3 οικογένειες, 3 χρόνια, 3 ημέρες

Την Κυριακή στο δρόμο της επιστροφής από Καλαμάτα — όπου περάσαμε το τριήμερο στο σπίτι της Στέλλας και του Κωνσταντίνου, μαζί με τον Χρήστο, την Κατερίνα και τη Σοφία — σκεφτόμουν ότι λίγο καιρό πριν, ούτε καν γνωριζόμασταν. Η πρώτη επαφή έγινε πριν από τρία χρόνια, μέσω των blog μας.  Kαι όπως έχει αποδειχθεί το blogging αποτελεί ένα εκπληκτικό φίλτρο γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να καταλάβεις τον τρόπο σκέψης του άλλου και να αντιληφθείς αν ταιριάζεις μαζί του ή όχι.

Μόλις φτάσαμε σπίτι, κάθισα κι έψαξα τα παλιά μας post και θυμήθηκα πώς ξεκίνησαν όλα.

Μάιος 2008
Το 2008 που αποφάσισα να ξεκινήσω το blog μου, δεν γνώριζα την ύπαρξη κανενός άλλου ελληνικού blog. Διάβαζα μόνο ξένα. Αυτό φυσικά μου φαίνεται τώρα αδιανόητο. Εκατοντάδες ελληνικά blog υπήρχαν ήδη, το blogging στην Ελλάδα βρισκόταν σε πλήρη άνθιση και εγώ ούτε καν το είχα πάρει είδηση. Δεν γνώριζα επίσης ούτε το Facebook, ούτε το Twitter. Αυτά άργησαν πολύ να μπουν στη ζωή μου. Βούτηξα όμως στην περιπέτεια του blogging χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να μπορώ να φανταστώ σε τι δρόμους θα με οδηγούσε.

Ιούλιος 2008
Ο Βασίλης, που ίσως ήταν ο μοναδικός αναγνώστης του blog μου, ψάχνοντας στο Google “Πόσες ερωτήσεις την ημέρα κάνει ένα τετράχρονο παιδί;” (!) ανακαλύπτει το Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα της Στέλλας και του Κωνσταντίνου και μου στέλνει email (με κεφαλαία!) να πάω να το δω.

 

Επισκέπτομαι το blog, διαβάζω μερικά post και συστήνομαι αφήνοντας σχόλιο.

 

Η Στέλλα ανταποδίδει την επίσκεψη και αφήνει επίσης σχόλιο στο δικό μου post που αφορούσε…. τις τέντες!

Μπαίνουν τα θεμέλια μίας μελλοντικής φιλίας.

 

Οκτώβριος 2008
Σε ένα post στο Άπειρο το οποίο διαβάζω πλέον συστηματικά, τραβάει την προσοχή μου το σχόλιο ένας άλλου blogger που τότε δε γνώριζα καθόλου, του Χρήστου. Πηγαίνω στο blog του, το Σκέφτομαι άρα υπάρχω, διαβάζω μερικά post και συστήνομαι αφήνοντας σχόλιο στο τελευταίο του post που γράφτηκε με αφορμή έναν… ζογκλέρ!

 

Ο Χρήστος ανταποδίδει την επίσκεψη και αφήνει επίσης σχόλιο στο τελευταίο μου post στο οποίο έγραφα τι μου είχε πει η κόρη μου για τις διαφημίσεις παιχνιδιών στην τηλεόραση.

Αρχίζουμε και διαβάζουμε συστηματικά ο ένας το blog του άλλου. Μπαίνουν τα θεμέλια μιας ακόμα μελλοντικής φιλίας.

 

Οκτώβριος 2010
Το Aspa Online εξακολουθεί να αναπτύσσεται αλλά παράλληλα, με τον τον Βασίλη, τον Χρήστο και την Κατερίνα (που πλέον έχουμε γνωριστεί και έχουμε γίνει στενοί φίλοι) έχουμε ξεκινήσει το Μαμά…δες Μπαμπά…δες. Αν και το blog αριθμεί λίγους μόνο μήνες ζωής, λαμβάνουμε πρόσκληση να το παρουσιάσουμε στο GGD. Ένας από τους λόγους που ξεκινήσαμε το Μαμά…δες, Μπαμπά…δες ήταν γιατί θέλαμε να ενώσουμε όλους τους γονείς bloggers, που μπορεί να αγνοούσαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου κάτω από την ίδια στέγη, αλλά παράλληλα να αναδείξουμε τα δικά τους blog, όχι το δικό μας. Εν όψει της εκδήλωσης, η Στέλλα αποφασίζει να έρθει Αθήνα, να παρακολουθήσει την ομιλία μας και να μας γνωρίσει. Μετά την παρουσίαση βγαίνουμε για φαγητό και νιώθουμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν εκείνη την ημέρα μαζί αλλά το ίδιο νιώσαμε και για εκείνον όταν αργότερα τον γνωρίσαμε. Και όταν βρεθήκανε και τα παιδιά μας, ταίριαξαν και αυτά από την πρώτη στιγμή.

Οκτώβριος 2011
Οι 3 οικογένειες περάσαμε ένα ακόμα αξέχαστο τριήμερο όλοι μαζί στην Καλαμάτα, μαζί με τη Σοφία  η οποία είναι επίσης blogger. Γελάσαμε, παίξαμε, μιλήσαμε, ξενυχτήσαμε, κάναμε εκδρομές, διασκεδάσαμε και τιμήσαμε τα γλυκά της Στέλλας (ένα θα πω: σοκολατόπιτα)! Όσο για τα παιδιά; Τι να πρωτοπώ; Τα έκαναν όλα! Παίξανε, τραγουδήσανε, ξενυχτήσανε και κάνανε σκανταλιές – με αποκορύφωμα τη βουτιά στη θάλασσα, μετά από σαφείς οδηγίες να βρέξουν μόνο τα πόδια τους!

Την Κυριακή μάζεψαν ελιές, τις χτύπησαν με πέτρα για να τις κάνουν τσακιστές και μετά σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να μας τις διαθέσουν προς πώληση! Είναι η πρώτη τους “επιχειρηματική προσπάθεια”, την οποία φυσικά θα υποστηρίξουμε, αρκεί να τις δούμε έτοιμες φτιαγμένες. Και αυτό προϋποθέτει το ξεπίκρισμα το οποίο έχουν αναλάβει εξ’ ολοκλήρου και θα πρέπει να κάνουν με υπευθυνότητα. Αλλιώς… θα προμηθευτούμε ελιές από αλλού!

Επιστρέψαμε Αθήνα αργά, κουρασμένοι αλλά γεμάτοι εικόνες, εμπειρίες και αναμνήσεις.

Αυτά συμβαίνουν όταν οι bloggers συναντιούνται εκτός μπλογκόσφαιρας. Η επόμενη ερώτηση είναι αυτονόητη: Εσείς έχετε δικό σας blog; Μην το σκέφτεστε. Ξεκινήστε το, αγαπήστε το, ασχοληθείτε με αυτό και είναι σίγουρο ότι πολλές θα είναι οι εκπλήξεις που θα σας περιμένουν στο δρόμο σας! Come join us!

[Δείτε περισσότερα για το πώς περάσαμε, μέσα από τα μάτια της Στέλλας στο post Απίθανο τριήμερο]