Με τη φωτιά στη βορειοανατολική Αττική να μαίνεται ακόμα ανεξέλεγκτη και την επέτειο των δύο χρόνων από την προηγούμενη μεγάλη φωτιά στην Αττική να πλησιάζει, επανέρχεται και πάλι στο μυαλό μου η τρομακτική εμπειρία που ζήσαμε τότε, όταν λίγο έλειψε να χάσουμε το σπίτι μας.
Τότε δεν είχα blog, κι έτσι όταν ηρέμησα κάπως, κάθισα κι έγραψα σε κάποιους φίλους ένα email περιγράφοντάς τους όσα ζήσαμε. Το email αυτό, επίκαιρο και πάλι σήμερα (ευτυχώς όχι για εμάς αυτή τη φορά), το μοιράζομαι εδώ μαζί σας:
Τρίτη 28/8/2007
Αγαπημένοι μας φίλοι,
Καταρχήν είμαστε όλοι καλά και επανερχόμαστε σιγά – σιγά στους κανονικούς μας ρυθμούς μετά την προσωπική μας περιπέτεια με τη φωτιά. Δυστυχώς ένα σωρό άλλοι συνάνθρωποί μας δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί όσο εμείς.Για όλους εσάς που θέλετε να μάθετε περισσότερα για το τι μας συνέβη, σας στέλνουμε τις λεπτομέρειες:
Το Σάββατο το πρωί είχαμε κανονίσει με το Βασίλη να κατέβουμε στην Αθήνα για κάποιες δουλειές και να αφήσουμε τα κορίτσια στο σπίτι με τη μαμά μου. Έτσι κι έγινε μέχρι που η μαμά μου μας πήρε τηλέφωνο και μας είπε ότι είχε πιάσει φωτιά το βουνό πολύ κοντά στο σπίτι. Ήταν η δεύτερη φορά που φέτος έπιανε φωτιά το βουνό, αλλά την πρώτη δεν πρόλαβε να επεκταθεί. Αυτή τη φορά όμως η μαμά μου ακουγόταν έντρομη.
Αρχίσαμε να τρέχουμε σαν τρελοί για να γυρίσουμε γρήγορα πίσω. Φτάσαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε στο σταθμό του μετρό, κατεβήκαμε τρέχοντας τις κυλιόμενες και η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας ήταν η πιο βασανιστικά «αργή» διαδρομή που έχουμε ποτέ κάνει στη ζωή μας. Μου φάνηκε ότι διήρκησε ώρες και ότι το τρένο πήγαινε τόσο αργά…
Όταν φτάσαμε στο πάρκινγκ που είχαμε παρκάρει το αυτοκίνητο, ο καπνός από το βουνό ήταν ιδιαίτερα πυκνός και ο άνεμος φυσούσε μανιασμένα προς την κατεύθυνση του σπιτιού μας. Ήξερα ότι δεν είχαμε πολύ ώρα. Πήραμε το αυτοκίνητο και οδηγήσαμε γρήγορα προς το σπίτι.
Όταν φτάσαμε, τα κορίτσια και η μαμά μου ήταν ήδη στην πυλωτή και μας περίμεναν. Ο Βασίλης άρχισε να ρίχνει νερό στον κήπο κι εγώ ανέβηκα στο σπίτι να πάρω κάποια πράγματα. Μέσα σε 5 λεπτά είδα τη φωτιά στα 500 μέτρα και κατέβηκα γρήγορα κάτω. Μέχρι να δέσω τα παιδιά στα καρεκλάκια τους, ο Βασίλης ανέβηκε να καταβρέξει το μπαλκόνι. Τον περιμέναμε με αναμμένη την μηχανή του αυτοκινήτου.
Όταν τελικά ξεκινήσαμε, ζήσαμε μια σκηνή που έμοιαζε σαν να βγήκε από έργο. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα ζούσα κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα. Κινούμασταν μέσα σε ένα πορτοκαλί τούνελ από καπνό, ενώ χιόνιζε στάχτη. Ο αέρας στροβιλιζόταν και σήκωνε ότι έβρισκε μπροστά του. Ήταν σαν να βρισκόμασταν στο μάτι του κυκλώνα. Η σκιά του καπνού έπεφτε πάνω στο αυτοκίνητό μας και ο θόρυβος που έκανε η φωτιά καίγοντας τα δέντρα ήταν τρομαχτικός. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και ήταν δύσκολο να αναπνεύσεις. Είχαμε ανάψει τα φώτα του αυτοκινήτου για να βλέπουμε. Όλοι προσπαθούσαν να φύγουν με τα αυτοκίνητά τους και υπήρχε συνωστισμός. Φτάσαμε στον κάθετο δρόμο και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τα κάτω αφήνοντας τον καπνό πίσω μας. Ήμασταν ασφαλείς αλλά δεν ξέραμε αν θα ξαναβλέπαμε ποτέ το σπίτι μας. Θα παραδιδόταν στις φλόγες ή θα γλίτωνε;
Στη δική μας περίπτωση γλίτωσε. Αν δεν ήταν τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα με τις ρίψεις νερού, αποκλείεται να είχε γλυτώσει. Η φωτιά σταμάτησε στα πέντε μέτρα από τον κήπο μας. Δύο τρία δεντράκια που βρίσκονται ακριβώς μπροστά στο δρόμο μας γλίτωσαν επίσης. Όλη η υπόλοιπη όμως βλάστηση κάηκε. Το όμορφο πράσινο τοπίο που βλέπαμε από το παράθυρο της κουζίνας μας μετατράπηκε σε Σεληνιακό. Έχουμε λοιπόν την προσωπική μας Σελήνη έξω από το παράθυρό μας – για να μας θυμίζει πόσο τυχεροί σταθήκαμε. Κάποιοι από τους γείτονές μας όμως δεν στάθηκαν και τόσο τυχεροί. Ό,τι δεν πρόλαβε να κάψει η φωτιά, κατάστρεψε το νερό της Πυροσβεστικής. Φαντάζεστε τους Πυροσβέστες να βρίσκονται επί μισή ώρα μέσα στο σπίτι σας και να καταβρέχουν τα πάντα με τις μάνικες;
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας πω για ένα e-mail που έλαβα πριν από 1-2 μήνες με τίτλο «11 Points to Preparedness for Evacuation». Εξηγούσε ότι ο καθένας από μας πρέπει να ετοιμάσει μία λίστα πραγμάτων που θέλει να πάρει μαζί του σε περίπτωση που χρειαστεί να εκκενώσει το σπίτι του. Όταν πρωτοδιάβασα το e-mail σκέφτηκα ότι μια τέτοια λίστα είναι ιδιαίτερα χρήσιμη για όσους ζουν σε μέρη που κινδυνεύουν από πλημμύρες, τυφώνες και άλλες φυσικές καταστροφές. Αλλά σε εμάς τι μπορεί να συμβεί; Ίσως κάποιος σεισμός, αλλά σε αυτή την περίπτωση έτσι κι αλλιώς δεν προλαβαίνεις να πάρεις κάτι μαζί σου. Εγκαταλείπεις ταχύτατα το σπίτι για να γλιτώσεις. Έτσι δεν είναι; Παρόλα αυτά τύπωσα την προτεινόμενη λίστα και τη μελέτησα λιγάκι.
Τελικά μέσα στα πέντε λεπτά που είχα στη διάθεσή μου πριν να εγκαταλείψουμε το σπίτι κατάφερα να συγκεντρώσω και να πάρω μαζί μου αρκετά από τα πράγματα που είχα στη δική μου λίστα. Κι έτσι ήξερα ότι είχα τουλάχιστον μαζί μου κάποια έγγραφα, φωτογραφίες και αντικείμενα που ήθελα να διασωθούν. Σε τέτοιες στιγμές δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά και δεν ξέρεις και τι να πρωτοπάρεις. Το σπίτι σου καίγεται. Τι να πρωτοπάρεις; Αλλά η λίστα με βοήθησε να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Και για να πω την αλήθεια όλο και θυμάμαι κι άλλα πράγματα που θα έπρεπε να έχω πάρει και εκείνη τη στιγμή τα ξέχασα… Σας στέλνω συνημμένο το κείμενο του e-mail να του ρίξετε μία ματιά – αχρείαστο να ΄ναι…
Σας στέλνουμε πολλά φιλιά,
Άσπα, Βασίλης, Εβελίνα, Εβίτα
Ο κατάλογος «11 Points to Preparedness for Evacuation» που αναφέρω στο email βρίσκεται online εδώ.
Photo by bugeaters
KitsosMitsos
Καλησπέρα! Και μη χειρότερα, δε θα πει τίποτα! Ευτυχώς τη γλυτώσαμε…
Και μη χειρότερα να λες…
Καλησπέρα
JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS
Καλώς ήρθες λοιπόν και καλό χειμώνα!
αχτίδα
Τραγικές οι καταστάσεις που περιγράφεις. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι στο μέλλον η κατάσβεση θα γίνεται αποτελεσματικότερα…
ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΧΘΕΣ ΓΥΡΙΣΑ ΚΑΙ ΕΙΠΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ.ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΓΙΚΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΕΙΣΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ.
Είναι φοβερό πράγμα η φωτιά.Βρέθηκα 3 φορές σε πυρκαγιά .Στη πρώτη είμασταν στη Ν. Μάκρη ήρθαμε σε μια θεία μας όταν είχε γίνει ο σεισμός στη Θεσσαλονίκη, τη 2η είμασταν Χαλκιδική σε καμπινγκ, εκενώθηκε και βλέπαμε τις φλόγες να καίνε τα πάντα ολόγυρα ,ο Δημήτρης μπήκε με τους εθελοντές και δεν υπήρχαν τα κινητά..μάθαμε οτι τους κύκλωσε η φωτιά..πέθανα μέχρι να τον δω μαυρισμένο απο τη καπνιά ευτυχώς με μόνο λίγα αναπνευστικά προβλήματα, τη 3η π΄'αλι Χαλκιδική η Ιωάννα μου στο Πευκοχώρι ..μπήκαν στη θάλασσα με τα δύο μωρά και γλύτωσαν με σκάφος.Όλη νύχτα έστελνα μηνύματα σε γονείς όταν κατάφερνε η κόρη μου να μου λέει νέα και να μου δίνει τηλέφωνα..φοβερές καταστάσεις , πάντα πονώ όταν βλέπω φωτιές και σκέπτομαι και τα ζωάκια που καίγονται.
ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ
Ελπίζω ποτέ να μην υπάρξει τέτοια στιγμή… Αλλά καλύτερα να είμαστε προετοιμασμένοι…
Adamantia
Επέστρεψες; Καλώς ήρθες! Ευτυχώς και για σας τέλος καλό λοιπόν. Φιλιά, καλό φθινόπωρο!
Alexandra
Μεγάλη αγωνία θα πέρασες… Τελικά όλα καλά με το χωριό σου;
Dorothea
Το ίδιο κι εγώ… Ελπίζω τα νέα τις επόμενες μέρες να είναι όλο και πιο ενθαρρυντικά…
Δεν είχα σκεφτεί ποτέ τι θα έπαιρνα μαζί μου μια τέτοια στιγμή. Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι το τελευταιο συρτάρι απο το γραφείο μου που έχει όλα τα χαρτια μου! Ισως και το κουτάκι που έχω μέσα το βαφτιστικό μου σταυρό.
To εχω ζησει 2 φορες και παλι φετος τα ιδια.Κουραστηκα να λεμε καθε φορα ευτυχως που ηταν τα αεροπλανα η στη δικη μας περιπτωση ο αερας που αλλαξε τελευταια στιγμη..λες και προληψη δεν θα μπορουσε να υπαρξει.
Καλο φθινοπωρο Ασπα μου και φιλια στα μωρα.
Πολύ συγκινητική η ιστορία σου, ευτυχώς που είχε καλό τέλος. Πριν δυο χρόνια, μια φωτιά είχε φτάσει αρκετά κοντά στο χωριό μου. Θυμάμαι ότι όλο το βράδυ έβλεπα τηλεόραση, έκλαιγα και έπαιρνα συνέχεια τηλέφωνο για να μάθω τι γίνεται. Είναι πραγματικά τρομακτικό. Μακάρι αυτές οι φωτιές να είναι οι τελευταίες και να μην ξαναδούμε τέτοια καταστροφή.
είναι φρικτό αυτό που συμβαίνει. έχω ζήσει φωτιά και ξέρω τι πάει να πει. τις μέρες αυτές αποφεύγω να παρακολουθω τηλεόραση γιατί με πιάνουν τα κλάματα κάθε φορά που βλέπω τέτοιες καταστροφές.
spyros1000
Όλοι τους σκεφτόμαστε. Είναι φοβερό να εξανεμίζονται όλα από τη μία στιγμή στην άλλη…
Maria Tzirita
Καλώς ήρθες Μαρία μου. Κι εγώ πολύ λυπάμαι για τις συνθήκες. Ελπίζω να πέρασες καλά, να ξεκουράστηκες και εδώ θα είμαστε να τα λέμε όλο το χειμώνα. Μας έλειψες 🙂
Nefelovatis
Κάτι ξέρει ο κατάσκοπος… Ποτέ δεν ξέρει κανείς!
Πολύ καλή η ευχή σου, «να μάθουμε να θυμόμαστε». Το εύχομαι ολόψυχα κι εγώ. Θα τα λέμε 🙂
cook
Ίδιες θλιβερές καταστάσεις. Ευτυχώς που δε θρηνήσαμε ανθρώπους αυτή τη φορά. Ευτυχώς!
Artanis
Για σας που είστε μακριά είναι ακόμα πιο δυσάρεστη η κατάσταση… Ευτυχώς σήμερα είναι λίγο καλύτερα τα νέα…
jd
Δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κανείς αυτή την ώρα. Όλοι είμαστε ακόμα μουδιασμένοι. Να ευχηθώ καλό χειμώνα; Επέστρεψες;
Vassilis
Αχ, αν δεν ήταν εκείνα τα αεροπλάνα… Τι αγωνία… Τι τα ξαναθυμήθηκα κι εγώ!
mama
Τι να πεις; Είμαστε ευγνώμονες που δε χάσαμε το σπίτι μας. Για κάποια ώρα βέβαια νομίζαμε ότι το είχαμε χάσει και το αποδεχτήκαμε σαν γεγονός αλλά ευτυχώς, όλα καλά. Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτές τις στιγμές.
AΦΟΥ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ ΜΠΡΑΒΟ…
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΥΣΤΥΧΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΑΣΑΝ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ.
ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ…
Μάγισσα Κίρκη
Παρακαλώ! Ας υπάρχει κι ας είναι αχρείαστη 🙂
Matziris Kostas
Και καλά έκανες Κώστα και δεν έβλεπες καθόλου τηλεόραση… Επιστρέψατε τώρα από τις διακοπές; Καλή ξεκούραση για όσες μέρες απέμειναν και εύχομαι κι εγώ κανείς να μην ξαναζήσει τέτοιες δυσάρεστες καταστάσεις…
Πολύ χρήσιμη η ανάρτησή σου Άσπα μου. Λυπάμαι που σε ξαναβρίσκω κάτω από αυτές τις συνθήκες, παρ'όλα αυτά να ευχηθώ να έχεις έναν καλό χειμώνα, να είμαστε πάλι παρεούλα εδώ να τα λέμε και να λέμε μόνο ευχάριστα! Φιλιά στις κούκλες, περιμένω τα νέα σου από τις διακοπές σας!
Καταρχήν χαίρομαι που είστε καλά!
Και επίσης που δεν θα χρειαστεί να περιμένετε του «κράτους» τη βοήθεια για να ξαναφτιάξετε το σπίτι.. Μια και που απ’ ότι ακούγεται, στην Ηλεία, ακόμα την περιμένουν κι ας πέρασαν δυό χρόνια, και όχι μόνο εκεί..
Η λίστα πολύ καλή και απαραίτητη. Μου θύμισε βέβαια και κάτι άλλο. Σε ένα κατασκοπικό μυθιστόρημα, που διάβαζα πριν χρόνια στον ήρωα είχαν μάθει το εξής:
Πάντα να έχει έτοιμη μια τσάντα με τα απαραίτητα αν κάποια στιγμή πρέπει βιαστικά να φύγει..
Και είχαν δίκιο, μια και ποτέ δεν ξέρει κανείς..
Και οι σεισμοί είναι ένα ενδεχόμενο, που στη χώρα μας είναι δυστυχώς απτό. Αν και εφευρίσκουμε εμείς, πιότερο κακό απ’ ότι στη φύση συμβαίνει…
Να είστε πάντα καλά,
Κι Εύχομαι να μάθουμε να θυμόμαστε..
Ότι όλοι αυτοί που μας κυβερνούν, από μας τη δύναμη τους παίρνουν.
Και μας κάνουν όσα τους επιτρέπουμε να μας κάνουν…
πριν 2 χρονια,και μεσα απο το μπλογκ, πονουσα για αγαπημενα μερη που καηκαν στην Ηλεια….δεν αντεχω να δω στην τηλεοραση και να ξαναζησω ολο αυτον τον τρομο και την οδυνη του τοτε…
τουλαχιστον να μη θρηνησουμε ανθρωπους
(ως πολιτες εχουμε ξοφλησει….)
Έχω τις μαύρες μου, μαζί με πάρα πολλά νεύρα…βαρέθηκα κάθε χρόνο τα ίδια και χειρότερα…
Θέλω να σταματήσει εδω και τώρα…
geia , meta apo kairo!polu krima… alla perissoterh akomh vlakeia… mono auto!
jd
να προσθέσω ότι ακόμα μετά από δύο χρόνια, στα δυο δεντράκια υπάρχουν δύο χρώματα: πράσινο από τη μία μεριά και σχεδόν μαύρο από το σημείο που τα έγλυψε η φωτιά… Αν δεν ήταν εκείνα τα αεροπλάνα …
Aspa μουδιασμένη παρακολουθώ τα όσα συμβαίνουν ευχόμενη να είναι μόνο υλικές οι ζημιές και όχι… σοκαρισμένη διαβάζω την περιγραφή κάποιου που εγκαταλείπει το σπίτι του… Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας… Εχω τόσα που θα μπορούσα να πω… αλλα δεν…..
Τέλεια η λίστα, την έσωσα και σ ευχαριστώ 🙂
Χαίρομαι που εσύ και η οικογένειά σου είστε καλά 🙂
Ήμουν σε διακοπές και δεν έβλεπα καθόλου τηλεόραση, έτσι για να ηρεμήσω απ' τον βομβαρδισμό των ΜΜΕ. Ξαφνικά ακούω καταστροφολογίες, SIEMENS, και δυστυχώς και πυρκαγιές. Άντε μία από τα ίδια! Γερό στομάχι σε όλους μας εύχομαι , Άσπα, και σεις επί πλέον να μην ξαναζήσετε τέτοιες άσχημες στιγμές!!
Crazy Tourists
Είναι πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Ας δοθεί τουλάχιστον ένα τέλος σύντομα και στον τωρινό εφιάλτη…
aghafarzad
It was a terrifying experience but it’s all over now 🙂
Sending you many greetings from Athens 🙂
Besixdouze
Ελπίζω κι εγώ τα πράγματα να είναι αύριο καλύτερα. Για να δούμε…
Τι να πώ βρε Άσπα, βαρέθηκα κάθε χρόνο να βλέπω τα ίδια…Ειλικρινά…Και είμαι μόνο 26…
Τρελοτουρίστρια
uch, what a terrifying experience. I hope It never happens again to anyone.
Πραγματικά δεν ξέρεις τι να πρωτοσώσεις…
Μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει πανικός, πόσο μάλλον όταν έχεις και παιδάκια.
Ελπίζω η περιπέτεια αυτή να τελειώσει σύντομα και να μην κινδυνεύσουν άλλες ζωές, δάση και περιουσίες. Η σκέψη μας είναι εκεί.