Την πρώτη μέρα του σχολείου είχα πάει κι εγώ το πρωί στο σχολείο μαζί με τα παιδιά. Λίγο πριν να χτυπήσει κουδούνι, με πήγαν στο δασάκι (που είναι το αγαπημένο τους μέρος για παιχνίδι) για να μου το δείξουν.
Μου έδειξαν τις δύο αυτές πέτρες.
«Να εδώ παίζουμε!» μου είπαν. «Πού δηλαδή;» απάντησα. «Να εδώ σε αυτές τις δύο πέτρες. Για εμάς δεν είναι απλά πέτρες.»
«Και τότε τι είναι;»
«Αυτή εδώ η στρογγυλή είναι ένα γουρούνι. Να βλέπεις το πρόσωπό του; Εδώ είναι τα αυτιά του. Εδώ η ουρά του. Βλέπεις; Παίζουμε συνέχεια μαζί του. Ανεβαίνουμε πάνω του, γελάμε, κάνουμε πλάκες… Και αυτή εδώ η μεγάλη, η πλατιά είναι ένα σούπερ ποδήλατο. Και μας πηγαίνει παντού!»
«Ποιοι παίζετε εδώ;»
«Όλοι οι φίλοι. Μαζευόμαστε εδώ και παίζουμε και με το γουρούνι και με το ποδήλατο.»
Θυμήθηκα το παλιότερο post μου Εσείς τι βλέπετε; και πήγα και από την άλλη πλευρά να τις δω από άλλη οπτική γωνία μπας και αλλάξει τίποτα. Μπα… Ακόμα πέτρες!
Τι θαυμαστός που είναι ο κόσμος των παιδιών… Και πόσο λίγα πράγματα θέλουν καμιά φορά για να διασκεδάσουν…
It’s a kind of magic!
Βρε Άσπα μου, φαίνεται καθαρά το γουρούνι στην στρογγυλή!
Το σούπερ ποδήλατο δεν το κατάλαβα..
Το βλέπεις κι εσύ; Κι άλλοι το βλέπουν, αλλά εγώ με τίποτα. Θέλω δουλειά ακόμα! χαχα…
Το post σου μου θύμισε και εμένα όταν ήμουν μικρή, όταν έπαιζα στο χωριό της γιαγιάς και του παππού και είχα βρει μία πέτρα (φορητή βέβαια…όχι “καρφωμένη” στο έδαφος) που έμοιαζε με γραφομηχανή και το “έπαιζα” γραμματέας. Χαχαχα 🙂
Σχετικά με τις δικές σου πέτρες τώρα…δε βλέπω ούτε γουρουνάκι ούτε ποδήλατο αλλά βλέπω μεγάλο κίνδυνο για τα παιδάκια που παίζουν εκεί. Ειδικά το “γουρουνάκι” είναι πολύ κοφτερή. Εσύ βλέπεις αυτό που βλέπω;
🙂 Καλημέρα και καλή εβδομάδα
Χαχαχα… Είδες ξεκίνησες με μια γραφομηχανή-πέτρα και έγινες τελικά blogger. Άρα οι κόρες μου είτε θα ανατρέφουν ζώα είτε θα γίνουν αθλήτριες ποδηλασίας!
Θα πάω την επόμενη φορά να δω από κοντά το πόσο κοφτερό είναι το γουρουνάκι. Μου βάζεις ιδέες!
Τι ωραίο πράγμα να μπορείς από το τίποτα να δημιουργείς εικόνες…Καλό βράδυ!! 🙂
Είναι αξιοθαύμαστο! Καλό απόγευμα και σε σένα! 🙂
Ενα στομα το βλεπω στο γουρουνακι αλλα η μεγαλη πετρα θα μπορουσε οντως να ηταν ποδηλατο!!!
Ωωωω… μπράβο που τα διακρίνεις. Έχεις ένα παιδί ζωντανό μέσα σου!
τι φαντασία που έχουν τα παιδιά!
Kathy by anthomeli
Τι φαντασία που έχουν τα παιδιά;
Ναι, ναι. Μακάρι να τα καταφέρναμε να κρατήσουμε ζωντανό ένα κομμάτι από αυτή τη φαντασία και μεγάλοι. Κάποιοι τα καταφέρνουν και τους θαυμάζω…
Ναι όντως η στρογγυλή πέτρα μοιάζει με γουρούνι αλλά για την άλλη πέτρα δεν μπορώ να πω ότι βλέπω το ποδήλατο. Πάντως είναι απίστευτο με τι απλά πράγματα μπορούν να παίξουν τα παιδιά.
Τουλάχιστον εσύ βλέπεις γουρούνι, εγώ ούτε αυτό, και το είδα και από κοντά από όλες τις πλευρές. Τίποτα! χαχαχα
ω!! γλυκιά μου Ασπα….πέρες ε; Μου θυμίζει την αρχή του βιβλίου με τον μικρό πρίγκιπα και τό παιδικό σκίτσο…μόνο τα παιδιά έβλεπαν την αληθινή ζωγραφιά….μόνο τα παιδιά!!! Σε καταλαβαίνω….καλό ξεκίνημα στη σχολική χρονιά!
Ναι ναι, έχεις δίκιο για τον μικρό πρίγκιπα!
΄
Καλή σχολική χρονιά να έχουμε, καλή αρχή!
Ακριβώς όπως ο Μπομπ Σφουγγαράκης με τον Πάτρικ:έμπαιναν σε ένα χαρτόκουτο και με τη φαντασία τους…έφτιαχναν ό,τι σενάριο ήθελαν!
Και προχτές βρήκαμε ένα τέτοιο κουτί και κάνει τα ίδια και η μικρή μου!
Προσποιείται ότι οδηγεί αυτοκίνητο,ότι είναι το κρεβάτι της…
Έτσι έκαναν κι εμένα μικρότερες με τα κουτιά (αλλά και τώρα αν βρεθεί κανένα μεγάλο στο σπίτι). Σαν να είναι το ακριβότερο δώρο!
Να μου τη φιλήσεις!
Την ταινία “Η Γέφυρα της Τεραμπίθια” την έχεις δει; Πραγματεύεται με τον καλύτερο τρόπο αυτόν ακριβώς το θαυμαστό κόσμο των παιδιών.
Δεν την έχω δει, αλλά θα φροντίσω να τη δω τώρα που μου το λες. Ευχαριστώ!