Το άγγιγμα της μαμάς

Πώς γίνεται κάποιος να ξεχνάει τις δυσκολίες που πέρασε όταν απομακρύνεται από μια δύσκολη κατάσταση; Η απόσταση και ο χρόνος τα αλλάζουν όλα!

Θυμάμαι για παράδειγμα τότε που η Εβελίνα ήταν 2-3 χρονών. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα μόνη μου (ούτε καν να πάω στην τουαλέτα).  Θυμάμαι ότι ακόμα και το άπλωμα των ρούχων μου φαινόταν βουνό! Μια δουλειά που κανονικά ήθελε 3 λεπτά, τώρα έπρεπε να πάρει 13, μια και έβγαινε έξω μαζί μου και ήθελε να απλώσει και εκείνη. Θυμάμαι μου έλεγε “μόνη μου, μόνη μου” και φυσικά μόνη της κατάφερνε να να ρίξει καμιά 10αριά μανταλάκια στην αυλή!

Πόσο αστείο μου φαίνεται τώρα όλο αυτό! Τότε όμως το άπλωμα των ρούχων μου φαινόταν δύσκολο και κοίταζα να το κάνω όταν κοιμόταν. Αρκεί να κοιμόταν και η Εβίτα ταυτόχρονα δηλαδή, η οποία τότε ήταν ενός. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που και τα δύο κορίτσια έτυχε να κοιμηθούν ταυτόχρονα το μεσημέρι κόντεψα να κλάψω από τη χαρά μου!

Καθώς όμως μεγάλωναν άρχισε να γίνεται πιο εύκολη η καθημερινότητα και να χαλαρώνω κι εγώ περισσότερο. Τρεις ερωτήσεις που με βοηθούσαν (και με βοηθάνε ακόμα)  να επαναπροσδιορίσω τη στάση μου είναι οι εξής:

• Τι θέλω να θυμούνται τα παιδιά μου από τα παιδικά τους χρόνια;
• Πώς θέλω να αισθάνονται όταν μπαίνουν στο σπίτι;
• Πώς θέλω να αισθάνονται για μένα όταν θα έχουν μεγαλώσει;

Διάβασα τις προάλλες δυο σύντομα κείμενα που με ενέπνευσαν και θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας. Είναι και τα δύο μια σπουδαία υπενθύμιση ότι  η σημερινή μέρα θα είναι η παιδική ηλικία που τα παιδιά μας θα θυμόνται και ότι τίποτα από αυτά που κάνουμε για τα παιδιά μας δεν πηγαίνει χαμένο.

“Τι είναι σπίτι; Ο αγαπημένος μου ορισμός είναι ‘ένα ασφαλές καταφύγιο, ένα μέρος όπου κάποιος είναι απαλαγμένος από επιθέσεις, ένα μέρος όπου βιώνει ασφαλείς σχέσεις και επιβεβαίωση. Είναι ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μοιράζονται και καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλον. Οι σχέσεις περιθάλπτονται. Οι άνθρωποι δε χρειάζεται να είναι τέλειοι, αλλά ειλικρινείς,  στοργικοί, υποστηρικτικοί και να αναγνωρίζουν την κοινή μας ανθρώπινη φύση που μας κάνει όλους ευάλωττους'”.

– Rowan Coleman, συγγραφέας

 

“Όταν μεγάλωνα τα κορίτσια μου, συχνά αναρωτιόμουν αν όλο αυτό άξιζε. Είχα αυτές τις σκέψεις ειδικά τις μέρες που είχα καταβάλει μεγάλη προσπάθεια. Κανείς δεν έμοιαζε να προσέχει το φρεσκοσιδερομένο τραπεζομάντιλο και τα λουλούδια στο τραπέζι του βραδινού ή τη μυρωδιά του σπιτικού ψωμιού.

Κι αμέσως θύμιζα στον εαυτό μου ότι έχτιζα μια φωλιά για τα παιδιά μου. Κάποια μέρα τα κορίτσια μου θα ψάχνουν στην καρδιά τους και θα θυμόνται τι αγαπούσαν περισσότερο από την παιδική τους ηλικία – το άγγιγμα της μαμάς!”

– Sandra Sage, συγγραφέας

Photo by Donnie Ray Jones