Είναι ένα όμορφο, ηλιόλουστο, «Νοεμβριάτικο» πρωινό. Έχω ραντεβού με τη δασκάλα της Εβελίνας για να με ενημερώσει για το πώς τα πηγαίνει η κόρη μου στο σχολείο.
Μπαίνω στο σχολείο 5 λεπτά πριν από την ώρα του ραντεβού. Πλησιάζω στην τάξη με σκοπό να κρυφοκοιτάξω από το παράθυρο. Έχω μεγάλη αγωνία να δω τι κάνει… Άραγε προσέχει; Είναι αφηρημένη; Πώς συμπεριφέρεται; Έχουν τραβηγμένες τις κουρτίνες και δε βλέπω τίποτα.
Ακούω όμως! Όλα τα παιδιά μαζί μετράνε δυνατά: 5 – 10 – 15 – 20 – 25 – 30 … σαν να τα φυλάνε για κρυφτό! Είναι ενθουσιασμένα και συμμετέχουν με την πιο δυνατή τους φωνή.
Το κουδούνι χτυπάει. Ανατριχιάζω. Ο ήχος με γυρνάει μερικά χρόνια πίσω, τότε που χτύπαγε το κουδούνι του δικού μου σχολείου. Η πόρτα ανοίγει και τα παιδιά ξεχύνονται στο προαύλιο. Αφού όμως πρώτα βάλουν αντισηπτικό στα χέρια. Εντάξει, αυτό ΔΕΝ το κάναμε στο δικό μου το σχολείο!
Ένα κοριτσάκι έρχεται και με αγκαλιάζει – είναι φίλη της Εβελίνας από το νηπιαγωγείο. Μερικά αγοράκια με περικυκλώνουν και φωνάζουν δυνατά: «Σε ξέρω! Είσαι η μαμά της Εβελίνας!»
Η δασκάλα κλείνει την πόρτα. Καθόμαστε σε ένα θρανίο και αρχίζουμε να τα λέμε. Συγκινούμαι λίγο με αυτά που μου λέει αλλά… διατηρώ την αυτοκυριαρχία μου. Κοιτάζω από το παράθυρο. Τα παιδιά τρέχουν. Και τρέχουν. Και τρέχουν. Όταν φτάσουν στην άκρη του προαύλιου κάνουν στροφή και ξανατρέχουν. Μα καλά δεν κουράζονται; Η Εβελίνα σταματάει κάθε πέντε λεπτά έξω από την τάξη και κρυφοκοιτάζει να δει τι κάνουμε.
Το κουδούνι χτυπάει και πάλι. Η συνάντηση τελειώνει. Τα παιδιά ξαναμπαίνουν στην τάξη. Μαζεύονται γύρω από τη δασκάλα. Εκείνη τους λέει: «Θα έχουμε μία καινούργια μαθήτρια» δείχνοντας εμένα κι εκείνα γελάνε.
Ένα αγοράκι της λέει το πρόβλημά του: «Κυρία, κάτι παιδιά στο διάλειμμα από το A2 με είπαν χαζό και πήγα στο γραφείο του διευθυντή και του το είπα αλλά εκείνα δε σταμάτησαν.» Η δασκάλα το συμβουλεύει πώς να το χειριστεί άλλη φορά…
Ένα κοριτσάκι έρχεται φουριόζο: «Κυρία δεν μπορώ να κουμπώσω το φερμουάρ της ζακέτας! Θα με βοηθήσετε;» Η δασκάλα το βοηθάει.
Ένα αγοράκι ρωτάει: «Κυρία, να πάω στην τουαλέτα;» Η δασκάλα μού ψιθυρίζει: «Έτσι κάνουν τα περισσότερα. Δεν μπορούν να διαχειριστούν το χρόνο τους ακόμα. Μόλις χτυπήσει το κουδούνι, τότε θυμούνται να πάνε τουαλέτα…»
Σκέφτομαι ότι δεν είναι απλά μια δασκάλα, είναι μια μαμά με 22 παιδιά! Πώς τα καταφέρνει;
Την αποχαιρετάω, την ευχαριστώ για το χρόνο της και φεύγω ικανοποιημένη…
Α ναι! Δεν έγραψα ακόμα για το τι μου είπε για την Εβελίνα… Κι αλλοίμονο αν δε γράψω. Ο Βασίλης με ρωτάει από το πρωί και του λέω «θα τα διαβάσεις στο blog»… Εντωμεταξύ και η μαμά μου, η οποία χθες για πρώτη φορά κατάφερε να μπει στο internet μόνη της και άρχισε να διαβάζει το blog (διάβαζε τρεις ώρες συνεχόμενες), θα θέλει να διαβάσει λεπτομέρειες. Δεν της είπα τίποτα από κοντά!
Μου είπε λοιπόν η δασκάλα ότι η Εβελίνα προσέχει πολύ στο μάθημα, διατηρεί συνεχή οπτική επαφή, είναι πολύ καλή στην ανάγνωση, αντιλαμβάνεται τα πάντα στα μαθηματικά, δεν καυγαδίζει ποτέ με κανέναν, δεν παραπονιέται και είναι πάντα χαρούμενη. Στην αρχή δεν ήξερε αν είχε κερδίσει την αποδοχή της γιατί δεν είναι από τα ιδιαίτερα εκδηλωτικά παιδιά, αλλά τελικά η Εβελίνα πήγε σε ένα διάλειμμα και την αγκάλιασε και από τότε αγκαλιάζονται … all the time. «Έρχεται κι εκείνη όπως όλα τα παιδιά και μου τρίβεται σα γατάκι» είπε. 🙂 Με ρώτησε επίσης λεπτομέρειες για την αδελφή της την Εβίτα και αν η Εβελίνα τη ζηλεύει. Όχι ότι είχε καμιά τέτοια ένδειξη, απλά προσπαθούσε να της βρει ένα «κουσούρι» κι επειδή δεν έβρισκε κάποιο άλλο αναρωτιόταν μήπως είναι αυτό. “Έχετε ένα πολύ καλό παιδί” μου είπε…
Δασκάλα και μαθήτρια αγαπιούνται πολύ, περνάνε καλά και συνεργάζονται άψογα. 🙂
Πολύ τυχερή η Εβελίνα με τέτοια δασκάλα.
Πολύ τυχεροί κι εμείς με τέτοιες κόρες.
Photo by ajari
Πολύ μου αρέσαν αυτά που διάβασα! Συμφωνώ ότι τα παιδιά χρειάζονται αγκαλιές και φιλιά για να νιώσουν την αγάπη αυτών που τα βοηθάνε να μεγαλώσουν σωστά.
Έχω κι εγώ αγωνία και λίγο άγχος για την πρώτη συνάντηση που ίσως γίνει στο τέλος της επόμενης εβδομάδας.
Πολλά φιλιά
Μελίνα σε ευχαριστώ! Εύχομαι καλή αρχή, καλή επιτυχία στη συνάντηση και μια φανταστική σχολική χρονιά!
πολυ ωραια εμπειρια , εχω πρωτακι κοριτσι και αυριο εχουμε την 1η συναντηση με την δασκαλα , περιμενω με αγωνια γιαυτα που θα μου πει , αν και εχουμε προβλημα με ενα παιδακι και αντιδρουμε ολοι οι γονεις , η συνεχεια αυριο….
Αναστασία ελπίζω όλα να πήγαν καλά. Καλή σχολική χρονιά! 🙂
Ασπα σε ευχαριστώ που μου έδωσες μια γεύση απο την εμπειρία σου… Να την χαίρεσαι τη κορούλα σου.. και τις δυο! Μακάρι και ο δικός μου να είναι έτσι! Αλλά είναι αγόρι και ο νούς του ταξιδεύει… κυρίως στα χελωνονιντζάκια!
Χελωνονιντζάκια και εδώ. Μη συζητάς!
Με το καλό να τον δεις κι εσύ πρωτάκι. 🙂
Άννα
Είναι πολύ όμορφο που μπορούμε μέσα από τα blog να μοιραζόμαστε ο καθένας τη δική του πλευρά της ιστορίας.
Συνέχισε κι εσύ την εξαιρετική δουλειά που κάνεις. Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι γονείς την εκτιμούν αλλά κι αν όχι, αγγίζεις τη ζωή των παιδιών – και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία 🙂
αχτίδα
Πολύ μου άρεσε αυτό που έγραψες ότι τα παιδιά σου τα χαίρεσαι πιο πολύ. Μας υπενθυμίζεις να ζούμε την κάθε μας στιγμή μαζί τους στο έπακρο. Ευχαριστούμε, φιλιά πολλά 🙂
Θα συμφωνήσω με την Αντρια και θα πω "Μακαρι ολοι οι γονεις να ηταν σαν εσας…Θα ηταν ολα πιο ευκολα και πιο καλα"
Αυτο που γινεται στην Γαλλια το ήξερα αλλα καπου ειχε ξεχαστει γιατι για μενα τα φιλια και οι αγκαλιες ειναι καθημερινοτητα..Φετος λογω της γριπης ε λιγο τα φιλια προσπαθω να τα αποφυγω αλλα για να πω την αληθεια καμια φορα ξεχνιεμαι…
Να τις χαιρεσαι τις μικρες σου…
Τι όμορφες στιγμές μου περιγράφεις, ακόμα και τώρα που πάω για τα ..εγγόνιοα μου το ίδιο συγκινημενη είμαι όπως πριν πολλά που πήγαινα για τα παιδιά μου.Όλοι λένε οτι τα εγγόνια τα χαίρεσαι πιο πολύ, εγώ θα διαφωνήσω..του παιδιού σου είναι η μεγαλύτερη χαρά και θυμάσαι κάθε του βήμα στη ζωή , στο σχολείο σαν να ήταν σήμερα!
marilia
Πολύ χάρηκα που διάβασα το σχόλιό σου! Περιηγήθηκα κι εγώ στην όμορφη τάξη σου και με χαρά από δω και στο εξής θα διαβάζω τις περιπέτειες με τα δικά σου πρωτάκια 🙂 Φιλιά (διαδικτυακά) που δε μας τα απαγορεύει κανείς!
Άντρια
Δεν μπορώ παρά να πω κι εγώ: «Αχχ μακάρι να ήταν όλοι οι εκπαιδευτικοί σαν εσένα! Η τελευταία σου ανάρτηση εξάλλου το αποδεικνύει.. Φιλιά πολλά και δώσε τους να καταλάβουν!
Θράσο
Μακάρι, πράγματι…
Θυμάμαι κι εγώ ορισμένες άσχημες προσωπικές εμπειρίες, ευτυχώς όχι στο δημοτικό με τους δασκάλους, αλλά αργότερα με κάποιους καθηγητές…
Μπράβο στην Εβελίνα! 🙂
Το ξέρω πολύ πολύ καλά το σκηνικό που περιγράφεις! 🙂 Σήμερα είχα κι εγώ μια μαμά, ήρθε να ενημερωθεί κι έφυγε κι εκείνη υπερήφανη. 🙂 Εμείς δεν έχουμε φιλιά. Έχει γρίπη, λέει. Ούτε πολλές αγκαλιές. Αλλά έχει κάτι απίθανες ζωγραφιές στον πίνακα ανακοινώσεων για τη δασκάλα και κάτι απίθανα ζουλήγματα και τσιμπήματα στα μαγούλια τους για εκείνα, άλλο πράγμα σου λέω! :):)
Καλή (μας) συνέχεια!
Αναμενόμενο Άσπα μου!!! Αχχ μακάρι να ήταν όλοι οι γονείς σαν εσάς! Όταν είσαι διατεθειμένη να συνεργάζεσαι με το δάσκαλο, τον εκτιμάς και κάνεις και τα παιδιά σου να αισθάνονται το ίδιο, μόνο οφέλη μπορείς να έχεις. Είσαι φωτεινό παράδειγμα γι`αυτό συνέχισε να γράφεις!!!
Όσο για τις απαγορεύσεις με τη νέα γρίπη…άαααντε να σταματήσω τα φιλιά, αλλά τις αγκαλίτσες δεν μπορώ να τους τις στερήσω!
Φιλιά!
Και ένα φιλάκι-βραβείο για την Εβελίνα!
Μακάρι όλες οι δασκάλες να ήταν έτσι!!!
Αλλά έχουμε ακούσει και έχουμε ακούσει
ikor
Τι όμορφο σχόλιο! Ευχαριστώ 🙂
(Θα πρέπει βέβαια να πω – για να μη με κυνηγήσετε αργότερα – ότι το blog αποτελεί ένα είδος «διαφημιστικού», γιατί συνήθως γράφω μόνο για τα θετικά. Συμβαίνουν κι άλλα «πίσω από τις κάμερες» με λιγότερο γλυκιά γεύση… You‘ve been warned!)
JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
Σε ευχαριστούμε! Καλό Σαββατοκύριακο!
ΕΙΣΑΣΤΕ ΤΥΧΕΡΟΙ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΤΟΣΟ ΚΑΛΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ.
ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ.
Το blog σου βγάζει μια απίστευτη γλύκα! Σε κάνει να θέλεις να γίνεις γονιός όσο το δυνατόν πιο γρήγορα!
Σοφία
Ευχαριστούμε! Χαιρετισμούς :))
Artanis
Έχεις περάσει από αντίστοιχες καταστάσεις και με καταλαβαίνεις. Όλα καλά, ευτυχώς!
Πολύ τυχεροί πραγματικά! Να τις χαίρεστε και να σας χαίρονται!
Αχα,χα,χα να τις χαίρεστε…
Όλα καλά λοιπόν…
Καλημέρα, φιλιά στον Βασίλη και τις κοράκλες σας…
eriol78
Ανυπομονώ να διαβάσω και τα δικά σας αντίστοιχα post και να σου δίνω εγώ συγχαρητήρια!
Ευχαριστώ 🙂
Fri
Ευχαριστώ που μου το γράφεις! Φιλιά 🙂
SBour
Το πιστεύω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο! Ευχαριστώ πολύ, καλώς ήρθες και θα τα λέμε 🙂
DaisyCrazy
Εγώ ευχαριστώ! Χαίρομαι που μας κάνετε τόσο καλή παρέα στις μικρές καθημερινές μας στιγμές. Όσο για τη γιαγιά των κοριτσιών, τη βλέπω σύντομα να μας εκπλήσσει με… δικό της blog. (Λέω τώρα!)
big mama
Μακάρι να έχει πάντα τέτοιους δασκάλους! Με τους κατάλληλους δασκάλους ανθίζουν τα μικρά μας μπουμπουκάκια!
DaNaH
Πολύ ενδιαφέροντα όσα γράφεις. Αν κι έχω ζήσει ένα χρόνο στη Γαλλία δεν έχω επίγνωση του τι γίνεται στα δημοτικά σχολεία. Πολύ κρίμα, φτάνουν όντως στο άλλο άκρο. Πού να δεις η Εβίτα πόσο ανάγκη έχει να αγκαλιάζει και να φιλάει τις δασκάλες της κι εκείνες φέτος έχουν οδηγίες να αποφεύγουν τα φιλιά εξαιτίας της νέας γρίπης. Τι να γίνει; Θα περάσει κι αυτό!
Maria Tzirita
Ευχαριστούμε! Κι εμείς καμαρώνουμε εσένα και την υπέροχη σημαιοφόρο σου! Φιλιά πολλά!
Vassilis
Και πού να σου πω τα υπόλοιπα που δεν έγραψα στο post… Να μου το θυμίσεις!
Πολλά συγχαρητήρια και πάντα τέτοια!
Με συγκίνησες… Να τις χαίρεστε!
Τίποτα δεν ειναι τυχαίο… τιποτα δεν γίνετε χωρις κάποιο λόγο… Ειναι τυχερα και τα παιδια που σας εχουν γονεις.. να τις χαίρεστε…
Αχ Ασπούλα μου τέτοιες μαγικές και καλές κόρες βγαίνουν από γλυκιές και καλές μανούλες σαν κι εσένα! Με συγκίνησε το ποστ σου και για τις αναμνήσεις και για τη φοβερή δασκάλα που έχει την τύχη να'χει η κόρη σου και για όλα. Ευχαριστώ!
ΥΓ. Άντε τώρα να μάθουμε και νέα της γιαγιάς των κοριτσιών 😉
Φιλιά σε όλους σας!
Να το χαίρεσαι το κοριτσάκι σου. Εύχομαι να ακούς συνέχεια καλά λόγια αλλά και εύχομαι να έχει πάντα τέτοιους δασκάλους!
Μπράβο Άσπα, την μεγαλύτερη δουλειά την κάνεις εσύ με τον Βασίλη και σας αξίζουν πολλά συγχαρητήρια που έχετε δύο τόσο καλά παιδιά!
Εγώ έχω να προσθέσω ότι είμαστε τυχεροί που τα παιδιά μεγαλώνουν στη χώρα μας και μπορούν να έχουν τέτοια ζεστή σχέση με τη δασκάλα τους.
Μία γνωστή μου Ελληνίδα παιδαγωγός στη Γαλλία που είχε κάνει την έρευνα του διδακτορικού της σε ένα δημοτικό σχολείο μου είχε πει ότι απαγορεύεται αυστηρά ο δάσκαλος να αγκαλιάζει τα παιδιά λόγω της έξαρσης της παιδοφιλίας στις χώρες αυτές!!! Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση αυτό! Ο δάσκαλος πρέπει να είναι όπως ανέφερες και εσύ σαν δεύτερος γονέας και πιστεύω ότι τα παιδιά πρέπει να αισθάνονται την αγάπη του η οποία πρέπει να εκδηλώνεται για να την εισπράττουν! Το καταλαβαίνω ότι είναι πολύ φοβισμένοι στις χώρες αυτές (Γαλλία, Βέλγιο) αλλά με αυτόν τον κανόνα φτάνουμε στο άλλο άκρο κατά τη γνώμη μου και δεν είναι καλό αυτό!
Και πάλι μπράβο για την καλή διαπαιδαγώγηση που προσφέρετε στις κόρες σας! Μακάρι να συνεχίσουν έτσι για πολλά πολλά χρόνια ακόμα και να είστε πάντοτε περήφανοι για αυτές! 🙂
Ναι είστε τυχεροί Άσπα μου, αλλά όχι μόνο. Τέτοια παιδιά δε βγαίνουν έτσι "τυχαία", είστε κι εσείς πολύ καλοί κι έχετε κάνει εξαιρετική δουλειά με τη διαπαιδαγώγησή τους. Το μπράβο σε σας λοιπόν πρώτα και μετά στις κόρες!
Σας γλυκοφιλώ!
Επιτέλους! έμαθα για την κόρη μου αφού έλυσες τη σιωπή σου μέσω διαδικτύου 🙂
Θυμάμαι ότι όταν ήμουν μικρός και ερχόντουσαν οι δικοί μου γονείς να μιλήσουν στους δασκάλους, δεν με ενδιέφερε τόσο πολύ τι θα τους πουν. Μπορούσα να το καταλάβω από το ύφος των γονιών μου μετά.
Τώρα έχω έρθει στη θέση τους και συγκινήθηκα…
kaiafas
Ευχαριστώ! Καλημέρα και θα τα λέμε 🙂
δεσποινάριον
Έχεις δίκιο. Εξάλλου δε λέμε ότι «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός»;… Φιλιά Δεσποινάκι κι ευχαριστώ 🙂
philos
Εμείς να δεις τυχεροί με τέτοιους φίλους !!!
Να σου ζήσουν ….αμφότερες !!!
Ασπακι παντα μα παντα να ακους τετοια μεχρι να τελειωσουν και το λυκειο. Και μετα δε θα χρειαζεται να πηγαινεις στους καθηγητες των πανεπιστημιων γιατι οταν γινει καλη αρχη, δεν σταματα ποτε!
Επ ευκαιρια δε προλαβα το πρωϊ να σου γραψω συγχαρητηρια για την σθμμετοχη σου στην συζητηση για το ιντερνετ με την κυρια Μπακογιαννη.
Φιλια σε ολη την ωραια οικογενεια!
Πολύ τυχεροι και μεις με τέτοιους φίλους!!!
😀