Για μένα, το απόλυτο κριτήριο για το αν μία ταινία θα μπει στη λίστα με τις αγαπημένες μου είναι αν θα τη σκεφτώ την επόμενη μέρα το πρωί που θα ξυπνήσω. Και αν νιώσω ότι άλλαξε κάτι μέσα μου ή άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή ή με έκανε να δω τον κόσμο λίγο διαφορετικά. Και αυτό μου συμβαίνει συνήθως… όταν βλέπω καλές παιδικές ταινίες.
Εξακολουθώ λοιπόν να βλέπω φανατικά παιδικές ταινίες – κι έχω καλή παρέα: τα (μεγάλα πλέον) παιδιά μου! Που παρ’ όλο που τώρα σπουδάζουν, δεν αφήνουν την παιδικότητά τους να σβήσει κι έτσι βλέπουμε παρέα τις νέες καλές παιδικές!
Τα Μυαλά που κουβαλάς ήταν μία από τις αγαπημένες μας ταινίες όλων των εποχών. Όταν λοιπόν βγήκε το Μυαλά που Κουβαλάς 2, ξέραμε ότι έπρεπε να τη δούμε.
Για να είμαι ειλικρινής είχα μια μικρή αγωνία για το αν θα μου αρέσει, γιατί συχνά απογοητεύομαι από το sequel μιας καλής ταινίας αλλά και γιατί το πρώτο πράγμα που είχα διαβάσει μόλις βγήκε ήταν μια αρνητική κριτική. Στην πραγματικότητα δεν ήταν “αρνητική-αρνητική” απλώς ο συγκεκριμένος ψυχολόγος θεωρούσε ότι θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότερα θετικά συναισθήματα στις 2 ταινίες.
Κι ενώ μου φάνηκε λογικό αυτό που έλεγε, ας μην ξεχνάμε ότι οι δημιουργοί των ταινιών είχαν ως συμβούλους κορυφαίους επιστήμονες που ασχολούνται με τον εγκέφαλο και τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα που τελικά συμμετείχαν επιλέχθηκαν από την επιστημονική ομάδα – πριν καν να γραφτούν τα σενάρια. Μου αρκεί λοιπόν που ξέρω ότι και οι δύο ταινίες είναι απόλυτα επιστημονικά τεκμηριωμένες – και ελπίζω ότι στο τρίτο μέρος της ταινίας (που θα γίνει, δεν θα γίνει;) θα δούμε ακόμη περισσότερα συναισθήματα!
Στα Μυαλά που κουβαλάς 2 η Riley (Ράιλι) είναι πλέον 13 και έτσι στην παρέα των 5 συναισθημάτων που είχαμε δει στην πρώτη ταινία, προστίθεται άλλα πέντε: Η Ανησυχία, η Ζήλεια, η Βαρεμάρα, η Ντροπή και η Νοσταλγία.
Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει την πρώτη ταινία, η υπόθεση εκτυλίσσεται μέσα στο μυαλό της Riley. Εκεί παρακολουθούμε τα συναισθήματα που βρίσκονται στον εγκέφαλό της να παίρνουν τον έλεγχο μέσω μιας ειδικής κονσόλας και να την καθοδηγούν στις αποφάσεις της.
Η εισαγωγή των 5 νέων συναισθημάτων γίνεται αφού ξαφνικά αρχίζει να αναβοσβήνει ένα κόκκινο προειδοποιητικό φως με την ένδειξη “Εφηβεία”.
Τα νέα συναισθήματα όχι μόνο δίνουν ξεκαρδιστικές στιγμές γέλιου, αλλά προσθέτουν και νέα δυναμική στην πλοκή, καθώς η 13χρονη πλέον Riley αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της εφηβείας και την κοινωνική πίεση του γυμνασίου.
Τα 5 νέα συναισθήματα
Η ταινία Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2 μας συστήνει πέντε νέα συναισθήματα προσθέτοντας μια νέα διάσταση στη ζωή της Riley:
Και ξεκινάμε με τη Ζήλεια! Όταν είχαμε δει τα Μυαλά που Κουβαλάς 1, η 12χρονη τότε κόρη μου η Εβελίνα είχε σχολιάσει το γεγονός ότι δεν υπήρχε η Ζήλεια στην ταινία. Φαίνεται ότι και η επιστημονική ομάδα συμφώνησε μαζί της και να λοιπόν που η Ζήλεια έκανε τώρα τη δυναμική εμφάνισή της!
Είδαμε επίσης να κάνει μια σύντομη εμφάνιση η γλυκιά Νοσταλγία. Και λογικό που είχε μικρό ρόλο γιατί δεν είναι ακόμη η ώρα να πρωταγωνιστήσει στο εφηβικό μυαλό!
Η Ντροπή ήταν αξιαγάπητη και αστεία, η Βαρεμάρα ξεκαρδιστική (και ιδιαίτερα όταν έχεις δει πώς συμπεριφέρονται τα έφηβα παιδιά σου όταν βαριούνται) και η μεγάλη πρωταγωνίστρια της νέας τάξης πραγμάτων; Η Ανησυχία.
Ο ρόλος της Ανησυχίας είναι κεντρικός, καθώς αντιπροσωπεύει την περίπλοκη συναισθηματική κατάσταση των εφήβων με τις νέες προκλήσεις και αλλαγές στη ζωή τους. Λειτουργεί ως ένα προστατευτικό συναίσθημα, που υπενθυμίζει στην Riley να προσέχει και να προφυλάσσεται από τους κινδύνους της νέας φάσης της ζωής της. Ωστόσο, προσπαθώντας να την προφυλάξει, φέρνει το χάος!
Top στιγμές της ταινίας
🎬 Οι ενέργειες της Ανησυχίας οδηγούν σε μία από τις πιο συναισθηματικά έντονες στιγμές της ταινίας: Την αυτοεκτίμηση της Riley να καταρρέει, μετατρέποντας την πεποίθησή της από «Είμαι καλός άνθρωπος» σε «Δεν είμαι αρκετά καλή».
Συγκινητικό γιατί οι περισσότεροι από εμάς το έχουμε ζήσει ή το έχουμε δει να συμβαίνει στα παιδιά μας, νιώθοντας «ανήμποροι» να βοηθήσουμε.
🎬 Άλλη έντονη και συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή είναι όταν η Χαρά απογοητευμένη που δεν μπορεί πλέον να βοηθήσει την Riley λέει: «Δεν ξέρω πώς να σταματήσω την Ανησυχία. Ίσως δεν μπορούμε. Ίσως αυτό συμβαίνει όταν μεγαλώνεις — νιώθεις λιγότερη χαρά». 💔
🎬 Τέλος κορυφαία η στιγμή που τα συναισθήματα καταλαβαίνουν ότι πρέπει να σταματήσουν να προσπαθούν να ελέγξουν την Riley και αγκαλιάζονται δίνοντάς της τελικά την ευκαιρία να ηρεμήσει και να ξαναβρεί την ισορροπία της.
Τελικές σκέψεις
Ξεκίνησα το post γράφοντας ότι το απόλυτο κριτήριο για το αν μια ταινία θα μπει στις αγαπημένες μου είναι αν θα την σκεφτώ την επόμενη το πρωί.
Νομίζω όμως ότι το γεγονός ότι αποφάσισα να γράψω blog post για την ταινία, την φέρνει σίγουρα στις κορυφαίες θέσεις της καρδιάς μου!
Αν έχεις μικρότερα παιδιά προετοιμάσου ότι η ταινία μπορεί να τους αρέσει λιγότερο από την πρώτη. Και είναι λογικό αφού καταπιάνεται με θέματα που αφορούν περισσότερο μεγαλύτερες ηλικίες και πιο σύνθετα συναισθήματα.
Αν έχεις μεγαλύτερα παιδιά όμως ή αν αναρωτιέσαι αν θα αρέσει σε σένα, νομίζω ότι θα ενθουσιαστείς. Η ταινία θα σε βάλει σε σκέψεις, θα σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι όλα τα συναισθήματα έχουν το ρόλο τους στη ζωή σου (ναι, ναι ακόμη και η ανησυχία!) και θα σε φέρει πιο κοντά στον αληθινό σου εαυτό.
Καλή διασκέδαση!
Photos: Disney/Pixar
Αφήστε μια απάντηση