμε στο full και το τραγουδούσαμε δυνατά – κι ας μην ξέρουμε ακόμα όλες Αγγλικά! «Αυτά ακούγατε μαμά στην εποχή σου;» «Ναι αυτά!» «Μας αρέσει, βάλτο πιο δυνατά!»
Όχι τύψεις. Μόνο αναμνήσεις…
«Κάθε μέρα της ζωής μας καταθέτουμε στην τράπεζα των αναμνήσεων των παιδιών μας.»
~ Charles R. Swindoll
Photo by Horia Varlan
Δεν έχω ιδέα πώς βρέθηκα σε αυτή την ανάρτηση, πάντως πυροδότησε σκέψεις αλλά και μια ανάμνηση από τις διακοπές μας που μόλις τώρα συνειδητοποίησα τι σήμαινε! Φυσικά όλα αυτά συνέβαλαν σε νέα ανάρτηση! (γιατί αυτό είναι blogging τελικά!)
Καλημέρα Άσπα!
Μάρθα χαίρομαι που βρέθηκες εδώ. Διάβασα τις σκέψεις σου στην ανάρτησή σου. Υπέροχες!
You did it again. It’s usually tears of laughter but this time… How moving! Thanks.
Thank YOU! 🙂
Ευχαριστούμε Άσπα για τα τόσο όμορφα κείμενά σου!! Γι’ αυτό κι εμείς σε ‘διαφημίζουμε’!
http://markakischool.blogspot.com/2011/04/blog-post_09.html
Εγώ ευχαριστώ για την τιμή. Να είστε καλά! 🙂
Έτυχε και το description στην αρχή να πέτυχε τα γεγονότα που μου συνέβησαν (στα 13 μου-πριν 8 χρόνια).
Αν και ο πατέρας μου δούλευε μέχρι τα απογεύματα και ήταν αρκετά πιο σπάνια κοντά μου σε σχέση με την μητέρα μου δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να τον κατηγορήσω για τον χρόνο που μου αφιέρωσε (ή δεν). Μπορεί να μην είχα συνειδητοποιήσει εύκολα τι σημαίνει πατέρας αλλά κατάλαβα ότι αν και δούλευε έτσι ήταν δίπλα.
Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα λεφτά δεν είναι ευτυχία ώστε να γινόμαστε workaholics και να δικαιολογούμε ότι δεν είμαστε κοντά στους δικούς μας. Και αυτό ήταν που έμαθα στο 100% από μικρή ηλικία και όχι απλά να το λέω ως ένα moto ότι τα λεφτά δεν φέρνουν μεγάλες ευτυχίες, τα απλά πράγματα μας δίνουν.
(όντως το όνομα μου είναι)
Διονύσης
Πολύ συγκινητικό Διονύση. Ευχαριστώ που αφιέρωσες το χρόνο να το γράψεις… 🙂
Τα χρόνια περνούν γρήγορα και οι στιγμές που μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας είναι σημαντικές σε κάθε φάση της ζωής τους. Νομίζουμε πως τα παιδιά δεν δίνουν σημασία ή δεν καταλαβαίνουν τι τους προσφέρεις και πως το σημαντικότερο είναι να έχουν περισσότερα πράγματα ,παιχνιδια ,ρούχα . Ομως διαπιστώνεις πως απλά διαμορφώνουν άποψη και συναισθήματα για εσένα τα οποία τα εισπράτεις όταν πλέον είναι ανεξάρτητα και με αφοπλιστική ωριμότητα σου δίνουν να καταλάβεις το αποτέλεσμα των κόπων σου όλα αυτά τα χρόνια . Η κόρη μου είναι 17 ετών και κάποιες φορές πίστευα πως μπορεί να έκανα λάθος επιλογές ή ήμουν πολύ παραχωρητική ή δεν είχα πάντα να της αγοράσω ότι ήθελε .Τελικά διαπιστώνω πως αυτό που έμεινε μέσα της είναι ο χρόνος που μοιαζόμασταν μαζι σε βόλτες ,σινεμά και στην παραλία κάτω απο την ομπρέλα να διαβάζουμε κόμικς . Τωρα θέλει να με νίωθει κοντά της αλλά όχι να είμαι μαζί της και έτσι πρέπει . Να αισθάνονται ότι είσαι πάντα στο πλευρό τους και όταν σε χρειαστουν να μπορούν να ακουμπήσουν αλλά πρέπει να ανοίξουν τα φτερά τους σε άλλους ορίζοντες
Εύα ευχαριστώ για το συγκινητικό σου σχόλιο το οποίο εύχομαι να μπορώ να γράψω κι εγώ μία μέρα.
Να τη χαίρεσαι και να την καμαρώνεις! 🙂
Καλημέρα Άσπα! Βρήκα τα κείμενά σου εξαιρετικά! Φιλιά από Κομοτηνή!
Καλησπέρα Βανέσσα, καλώς ήρθες!
Θα τα λέμε λοιπόν και από εδώ και από το δικό σου blog. Ευχαριστώ, να είσαι καλά! 🙂
Πράγματι μας τρώνε οι τύψεις…και βέβαια πρέπει να βρισκόμαστε με όλο μας το είναι κοντά στα παιδιά μας…Μ’ άρεσε που θυμήθηκα κάποια πράγματα από παλιά…κι ας είναι τα δικά μου παιδιά μεγάλα και αγόρια και με τίποτα δεν πηγαίνουν δίπλα δίπλα με την μαμά…Ωραία ανάρτηση..
Περιγράφεις ακριβώς αυτό που νιώθω κι εγώ όταν διαβάζω περιγραφές άλλων μαμάδων που έχουν μικρότερα παιδιά από τα δικά μου.
Είναι σαν να τα ξαναζείς – σε γεμίζει αναμνήσεις (να οι αναμνήσεις πάλι!)
Ευχαριστώ!
Ας το καλό συγκινήθηκα!
Αυτό είναι το παν Άσπα μου, να είμαστε ψυχή τε και σώματι εκεί την λίγη ώρα που καταφέρνουμε να είμαστε μαζί, εκεί!
Σ’ευχαριστώ που μου το ξανα…θύμισες!!!
Φιλιά πολλά σε όλους σας!!!
Φλώρα ας γεμίσουμε και αυτό το Σαββατοκύριακο με όμορφες στιγμές και πολλές αναμνήσεις! Φιλιά σε όλους σας 🙂
oi anamniseis einai to pan 🙂 kalispera!
Καλησπέρα Σοφοκλή, ευχαριστώ για το σχόλιο!
Προχθές, πηγαίνοντας στο σχολείο, ο μικρός βλέποντας μια ομάδα συμμαθητών, τράβηξε το χέρι του απ’ το δικό μου. Το μωρό μου! Ας απολαμβάνουμε όμως κάθε στιγμή. Ακόμα κι αυτή που μας πληγώνει σφραγίζεται απ’ τη φρεσκάδα της πρώτης φοράς. 🙂
Για το μπαμπά στην κορνίζα, δεν τολμάω παρά να θυμηθώ αυτό:
από τα πέρατα μιας νοσταλγίας
παίρνω ειδήσεις σου:
κατάντησες θαμών
κάποιας παλιάς φωτογραφίας σου
διαπρέποντας στην χάρτινη έντασή της.
Είναι ήδη ένα μεγάλο παιδί λοιπόν!
Συγκινητική η ώριμη αντιμετώπισή σου… 🙂
Πολύ καλό το κείμενο Άσπα… Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που το σκεφτόμαστε όλο και περισσότερο, όλοι μεγαλώνουν, και τα παιδιά και εμείς. Καλό είναι να χαρούμε μαζί τους την ηλικία τους, γιατί μετά την εφηβεία ούτε αυτοί θα μας θέλουν για παρέα, ούτε και μεις θα μπορούμε να συμμετέχουμε όπως θα θέλαμε…
Στέλιο σαν χθες δεν ήταν που γεννήθηκαν και τα δικά σας και τα δικά μας;
Λίγα χρόνια μας μένουν ακόμα ως την εφηβεία. Ας τα απολαύσουμε στο έπακρο!
χαχαχαχα πολύ μου άρεσε αυτό «Αυτά ακούγατε μαμά στην εποχή σου;»
λες και είσαι χίλιων χρονών. άσε που το τραγούδι είναι διαχρονικό για αυτό το παίζουν οι σταθμοί 🙂
έχεις δίκιο. οι ώρες που περνάμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα κάνοντας πράγματα αυτές μας μένουν. οι ώρες που αποβλακωνόμαστε μπρος στο χαζοκούτι ξεχνιούνται μόλις την κλείσουμε.
φιλάκια
υγ. σε διαβάζω ανελλιπώς έστω κι αν δεν αφήνω πάντα σχόλιο. μερικές φορές αργεί να τα φορτώσει αυτό το disqus και βαριέμαι να το περιμένω για να’μαι ειλικρινής.
Είμαι αιωνόβια στα μάτια τους, χαχαχα!
Δεν είναι απαραίτητο το σχόλιο κάθε φορά, εννοείται! Κι εγώ σε διαβάζω ανελλιπώς, κι αυτό εννοείται! 🙂