Την προηγούμενη εβδομάδα, συναντήθηκα στο Δαναό με 5 φίλες του aspaonline.gr που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση να παρευρεθούν στην ειδική προβολή της ταινίας Η Δεύτερη Μάνα για να παρακολουθήσουμε μαζί την ταινία. Ήμουν πολύ ανυπόμονη να τις γνωρίσω (γνώριζα από πριν μόνο τη μία από τις πέντε) και ιδιαίτερα ενθουσιασμένη που θα βλέπαμε τη συγκεκριμένη ταινία.
Κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά αναγνώστριες του blog νιώθω μεγάλη χαρά, αλλά αυτή τη φορά δεν επρόκειτο για μια απλή σύσταση. Θα γνωριζόμασταν λίγο περισσότερο καθώς από τη μία θα περνούσαμε αρκετή ώρα μαζί και από την άλλη θα τους έπαιρνα και συνέντευξη! Να μου πουν τι τις άγγιξε από την ταινία, τι τις προβλημάτισε και πώς χειρίστηκαν εκείνες το θέμα του μεγαλώματος των παιδιών.
Κατερίνα, Αρετή, Μαρία, Σταυρούλα, Άσπα, Αγγελική στην ειδική προβολή της ταινίας “Η Δεύτερη Μάνα”
Πριν να φτάσω στις συνεντεύξεις, δυο λόγια για την ταινία ώστε να μπείτε κι εσείς στο κλίμα: Η Δεύτερη Μάνα, βραζιλιάνικης παραγωγής, ήταν η επίσημη πρόταση της Βραζιλίας για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 2015. Η Val (την οποία υποδύεται η διάσημη στη Βραζιλία Regina Case) αφήνει την κόρη της Jessica στα χέρια της γιαγιάς και πηγαίνει στο Σάο Πάολο για να εργαστεί ως οικονόμος σε ένα μεγαλοαστικό σπίτι και να αναλάβει τη φροντίδα του μικρού γιου της οικογένειας.
13 χρόνια μετά, η Val έχει μεν κάνει ένα κομπόδεμα, αλλά αισθάνεται τύψεις για την κόρη που άφησε πίσω της. Ξαφνικά, η κόρη ανακοινώνει ότι πρόκειται να έρθει στο Σάο Πάολο για να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις σε κάποια σχολή. Οι εργοδότες την υποδέχονται αρχικά εγκάρδια και της προτείνουν να μείνει μαζί τους. Εξάλλου, η Val είναι «μέλος της οικογένειας», αφού ήταν εκείνη που ουσιαστικά μεγάλωσε τον γιο τους. Όμως η συμβίωση μάνας και κόρης, μετά από 13 χρόνια απουσίας, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Περισσότερα για την ταινία που άρχισε να παίζεται στις αίθουσες στις 14 Απριλίου από την Feelgood στο παλαιότερο post μου εδώ, όπου μπορείτε να δείτε και το τρέιλερ.
Και να λοιπόν που σήμερα έφτασε η μέρα που θα δημοσιεύσω τις συνεντεύξεις! Γνωρίστε 5 σπουδαίες μαμάδες, με τη σειρά που εμφανίζονται στην παραπάνω ομαδική φωτογραφία. Έχουν όλες δυναμική προσωπικότητα, άποψη και χιούμορ. Τις γνώρισα μέσα από το blog μου αλλά έχω πλέον τη χαρά να τις θεωρώ φίλες. Διαβάστε τις σκέψεις τους και ελπίζω ότι παζλ των εμπειριών και των απόψεών τους, θα σας φανεί χρήσιμο!
Κατερίνα Αποστολοπούλου
1. Πες μας λίγα λόγια για σένα ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα.
Είμαι η Κατερίνα Αποστολοπούλου 41 ετών, εργάζομαι στην Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (Α.Δ.Α.Ε.) στο Τμήμα Διοικητικών και Οικονομικών Υπηρεσιών και είμαι μητέρα δύο κοριτσιών, της Κασσιανής 9,5 ετών και της Ιωάννας- Μελισσάνθης 4,5 ετών.
2. Στην κουλτούρα της Βραζιλίας οι μεγαλοαστικές οικογένειες αναθέτουν το μεγάλωμα των παιδιών σε εσωτερικές νταντάδες, οι οποίες για να αντεπεξέλθουν αναγκάζονται να αφήσουν τα δικά τους παιδιά σε χέρια άλλων. Μια τέτοια ιστορία είδαμε να εκτυλίσσεται στην ταινία. Παρ’ όλο που και στην Ελλάδα συναντάμε τέτοιες μεγαλοαστικές οικογένειες, η πραγματικότητα της μέσης Ελληνικής οικογένειας διαφέρει. Ποια είναι η δική σου ιστορία; Την περίοδο που απέκτησες παιδιά εργαζόσουν; Είχες δίλημμα για το τι θα κάνεις με τα παιδιά; Πώς χειρίστηκες το θέμα της φροντίδας τους;
Την περίοδο που απέκτησα τα παιδιά μου εργαζόμουν σε καθεστώς πλήρους απασχόλησης, αλλά ήμουν πολύ τυχερή διότι, ως δημόσιος υπάλληλος δικαιούμουν άδεια μητρότητας εννέα (9) μηνών, πράγμα που μου επέτρεψε να είμαι κοντά τους σε όλες τις σημαντικές στιγμές του πρώτου χρόνου της ζωής τους… όταν έβγαλαν το πρώτο τους δοντάκι, όταν είπαν την πρώτη τους λεξούλα, όταν έκαναν τα πρώτα τους βηματάκια!
Όταν ήρθε ο καιρός να επιστρέψω στην εργασία μου, καλώς ή κακώς οι επιλογές μας για τη φύλαξη των παιδιών τις ώρες της απουσίας μας ήταν περιορισμένες. Ιδανικά θα θέλαμε τα παιδιά να μείνουν στο σπίτι με τη γιαγιά και τον παππού μέχρι την ηλικία των τριών (3) ετών καθότι μέχρι αυτή την ηλικία η αποκλειστική φροντίδα συντελεί στην καλύτερη ψυχοσωματική τους ανάπτυξη. Δυστυχώς όμως αυτή η δυνατότητα δεν υπήρχε. Παράλληλα δε θέλαμε σε καμία περίπτωση να αναθέσουμε τη φροντίδα των παιδιών μας σε ένα άγνωστο- ανειδίκευτο άτομο ακόμα κι αν ερχόταν σ’ εμάς με τις καλύτερες συστάσεις. Το υψηλό κόστος ήταν επίσης απαγορευτικό για την επιλογή προσώπου με σχετικές γνώσεις. Οπότε για μας η μόνη λύση ήταν ο παιδικός σταθμός τον οποίον επιλέξαμε μετά από αρκετή έρευνα. Ευτυχώς για μας, αλλά κυρίως για τα παιδιά μας, τα οποία περνούσαν καθημερινά δέκα (10) και πλέον ώρες εκτός σπιτιού (!!) η επιλογή μας ήταν ιδανική!
3. Αν θα μπορούσες να επιστρέψεις πίσω σε εκείνη την εποχή υπάρχει κάτι που θα έκανες διαφορετικά; Έχεις μετανιώσει για κάτι;
Η αλήθεια είναι τα πιο πολλά πράγματα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Οι οικογένειά μας είχε μια πολύ θετική εμπειρία από την επιλογή του παιδικού σταθμού για τη φύλαξη των παιδιών μας, οπότε με αυτό ως δεδομένο, παρ’ όλο που ακόμα πιστεύω ότι τα παιδιά είναι καλύτερο να έχουν αποκλειστική φροντίδα μέχρι τα τρία (3) έτη, μπορώ να πω ότι αν επέστρεφα πίσω σε εκείνη την εποχή πάλι την ίδια επιλογή θα κάναμε!
4. Παρ’ όλο που η ταινία ασχολείται με σοβαρά θέματα, ήταν πασπαλισμένη με αρκετές δόσεις χιούμορ. Τι σε διασκέδασε περισσότερο στην ταινία;
Πράγματι η ταινία πραγματεύεται πολύ σοβαρά και συναισθηματικά φορτισμένα θέματα όπως το θέμα της μητρότητας, της ανατροφής των ξένων παιδιών και της ανατροφής των παιδιών από ξένους καθώς και των κοινωνικών διαφορών που υπάρχουν σε κάθε κοινωνία. Γι’ αυτό ήταν πολύ σημαντικό ότι υπήρχε αρκετή δόση χιούμορ ώστε η ταινία να ισορροπεί χωρίς υπερβολές ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία και να μην είναι υπερβολικά συναισθηματικά φορτισμένη. Δεν θέλω να προδώσω κάτι από την ταινία (spoiler alert!!!) αλλά η σκηνή στην κουζίνα ακόμα με κάνει να γελάω… Δεν λέω τίποτα παραπάνω, μόνο ότι αυτό που με διασκέδασε περισσότερο στην ταινία ήταν οι αντιδράσεις της πρωταγωνίστριας σε κάθε τι που ερχόταν να κλονίσει το σύστημα αξιών και συμπεριφορών της αναφορικά με την εργασιακή και προσωπική της σχέση με τα αφεντικά της.
5. Τι σε συγκίνησε ή σε ενέπνευσε; Ποιο ήταν το γενικότερο συναίσθημα που είχες, φεύγοντας από την ειδική προβολή;
Μπορώ να πω ότι η ταινία πραγματικά με συγκίνησε και με ενέπνευσε.
Με συγκίνησε ο προσωπικός αγώνας του κάθε ενός από τους ήρωες της ταινίας και κυρίως της πρωταγωνίστριας να διαχειριστούν τα γεγονότα της καθημερινότητας τους και κυρίως τα συναισθήματα και τις αγωνίες τους χωρίς να διαταράξουν τις εξωτερικές και εσωτερικές ισορροπίες στη ζωή τους.
Με ενέπνευσε ο χαρακτήρας της πρωταγωνίστριας, της Βαλ, το θάρρος της να αναθεωρήσει την κοσμοθεωρία της, να κάνει την τομή με το παρελθόν της και να κάνει τις επιλογές που θα την φέρουν πιο κοντά στην κόρη της και την προσωπική της ευτυχία. (πιο πολλά όμως είπαμε… δε λέμε για να δείτε κι εσείς την ταινία!)
Από την προβολή βγήκα με ένα μεγάλο χαμόγελο. Το συναίσθημα που κυριάρχησε μέσα μου ήταν αυτό της αισιοδοξίας και της ελπίδας ότι οι ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως η σχέση μάνας- παιδιού μπορεί να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και να υπερνικήσει κάθε δυσκολία ακόμα κι όταν οι προϋποθέσεις δεν είναι οι ιδανικές αρκεί να υπάρχει αγάπη, αποδοχή και ανοιχτό μυαλό!
Αρετή Βασίλογλου
1. Πες μας λίγα λόγια για σένα ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα.
Είμαι η Αρετή και είμαι μητέρα της Αναστασίας και του Φιλίππου. Είμαι ΝΗΠΙΑΓΩΓΟΣ και η μέρα μου ξεκινάει με χαμόγελα, παιχνίδια και δημιουργικές δραστηριότητες παρέα με είκοσι μικρούς αεικίνητους φίλους. Νιώθω πολύ τυχερή που μπορώ στην δουλειά μου να μιλάω και να ασχολούμαι με πολύ απλά πράγματα που προκαλούν θαυμασμό και δέος στους φίλους μου και δεν αφορούν, budget, planning και revenues. Κάποτε το έκανα και αυτό και ένιωθα ότι με γερνάει πριν την ώρα μου, όποτε αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι που θα με κάνει να νιώθω πάντα λίγο πολύ παραπάνω από πέντε χρόνων. Λατρεύω το internet, τα social media και με βρίσκεις στο Facebook, Areti Vasiloglou, να ποστάρω καθημερινά φωτογραφίες των βιολογικών παιδιών μου και ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ των μικρών μου συνοδοιπόρων.
2. Στην κουλτούρα της Βραζιλίας οι μεγαλοαστικές οικογένειες αναθέτουν το μεγάλωμα των παιδιών σε εσωτερικές νταντάδες, οι οποίες για να αντεπεξέλθουν αναγκάζονται να αφήσουν τα δικά τους παιδιά σε χέρια άλλων. Μια τέτοια ιστορία είδαμε να εκτυλίσσεται στην ταινία. Παρ’ όλο που και στην Ελλάδα συναντάμε τέτοιες μεγαλοαστικές οικογένειες, η πραγματικότητα της μέσης Ελληνικής οικογένειας διαφέρει. Ποια είναι η δική σου ιστορία; Την περίοδο που απέκτησες παιδιά εργαζόσουν; Είχες δίλημμα για το τι θα κάνεις με τα παιδιά; Πώς χειρίστηκες το θέμα της φροντίδας τους;
Όταν αποφάσισα να κάνω παιδιά, αποφάσισα να κάνω ταυτόχρονα και στροφή στον επαγγελματικό μου προσανατολισμό. Από μια απαιτητική δουλειά σε χρόνο και συχνές απουσίες στο εξωτερικό, βρέθηκα σε μια τάξη με εικοσιπέντε μάτια να με κοιτάνε και να περιμένουν να τους μάθω τον κόσμο γύρω τους σε 290 μέρες. Η δουλειά μου, μου επιτρέπει να είμαι αρκετό χρόνο κοντά στα παιδιά μου και φυσικά έχοντας το προνόμιο της άδειας ανατροφής έμεινα κοντά τους τον πρώτο χρόνο. Όχι όμως χωρίς κόστος! Μου έλειπε πολύ η συναναστροφή με συνομηλίκους, η χαλαρή κουβέντα και ο προσωπικός χρόνος. Μόλις τελείωσε η άδεια, στην περίπτωση της Αναστασίας ο Παιδικός σταθμός ήταν μονόδρομος. Δύσκολα στην αρχή με τις πολύ συχνές ιώσεις και το τραγικό ερώτημα, ” ποιος θα μείνει σήμερα με το παιδί;”, αλλά θεωρώ ότι της έκανε καλό στην κοινωνικοποίηση της και στην ευρύτερη προσαρμογή της στην σχολική ζωή. Ο Φίλιππος ήρθε πολύ αργότερα και για δυο χρόνια με βοήθησε πολύ μια κοπέλα που με στήριξε και στο κομμάτι της φροντίδας τους και στο γεγονός ότι “Φρίκαρα” με τον ερχομό του δεύτερου.
3. Αν θα μπορούσες να επιστρέψεις πίσω σε εκείνη την εποχή υπάρχει κάτι που θα έκανες διαφορετικά; Έχεις μετανιώσει για κάτι;
Τώρα ούτε το ξανασκέφτομαι, νομίζω ότι θα ήθελα να έχω την επιλογή του πως θα διαχειριστώ εγώ το δικαίωμα της άδειας ανατροφής. Σίγουρα οι πρώτοι μήνες είναι δύσκολοι γιατί απαιτούν πολύ ενέργεια και αφοσίωση από την πλευρά της μαμάς, αλλά όταν βρουν τους ρυθμούς τους, μαμά και παιδί, πιστεύω ότι η διέξοδος της εργασίας είναι απαραίτητη. Ίσως με μια ευελιξία στο ωράριο, αλλά σίγουρα το να μπορείς να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, είναι αναζωογονητικό.
4. Παρ’ όλο που η ταινία ασχολείται με σοβαρά θέματα, ήταν πασπαλισμένη με αρκετές δόσεις χιούμορ. Τι σε διασκέδασε περισσότερο στην ταινία;
Αυτό που με ξετρέλανε ήταν η δυναμικότητα της κόρης σε αντίθεση με την δουλοπρεπή συμπεριφορά της μητέρας. Ήταν υπέροχο ότι η μικρή προσπαθούσε να σοκάρει την μητέρα με κάθε ευκαιρία, προκειμένου να της θυμίσει την αξία της και την υπόσταση της σαν άτομο και ιδιαίτερα σαν εργαζόμενο άτομο. Είναι πολύ συνηθισμένο η κόρη να προσπαθεί να δείξει στην μητέρα τις αδυναμίες και τις ατέλειες της μέσα από προκλητικές συμπεριφορές. Το έχω περάσει και νιώθω ευγνώμων για το παιδί μου ότι με “επαναφέρει στην τάξη” με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο.
5. Τι σε συγκίνησε ή σε ενέπνευσε; Ποιο ήταν το γενικότερο συναίσθημα που είχες, φεύγοντας από την ειδική προβολή;
Η ταινία διέπονταν από ένα αισιόδοξο πνεύμα που φάνηκε ξεκάθαρα στο τέλος. Ποτέ δεν είναι αργά για να διορθώσουμε αυτά που στην δεδομένη στιγμή λειτούργησαν ανασταλτικά και να ξαναδώσουμε τον χρόνο και το νόημα που αξίζει στις σχέσεις μας.
Μαρία Λιόντου
1. Πες μας λίγα λόγια για σένα ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα.
Ονομάζομαι Λιόντου Μαρία και είμαι γεννημένη στην Αθήνα το 1981. Έχω σπουδάσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο συγκεκριμένα ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο τμήμα οικονομικής και περιφερειακής ανάπτυξης. Εργάστηκα στον τομέα της οικονομικής ανάλυσης και της λογιστικής έχοντας αποκτήσει ικανοποιητική εμπειρία και μετεκπαιδεύσεις στο ενεργητικό μου. Περίπου ενάμιση χρόνο μετά την γέννηση της κόρης μου αποφάσισα να σταματήσω την καριέρα μου και να αφοσιωθώ στην οικογένειά μου. Είμαι λοιπόν παντρεμένη και έχω μία αξιαγάπητη κορούλα πέντε ετών. Τα τελευταία χρόνια ημιαπασχολούμαι στην οικογενειακή μας επιχείρηση και τον τελευταίο μισό χρόνο μπήκα στην μαγική blogoσφαιρα έχοντας ξεκινήσει τα πρώτα μου βήματα στο προσωπικό μου blog το οποίο και είναι το www.mommyjammi.gr . Η έντονη ανάγκη για δημιουργία είναι αυτό που με ώθησε σε αυτή τη κίνηση. Παράλληλα με το μητρικό μου ένστικτό, ως μάνα, προσπαθώ να δουλέψω και την προσωπική μου ανάπτυξη, ως γυναίκα, ώστε ο συνδυασμός αυτών των δύο να μου φέρουν την προσωπική γαλήνη και ευτυχία. Επιθυμώ μία ισορροπία σε όλα τα επίπεδα!
Στο Facebook θα με βρείτε με το όνομα Maria Liodou καθώς επίσης, στο LinkedIn, στο twitter και to instagram.
2. Στην κουλτούρα της Βραζιλίας οι μεγαλοαστικές οικογένειες αναθέτουν το μεγάλωμα των παιδιών σε εσωτερικές νταντάδες, οι οποίες για να αντεπεξέλθουν αναγκάζονται να αφήσουν τα δικά τους παιδιά σε χέρια άλλων. Μια τέτοια ιστορία είδαμε να εκτυλίσσεται στην ταινία. Παρ’ όλο που και στην Ελλάδα συναντάμε τέτοιες μεγαλοαστικές οικογένειες, η πραγματικότητα της μέσης Ελληνικής οικογένειας διαφέρει. Ποια είναι η δική σου ιστορία; Την περίοδο που απέκτησες παιδιά εργαζόσουν; Είχες δίλημμα για το τι θα κάνεις με τα παιδιά; Πώς χειρίστηκες το θέμα της φροντίδας τους;
Όταν γεννήθηκε η κόρη μου ήδη μετρούσα κάποια χρόνια σημαντικής επαγγελματικής πορείας στον κλάδο μου σε εταιρίες με ένα δυνατό προφίλ και όνομα στην αγορά. Ως εκ τούτου η απόφασή μου να σταματήσω την καριέρα μου ήταν ταυτόχρονα και πολύ οδυνηρή για εμένα αλλά και ζωτικής σημασίας για την ευτυχία της οικογένειάς μου. Εργαζόμουν πολλές ώρες όταν επέστρεψα στην εργασία μου και η μικρή μου κόρη ήταν 2,5 μηνών. Οι δύο γιαγιάδες είχαν αναλάβει εναλλάξ και αποκλειστικά την φροντίδα του μωρού όταν εγώ και ο σύζυγός μου λείπαμε σχεδόν όλη την ημέρα από το σπίτι. Μετά από ενάμιση χρόνο όντας εγώ πλήρως εξουθενωμένη από τα απαιτητικά ωράρια αλλά και “κενή” συναισθηματικά από την έλλειψη επαφής με το μωρό μου, ήρθε να προστεθεί και η αντίδραση του ίδιου μου το μωρού απέναντί μου. Όταν πήγαινα να την πάρω αγκαλιά έδειχνε έντονα την προτίμησή της στις γιαγιάδες και την αντίδρασή της σε εμένα…με κλάμα και προσπάθεια απώθησης… Εκεί κατάλαβα πως ο ρόλος μου έπρεπε να αναθεωρηθεί… Η απόφασή μου για την επιλογή μου ήταν άμεση με το που έλαβα τα πρώτα κιόλας σημάδια, παραιτήθηκα από την εργασία μου μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η προσπάθειά μου όμως να αποδεχτώ την επιλογή μου και οι εσωτερικές μου συγκρούσεις ήταν τεράστιες για αρκετό χρονικό διάστημα. Σήμερα 3,5 σχεδόν χρόνια μετά, ξέρω πως ήταν μια από τις πιο σωστές αποφάσεις που πήρα ποτέ ως τώρα στην ζωή μου!
3. Αν θα μπορούσες να επιστρέψεις πίσω σε εκείνη την εποχή υπάρχει κάτι που θα έκανες διαφορετικά; Έχεις μετανιώσει για κάτι;
Εάν είχα την δυνατότητα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα είχα αποχωρήσει από τον χώρο της εργασίας μου λίγο πριν γεννήσω. Ξέρω βέβαια πως ότι γίνεται στη ζωή γίνεται για κάποιο σκοπό. Αυτό για το οποίο μετάνιωσα είναι πως υπέβαλα τον εαυτό μου σε μεγάλη πίεση για ένα δίλημμα το οποίο τελικά δεν υπήρξε ποτέ! Δεν σκέφτομαι πλέον το παρελθόν, χαίρομαι που είμαστε εδώ στο σήμερα, γερές, δυνατές εγώ και η κόρη μου και αναπληρώσαμε τον χαμένο μας χρόνο άμεσα.
4. Παρ’ όλο που η ταινία ασχολείται με σοβαρά θέματα, ήταν πασπαλισμένη με αρκετές δόσεις χιούμορ. Τι σε διασκέδασε περισσότερο στην ταινία;
Με εντυπωσίασε και με διασκέδασε ταυτόχρονα η γνήσια και αφοπλιστική συμπεριφορά, σε αρκετά σημεία, της πρωταγωνίστριας Val.
5. Τι σε συγκίνησε ή σε ενέπνευσε; Ποιο ήταν το γενικότερο συναίσθημα που είχες, φεύγοντας από την ειδική προβολή;
Στο σύνολό της η ταινία συγκαταλέγεται στις top ταινίες που έχω παρακολουθήσει ως τώρα. Ίσως γιατί από την αρχή κιόλας…ένιωσα τον πόνο της πρωταγωνίστριας για την απουσία της κόρης της, για τον χαμένο τους χρόνο. Με συγκίνησε η “αλλαγή” της πρωταγωνίστριας, που πίστεψε και σεβάστηκε τις ανάγκες της, φεύγοντας από την εργασία της για να αναπνεύσει….για να ζήσει και να κάνει μια νέα αρχή με την κόρη της! Για εμένα αυτό ήταν και το πιο δυνατό σημείο! Φεύγοντας από την προβολή σκέφτηκα ξανά πόσο σωστή ήταν η απόφαση την οποία είχα λάβει πριν περίπου από 3,5 χρόνια. Να είμαι δίπλα στην κόρη μου.
Σταυρούλα Κουρέτα
1. Πες μας λίγα λόγια για σένα ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα.
Γεια και από εμένα!!! Το όνομα μου Σταυρούλα Κουρέτα (σε Linkedin, Pinterest), είμαι απόφοιτος Ιταλικής Φιλολογίας και εργάζομαι ως υπάλληλος γραφείου. Μου αρέσει να μαθαίνω καινούργια πράγματα, να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους, να εξελίσσομαι, να ανοίγω το μυαλό μου σε νέες ιδέες, να ανακαλύπτω νέους ορίζοντες και να αγαπώ αυτά που έχω! Πιστεύω στη μαγεία της στιγμής, στην ομορφιά της ζωής και στα θαύματα που συντελούνται κάθε μέρα γύρω μας και μέσα μας! Είμαι τυχερή μαμά δύο υπέροχων αγοριών του Θάνου (7 ετών) και του Γιάννη (3 ετών) που μου διδάσκουν κάθε μέρα με τον πιο υπέροχο τρόπο, τη σημασία των απλών πραγμάτων!
2. Στην κουλτούρα της Βραζιλίας οι μεγαλοαστικές οικογένειες αναθέτουν το μεγάλωμα των παιδιών σε εσωτερικές νταντάδες, οι οποίες για να ανταπεξέλθουν αναγκάζονται να αφήσουν τα δικά τους παιδιά σε χέρια άλλων. Μια τέτοια ιστορία είδαμε να εκτυλίσσεται στην ταινία. Παρ’ όλο που και στην Ελλάδα συναντάμε τέτοιες μεγαλοαστικές οικογένειες, η πραγματικότητα της μέσης Ελληνικής οικογένειας διαφέρει. Ποια είναι η δική σου ιστορία; Την περίοδο που απέκτησες παιδιά εργαζόσουν; Είχες δίλημμα για το τι θα κάνεις με τα παιδιά; Πώς χειρίστηκες το θέμα της φροντίδας τους;
Η δική μου ιστορία διαφέρει πολύ από τις ιστορίες της ταινίας. Όταν έμεινα έγκυος πρώτη φορά, έτυχε να μην δουλεύω και είχα την χαρά και την πολυτέλεια να μείνω κοντά στον πρώτο μου γιο για τα 3 πρώτα χρόνια του. Στη δεύτερη εγκυμοσύνη αντιθέτως, δούλευα μέχρι και τον τελευταίο μήνα και όταν τέθηκε το θέμα επιστροφής στη δουλειά, μετά το ‘σωτήριο’ εξάμηνο του ΟΑΕΔ, πήρα την απόφαση να μείνω λίγο ακόμα στο σπίτι. Ξεκίνησα να δουλεύω part-time όταν το μωρό ήταν σχεδόν ενάμιση έτους. Τώρα πλέον δουλεύω full-time αλλά ακόμα νιώθω ένα σφίξιμο στην καρδιά κάθε φορά που ακούω τη φωνούλα του το πρωί να μου λέει: «Δεν θέλω να φύγεις μαμά…» «Θέλω να έρθω και εγώ στη δουλειά σου μαμά…». Ακροβατώ και εγώ, όπως και πολλές άλλες μαμάδες κάθε μέρα πάνω σε λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο τι είναι σωστό, και τι είναι λάθος, ανάμεσα στα θέλω μας και στα πρέπει. Αυτές τις ανησυχίες ευτυχώς, έρχονται να μετριάσουν οι άνθρωποι που μας αγαπούν και μας στηρίζουν, εμάς, τα παιδιά μας και τις επιλογές μας. Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερή γιατί έχω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου και στη ζωή των παιδιών μου, οι οποίοι είναι εκεί και μας προσφέρουν αγάπη δίχως όρους και δίχως όρια. (Thank u mom!!!)
3. Αν θα μπορούσες να επιστρέψεις πίσω σε εκείνη την εποχή υπάρχει κάτι που θα έκανες διαφορετικά; Έχεις μετανιώσει για κάτι;
Δεν θα άλλαζα το παραμικρό.
4. Παρ’ όλο που η ταινία ασχολείται με σοβαρά θέματα, ήταν πασπαλισμένη με αρκετές δόσεις χιούμορ. Τι σε διασκέδασε περισσότερο στην ταινία;
Η ταινία είχε κάποια ψήγματα χιούμορ τα οποία όμως, κατά τη γνώμη μου, βασίζονταν στο πόσο διαφορετικότητα του κάθε χαρακτήρα και στις κοινωνικές συνιστώσες μέσα στις οποίες έχουν μεγαλώσει οι πρωταγωνιστές. Το αποτέλεσμα ήταν μια γλυκόπικρη αίσθηση του χιούμορ. Για μένα η πιο διασκεδαστική στιγμή ήταν η στιγμή που η νταντά μπαίνει για πρώτη φορά στην πισίνα, κάνοντας την δική της μικρή επανάσταση! Η ευτυχία που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της, το παιχνίδι με το νερό, και το μοίρασμα αυτής της υπέρβασης με την κόρη της. Μια μεγάλη νίκη για έναν άνθρωπο που είχε στερηθεί τόσα πολλά.
5. Τι σε συγκίνησε ή σε ενέπνευσε; Ποιο ήταν το γενικότερο συναίσθημα που είχες, φεύγοντας από την ειδική προβολή;
Η κινηματογραφική αίθουσα σου δίνει πάντα το αίσθημα της σιωπηλής συμμετοχής στην ιστορία που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας είχα μια γλυκόπικρη αίσθηση για την ιστορία της ίδιας της πρωταγωνίστριας, που αναγκάζεται να αφήσει το παιδί της χιλιόμετρα μακριά για να καταφέρει να το μεγαλώσει, για την ιστορία του παιδιού που ενώ ζει στο ίδιο σπίτι με τη μητέρα του, δεν τη βλέπει και μεγαλώνει με μια «Δεύτερη Μητέρα». Δυο διαφορετικοί κόσμοι που προσπαθούν ο καθένας να ικανοποιήσει τις ανάγκες του άλλου και να επιβιώσουν μέσα από τη διαφορετικότητα τους. Ο τίτλος της ταινίας : Τι ώρα θα γυρίσει? είναι συγκλονιστικός. Είναι η ερώτηση που γυρίζει στο μυαλό μου κάθε φορά που κλείνω την πόρτα πίσω μου αφήνοντας τους μόνους τους με τη γιαγιά, με τον παππού, με τον μπαμπά τους. Αυτή η γλυκόπικρη ιστορία όμως, έχει το happy end που όλοι θα θέλαμε. Το θρίαμβο της μητρικής αγάπης, που ξεπερνά κάθε εμπόδιο. Γιατί ανεξαρτήτως του τι πιστεύουμε για την στάση της κάθε μητέρας και τις επιλογές της, η αλήθεια κρύβεται στο γεγονός, ότι κάθε μια από εμάς πράττει, ό,τι θεωρεί, τη δεδομένη στιγμή, καλύτερο για το παιδί της.
Να την δείτε την ταινία. Αξίζει τον κόπο!
Αγγελική Τζαβάρα
1. Πες μας λίγα λόγια για σένα ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα.
Είμαι η Αγγελική Τζαβάρα, μπλόγκερ, μεταφράστρια, υπεύθυνη δημιουργίας περιεχομένου σε ψηφιακά μέσα και διαχείρισης social media και μαμά ενός αγοριού 15 χρονών, δρομέα που ετοιμάζεται για την Α’ λυκείου. Είμαι μία διαζευγμένη μαμά από το 2004, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο μεγάλωμα των παιδιών. Να διευκρινίσω ότι δεν διεκδικώ τίποτα δάφνες για αυτό. Πιστεύω ότι το μεγάλωμα των παιδιών είναι μία ούτως ή άλλως ζόρικη υπόθεση τόσο για τα ζευγάρια όσο και για τους μονογονείς και ότι «χρειάζεται ένα χωριό για να αναθρέψει ένα παιδί». Απλώς όταν το κάνεις μόνος σου έχει ένα παραπάνω επίπεδο τεχνικής δυσκολίας Ίσως να έχετε περάσει από το blog μου, stapliktra.gr όπου εκφράζω σκέψεις, εντυπώσεις και προτάσεις από την καθημερινότητά μου. [Ιστολόγιο, Twitter, Facebook]
2. Στην κουλτούρα της Βραζιλίας οι μεγαλοαστικές οικογένειες αναθέτουν το μεγάλωμα των παιδιών σε εσωτερικές νταντάδες, οι οποίες για να αντεπεξέλθουν αναγκάζονται να αφήσουν τα δικά τους παιδιά σε χέρια άλλων. Μια τέτοια ιστορία είδαμε να εκτυλίσσεται στην ταινία. Παρ’ όλο που και στην Ελλάδα συναντάμε τέτοιες μεγαλοαστικές οικογένειες, η πραγματικότητα της μέσης Ελληνικής οικογένειας διαφέρει. Ποια είναι η δική σου ιστορία; Την περίοδο που απέκτησες παιδιά εργαζόσουν; Είχες δίλημμα για το τι θα κάνεις με τα παιδιά; Πώς χειρίστηκες το θέμα της φροντίδας τους;
Ενώ ήμουν έγκυος για κάποιους λόγους έμεινα χωρίς δουλειά. Αποφάσισα να μην αναζητήσω άλλη εργασία μέχρι να γεννηθεί το παιδί. Ασχολήθηκα εγώ με το μεγάλωμα του παιδιού μου. Ο μπαμπάς του γιου μου ήταν ελεύθερος επαγγελματίας με μακρύ και ακανόνιστο ωράριο εργασίας οπότε πρακτικά είχα λίγη βοήθεια παρόλο που ασχολιόταν και εκείνος με το μεγάλωμα του παιδιού όταν βρισκόταν στο σπίτι. Έζησα με ενθουσιασμό τα στάδια των διαφορετικών ηλικιών του γιου μου όμως δεν σας κρύβω ότι υπήρχαν περίοδοι που δυσανασχετούσα να βρίσκομαι σπίτι επειδή ένιωθα άχρηστη και απομονωμένη από το πιο ενδιαφέρον και δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας. Κάποια στιγμή έστειλα το παιδί στον παιδικό σταθμό και άρχισα κυνηγώ την τύχη μου στον τομέα της εργασίας με μερική απασχόληση. Οι δουλειές σε αυτόν τον τομέα ήταν ελάχιστες έως ανύπαρκτες, κακοπληρωμένες. Παρόλα αυτά το δοκίμασα για ένα διάστημα. Το 2008 στράφηκα επαγγελματικά στον τομέα της μετάφρασης κάνοντας δουλειά κάτι που μέχρι τότε θεωρούσα χόμπι. Η μετάφραση μου επέτρεπε να εργάζομαι από το σπίτι, τις ώρες που εγώ επέλεγα.
3. Αν θα μπορούσες να επιστρέψεις πίσω σε εκείνη την εποχή υπάρχει κάτι που θα έκανες διαφορετικά; Έχεις μετανιώσει για κάτι;
Έχω μετανιώσει για δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι άφησα τον εαυτό μου να επηρεαστεί από τις κρίσεις των άλλων για το ότι έμενα πολύ (αρχικά) και ότι δεν έμενα αρκετά (αργότερα) στο σπίτι και κατά συνέπεια χαρακτηριζόμουν άλλοτε ως ανεπαρκής μαμά και άλλοτε ως ανεπαρκής εργαζόμενη. Μπούρδες. Καλά θα κάνει ο καθένας να κοιτάζει τον εαυτό του. Επίσης έχω μετανιώσει για τις ενοχές που κατά καιρούς ένιωθα (και νιώθω ακόμα) όταν αφιερώνω χρόνο στη δουλειά που θεωρώ ότι είναι σε βάρος της ενασχόλησης με το παιδί μου. Επίσης μπούρδες εγιατί μαμά ικανοποιημένη από αυτά που κατορθώνει ίσον καλύτερη μαμά. Δεν έχω μετανιώσει για τον χρόνο και την ενέργεια που αφιέρωσα ως μαμά που έμεινε στο σπίτι τα πρώτα χρόνια του παιδιού της. Στην σημερινή πραγματικότητα που έχουμε μπει για τα καλά στην ψηφιακή εποχή αν είχα πάλι μωρό, νομίζω πως πάλι θα έμενα μαζί του όμως θα ήμουν πιο δυναμική και θα φρόντιζα να εκμεταλλευτώ στο έπακρο τις ευκαιρίες που προσφέρει το διαδίκτυο τόσο για δικτύωση με άλλους γονείς όσο και για επαγγελματικές ευκαιρίες
4. Παρ’ όλο που η ταινία ασχολείται με σοβαρά θέματα, ήταν πασπαλισμένη με αρκετές δόσεις χιούμορ. Τι σε διασκέδασε περισσότερο στην ταινία;
Ήταν μια ταινία γλυκόπικρη και με λεπτό χιούμορ σε πολλά σημεία της. Βρήκα πολύ διασκεδαστική τη στιγμή που η Βαλ, αφού έχει παραιτηθεί από τη δουλειά της, καταφθάνει στο σπίτι της φοιτήτριας πια κόρης της και τοποθετεί στο τραπέζι με περισσή σπουδή το σετ καφέ (πιατάκια-φλιτζανάκια-καράφα) που είχε δωρίσει στην «κυρία» της στα γενέθλιά της και εκείνη το είχε περιφρονήσει. Και λέει σκανδαλιάρικα στην κόρη της «Αυτό το σούφρωσα από την κυρία Μπάρμπαρα».
5. Τι σε συγκίνησε ή σε ενέπνευσε; Ποιο ήταν το γενικότερο συναίσθημα που είχες, φεύγοντας από την ειδική προβολή;
Με συγκίνησε ιδιαίτερα η στιγμή που η Βαλ ανακοινώνει στην κόρη της Τζέσικα ότι θέλει να τη βοηθήσει ώστε να σπουδάσει ανενόχλητη. Μου υπενθύμισε ότι όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και κάποιοι είμαστε αρκετά τυχεροί ώστε να την κερδίσουμε, αρκεί να μην την προσπεράσουμε. Στη διάρκεια της ταινίασ εδραιώθηκε μέσα μου το συναίσθημα της αλληλεγγύης με όλες τις μανάδες, ένιωσα ότι ανήκω στη φυλή των μανάδων και σε αυτήν τη φυλή όλες αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και όλες κάνουμε λάθη, απλώς είναι διαφορετικά.
Κατερίνα, Αρετή, Μαρία, Σταυρούλα, Αγγελική και Feelgood σας ευχαριστώ πολύ! Ήταν ιδιαίτερη η χαρά μου που σας γνώρισα, που διαπίστωσα πόσα πολλά μας ενώνουν και που κάναμε κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Ανυπομονώ να το επαναλάβουμε!
Το περίμενα με ανυπομονησία το post. Καλά που δεν έλαβα κι εγώ μέρος. Φωτογραφία δε θα σε άφηνα να βγάλεις, τις ερωτήσεις θα σου τις απαντούσα όλες με όλες τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες, αλλά δε θα σε άφηνα να γράψεις ούτε τα μισά. 🙂 Tζάμπα πρόσκληση θα έπαιρνα.
Moυ άρεσε πάρα πολύ σαν ιδέα γιατί ήταν εξαιρετικά πρωτότυπη, μου άρεσες εσύ πάρα πολύ σαν οικοδέσποινα γιατι όλα αυτά που κάνεις τα κάνεις πηγαία και αυτό φαίνεται, μου άρεσαν πάρα πολύ και τα κορίτσια που και τις φωτογραφίες τους έβγαλαν και την ιστορία τους είπαν. Για εμένα αυτό το θέμα που πραγματεύεται η ταινία σχετίζεται με πάρα πολλές αλλαγές στη ζωή μου (γι΄αυτό θα έπρεπε να μπω σε τεράστιο βάθος). Άκρη για το αν έκανα καλά ή δεν έκανα δεν έχω βγάλει και ούτε θα βγάλω ποτέ. Ξέρω ότι κάποιες φορές το παρατράβηξα το σχοινί, ξέρω ότι κάποιες φορές έπρεπε να είχα ανοίξει τα μάτια μου και να δω καλύτερα τι έπρεπε να είχα κάνει, ξέρω όμως πως και όλα αυτά τα εξαντλητικά που έκανα εκείνη την περίοδο, όσα άφησα πίσω ενώ έπρεπε να τα βγάλω εμπρός, όσα “όχι” δεν είπα ενώ έπρεπε να είχα πει, όσα καρπούζια νόμιζα ότι χωράνε κάτω από την ίδια μασχάλη ενώ δεν χωρούσαν και όσες ευθύνες φόρτωσα σε άλλους που δε με βοήθησαν όσο θα ήθελα, αλλά δεν έπρεπε να τις φορτώσω (όχι τουλάχιστον πριν αναλάβω τις δικές μου ευθύνες για όλο αυτό 🙂 ) με καθόρισαν και μου έδειξαν το δρόμο για τα επόμενα χρόνια. Τον οποίο βέβαια χαμένο τον έχω ακόμη, γιατί αυτό που θέλω δεν είναι αυτό που έχω (για το επαγγελματικό κομμάτι μιλώντας), άλλα τουλάχιστον κάπου βαδίζω πια ξέροντας ακριβώς τι μου χρειάζεται. Από όλη την προηγούμενη περίοδο κατάλαβα πως γίνεται να λες “όχι” και πως να μετράς τις δυνάμεις σου πριν σου εξαντληθούν εντελώς. Από όλα βγαίνει κάτι χρήσιμο τελικά.
Και στην επόμενη φορά, να ευχηθώ! Και σε άλλες ωραίες και πρωτότυπες ιδέες!
Ελίνα την επόμενη φορά σε περιμένω κι ας μη βάλω φωτογραφία, κι ας με αφήσεις να γράψω τα μισά! 🙂
Μπράβο σας κορίτσια! Ήταν υπέροχη η ιδέα σας να βγείτε και να τα πείτε δια ζώσης! Η ταινία, από την περίληψη που διάβασα, μου κέντρισε το ενδιαφέρον και θεωρώ ότι ευχαρίστως θα την έβλεπα! Θα την έχω στα υπόψη! φιλιά πολλά
Ευχαριστούμε και την επόμενη φορά σε περιμένουμε! 🙂
Ευχαριστώ πολύ Άσπα μου, αποδέχομαι μετά χαράς την πρόσκληση σου…φιλιά