Σήμερα είναι μία ξεχωριστή μέρα. Είναι τα γενέθλια της Εβελίνας και της Εβίτας που έχουν γεννηθεί την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, με δυο χρόνια διαφορά. Όσοι παρακολουθείτε το blog μου χρόνια, γνωρίζετε για αυτή την απίστευτη σύμπτωση και το γιορτάζετε κι εσείς κάθε χρόνο μαζί μας, δίνοντάς μας ακόμα μεγαλύτερη χαρά.
Κάθε χρόνο την παραμονή των γενεθλίων τους πηγαίνουμε και διαλέγουμε γλυκά για να κεράσουν στο σχολείο. Και κάθε χρόνο η Εβίτα, αφού διαλέγει τα γλυκά που θέλει να κεράσει, επιλέγει και ένα διαφορετικό γλυκό για έναν συγκεκριμένο συμμαθητή της. Ο συμμαθητής της αυτός έχει δυσανεξία στη γλουτένη και δεν μπορεί να φάει τα γλυκά που τρώνε τα υπόλοιπα παιδιά. Όταν ήταν πρωτάκι και δευτεράκι η μαμά του έδινε στη δασκάλα γλυκά από τα “επιτρεπόμενα” και εκείνη τα έκρυβε σε κάποιο ντουλάπι. Έτσι όποτε κάποιο παιδί είχε γενέθλια ή γιορτή και πήγαινε γλυκά στο σχολείο, η δασκάλα έδινε στο παιδί ένα από τα δικά του γλυκά ώστε να μην αισθάνεται παραπονεμένο.
Τα παιδιά τώρα πια μεγάλωσαν. Ο συμμαθητής της έχει ωριμάσει και έχει αποδεχτεί την κατάσταση. Η Εβίτα όμως πάντα τον σκέφτεται και του διαλέγει ξεχωριστό γλυκό που ξέρει ότι επιτρέπεται να φάει. Δεν τον ξέχασε ούτε φέτος, κάνοντάς με και πάλι περήφανη για την καλοσύνη που έχει μέσα της.
Πολλές είναι οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό μου γράφοντας αυτές τις γραμμές και πρώτα από όλα η εξής: Μόνο η κόρη μου έχει τέτοια καλοσύνη μέσα της ή όλα τα παιδιά γεννιούνται με αγνά συναισθήματα τα οποία κρύβονται ή εξαφανίζονται στην πορεία της ζωής;
Γράφω συχνά ατάκες των κοριτσιών και παίρνω πολλές φορές μηνύματα όπως “είναι καταπληκτικές οι κόρες σου” ή “τι είπαν πάλι.” Και χαίρομαι πολύ που χαίρεστε κι εσείς μαζί μου και το εκφράζετε τόσο ανοιχτά. Παρ’ όλα αυτά κάθε φορά που έρχονται εδώ στο σπίτι φίλοι τους βλέπω ότι όλοι τους – άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο – λένε ξεκαρδιστικές ατάκες. Άρα δεν είναι μόνο τα δικά μου παιδιά που λένε έξυπνες ατάκες. Απλά εγώ έχω “εκπαιδεύσει τον εαυτό μου” να τις διακρίνω και να τις γράφω. Όλα τα παιδιά λένε έξυπνες ατάκες.
Επιστρέφοντας στο θέμα της καλοσύνης, αναρωτιόμουν καθώς την έβλεπα να διαλέγει το γλυκό του συμμαθητή της “άραγε όλα τα παιδιά έχουν τέτοια καλοσύνη μέσα τους; Άραγε είχα κι εγώ την ίδια καλοσύνη όταν ήμουν παιδί;” Και προσπαθώ να με θυμηθώ στην Τετάρτη δημοτικού. Και με θυμάμαι με κοτσίδες και μπλε ποδιά. Και θυμάμαι που υπήρχαν κάποιες γιορτές που πολλά παιδιά από την τάξη γιόρταζαν έφερναν γλυκά. Μάλιστα με τις φίλες μου τα μετράγαμε από την προηγούμενη μέρα. Θα φέρει και η τάδε και η τάδε και η τάδε. Μετά το κέρασμα, έτρωγα όλα τα γλυκά εκτός από ένα ή δύο τα οποία τύλιγα σε χαρτοπετσέτα και τα έβαζα στην τσάντα για να τα πάω στη μαμά μου. Και έφτανα σπίτι και τα έβγαζα με χαρά και της τα έδινα. Δεν ήταν ότι είχα σκάσει και δεν μπορούσα να τα φάω, ήταν ότι την αγαπούσα και τη σκεφτόμουν. Ναι το θυμάμαι. Είχα κι εγώ μέσα μου όπως όλα τα παιδιά “γενναίες δόσεις” καλοσύνης και αγάπης.
Όχι ότι δεν έχω πια μέσα μου καλοσύνη. Και βέβαια έχω. Σίγουρα όμως έχω σκληρύνει. Μήπως όλοι μας δεν έχουμε σκληρύνει; O Pablo Picasso είχε πει “Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το πρόβλημα είναι πώς να παραμείνουμε καλλιτέχνες όταν μεγαλώνουμε.”
Πώς θα παραμείνουμε λοιπόν καλλιτέχνες;
Πού κρύβεται η καλοσύνη όταν μεγαλώνουμε;
Με την ελπίδα ότι θα βρούμε τον τρόπο να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να διατηρήσουν την καλοσύνη που κρύβουν στην ψυχή τους, εύχομαι σε αυτά τα υπέροχα πλάσματα που έχω την τύχη να μεγαλώνω, χρόνια πολλά.
Σας ευχαριστώ που ήρθατε σε αυτόν τον κόσμο για να με βοηθήσετε να θυμηθώ τι είναι καλοσύνη. Και να με βοηθήσετε να γίνω καλύτερος άνθρωπος.
Photos by Molly Sabourin, Jabi
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Χρόνια Πολλά να τις χαίρεσαι έστω και καθυστερημένα!! Να είναι πάντα χαρούμενες!!
Ευχαριστώ πολύ!
Να είναι γερές, ευτυχισμένες και γεμάτες καλοσύνη πάντα!
Ευχαριστώ πολύ!
Να τις χαιρεσαι! Να τις καμαρωνεις και να σε καμαρωνουν!
Ευχαριστώ πολύ! 🙂
Ευχαριστώ!
Χρόνια πολλά! Πολύ ωραίο κείμενο! Πάρα πολύ ωραίο! Δεν είναι όλα τα παιδιά το ίδιο. Υπάρχουν παιδιά που πληγώνουν τους συμμαθητές τους. Καθώς κυλάει η ζωή μου, πιστεύω όλο και περισσότερο ότι δεν έχει σημασία από που ξεκίνησες, αλλά που θα καταλήξεις. Επειδή έχω υπάρξει από τα παιδιά που τα πλήγωσαν μερικοί συμμαθητές τους, βλέπω με μεγάλη χαρά ότι μεγαλώνοντας όλοι γίναμε καλύτεροι. Και όποιες διαφορές είχαμε τότε, σήμερα δεν υπάρχουν. Άλλοι μαλάκωσαν στην πορεία. Εγώ σκλήρυνα λιγάκι, αλλά αυτό ήταν μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό μου. Ο στόχος πάντως κατακτήθηκε και με όλους αυτούς συναντηθήκαμε αρμονικά σήμερα. Και είναι σαν να μην έγιναν ποτέ τα παλιά. Δεν μπορώ να το δω αλλιώς. Θέλω πάντα να πιστεύω πως όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε όλοι μας καλύτεροι,
Τα φιλιά και τις ευχές μου!
Υ.Γ. Και οι ατάκες της Εβελίνας και της Εβίτας (είμαι πολύ και Εβίτα fan) έχουν κάτι το παραπάνω. Ο καθένας με τα ταλέντα του. Εσάς σας έλαχαν κορίτσια με έξυπνο χιούμορ. Εμείς παίζουμε ωραίο θέατρο και επιμένουμε μέχρι να νικήσουμε (Μου λέει: Κλαίω, μαμά μου, όλη τη μέρα γιατί αν σου ζαλίσω το κεφάλι θα μου κάνεις αυτό που θέλω!!)
Αυτό κι αν είναι top θεατρική ατάκα! χαχα
Xρόνια τους πολλά, καλά και ευτυχισμένα!! Να τις χαίρεστε!!!
Ανθή ευχαριστούμε!
Ο τίτλος της ανάρτησης σου από μόνος του πληγώνει…κι εγώ το αναρωτιέμαι αυτό…και νιώθω τόση απόγνωση καμιά φορά σαν νιώθω να γλυστράει μέσα από τους ανθρώπους αυτλη η παιδική καλοσυνάτη αίσθηση αγάπης και φροντίδας κι αλήθειας…Χρόνια πολλά Ασπα να καμαρωνεις τα αστέρια σου…όσο για την καλοσύνη…πάντα να είναι μέσα τους σαν σταγόνες αγάπης, δώρο πολύτιμο από τη μαμά τους…
Κατερίνα σε ευχαριστώ! Εύχομαι τα παιδιά μας να τα καταφέρουν καλύτερα από εμάς και σε αυτό…
Πόσο μεγάλη αλήθεια. Τα παιδιά μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με το παιδί που κάποτε ήμασταν κι εμείς. Να χαίρεσαι τις κόρες σου, να συνεχίσουν να σε κάνουν πάντα περήφανη κι εσύ αυτές.
Χριστίνα σε ευχαριστώ!
Να χαίρεσαι τα κορίτσια σου. Όσον αφορά στην καλοσύνη διαφωνώ με αυτο που αναφέρουν ορισμένοι, οτι μόνο ορισμένα παιδιά διαθέτουν καλοσύνη. Πιστεύω, ίσως και λόγω της δουλειάς μου οτι όλα τα παιδιά έχουν την καλοσύνη μέσα τους. Αυτή, αν θα αναπτυχθεί και εκφραστεί εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και απο τους γονείς και γενικότερα το περιβάλλον που συνδιαλεγεται το κάθε παιδι.
Μαρία ευχαριστώ! Επιβεβαιώνεις και τη δική μου πεποίθηση.