Καμιά φορά το μόνο που χρειάζεται να κάνεις για να φτιάξεις τη διάθεση κάποιου, είναι να του χαμογελάσεις και να του συμπεριφερθείς με ευγένεια. Κι εσύ αντ’ αυτού επιλέγεις να βγάλεις το χειρότερό σου εαυτό και να μιλήσεις με θυμό και υπεροψία.
Τις προάλλες πήγα σε μία δημόσια υπηρεσία και η υπάλληλος που με «εξυπηρέτησε» ήταν τόσο αγενής μαζί μου που παραλίγο να βγω εκτός εαυτού. Για καλή μου τύχη με παρέπεμψε αλλού και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να απομακρυνθώ και να ηρεμήσω.
Ποιος κλώτσησε τη γάτα σου σήμερα;
Η ουσία όμως είναι μία: Δεν μπορούμε να ελέγχουμε τη συμπεριφορά των άλλων. Μπορούμε να ελέγξουμε μόνο τη δική μας συμπεριφορά και πώς θα επιλέξουμε να αντιδράσουμε εμείς. Καθώς προσπαθούσα να ανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου, θυμήθηκα μια σπουδαία ιστορία από το το βιβλίο «See you at the Top» του Zig Ziglar. Παρ’ όλο που είναι μεγάλη, αξίζει να την διαβάσετε. Και αν τύχει να πέσετε κι εσείς θύμα αγένειας, θυμού, σαρκασμού ή απόρριψης ελπίζω να βοηθήσει. Πάμε λοιπόν:
Ο Γιάννης δεν ήταν ευχαριστημένος από το πώς πήγαιναν τα πράγματα στην εταιρεία του. Έκανε meeting και είπε στο προσωπικό του: «Λοιπόν παιδιά τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Κάποιοι από εσάς έρχεστε αργά και κάποιοι φεύγετε νωρίς. Κάποιοι δεν αναλαμβάνετε την ευθύνη της δουλειάς σας. Είμαι ιδιοκτήτης της εταιρείας και πρέπει να την αναδιοργανώσω. Επειδή πρώτος από όλους πρέπει να δίνω εγώ το παράδειγμα, να τι θα κάνω. Από σήμερα θα έρχομαι νωρίς και θα φεύγω αργά. Ό,τι κι αν συμβεί θα δίνω το παράδειγμα. Αν το παράδειγμα που δίνω είναι καλό, θα περιμένω να κάνετε και εσείς το ίδιο. Αν είναι κακό, θα καταλαβαίνω γιατί δεν το ακολουθήσατε. Έχουμε μια καλή εταιρεία και το μέλλον θα είναι σπουδαίο αν ο καθένας από εμάς κάνει σωστά τη δουλειά του και δίνει τον καλύτερό του εαυτό».
Οι προθέσεις του Γιάννη ήταν καλές – όπως είναι και των περισσότερων ανθρώπων. Όλα πήγαιναν καλά ώσπου μερικές μέρες αργότερα βγήκε για φαγητό το μεσημέρι και ξεχάστηκε. Όταν κοίταξε το ρολόι του και είδε πόσο είχε αργήσει κόντεψε να χύσει τον καφέ. «Πρέπει να είμαι πίσω στο γραφείο σε 10 λεπτά!» είπε και πετάχτηκε από τη θέση του. Άρχισε να τρέχει σαν τρελός ως το πάρκινγκ, μπήκε στο αυτοκίνητό του και πάτησε γκάζι για να φτάσει γρήγορα.
Στην Εθνική έτρεχε με 140 χιλιόμετρα. Η αστυνομία τον σταμάτησε και του έδωσε κλήση.
Ο Γιάννης καταεκνευρίστηκε. «Κοίτα να δεις» μουρμούρισε. «Είμαι ένας φιλήσυχος πολίτης. Ποτέ δεν παρανομώ, πάντα πληρώνω τους φόρους μου και κάνω τη δουλειά μου χωρίς να ενοχλώ κανέναν. Και αυτός έρχεται από το πουθενά και μου δίνει κλήση. Αυτό που θα έπρεπε να κάνει είναι να κυνηγάει εγκληματίες και κλέφτες. Θα έπρεπε να αφήσει εμάς τους πολίτες που πληρώνουμε τους φόρους μας στην ησυχία μας. Επειδή πήγαινα γρήγορα δε σήμαινε ότι οδηγούσα επικίνδυνα. Είναι γελοίο».
Όταν επέστρεψε στο γραφείο για αποσπάσει την προσοχή των άλλων από το γεγονός ότι άργησε, κάλεσε στο γραφείο του τον διευθυντή πωλήσεων. Τον ρώτησε με απότομο τρόπο, αν μια συγκεκριμένη πώληση είχε γίνει. Ο διευθυντής πωλήσεων είπε, «Δεν ξέρω τι ακριβώς έφταιξε αλλά κάτι πήγε στραβά και τη χάσαμε την πώληση».
Αν νομίζετε ότι ο Γιάννης ήταν πριν αναστατωμένος, θα έπρεπε να τον βλέπατε τώρα. Άρχισε επιτίθεται στο διευθυντή πωλήσεων. «Σε έχω στην εταιρεία 18 χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια βασίζομαι πάνω σου για να τις πωλήσεις της εταιρείας. Τώρα επιτέλους είχαμε την ευκαιρία να κλείσουμε αυτή τη μεγάλη δουλειά και εσύ τι πας και κάνεις; Τα θαλασσώνεις. Ε λοιπόν θα σου πω κάτι. Ή θα αντικαταστήσεις με κάποιον τρόπο την πώληση που έχασες ή θα αντικαταστήσω εγώ εσένα. Επειδή είσαι εδώ 18 χρόνια δε σημαίνει ότι έχεις συμβόλαιο ζωής».
Αν νομίζετε ότι ο Γιάννης ήταν εκνευρισμένος, τότε θα πρέπει να βλέπατε τον διευθυντή πωλήσεων. Βγήκε από το γραφείο μουρμουρίζοντας «Δεν τον πιστεύω! Για 18 χρόνια δίνω το 100% της προσπάθειάς μου. Η επιτυχία και η ανάπτυξη της εταιρείας οφείλονται σε εμένα γιατί εγώ φέρνω τις πωλήσεις. Εγώ κρατάω την εταιρεία σε λειτουργία. Ο Γιάννης είναι απλά μια μαριονέτα. Η εταιρεία θα κατέρρεε αν δεν ήμουν εγώ. Και επειδή έχασα μια πώληση χρησιμοποιεί αυτή την άθλια τακτική και απειλεί να με απολύσει. Δεν είναι σωστό».
Καλεί μέσα τη γραμματέα και τη ρωτάει «Τελείωσες τα πέντε γράμματα που σου έδωσα το πρωί;» «Όχι» απάντησε εκείνη «γιατί μου είπατε ότι προέκυψε το θέμα με τη διαφημιστική και έπρεπε να ασχοληθώ με αυτό. Αυτό κάνω από το πρωί». Ο διευθυντής πωλήσεων εξερράγη. «Μη μου δίνεις άθλιες δικαιολογίες» της είπε. «Σου είπα ότι θέλω να μου ετοιμάσεις τα γράμματα και αν δεν μπορείς να τα ετοιμάσεις εσύ, θα βρω κάποιον που μπορεί. Επειδή είσαι εδώ 7 χρόνια δε σημαίνει ότι έχεις συμβόλαιο ζωής. Θέλω να μου ετοιμάσεις τα γράμματα σήμερα».
Αν νομίζετε ότι ο διευθυντής πωλήσεων ήταν έξαλλος, θα έπρεπε να βλέπατε τη γραμματέα. Ήταν έτοιμη να εκραγεί καθώς έβγαινε από το γραφείο του διευθυντή πωλήσεων μιλώντας μόνη της. «Δεν ξέρω τι να πω. Εδώ και 7 χρόνια δίνω σε αυτή τη δουλειά τον καλύτερό μου εαυτό. Εκατοντάδες ώρες υπερωρίες χωρίς ποτέ να έχω πληρωθεί επιπλέον. Κάνω περισσότερη δουλειά από όσοι τρεις μαζί εδώ μέσα. Εδώ που τα λέμε εγώ κρατάω την εταιρεία για να μην καταρρεύσει. Τώρα επειδή δεν μπορώ να κάνω δύο πράγματα ταυτόχρονα, απειλεί να με απολύσει. Δεν είναι σωστό. Εξάλλου με όλα αυτά που ξέρω για αυτόν, ποιον νομίζει ότι κοροϊδεύει;» Πλησίασε τη ρεσεψιονίστ και της είπε: «Θέλω να μου γράψεις κάποια γράμματα. Ξέρω ότι δεν είναι αυτή η δουλειά σου αλλά δεν κάνεις τίποτε άλλο παρά να κάθεσαι εδώ και απαντάς στα τηλέφωνα. Είναι επείγον και θέλω τα γράμματα να ετοιμαστούν σήμερα. Και αν δεν μπορείς να το κάνεις εσύ, πες μου και θα βρω κάποιον που να μπορεί».
Αν νομίζετε ότι η γραμματέας ήταν έξαλλη, θα έπρεπε να βλέπατε ρεσεψιονίστ. Ήταν έτοιμη να εκτοξευθεί ως το ταβάνι από το θυμό της. «Δεν ξέρω τι να πω. Είμαι το πιο σκληρά εργαζόμενο μέλος του προσωπικού ενώ παίρνω τα λιγότερα χρήματα. Πρέπει να κάνω τέσσερα πράγματα ταυτόχρονα και εκείνοι δεν κάνουν τίποτα από το να πίνουν καφέ, να κουτσομπολεύουν και να μιλάνε στο τηλέφωνο. Περιστασιακά κάνουν και κάτι και κάθε φορά που δεν τα καταφέρνουν, ζητάνε σε μένα να τους βγάλω από τη δύσκολη θέση. Δεν είναι δίκαιο. Και αυτές οι ανοησίες ότι θα με αντικαταστήσουν είναι γελοίες γιατί είμαι η μόνη που έχει ιδέα για το τι γίνεται εδώ μέσα. Αν δεν ήμουν εγώ, η εταιρεία θα είχε καταρρεύσει εδώ και καιρό. Όχι μόνο αυτό αλλά ξέρουν ότι δε θα μπορούσαν να βρουν κανέναν να κάνει τη δουλειά μου ακόμα και αν του έδιναν δυο φορές τον μισθό μου». Ετοίμασε τα γράμματα αλλά μέσα της έβραζε.
Όταν έφτασε σπίτι, έβγαζε ακόμα καπνούς. Μπήκε στο σπίτι, κοπάνησε την πόρτα και μπήκε στο σαλόνι. Το πρώτο πράγμα που είδε ήταν τον 12χρονο γιο της που ήταν ξαπλωμένος στο πάτωμα και έβλεπε τηλεόραση. Στη συνέχεια πρόσεξε ότι η φόρμα του ήταν σκισμένη. Εκνευρισμένη είπε «Πόσες φορές σου έχω πει να βγάζεις τα ρούχα του σχολείου όταν έρχεσαι σπίτι; Δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να συντηρώ αυτό το σπίτι, να σε στέλνω σχολείο και να τα κάνω όλα εδώ μέσα. Πήγαινε πάνω αμέσως. Δεν έχει φαγητό σήμερα και δε θα δεις τηλεόραση για τρεις εβδομάδες».
Αν νομίζετε ότι εκείνη ήταν έξαλλη θα έπρεπε να δείτε το 12χρονο γιο της. Βγήκε από το σαλόνι μουρμουρίζοντας: «Δεν είναι δίκαιο. Δε με άφησε καν να της εξηγήσω. Ήταν ατύχημα και θα μπορούσε να συμβεί στον καθέναν». Εκείνη τη στιγμή η γάτα του μπήκε μπροστά στα πόδια του. Το αγόρι την κλώτσησε και της είπε «Φύγε από εδώ! Είμαι σίγουρος ότι σε κάτι θα έχεις μπλέξει κι εσύ!»
Προφανώς η καημένη η γάτα είναι η μοναδική που δε θα μπορούσε να έχει κάνει κάτι για να αλλάξει τα πράγματα. Δε θα ήταν όμως πολύ καλύτερα όμως αν ο Γιάννης είχε πάει κατευθείαν από το εστιατόριο στο σπίτι της ρεσεψιονίστ και είχε κλωτσήσει εκείνος τη γάτα;
Ο Γιάννης ξεκίνησε ένα ντόμινο αρνητικότητας που κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει. Όπως έγραψα όμως και στην αρχή δεν μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά ή τις πράξεις των άλλων. Μπορούμε μόνο να ελέγξουμε πώς θα αντιδράσουμε (ή δε θα αντιδράσουμε) εμείς.
Όσο για μένα; Εκείνο το πρωινό δε χρειάστηκε να ξαναμιλήσω στην αρνητική υπάλληλο. Αν χρειαζόταν να της ξαναμιλήσω, πιθανόν να είχα πέσει στην παγίδα και να είχα απαντήσει κι εγώ άσχημα. Έφυγα όμως χωρίς να την ξαναδώ. Τη σκέφτηκα όμως αρκετά στη διαδρομή για το σπίτι. Αναρωτήθηκα ποιος είχε κλωτσήσει τη γάτα της. Της είπα νοερά ότι λυπάμαι για αυτό που της συμβαίνει, αλλά δε θα την άφηνα να κλωτσήσει τη δική μου γάτα. Αλλά ακόμα κι αν με κάποιο τρόπο τα κατάφερνε, εγώ στη συνέχεια δε πήγαινα με τη σειρά μου να κλωτσήσω τη γάτα κάποιου άλλου. Αναρωτήθηκα αν μισεί τη δουλειά της. Την παρακάλεσα νοερά να νοιώσει ευγνωμοσύνη για αυτή τη δουλειά. Ξέρω δεκάδες άλλους που και τι δε θα ‘διναν για να έχουν την δουλειά της. Την ευχαρίστησα επίσης νοερά για την ιδέα που μου έδωσε να γράψω αυτό το post. Και ευχήθηκα το post να διαθοθεί και ίσως κάποια στιγμή να φτάσει στα δικά της μάτια και να το διαβάσει. Και να τη βοηθήσει να αλλάξει. Και την επόμενη φορά που θα τη συναντήσω, αντί να τη δω να κλωτσάει τις γάτες των άλλων, να τη δω να τις χαϊδεύει. Και να τη δω να σκορπάει καλοσύνη και χαμόγελα. Απαιτείται ακριβώς η ίδια προσπάθεια.
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Άννα says
27/05/2016 at 15:17Δε μπορείς να φανταστείς ΠΟΟΟΣΟ μέσα έπεσες στη σημερινή μέρα μου.
Δεν εχω καταλάβει ακόμη ποιο ρόλο έχω όμως εγώ. Σιγουρα όχι του Γιάννη η του Διευθυντη. Μάλλον της γραμματέας (αν όχι της γάτας)
Στη συγκεκριμένη ιστορία θιγεις ένα πολύ σοβαρό θέμα που δυστυχώς στην Ελλαδα δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι.
Ο εργασιακός εκφοβισμός (workplace bullying).
δυστυχώς είναι ένα θέμα που με αγγίζει σχεδόν σε καθημερινή βάση τα τελευταια 2,5 χρόνια στην εταιρια που βρίσκομαι
Θα μου πεις γιατί δεν κάνεις κάτι;
γιατί
ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ (το ξέρω και το παραδέχομαι) ίσως να φοβάμαι μην
απολυθώ. ίσως να φοβαμαι ότι και να κανω κατι δεν προκειται ν αλλαξει η
συμπεριφορα.
Βεβαια θα μου πεις (οπως λεει κι η Ελινα: Η κυρία που σου συμπεριφέρθηκε έτσι αρνητικά ίσως να συμπεριφέρθηκε έτσι
γιατί ποτέ κανένας πολίτης δεν έκανε παράπονα για την εξυπηρέτηση που
προσφέρει.) αν καποιος ΔΕΝ κανει παραπονα δε θα μαθευτει ποτε αυτη η συμπεριφορά, αλλά πίστεψέ με ΔΕΝ είναι εύκολο…
Ελίνα says
27/05/2016 at 17:08Γεια σου, Άννα! Ο φόβος γενικά είναι κάκιστος σύμβουλος. Από την άλλη όμως η περίπτωση που αναφέρεις δεν είναι μια περίπτωση που θα πρέπει να μιλήσεις παρασυρόμενη από το συναίσθημα. Στα εργασιακά νομίζω δεν αναγνωρίζονται ούτε οι άνθρωποι που δε μιλάνε ποτέ για τίποτα και γίνονται σάκοι του box, αλλά ούτε και εκείνοι που υπεραντιδρούν. Η δική μου γνώμη σε τέτοια θέματα και γενικά σε όποια σχέση με ενδιαφέρει πολύ να κρατήσει είναι να μη μιλάς μέχρι τη στιγμή που θα νιώσεις ότι μπορείς να πεις αυτά που θέλεις με διάθεση συνεργασίας. Θα έρθει και αυτή η ώρα αν καταφέρεις κάποια στιγμή όλο αυτό να μην το παίρνεις προσωπικά. Να μη σε αγγίζει, δηλαδή. Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται. Τότε – στο εγγυώμαι – μπορείς να πεις πραγματικά ό,τι θέλεις και να δεις όρια να μπαίνουν και να τηρούνται χωρίς καθόλου να τσακωθείς. Περίμενε την κατάλληλη στιγμή που θα νιώσεις έτοιμη για κάτι τέτοιο. Στα επαγγελματικά γενικά η άποψή μου είναι ποτέ να μην αφήνεις το συναίσθημα της στιγμής να σε παρασύρει, αλλά να έχεις ταυτόχρονα και ένα προφίλ ανθρώπου που οι άλλοι ξέρουν ότι μιλάει, διεκδικεί και ζητάει. Όμως πάντα με γνώμονα την καλύτερη απόδοση της ομάδας. Aυτά είναι καθαρά προσωπικές μου απόψεις, οπότε να τις δεις με μια αρκετά μεγάλη επιφύλαξη. Αν βρεθεί και κανένας πιο έμπειρος στην παρέα εδώ, θα ήταν καλό να μας πει και τη δική του γνώμη, γιατί το εργασιακό bullying είναι αρκετά διαδεδομένο σε πολλά περιβάλλοντα εργασίας. Είναι νομίζω αρκετοί που έχουν βρεθεί σε ανάλογη θέση. Το bullying πάντως να ξέρεις το έλκουμε εμείς οι ίδιοι με τη συμπεριφορά μας και αυτό που λέω τώρα δεν είναι δική μου άποψη, αλλά άποψη ειδικού που έχω ακούσει σε ομιλία να μιλάει για το θέμα αυτό. Δεν είσαι η μόνη που της έχει συμβεί αυτό. Έχουμε κι άλλοι ανάλογες εμπειρίες. Κι εγώ είχα στην πρώτη μου δουλειά και έχω πια εντοπίσει που ήταν το δικό μου μερίδιο ευθύνης για αυτό. Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι πολύ πιο δύσκολα θα μπορούσε κανείς να μου ασκήσει bullying σε εργασιακό χώρο ή γενικότερα. Αυτό που νιώθεις το εκπέμπεις στους άλλους και δε γίνεσαι εύκολα θύμα. Πάρε όμως το χρόνο σου. Ξεκίνα να πιστεύεις ότι μπορείς να θέσεις όρια στους άλλους (χωρίς να τσακωθείς) και θα έρθει η στιγμή που αυτό θα ωριμάσει μέσα σου και θα μπορέσεις να το κάνεις πράξη. Σιγά-σιγά. Καλή επιτυχία και να θυμάσαι ότι μπορείς να το αντιμετωπίσεις.
Aspa says
30/05/2016 at 15:17@Ελίνα @disqus_Ptmk11MlJP:disqus βρήκα το βιβλίο στο οποίο αναφέρθηκα σε προηγούμενο σχόλιο το οποίο νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα χρήσιμο και στην περίπτωση των αντιπαραθέσεων στη δουλειά.
Είναι το «Πώς να κερδίζετε χωρίς να εκφοβίζετε» του Bob Burg, εκδόσεις Θέσις.
Έχω πολλά χρόνια να το διαβάσω για να δω αν εξακολουθώ να το βρίσκω τόσο χρήσιμο όσο την πρώτη φορά, αλλά έριξα μια σύντομη ματιά και μου φαίνεται ακόμα πολύ καλό (το εξώφυλλο όμως το αδικεί).
Τα λέμε για ό,τι νεώτερο.
Άννα says
30/05/2016 at 15:19Ελίνα μου σ ευχαριστώ πολύ για τη βοήθειά σου και συμφωνω απόλυτα οτι δεν πρεπει να γινουν ενεργειες εν βρασμω ψυχης γιατι ετσι σίγουρα μόνο το δικιο μου δε θα βρω.
Πες μου μόνο σε παρακαλώ:
Με ποιον τρόπο ελκουμε εμεις οι ιδιοι το bullying;
αν ισχυει κατι τετοιο και το χω προκαλεσει δηλαδη εγω θελω να δω πως μπορω να το πολεμησω από τη ριζα του.
Ακόμη, λες οτι ειχες παρομοιες συμπεριφορες στην 1η σου δουλεια. Τι εκανες; Πως τις αντιμετωπισες;
εχω σκεφτει (και προσπαθησει) τη συνεργασια αλλα δεν υπαρχει διαθεση απο την αλλη μερια (μπορει να υπαρξει για καποιες μερες και μετα να επανελθει η γνωστη επιθεση)
Ελίνα says
30/05/2016 at 22:08Tότε το αντιμετώπισα ανεπιτυχώς. 🙂 Δεν το αντιμετώπισα. Μετά από πολλά χρόνια κατάλαβα που έφταιγα εγώ, αφού είχα ακούσει τον ειδικό να μιλάει. Δεν είναι ακριβώς ότι φταίμε (δε φταίνε τα θύματα), όσο ότι δε γνωρίζουμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να μη μας συμβαίνουν όλα αυτά. Το ακτινοβολούμε με κάποιον τρόπο το αν είμαστε θύματα ή δεν είμαστε. Και αν ψάξεις πολύ παλιά στα παιδικά χρόνια, μπορεί να διαπιστώσεις πως και τότε δεχόσουν κάποιας μορφής bullying (μάλλον ελαφριάς, γιατί αλλιώς θα το είχες αντιληφθεί και τότε) από κάποιον στο σχολείο, από κάποιον στο σπίτι, από κάποια θεία που μπορεί να σου έκοβε τα φτερά με την πρώτη ευκαιρία, από πολλούς ανθρώπους που δε σου πάει εύκολα το μυαλό ακριβώς γιατί δεν ήταν καμιά σοβαρή μορφή bullying. Όμως όλα αυτά με κάποιον τρόπο χτίζονται μέσα μας και μας κάνουν να έχουμε συγκεκριμένη εικόνα που την εκπέμπουμε στους άλλους και ξέρουν ότι είμαστε δυνητικά θύματα κι έτσι ξεκινάνε όλα. Αυτά τα είπα με εντελώς δικά μου λόγια. Το κλειδί στο bullying είναι η αυτοπεποίθηση. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω περισσότερο, όμως αν είσαι από Αθήνα μπορώ να σου πω ποια ομιλία άκουσα να την ακούσεις κι εσύ του χρόνου που λογικά θα ξαναγίνει. Αφορά το bullying στα σχολεία, αλλά θα βρεις πολλά πολλά στοιχεία για το bullying γενικότερα και μπορεί να τα βάλεις όλα μέσα σου σε σειρά, όπως συνέβη και σε εμένα. Αν καταλάβεις τι συμβαίνει, που είναι το δικό σου μερίδιο ευθύνης (με την έννοια του γιατί γίνεσαι θύμα), μετά όλα θα τα δεις σε άλλη βάση και θα βρεις λύσεις και μόνη σου. Θα παρακαλέσω την Άσπα – αν δεν της είναι τεράστιος κόπος – να σου δώσει το e-mail μου ώστε να μου στείλεις, αν θέλεις, πίσω το δικό σου και υπόσχομαι με τη νέα σχολική χρονιά να σου στείλω πληροφορίες όταν μάθω που θα ξαναδιοργανωθεί η ίδια ομιλία. (Άσπα ,το e-mail αν δε σου είναι κόπος να το στείλεις, θα το βρεις σε αυτό το σχόλιο που σου έστειλα. Αύριο πάω να πάρω το βιβλίο και θα σου πω πως μου φάνηκε. Ευχαριστώ!!!)
Mama4 says
27/05/2016 at 09:38Έχει βάση αυτό που γράφει η Ελίνα. Αλλά θα πρέπει επίσης να βρούμε αποτελεσματικούς τρόπους να εκφράζουμε το θυμό μας. Και βέβαια άλλο ένα σημείο στο οποίο έμεινα είναι ότι ο Γιάννης βρήκε τον χειρότερο τρόπο να αποσπάσει την προσοχή των άλλων από το λάθος του. Μήπως λιγότερος εγωισμός είναι η λύση; Ναι, έπρεπε να δώσει το καλό παράδειγμα, ναι απέτυχε. Αλλά ήταν εκείνη η μία φορά. Μήπως απλά να το παραδεχτούμε και να μάθουμε να έχουμε την δύναμη να συγχωρούμε (και τους εαυτούς μας) και να συνεχίζουμε; Και μήπως και λίγη ενσυναίσθηση παίζει κι αυτή το ρόλο της; Εντάξει, δε φταις τίποτα να σε αντιμετωπίζουν στραβά ευθύς εξαρχής και χωρίς λόγο. Αν μπαίναμε όμως λίγο στον κόπο να σκεφτόμασταν λίγο πιο συμπαθητικά για τον άλλο (κάνε το πιο τρελό σενάριο «η καημενούλα η υπάλληλος, τι έχει ακούσει από το πρωί από τα παιδιά, τον προϊστάμενο» ξέρω ‘γω τι…) έχουμε κάποιες πιθανότητες να ανταποκριθούμε με τρόπο που να «στρώσει» κι ο άλλος.Κι όσο για το «απαιτείται ακριβώς η ίδια προσπάθεια» της κατακλείδας…μάλλον λιγότερη χρειάζεται, αφού χρησιμοποιούμε 17 μυς του προσώπου μας για να γελάσουμε και 47 για να κατσουφιάσουμε!
Αχ! Ωραία τροφή για σκέψη αυτή σου η ανάρτηση! Και για πράξη δηλαδη, γιατί, όσο κι αν τα υποστηρίζεις στην πράξη θέλει πολλές επαναλήψεις για να τα εμπεδώσεις.
Aspa says
27/05/2016 at 10:55Μπράβο που το γράφεις το παράδειγμα για τους μυς του προσώπου! Το σκέφτηκα κάποια στιγμή να το αναφέρω αλλά δε θυμόμουν απέξω τα νούμερα και μετά ξεχάστηκα και το άφησα απέξω, χαχα..
Η ιστορία έχει μεγάλη δύναμη. Κάνει αυτό ακριβώς που αναφέρεις: σε βοηθάει να καταλάβεις ότι ο άλλος δεν έχει κάτι μαζί σου. «Κάποιος έχει κλωτσήσει τη γάτα του» και δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Και από την άλλη αν συνειδητοποιήσουμε πόσο σημαντικό είναι να είμαστε ευγενικοί και χαμογελαστοί θα ξεκινήσουμε ένα «ντόμινο θετικότητας». Και η καθημερινότητα θα γίνει πιο όμορφη!
Δέσποινα says
26/05/2016 at 14:39Πολύ ωραία ιστορία και ο επίλογος ακόμα καλύτερος!
Aspa says
27/05/2016 at 10:42Δέσποινα ευχαριστώ! 🙂
Ελίνα says
26/05/2016 at 09:10Aυτό που μου έκανε εντύπωση στην ιστορία είναι που ο καθένας πίστευε ότι όλη η εταιρεία βασίζεται επάνω του. Το πιο ουσιαστικό πρόβλημα όμως που είδα δεν ήταν ο θυμός, αλλά η μη έκφραση αυτού. Ο θυμός όταν δεν εκδηλώνεται λειτουργεί ύπουλα. Αν στην πρώτη ευκαιρία με τον αστυνομικό και το Γιάννη, ο Γιάννης είχε εκφράσει αυτά που ένιωθε στον αστυνομικό το θέμα θα έληγε εκεί. Δεν έχει σημασία αν είχε δίκιο ή άδικο. Σημασία έχει ότι θα έλεγα τι ένιωθε. Και αν τα έλεγε αμέσως θα τα έλεγε με πολύ λιγότερο θυμό από όλον αυτόν που ένιωσε στη συνέχεια μέσα στο αυτοκίνητό του και θα ήταν και πιο νηφάλιος στο να ακούσει και την άποψη του αστυνομικού. Μόνο έτσι σταματάει ο θυμός πραγματικά στη ρίζα του, όταν εκφράζεται αμέσως. Το ίδιο και στις δημόσιες υπηρεσίες. Το σύνηθες πρόβλημα εκεί είναι που δεν ακούν τι λες. Έχουν δει και τόσα πολλά τα μάτια τους που πάντα θα σε συνδέσουν με κάποιον που θέλησε να τους κοροϊδέψει, με κάποιον που απαιτούσε παράλογα πράγματα κ.α. Κι εκεί αν δοκιμάσεις να τους πεις (κι ας εκνευριστείς στιγμιαία) ότι νιώθεις πως δε σε ακούνε και δεν έχουν καταλάβει τι ζητάς και γιατί το ζητάς, τότε αμέσως θα δεις ότι λίγο μαλακώνουν και προσπαθούν να σε ακούσουν καλύτερα. Και ο θυμός όλων εκτονώνεται αμέσως. Από τα ανέκφραστα συναισθήματα πηγάζει συνήθως ο αρνητισμός και όλη η κακή επικοινωνία που έχουμε με τους γύρω μας.
Aspa says
27/05/2016 at 10:42Δίνει τροφή για σκέψη η ιστορία αλλά και τα σχόλιά σου.
Το ότι ο καθένας πίστευε ότι η εταιρεία βασίζεται πάνω του, είναι «παράπλευρο» σημαντικό θέμα σκέψης και προβληματισμού. Εγώ πάντως ομολογώ ότι πολλές φορές την έχω κάνει αυτή την (εγωιστική) σκέψη όσον αφορά τη δική μου συνεισφορά σε μία εταιρεία η δουλειά. Και όταν το συνειδητοποιούσα προσπαθούσα πάντα να με προσγειώσω καθώς κανείς αναντικατάστατος.
Ωραίο το «νιώθω ότι δε με ακούτε και δεν έχετε καταλάβει τι ζητάω». Στη δική μου περίπτωση ένιωθα την αρνητικότητα αυτής της γυναίκας πριν καν να την πλησιάσω. Και δεν είχα άδικο. Κατ’ αρχήν με έβαλε να γυρίσω πίσω στην ουρά γιατί πλησίασα πριν να πατήσει το κουμπί με το νούμερό μου. Βιάστηκα δηλαδή να πάω να εξυπηρετηθώ και με «έβαλε στη θέση μου». Έκανα πίσω και περίμενα να πατήσει το κουμπί και όταν πλησίασα συνεχίστηκε η αρνητική της στάση και ευτυχώς με παρέπεμψε αλλού όπως έγραψα στο post. Δεν ήμουν εγώ το πρόβλημά της. Κάποιος είχε κλωτσήσει τη γάτα της.
Υπάρχει πάντως ένα καταπληκτικό βιβλίο για τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και την αγανάκτησή μας ώστε να μη χάνουμε το δίκιο μας. Δεν αφορά τόσο τις προσωπικές σχέσεις όσο τις επαγγελματικές και τις καθημερινές (όπως π.χ. στο δικό μου παράδειγμα στη δημόσια υπηρεσία).
Το έχω κάπου στη βιβλιοθήκη αλλά με μία ματιά δεν το εντόπισα. Θα το βρω και έρθω να γράψω τον τίτλο. Μπορεί κάποιος να θέλει να το διαβάσει. Και μάλιστα θα το ξαναδιαβάσω κι εγώ τώρα που το θυμήθηκα!
Ελίνα says
27/05/2016 at 12:00Άσπα, τώρα θυμήθηκα και γελάω. Αν ήσουν σε ΕΟΠΥΥ μάλλον ξέρω να σου πω ποιος σε εξυπηρέτησε (αν και είναι δύο που το κάνουν αυτό συνέχεια στο κατάστημα που έχω στο νου μου) Έτσι κάνει πάντα αν μιλάμε για την ίδια περίπτωση. Δεν κλώτσησε κανένας καμιά γάτα. Έχει και λίγο αρνητική φάτσα, αλλά είναι από τις περιπτώσεις που τα φαινόμενα απατούν. Προσωπικά χαμογελάω όταν συμβαίνει αυτό και συμπαραστέκομαι στους άλλους που τους συμβαίνει πρώτη φορά και θυμώνουν. Τους λέω ότι είναι καλός/η (δύο είναι που το κάνουν) και εξυπηρετούν αρκεί να μην κάνεις το λάθος να πας πριν πατήσει το κουμπί. Με ένα συγνώμη έχεις καθαρίσει και έχεις ξανακερδίσει την εύνοιά τους. Υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις που ο υπάλληλος για κάποιο λόγο έχει κολλήσει σε έναν τρόπο και δε θέλει να του τον αλλάζουν. με τίποτα 🙂
Antigonidio says
11/06/2016 at 19:25Με ενδιαφέρει ο τιτλος αν το βρεις 🙂
Aspa says
13/06/2016 at 13:08Το βρήκα! Είναι το «Πώς να κερδίζετε χωρίς να εκφοβίζετε» του Bob Burg, εκδόσεις Θέσις. Θα το ξαναδιαβάσω κι εγώ!
Antigonidio says
14/06/2016 at 21:39Ευχαριστώ!