Υπάρχει εκείνο το ανέκδοτο με τις δυο γιαγιάδες που είναι στο γηροκομείο και συζητούν. Και λέει η μία στην άλλη: «Ευτυχώς – χτύπα ξύλο – είμαι καλά στην υγεία μου και τα έχω τετρακόσια». Και απλώνει το χέρι της στο ξύλινο τραπεζάκι που είναι μπροστά της και χτυπάει ξύλο: Τοκ, τοκ, τοκ! Οπότε αμέσως μετά ακούγοντας τον ήχο του ξύλου που μόλις χτύπησε, στρέφεται προς την πόρτα και λέει «Εμπρός; Ποιος είναι;»
Κάαααατι τέτοιο έπαθα κι εγώ. Και δεν είμαι καν γιαγιά. Και δεν είναι καθόλου αστείο!
Ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο, ήμασταν κάτω στην είσοδο του σπιτιού και φωτογράφιζα τα κορίτσια ενώ κρατούσαν τις πινακίδες τους που έγραφαν σε ποια τάξη πηγαίνουν. Αυτή η φωτογράφιση είναι μέρος της δικής μας «παράδοσης» της πρώτης μέρας στο σχολείο κι έτσι την απολαμβάνουν, αλλά παράλληλα δε χάνουν ευκαιρία να ρίξουν τις σπόντες τους για το πόσο τις ταλαιπωρώ. Γίνεται λοιπόν ο παρακάτω διάλογος που τον είχα ανεβάσει και στο post Εκτάκι σε τρελά κέφια:
Εβελίνα: Ίσως είμαστε τα μοναδικά παιδιά που κάθονται και κρατάνε πινακίδες και οι γονείς τους τα φωτογραφίζουν.
Εγώ: Δε νομίζω. Πολλά παιδιά αναγνωστών του blog μου φωτογραφίζονται αυτή τη στιγμή με τις πινακίδες επειδή οι γονείς τους διάβασαν την ιδέα σε μένα.
Εβελίνα: Μαμά, το ξέρεις ότι αυτή ακριβώς τη στιγμή πολλά παιδιά σε μισούν, έτσι;
Μου φάνηκε τρομερά αστείο οπότε για να μην το ξεχάσω, πήρα το κινητό μου, άνοιξα το email μου και έστειλα ένα κενό e-mail στον εαυτό μου με θέμα “Σε μισούν”. Έτσι ώστε όταν μετά το σχολείο ανοίξω το e-mail μου να το δω για να θυμηθώ να το ανεβάσω στις ατάκες του blog.
Πράγματι, αφού τις άφησα στο σχολείο και επέστρεψα στο γραφείο, άνοιξα τον υπολογιστή μου και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να μπω στο e-mail μου. Μεταξύ των υπολοίπων μηνυμάτων που είχαν στο μεταξύ φτάσει το είδα: «Σε μισούν».
Φυσικά είχα ξεχάσει όλα όσα έγιναν το πρωί. Το είδα και νόμιζα ότι κάποιος άλλος μου έστειλε e-mail με τίτλο «Σε μισούν».
What? Ποιος στο καλό μπορεί να με μισεί; Τι e-mail είναι αυτό; Με ειδοποιεί κάποιος, ότι κάποιοι με μισούν;
Ποιος μου το ‘στειλε;
Κοιτάζω να δω ποιος είναι ο αποστολέας του e-mail και βλέπω ότι είμαι εγώ. Εγώ μου έχω στείλει e-mail να με ειδοποιήσω ότι κάποιοι με μισούν. Μου το έχω στείλει από το iPhone. Μου πήρε μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα για να θυμηθώ τι είχε προηγηθεί. Αλλά τελικά, θυμήθηκα!
Καλέ δεν πάω καλά. Δεν πάω καθόλου καλά. Μόνη μου τα γράφω, μόνη μου πανικοβάλλομαι, μόνη μου συνειδητοποιώ ότι το ‘χω χάσει, μόνη μου παραδέχομαι τη γκάφα μου και μόνη μου τα ανεβάζω όλα αυτά στο blog, ώστε να τα μάθετε κι εσείς.
Υποθέτω ότι το κάνω για να μου επιβεβαιώσετε, αγαπημένοι μου φίλοι, ότι εσείς – χτύπα ξύλο – με αγαπάτε. Τοκ, τοκ, τοκ!
Εμπρός ποιος είναι;
Photo by Stathis Stavrianos
Εχω λιώσει στο γέλιο! το διάβασα με αφορμή την νέα φωτογράφιση 🙂
μπορεί μερικά παιδιά να σε..μισούν για την ιδέα σου αλλά σκέψου ότι οι γονείς τους σκέφτονται το αντίθετο! 🙂
Πες τα Δάφνη, πες τα!
Χαχα…. Ευχαριστώ! 🙂
Ok δε το έχω χάσει μόνο εγώ! Παρηγοριέμαι!
Άσπα μου γέλασα πάααρα πολύ, κυρίως όμως γιατί θα μπορούσα άνετα να είμαι εγώ η πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας! Τέλειο ποστ!
@asteroneraidoula αυτό το κάνει πάντα η μαμά μου. Όταν τη ρωτάμε πού είναι κάτι και η απάντηση είναι “το έβαλα κάπου για να το θυμάμαι” ξέρουμε πως δε θα το ξαναδούμε ποτέ! χααχχαχαχαχαχαα
Στέλλα ας παρηγοριόμαστε η μία με την άλλη! Λες το μέλλον μας να μας επιφυλάσσει να γίνουμε οι δύο γιαγιάδες στο γηροκομείο που χτυπάνε ξύλο; χαχαχα…
Εμπρός;;; Ποιός είναιιιιιι;;;;
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχααα
Χαχαχα… Ακριβώς! Ελπίζω να μας στείλουν σε καλό γηροκομείο (και να έχει και… Wifi…)
Εμ σου λέω εγώ να τους κανω καμιά τούρτα χελωνονιντζάκια εκεί να τα καλοπιάσω, δεν ακούς! Τυχερές θα είμαστε αν έχει dial up εκεί που θα μας στείλουν χαχαχαχαχαχαχαχαχα
Λοιπόν πρέπει να αναλάβουμε δράση γιατί το dial up δεν παίζει!
Η τούρτα χελωνονιντζάκια νομίζω ότι είναι η καλύτερη… δωροδοκία και δεχόμαστε (δέχομαι) με χαρά. Ας αρχίσουμε να ψάχνουμε σχέδια. Κινδυνεύει το μέλλον μας!
Εντάξει, γέλασα τόσο πολύ και μάλιστα στο τέλος μιας πολύ δύσκολης μέρας!!!!! αχαχαχχα σαν τα ανώνυμα γράμματα που στέλνουν οι εγκληματίες, που είναι φτιαγμένα από αποκόμματα εφημερίδων!!!! “ΣΕ ΜΙΣΟΥΝ” !!!!! Εγώ πάλι παθαίνω κάτι άλλο. Βάζω ένα αντικείμενο σε μια συγκεκριμένη θέση, με σκοπό να μην ξεχάσω που βρίσκεται! Ε δεν το ξαναβλέπουμε ποτέ! Δεν θυμάμαι ποτέ την “ειδική” θέση !!!
Κι εγώ γέλασα με τα ανώνυμα γράμματα! Ευτυχώς δεν το είχα γράψει με κεφαλαία γιατί αλλιώς θα τρόμαζα ακόμα περισσότερο!