Τελικά ποιος χειροκροτούσε στην παρέλαση;

Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχαν και τα δύο κορίτσια – και η Εβελίνα και η Εβίτα – σε παρέλαση. Στο σχολείο τους, τα παιδιά αρχίζουν να παρελαύνουν από την Πέμπτη Δημοτικού και έτσι φέτος ήταν η πρώτη φορά της Εβίτας. Παράλληλα ήταν η πρώτη παρέλαση της Εβελίνας με την καινούργια της στολή του Γυμνασίου. Η οποία καινούργια στολή συμπληρώνεται από διαφανές καλσόν.

 

 

Όταν είχα πρωτοφορέσει διάφανο καλσόν (δεν μπορώ να θυμηθώ σε τι ηλικία) η μαμά μου μού είχε πει ότι στα δικά της τα χρόνια, τα κορίτσια καθυστερούσαν πολύ να φορέσουν διάφανο καλσόν. Ότι ήταν ένα προνόμιο που το είχαν μόνο τα πιο μεγάλα κορίτσια. Η ίδια είχε πρωτοφορέσει στο πανεπιστήμιο! Πριν από αυτό, σοσονάκια…

Ήταν λοιπόν μία αυτές τις ημέρες που ένιωθα εκείνο το γνωστό κόμπο στο λαιμό, ο οποίος εμφανίστηκε από την ώρα που τις έβλεπα να ετοιμάζονται και κορυφώθηκε τη στιγμή της παρέλασης.

Παρ’ όλα αυτά, στο σημερινό post δε θα μιλήσω για συναισθήματα συγκίνησης. Θα μιλήσω για κάτι διαφορετικό: Συνήθως, αναλαμβάνω εγώ τις βιντεοσκοπήσεις στις γιορτές και τις παρελάσεις των κοριτσιών και χρησιμοποιώ βιντεοκάμερα, αλλά σήμερα είπα να πάρω το iPad. Όταν πρωτοβγήκαν τα iPad, μου φαινόταν τόσο μα τόσο αστείο να βλέπω κάποιον να φωτογραφίζει ή να βιντεοσκοπεί με iPad! Δεν είχα συνηθίσει αυτή την εικόνα. Η θέα ενός ανθρώπου να σηκώνει όλη αυτή την «τεράστια» συσκευή (σιγά το μέγεθος δηλαδή αλλά τέλος πάντων) και να φωτογραφίζει ή να τραβάει βίντεο, μου προκαλούσε γέλια. Ποτέ μη λες ποτέ όμως! Τα βίντεο που τραβάω με την βιντεοκάμερα μένουν εκεί μέσα για πάντα, ενώ τα βίντεο με το iPad, μεταφέρονται στον υπολογιστή ή online πανεύκολα και είναι και σε πολύ καλύτερη ποιότητα σε σχέση με τη βιντεοκάμερά μας που είναι παλιά.

Έπιασα λοιπόν θέση να βιντεοσκοπήσω και καθώς περίμενα να περάσουν τα κορίτσια έριξα μία ματιά στους ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω μου. Ήμασταν όλοι με μια συσκευή στο χέρι. Άλλοι κινητά, άλλοι φωτογραφικές, άλλοι βιντεοκάμερες, άλλοι ταμπλέτες. Τα παιδιά άρχισαν να περνάνε από μπροστά μας και τότε διαπίστωσα ότι κανείς δεν ήταν σε θέση να χειροκροτήσει! Όλοι είχαμε τα χέρια μας πιασμένα. Τα παιδιά μας περνούσαν από μπροστά μας και εμείς αναγκαστικά κρύβαμε τη συγκίνηση ή το καμάρι πίσω από τις συσκευές μας.

Κάποιοι φώναζαν μπράβο, αλλά εγώ είχα εκείνο τον κόμπο δεν μπορούσα να φωνάξω. Ήταν γελοίο. Ήθελα να χειροκροτήσω και δεν μπορούσα! Είχα πιασμένα τα χέρια με την «τεράστια» συσκευή που κάποτε κορόιδευα!

Και τότε μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η φωτογραφία που έγινε viral τον προηγούμενο μήνα, από την πρεμιέρα της ταινίας «Black Mass». Η φωτογραφία είναι από το πλήθος του κόσμου που είχε μαζευτεί έξω από τον κινηματογράφο περιμένοντας να καταφθάσει ο Johnny Depp και οι υπόλοιποι σταρ της ταινίας.

Στη φωτογραφία ενώ όλοι οι παρευρισκόμενοι παρακολουθούν όσα συμβαίνουν μέσα από την οθόνη του κινητού τους, υπάρχει μία κυρία με άσπρα μαλλιά και ροζ γυαλιά που φαίνεται να απολαμβάνει τη σκηνή με όλες της τις αισθήσεις. Ο Wayne Dahlberg, που εντόπισε τη λεπτομέρεια, κύκλωσε τη φωτογραφία και την ανέβασε στο Twitter γράφοντας «αυτή είναι η νέα πιο αγαπημένη μου φωτογραφία που έχει τραβηχτεί ποτέ».

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μήπως γιατί είμαι έτοιμη να εγκαταλείψω το κινητό μου ή την οποιαδήποτε άλλη συσκευή και να αναλάβω στην επόμενη παρέλαση το ρόλο της κυρίας με τα άσπρα μαλλιά;  Θα είμαι ειλικρινής. Όχι. Είναι πολύ σημαντικές οι φωτογραφίες και τα βίντεο για εμάς. Μακάρι να είχαμε πολλά-πολλά χρήματα και να μπορούσαμε να προσλάβουμε κάποιον να φωτογραφίζει και να βιντεοσκοπεί στη θέση μας, ώστε εμείς να μπορούμε να χειροκροτάμε δυνατά.

Από την άλλη καλό να υπάρχει μια ισορροπία και ένα μέτρο. Ας μη φτάνουμε στην αντίθετη άκρη. Και σε κάθε περίπτωση τις φωτογραφίες και τα βίντεο που τραβάμε τουλάχιστον ας τα βλέπουμε. Όχι να μένουν ξεχασμένα σε σκληρούς δίσκους και υπολογιστές. Αλλιώς ποιο το νόημα;

Κλείνοντας, το ελάχιστο που μπορώ να κάνω σήμερα αφού δεν τα κατάφερα να χειροκροτήσω τα παιδιά από κοντά, είναι να τα χειροκροτήσω μέσα από το blog μου. Όχι μόνο τα δικά μου παιδιά, όλα τα παιδιά. Παιδιά ήσασταν υπέροχοι. Ήσασταν η προσωποποίηση της ελπίδας. Έχετε το μέλλον μπροστά σας. Έχετε τη ζωή μπροστά σας. Έχετε τις ευκαιρίες μπροστά σας. Πείτε το δικό σας «Όχι», εκεί που πρέπει να το πείτε. Δε σας αξίζει που σας παραδίδουμε μια χώρα τσαλακωμένη. Λυπάμαι και θυμώνω. Πιστεύω όμως ότι θα καταφέρετε. Πρέπει να τα καταφέρετε. Και σίγουρα σας αξίζει το μεγαλύτερο χειροκρότημα.

 

Photo by Aspa Online, John Blanding, The Boston Globe / Getty Images