Μια φορά συμμαθήτριες, πάντα συμμαθήτριες

Έχει μια έξτρα δόση μαγείας η συνάντηση με συμμαθητές και φίλους από την παιδική σου ηλικία. Παρά το γεγονός ότι έχετε να ιδωθείτε χρόνια, αισθάνεστε σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αισθάνεστε ότι γνωρίζεστε καλά. Δεν συμβαίνει βέβαια πάντα έτσι, αλλά σε πολλές από τις περιπτώσεις συμβαίνει. Ίσως επειδή οι φίλοι της παιδικής ηλικίας έχουν γνωρίσει τον αληθινό σου εαυτό. Τον άνθρωπο που ήσουν πραγματικά, πριν να αρχίσεις να αλλάζεις για να γίνεις αυτό που νόμιζες ότι έπρεπε να γίνεις.

Εμείς με τις συμμαθήτριές μου χαθήκαμε μετά το σχολείο. Ίσως επειδή μέναμε σε διαφορετικές περιοχές. Ίσως επειδή όταν αποφοιτήσαμε δεν υπήρχε εύκολος τρόπος κρατήσουμε επαφή (π.χ. το facebook). Ίσως επειδή ανυπομονούσαμε να μεγαλώσουμε και να αφήσουμε πίσω μας τη μαθητική ζωή… Με τη μόνη που διατήρησα στενή επαφή είναι η Στέλλα, με την οποία παραμένουμε κολλητές από το νηπιαγωγείο. Είναι εξάλλου και η νονά της Εβίτας!

Τα τελευταία χρόνια, οι συμμαθήτριες αρχίσαμε να ξαναβρισκόμαστε στο Facebook. Δε βιαστήκαμε να κάνουμε reunion. Όμως πριν από κάποιους μήνες αρχίσαμε να μιλάμε πιο συστηματικά σε ένα κλειστό group. Έγινε μια μια πρώτη συνάντηση, που δεν πήγα, και έγινε η δεύτερη χθες, που πήγα.

Είχα πολύ αγωνία να τις ξαναδώ. Είχα στο μεταξύ μάθει τα νέα τους αλλά ήθελα να τις δω και από κοντά. Στο μεταξύ όταν πρόκειται να συναντήσεις συνομίληκους από το σχολείο τόσα χρόνια μετά, αναρωτιέσαι εκτός των άλλων, πώς να είναι στην εξωτερική τους εμφάνιση. Ίσως επειδή είμαστε στη φάση της ζωής μας που νιώθουμε ότι μεγαλώνουμε. Εγώ για παράδειγμα τους τελευταίους μήνες σκέφτομαι συχνά: “Πάει, δε βλέπω πια τίποτα χωρίς γυαλιά”. Ή… “Αυτό ήταν… μεγάλωσα!” και άλλα τέτοια ανόητα. Αλλά τι; Ψέματα να πω; Τα σκέφτομαι!

Αναρωτιόμουν λοιπόν πώς θα έμοιαζαν οι συμμαθήτριές μου, ώσε να μπορέσω να καταλάβω αν έχουμε μεγαλώσει ή όχι.  Σκεφτόμουν: “Έχει γούστο να πάω εκεί και να τις δω ταλαιπωρημένες και κουρασμένες. Αμάν! Αυτό θα σημαίνει ότι είμαι κι εγώ ταλαιπωρημένη και κουρασμένη! Θα είναι τελειωτικό αυτό το χτύπημα. Mark Zuckeberg σε τι περιπέτειες μας έχεις βάλει! Αν δεν είχες φτιάξει το facebook, τίποτα από αυτά δε θα γινόταν!”

Και πας εκεί και τις βλέπεις. Και είναι όλες μέσα στα χαμόγελα… Και είναι όλες λαμπερές και όμορφες! Και δεν έχουν αλλάξει καθόλου! Εντάξει, δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να μην έχουν αλλάξει καθόλου… Είμαστε πλέον… ενήλικες! Αλλά τα κορίτσια που θυμάμαι, τα κορίτσια που μοιραστήκαμε τα παιδικά μας χρόνια,  οι συμπαίκτριές μου στο λάστιχο ήταν όλες εκεί.

Και μιλάς και γελάς και περνάς τέλεια και κάνεις σχέδια για το επόμενο μεγαλύτερο reunion. Και  φεύγεις ανανεωμένη. Και όσον αφορά το θέμα της ηλικίας, οι ανόητες σκέψεις που είχες πριν έχουν εξαφανιστεί. Σκέφτεσαι: “Καλέ… Είμαστε ακόμα νέες! Τι με έπιασε να έχω αμφιβολίες ότι γερνάμε; Ποιος γερνάει; Όχι πάντως εμείς!”

Παρ’ όλα αυτά όταν φτάνεις στο σπίτι η μικρή σου κόρη, σε προσγειώνει απότομα. Γιατί σου κάνει μία ερώτηση που δεν περίμενες να ακούσεις. Σε ρωτάει: “Λοιπόν; Βγάλατε καμιά σέλφι;”

Γκντουπ!

Τότε νιώθεις να χάνεις το πάτωμα κάτω από τα πόδια σου. Δεν το σκεφτήκαμε να βγάλουμε σέλφι! Ζητήσαμε από μια κοπέλα και από τον σερβιτόρο να μας βγάλει. Δηλαδή πιο “old school”, πεθαίνεις. Καλέ κορίτσια, τι μας έπιασε και βάλαμε άλλους να μας βγάλουν φωτογραφία; Δηλαδή έλεος! Τι τα έχουμε τα smart phone?

Να ‘μαστε λοιπόν. Η τελευταία φορά που μας βλέπετε φωτογραφημένες από άλλους. Στην επόμενη συνάντηση με τα σέλφι στικς! Γιατί οι συμμαθήτριες, κανονίζουμε νέα συνάντηση. Τώρα που αρχίσαμε να βρισκόμαστε, δε σταματάμε! Μια φορά συμμαθήτριες, πάντα συμμαθήτριες. ❤️

 

 

 

Υ.Γ. Καταφέραμε να κάνουμε τη διπλανή (ξινή) κυρία να μας κάνει παρατήρηση γιατί γελάγαμε δυνατά και την ενοχλήσαμε. Μάλλον τις βασανίζαμε τις δασκάλες μας. Μάλλον τα είχαν δει όλα μαζί μας! 😉