Το κουλού

Το πρωί ενώ άδειαζα το πλυντήριο των πιάτων, η Εβελίνα και η Εβίτα για να παίξουν (συγνώμη για να με «βοηθήσουν» εννοούσα) είχαν πάρει το ηλεκτρικό σκουπάκι και σκούπιζαν τα ψίχουλα που είχαν πέσει στο πάτωμα από το πρωινό. Διασκέδαζαν πολύ αλλά τα κατάφερναν μια χαρά, δεν έχω παράπονο… Κάποια στιγμή άνοιξα το ντουλάπι με τα πλαστικά σκεύη για να βάλω μέσα ένα καπάκι. Η Εβίτα με είδε, κοντοστάθηκε, και άρχισε να φωνάζει:

– Το κουλού, το κουλού!

Τι θέλει να πει τώρα, ποιο κουλού; Μια και το ρο το λέει ακόμα λάμδα πρέπει να εννοεί το κουρού. Ποιο κουρού;

– Ποιο κουρού Εβίτα;
– Αυτό! Το κουλού!

Και μου δείχνει ένα λουλουδάτο σκεύος-θερμός, το οποίο συμπαθεί ιδιαίτερα.

-Αυτό; Το θερμός θέλεις;
-Ναι, το κουλού!

Το παίρνει στα χέρια της και προσπαθεί να ξεβιδώσει το καπάκι.
– Άνοιξε το μαμά, είναι το κουλού!

Τι να κάνω κι εγώ, ξεβιδώνω το καπάκι και τι να δω; Ένα επιστημονικό πείραμα σε όλο του το μεγαλείο! Ένα τυροπιτάκι με ζύμη κουρού (το κουλού) το οποίο πρέπει να είχε κρύψει εκεί πριν από καμιά βδομάδα. Τότε θυμάμαι ότι είχα κάνει τα τυροπιτάκια. Τι να σου κάνει το τυροπιτάκι μέσα στη ζέστη του Αυγούστου; Είχε λιώσει, είχε καταπρασινίσει και είχε μουχλιάσει!

Πού να ξέρει το παιδί ότι τα τυροπιτάκια δε διατηρούνται εκτός ψυγείου; Της το είχα πει; Δεν της το είχα πει! Το έκρυψε εκεί για την περίπτωση καμιάς ξαφνικής πείνας – λέω τώρα, ξέρω ‘γω;

Καλύτερο πάντως το ξεχασμένο τυροπιτάκι, από το ξεχασμένο, αποσυντεθημένο σαλιγκάρι στην τσέπη του μπουφάν της Εβελίνας! Άλλο απίστευτο κατόρθωμα – της μεγάλης αδελφής αυτή τη φορά! (Φυσικά δικό μου λάθος και πάλι. Της το είχα πει; Δεν της το είχα πει… ) Αλλά μη βιάζεστε, δεν βγήκε ακόμα νικήτρια. Ο διαγωνισμός αταξίας συνεχίζεται…