Θα πω κάτι που μπορεί να ακουστεί τετριμμένο: Η μητρότητα με έφερε σε επαφή με μια πλευρά που το εαυτού μου που δεν ήξερα ότι υπήρχε. Όχι, δεν χάζεψα όταν έγινα μαμά. Δεν μιλούσα όλη μέρα για τα παιδιά μου με υποκοριστικά, δεν πετούσα σε κανένα ροζ συννεφάκι και δεν απαρνήθηκα ολοκληρωτικά τους υπόλοιπους ρόλους μου στη ζωή. Απλά ξαφνικά βγήκε στην επιφάνεια μια πιο συναισθηματική Άσπα. Για παράδειγμα κάτι που δε μου συνέβαινε ποτέ παλαιότερα ήταν να κλαίω στις ταινίες. Το ‘παθα! Και αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα. Μαλάκωσα πολύ ως άνθρωπος γενικά και άρχισα να συγκινούμαι με πράγματα που άλλοτε με άφηναν αδιάφορη. Όπως για παράδειγμα ένα παιδί με σχολική τσάντα που πηγαίνει στο σχολείο. Πόσο μάλλον όταν το παιδί αυτό ήταν αργότερα το δικό μου.
Τη φωτογραφία αυτή της Εβίτας, την είχα δημοσιεύσει εδώ στο blog, την πρώτη μέρα που πήγε στο προνήπιο.
Η Εβίτα την πρώτη φορά που πήγε σχολείο
Καθώς τη βλέπω, ανακαλώ στη μνήμη μου τα συναισθήματα που ένιωθα εκείνη τη στιγμή και τον κόμπο που είχα στο λαιμό καθώς την έβλεπα να προχωράει. Ήμασταν μαζί κάθε μέρα από τότε που γεννήθηκε και εκείνη την ημέρα έφευγε για πρώτη φορά από το σπίτι για να πάει στο σχολείο.
Τη φωτογραφία αυτή την έβγαλα τις προάλλες.
Για πρώτη φορά οι κόρες μου πήγαν μόνες τους στα Αγγλικά. Τις ακολουθούσα με το βλέμμα μου μέχρι που μπήκαν στη σχολή, η οποία είναι δίπλα στο σπίτι μας. Δίπλα-ξεδίπλα ήταν παρ’ όλα αυτά ένα μικρό σοκ. Είπαν γεια, έκλεισαν την πόρτα πίσω τους και πέταξαν μόνες τους μακριά από τη φωλιά. Ο κόμπος στο λαιμό; Και πάλι παρών.
Αύριο, θα ακολουθήσω με το βλέμμα τη μεγάλη μου κόρη να διασχίζει για πρώτη φορά την πύλη του Γυμνασίου. Χθες ήρθε e-mail από το σύλλογο γονέων του Γυμνασίου και μόλις το είδα, τινάχτηκα. Ένα απλό email ήταν, αλλά όταν είδα τη λέξη «Γυμνάσιο» βγήκε και πάλι στην επιφάνεια η συναισθηματική πλευρά του εαυτού μου. Πριν καν το καταλάβω, θα την αποχαιρετώ για το Πανεπιστήμιο! Και αλίμονο όταν θα φτάσει η στιγμή που θα αποχαιρετώ και την μικρή κόρη. Γιατί όπως και να το κάνεις είναι μια παρηγοριά να ξέρεις ότι έχεις ένα πιο μικρό παιδί στο σπίτι. Όταν θα έρθει η ώρα της μικρής, το τι δακρύβρεχτα έχω να γράψω, δε λέγεται.
Μεταξύ αστείου και σοβαρού, πάντοτε έλεγα ότι θα πρέπει να συνεργαστώ διαφημιστικά με εταιρεία που βγάζει χαρτομάντιλα. Δεν έχω λάβει τέτοια πρόταση (ακόμα) αλλά σήμερα που ανακάλυψα αυτό το υπέροχο βιντεάκι με τίτλο «Το φιλί της ζωής» (Kiss of life) που είναι από την Kleenex, ήξερα ότι έπρεπε να το δημοσιεύσω. Αξίζει να το δείτε:
Ας δώσουμε αύριο μια σφιχτή αγκαλιά και ένα «φιλί ζωής» στα παιδιά μας καθώς θα φεύγουν για το σχολείο. Και αν τυχόν βγει στην επιφάνεια η συναισθηματική πλευρά του εαυτού μας, ευπρόσδεκτη. Γιατί ποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος μπροστά στο θαύμα της ζωής;
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Σπουδαίο θέμα για περαιτέρω συζήτηση η/και posts.
Καλά ενταξει… εδω εκλαψα εγώ με το video που απέχω κατα πολυ απο το να γίνω μανα 😛
φανταζομαι εσενα! πολυ δυνατό όντως όπως και τα άρθρα σου 🙂
Μαρία μου σε ευχαριστώ!
ενταξει.. κλαιω….
Ελπίδα χαίρομαι που σου άρεσε. Καλή χρονιά με συγκινήσεις και χαρές!
και ποιος μπορει να μεινει ασυγκινητος με τα αρθρα σου?καθε φορα δακρυζω βρε κοριτσι μου να σαι καλα!
Πραγματικά! Έχει δίκιο η Ρίτσα. Δεύτερη φορά σήμερα που συγκινούμαι κι εγώ με κείμενο για την πρώτη μέρα του σχολείου. Εγώ Άσπα, έχω φάει κόλλημα μεγάλο. Θέλω πάρα πολύ να πάνε στο γνωστό σχολείο και δε γίνεται με τίποτα και όλα τα άλλα μου φαίνονται σαν “πάμε να σκουπίσουμε να τελειώνουμε”. Δε μου αρέσει που το βλέπω έτσι. Αλλά ρωτώντας όλα τα μεγάλα πια παιδιά της γειτονιάς για το σχολείο τους (το ίδιο που θα πάει και η δικιά μου την Παρασκευή) όλοι μου το παρουσιάζουν σαν “Ε, σχολείο είναι. Τι περιμένεις?” Το βλέπουν σαν αγγαρεία. Αυτή τη λαχτάρα που είχαμε όλοι μας – τουλάχιστον στο δημοτικό – να ξαναγυρίσουμε το Σεπτέμβρη, να ξεχυθούμε για παιχνίδι στο χωλ και στα γήπεδα, να πάμε να δούμε την περσινή μας δασκάλα δεν το έχω συναντήσει σε κανένα παιδί εδώ της γειτονιάς. Κρίμα, κρίμα, κρίμα που δε δίνουν όλα τα σχολεία αυτή τη λαχτάρα στους μαθητές τους.
Μετά από δυο παιδιά στο γυμνάσιο, ένα στο δημοτικό και ένα στο παιδικό σίγουρα συγκινούμαι ακόμη. Κάθε φορά, κάθε Σεπτέμβρη……Να είναι καλά όλα τα παιδιά του κόσμου και εμείς να τα καμαρώνουμε και να κλαίμε.
Πω πω, τετραπλή η χαρά. Να είστε καλά Κατερίνα. Καλή σχολική χρονιά!
Κρίμα πραγματικά Ελίνα. Ανυπομονώ να διαβάσω περισσότερα για το πώς τα βλέπεις στο σχολείο, καθώς περνάνε οι μέρες.
Καλή σχολική χρονιά!
Ρίτσα σε ευχαριστώ. Σημαίνει πολλά για μένα το σχόλιό σου. 🙂