Πού κρύβεται η καλοσύνη όταν μεγαλώνουμε;

Σήμερα είναι μία ξεχωριστή μέρα. Είναι τα γενέθλια της Εβελίνας και της Εβίτας που έχουν γεννηθεί την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, με δυο χρόνια διαφορά.  Όσοι παρακολουθείτε το blog μου χρόνια, γνωρίζετε για αυτή την απίστευτη σύμπτωση  και το γιορτάζετε κι εσείς κάθε χρόνο μαζί μας, δίνοντάς μας ακόμα μεγαλύτερη χαρά.

Κάθε χρόνο την παραμονή των γενεθλίων τους πηγαίνουμε και διαλέγουμε γλυκά για να κεράσουν στο σχολείο. Και κάθε χρόνο η Εβίτα, αφού διαλέγει τα γλυκά που θέλει να κεράσει, επιλέγει και ένα διαφορετικό γλυκό για έναν συγκεκριμένο συμμαθητή της. Ο συμμαθητής της αυτός έχει δυσανεξία στη γλουτένη και δεν μπορεί να φάει τα γλυκά που τρώνε τα υπόλοιπα παιδιά. Όταν ήταν πρωτάκι και δευτεράκι η μαμά του έδινε στη δασκάλα γλυκά από τα “επιτρεπόμενα” και εκείνη τα έκρυβε σε κάποιο ντουλάπι. Έτσι όποτε κάποιο παιδί είχε γενέθλια ή γιορτή και πήγαινε γλυκά στο σχολείο, η δασκάλα έδινε στο παιδί ένα από τα δικά του γλυκά ώστε να μην αισθάνεται παραπονεμένο.

Τα παιδιά τώρα πια μεγάλωσαν. Ο συμμαθητής της έχει ωριμάσει και έχει αποδεχτεί την κατάσταση. Η Εβίτα όμως πάντα τον σκέφτεται και του διαλέγει ξεχωριστό γλυκό που ξέρει ότι επιτρέπεται να φάει. Δεν τον ξέχασε ούτε φέτος, κάνοντάς με και πάλι περήφανη  για την καλοσύνη που έχει μέσα της.

Πολλές είναι οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου γράφοντας αυτές τις γραμμές και πρώτα από όλα η εξής: Μόνο η κόρη μου έχει τέτοια καλοσύνη μέσα της ή όλα τα παιδιά γεννιούνται με αγνά συναισθήματα τα οποία κρύβονται ή εξαφανίζονται στην πορεία της ζωής;

Γράφω συχνά ατάκες των κοριτσιών και παίρνω πολλές φορές μηνύματα όπως “είναι καταπληκτικές οι κόρες σου” ή “τι είπαν πάλι.” Και χαίρομαι πολύ που χαίρεστε κι εσείς μαζί μου και το εκφράζετε τόσο ανοιχτά. Παρ’ όλα αυτά κάθε φορά που έρχονται εδώ στο σπίτι φίλοι τους βλέπω ότι όλοι τους – άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο – λένε ξεκαρδιστικές ατάκες. Άρα δεν είναι μόνο τα δικά μου παιδιά που λένε έξυπνες ατάκες. Απλά εγώ έχω “εκπαιδεύσει τον εαυτό μου” να τις διακρίνω και να τις γράφω. Όλα τα παιδιά λένε έξυπνες ατάκες.

Επιστρέφοντας στο θέμα της καλοσύνης, αναρωτιόμουν καθώς την έβλεπα να διαλέγει το γλυκό του συμμαθητή της “άραγε όλα τα παιδιά έχουν τέτοια καλοσύνη μέσα τους; Άραγε είχα κι εγώ την ίδια καλοσύνη όταν ήμουν παιδί;” Και προσπαθώ να με θυμηθώ στην Τετάρτη δημοτικού. Και με θυμάμαι με κοτσίδες και μπλε ποδιά. Και θυμάμαι που υπήρχαν κάποιες γιορτές που πολλά παιδιά από την τάξη γιόρταζαν έφερναν γλυκά. Μάλιστα με τις φίλες μου τα μετράγαμε από την προηγούμενη μέρα. Θα φέρει και η τάδε και η τάδε και η τάδε. Μετά το κέρασμα, έτρωγα όλα τα γλυκά εκτός από ένα ή δύο τα οποία τύλιγα σε χαρτοπετσέτα και τα έβαζα στην τσάντα για να τα πάω στη μαμά μου. Και έφτανα σπίτι και τα έβγαζα με χαρά και της τα έδινα. Δεν ήταν ότι είχα σκάσει και δεν μπορούσα να τα φάω, ήταν ότι την αγαπούσα και τη σκεφτόμουν. Ναι το θυμάμαι. Είχα κι εγώ μέσα μου όπως όλα τα παιδιά “γενναίες δόσεις” καλοσύνης και αγάπης.

Όχι ότι δεν έχω πια μέσα μου καλοσύνη. Και βέβαια έχω. Σίγουρα όμως έχω σκληρύνει. Μήπως όλοι μας δεν έχουμε σκληρύνει; O Pablo Picasso είχε πει “Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνουμε καλλιτέχνες όταν μεγαλώνουμε.”

Πώς θα παραμείνουμε λοιπόν καλλιτέχνες;
Πού κρύβεται η καλοσύνη όταν μεγαλώνουμε;

Με την ελπίδα ότι θα βρούμε τον τρόπο να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να διατηρήσουν την καλοσύνη που κρύβουν στην ψυχή τους, εύχομαι σε αυτά τα υπέροχα πλάσματα που έχω την τύχη να μεγαλώνω, χρόνια πολλά.

Σας ευχαριστώ που ήρθατε σε αυτόν τον κόσμο για να με βοηθήσετε να θυμηθώ τι είναι καλοσύνη. Και να με βοηθήσετε να γίνω καλύτερος άνθρωπος.

 

Photos by Molly Sabourin, Jabi