Είχα ζητήσει από την Εβελίνα πριν από καμιά 15αριά μέρες, να με αφήσει να βάλω στο blog μου την έκθεσή της για τις καλοκαιρινές μας διακοπές και είχε πει όχι με συνοπτικές διαδικασίες. Θα την έβαζε εκείνη στο δικό της, αλλά μια και το έχει προστατευμένο δεν θα μπορούσατε να τη διαβάσετε.
Από το facebook
Την προηγούμενη εβδομάδα πήγα στη συνάντηση δασκάλας γονέων και είδα την εργασία τοιχοκολλημένη στην τάξη της, μαζί με εκθέσεις άλλων συμμαθητών της. Όλοι στο σχολείο την βλέπουν δηλαδή, μόνο το internet δεν μπορούσε να τη δει! Αδικία! Μου ξαναήρθε η επιθυμία να τη βάλω στο blog μου.
Έτσι κάποια στιγμή που η άμυνά της ήταν χαλαρή (=έτρωγε πίτσα) είπα μουρμουρίζοντας: “Λέω τελικά να τη βάλω εκείνη την καλοκαιρινή σου έκθεση στο blog μου, εντάξει;” Και εκείνη είπε, “ΕΝΤΑΞΕΙ”!
Και να λοιπόν που τη δημοσιεύω. Μπορεί να θέλετε να διαβάσετε και τις δικές μου εντυπώσεις από το καλοκαίρι και να συγκρίνετε τις δυο πλευρές. Πάντως με συναρπάζει ιδιαίτερα που μπορώ να δω ποιες είναι οι αναμνήσεις που έμειναν χαραγμένες στη μνήμη της. Πρόκειται για τις στιγμές που περάσαμε με τους φίλους μας και τα παιδιά τους, που ήρθαν να μας επισκεφτούν. Δεν ήταν οι περισσότερες, αλλά ήταν απ’ όσο φαίνεται οι πιο διασκεδαστικές. Επίσης γελάω πολύ που έχει βάλει (εν γνώσει της) όλες αυτές τις αγαπημένες στιγμές σαν να συνέβησαν την ίδια μέρα!
Αναμνήσεις του καλοκαιριού, από την Εβελίνα
Το καλοκαίρι το πέρασα στην Εύβοια με την οικογένεια και τους φίλους μου. Όλα ξεκίνησαν ένα ηλιόλουστο καλοκαιρινό πρωινό όταν φορτώσαμε τις βαλίτσες μας στο αυτοκίνητο. «Γρήγορα, η βασίλισσα του καλοκαιριού δεν επιτρέπει καθυστερήσεις» λέω αυστηρά. «Ναι μεγαλειοτάτη» είπε η Εβίτα προσπαθώντας να κρύψει το γέλιο της.
«Ώρα να φεύγουμε κορίτσια» λέει η γιαγιά μου, βλέποντάς μας να παίζουμε.
«Κάστρο σού έρχομαι» είπα γελώντας.
Μετά από δύο ώρες φτάσαμε στο εξοχικό μας. Ή όπως το αποκαλώ εγώ «το κάστρο». Ύστερα από λίγο καιρό ήρθαν και οι γονείς μου. Το βράδυ φάγαμε πίτσα και πέσαμε για ύπνο. Την επόμενη μέρα ήρθαν στην Εύβοια και κάποιοι φίλοι μας: Ο Γιώργος ο ζωηρός, ο Παναγιώτης το 4χρονο μωράκι, ο Άρης που δεν του αρέσει να χάνει, ο Αλέξανδρος ο ριψοκίνδυνος, η Σοφία η σοβαρή και η Άννα η ντροπαλή.
Εκείνη την ημέρα πήγαμε στη Χρυσή Ακτή και παίζαμε στη θάλασσα και επειδή ήμασταν καλά παιδιά μας ανέβασαν σε ένα φουσκωτό καναπέ και μας είπαν να κρατηθούμε. Αμέσως ένα σκάφος άρχισε να μας τραβάει, πάνω κάτω αριστερά δεξιά. Μας άρεσε τόσο και θέλαμε και δεύτερη γύρα.
Μετά πήγαμε στα Λιχαδονήσια και φάγαμε λουκάνικα και πατάτες. Ο Γιώργος και η Εβίτα έπιασαν κουβαδάκια κι άρχισαν τη δουλειά. Τέλος έφτιαξαν ένα κάστρο με ένα άνοιγμα και ένα πέρασμα. Ο Παναγιώτης ήθελε και αυτός κάστρο. Έβαλα τον μπαμπά μου να φτιάξει μία μπανιέρα και την έφτιαξε. Ο Παναγιώτης όμως ήθελε σαν του Γιώργου το κάστρο, έτσι αντάλλαξαν κάστρα.
Το απόγευμα πήγαμε για ιππασία και υπήρχε και ένα ελεύθερο πόνυ που μας έτρωγε τα κορδόνια. Είδα ένα άλογο που γελάει και είχε κάτι δόντια… Το άλογο που ανέβηκα λεγόταν Σόφι και δεν ξεκινούσε αν δεν ήταν πρώτη.
Το βράδυ πήγαμε να φάμε σε μία πιτσαρία. Ο Άρης συνεχώς μου έλεγε ότι ήταν πρωί για να μου τη σπάσει. Όταν φάγαμε πήραμε κρέπες κι επειδή αργούσαν έκανα γιόγκα (= έκανε ωμ ωμ προσπαθώντας να επηρεάσει τη ταχύτητα παρασκευής).
Ε μα πια σκάσαμε, τόσο μεγάλη κρέπα.
Το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου!
The END!
Τι όμορφα! Πάντα έχει ενδιαφέρον η δική τους πλευρά και προοπτική!
Τα συγχαρητήρια μας να μεταδώσεις και αναμονή για την επόμενη!
Ευχαριστούμε! Και στα δικά σας 😉
Πολυ ομορφη εκθεση. Νομιζω οτι ακολουθει τα χναρια της μαμας.Ευχαριστουμε Εβελινα που την μοιραστηκες και την μαμα που επεμενε!
Ευχαριστούμε που τη διαβάσατε! Θα ακολουθήσουν σίγουρα κι άλλες! 🙂
Μέσα από τα γραπτά τους μπορείς να καταλάβεις πάρα πολλά πράγματα!! Για την ηλικία της, είναι μια πολύ καλή έκθεση!!! Ευχαριστούμε που τη μοιράστηκε μαζί μας!
Ράνια κι εμείς ευχαριστούμε! Της αρέσει πολύ να γράφει και αυτό με ευχαριστεί πολύ.
Θα ακολουθήσουν και επόμενες εκθέσεις! 🙂
“Παναγιώτης το 4χρονο μωράκι”
Έχει πολύ πλάκα το πώς βλέπουν τα μικρά παιδιά άλλα, μικρότερα. Τον δικό μου 4χρονο αν τον πεις μωρό λέει “δεν είμαι μωρό!”
Και οι κόρες μου τα ίδια όταν ήταν τεσσάρων! Αλλά ο Παναγιώτης είναι ο μικρότερος της παρέας, τον ξέρουν από μωρό, τον προστατεύουν και θα είναι για πάντα… “το μωράκι”!