Well, fame costs

Πάνω στο γραφείο μου βρίσκεται το πρόγραμμα της τελετής λήξης της γιορτής του σχολείου των κοριτσιών που έγινε την Τετάρτη. Στο οπισθόφυλλο είναι γραμμένο:

«Τα καλύτερα και τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο δεν μπορεί να τα δει ούτε καν να τ’ αγγίξει κανείς. Πρέπει να τα νιώσει με την καρδιά του…»
~ Έλεν Κέλερ

Πήγαμε προχθές στη σχολική γιορτή και νιώσαμε… και τι δε νιώσαμε! Ήταν μια γιορτή αφιερωμένη στο χορό και στο μιούζικαλ κι έγινε σε ανοιχτό αμφιθέατρο της περιοχής. Στο σχολείο των κοριτσιών οι μεγάλες τάξεις του δημοτικού (Τετάρτη, Πέμπτη, Έκτη) παρουσιάζουν κάθε χρόνο πολύ καλά οργανωμένες γιορτές, που τις σχεδιάζει ακούραστα τα τελευταία χρόνια μία από τις γυμνάστριες του σχολείου. Φέτος η Εβελίνα θα συμμετείχε για πρώτη φορά ως Τεταρτάκι και μας το είχαν πει από την αρχή της χρονιάς ότι οι γιορτές των μεγάλων παιδιών είναι υπερπαραγωγές. Και όταν λέω υπερπαραγωγές δεν εννοώ ότι έχουν ξοδευτεί χρήματα. Αλλά ότι έχει επενδυθεί προσπάθεια, χρόνος, ιδρώτας από όλα τα παιδιά και από τη γυμνάστρια φυσικά.

Μεταξύ αστείου και σοβαρού, λίγο πριν να φύγω για τη γιορτή έγραψα στο Facebook: «Ετοιμαζόμαστε για τη γιορτή λήξης. Να πάρω χαρτομάντιλα ή θα τα καταφέρω;» Δεν είναι ότι είμαι υπερβολικά ευαίσθητη, αλλά να εκεί στις γιορτές των παιδιών, καθώς τα βλέπω να παρουσιάζουν τη δουλειά τους, με κατακλύζουν πάντα όλες οι σκέψεις μαζεμένες. Και τελικά τα χαρτομάντιλα πάντα χρειάζονται.

Τρία ήταν τα πιο έντονα σημεία της όλης βραδιάς:

Το πρώτο ήταν όταν ανακοίνωσαν ότι «το επόμενο τραγούδι είναι αφιερωμένο στις μαμάδες που δεν είναι πια μαζί μας». Φέτος ένας συμμαθητής της Εβελίνας από άλλο τμήμα έχασε τη μαμά του. Δεν τη γνωρίζαμε αλλά όπως καταλαβαίνετε είχαμε στεναχωρηθεί πολύ. Δεν το είχαμε όμως στο μυαλό μας την Τετάρτη πηγαίνοντας στη γιορτή. Η συνειδητοποίηση εκείνη τη στιγμή ότι μία μαμά δεν μπορούσε να καμαρώσει το παιδί της να αποφοιτά από την τάξη του, έφερε το πρώτο μεγάλο κύμα συγκίνησης. Το τραγούδι ήταν το “Mamma Mia» που είναι τόσο εύθυμο και χαρούμενο, αλλά και πάλι η συγκίνηση μεγάλη.

Το δεύτερο σημείο ήταν όταν είδα την Εβελίνα στη σκηνή. Χόρεψαν «Το χρυσόψαρο» από το κοροϊδάκι της Δεσποινίδος, «A spoonful of Sugar» από τη Mary Poppins και «Crazy Girl» από τις θαλασσιές τις χάντρες. Να ξαναγράψω τα τετριμμένα; Ότι μοιάζει σαν να ‘ναι χθες που γεννήθηκε; Ε δεν τα γράφω. Αλλά φέτος μεγάλωσε τόσο πολύ… Περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Και τώρα με τις συμμαθήτριές της, τα έδιναν όλα στη σκηνή. Τα τρελοκόριτσα! (Συγκίνηση).

Το τρίτο σημείο ήταν όταν μπήκε το «Baby remember my name» του Fame. Ένα απίστευτα αγαπημένο κομμάτι, που ήταν και το μουσικό θέμα της τηλεοπτικής σειράς Fame που παρακολουθούσα ανελλιπώς. Πριν από λίγες μέρες η Εβελίνα μου είχε ζητήσει να της το γράψω στο mp3 player της, και έτσι το ξανάκουσα πρόσφατα. Αλλά εκεί στη γιορτή πρόσεξα και πάλι τα λόγια της της Miss Grant, της δασκάλας του χορού,  και ήταν σαν να διακτινίστικα στο παρελθόν και τα άκουγα και πάλι όπως τότε: “You’ve got big dreams? You want fame? Well, fame costs. And right here is where you start paying … in sweat.” (Έχεις μεγάλα όνειρα; Θέλεις φήμη; Ε λοιπόν η φήμη κοστίζει. Και εδώ είναι που αρχίζεις να πληρώνεις… με ιδρώτα.)

Για να είμαι ειλικρινής η φήμη ή η δόξα δεν μου κάνουν καθόλου κλικ, όμως μου κάνει κλικ όλη η υπόλοιπη φράση – και μου έκανε από τότε που έβλεπα τη σειρά. Αν έχεις μεγάλα όνειρα και θες να πραγματοποιήσεις πρέπει να αρχίσεις να πληρώνεις από τώρα, σε ιδρώτα.

Με άλλα λόγια τίποτα δε σου χαρίζεται, αν θες να πετύχεις, πρέπει να δουλέψεις σκληρά. Κάποιοι μιλάνε για τύχη – και ΟΚ μερικοί άνθρωποι είναι τυχεροί στη ζωή τους, μακάρι να συμβεί και σε εμάς, ευπρόσδεκτη η τύχη. Όμως από την άλλη όσο πιο πολύ δουλεύεις, τόσο πιο τυχερός γίνεσαι. 

Όπως είπε και η γυμνάστρια στο τέλος που μίλησε για λίγα λεπτά, «το λίγο-λίγο γίνεται πολύ». Μπράβο της, μπράβο σε όλους όσους βοήθησαν και μπράβο κυρίως στα παιδιά για μία εξαιρετική παράσταση υψηλού επιπέδου. Τα κορίτσια μας ξετρέλαναν, το ίδιο και τα αγόρια. Να βλέπεις τα συνήθως άχαρα αγόρια να χορεύουν το «Staying Alive» και να είναι απελευθερωμένα, να το διασκεδάζουν και να παίζουν με το κοινό… Απίστευτο! Χίλια μπράβο!

Και γράφω κάτι τελευταίο για την περίπτωση που κάποτε η γυμνάστρια της Εβελίνας ανακαλύψει το blog μου. Αν δεν είχα ακολουθήσει το δρόμο που τελικά ακολουθώ και είχα επιλέξει να εξασκήσω κι εγώ το επάγγελμα της γυμνάστριας το οποίο σπούδασα, και παρουσίαζα ένα τέτοιο αποτέλεσμα στο τέλος της χρονιάς, θα ήμουν πολύ περήφανη για τον εαυτό μου.

Σας ευχαριστούμε που διδάξατε και εσείς με τον τρόπο σας τα παιδιά μας ότι «Το λίγο-λίγο γίνεται πολύ» και ότι τα όνειρα – μέσα από σκληρή δουλειά – γίνονται πραγματικότητα.