Την Κυριακή στο δρόμο της επιστροφής από Καλαμάτα — όπου περάσαμε το τριήμερο στο σπίτι της Στέλλας και του Κωνσταντίνου, μαζί με τον Χρήστο, την Κατερίνα και τη Σοφία — σκεφτόμουν ότι λίγο καιρό πριν, ούτε καν γνωριζόμασταν. Η πρώτη επαφή έγινε πριν από τρία χρόνια, μέσω των blog μας. Kαι όπως έχει αποδειχθεί το blogging αποτελεί ένα εκπληκτικό φίλτρο γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να καταλάβεις τον τρόπο σκέψης του άλλου και να αντιληφθείς αν ταιριάζεις μαζί του ή όχι.
Μόλις φτάσαμε σπίτι, κάθισα κι έψαξα τα παλιά μας post και θυμήθηκα πώς ξεκίνησαν όλα.
Κιτριές, κοντά στην Καλαμάτα: Καταπληκτικό το φαγητό και οι… βουτιές!
Μάιος 2008
Το 2008 που αποφάσισα να ξεκινήσω το blog μου, δεν γνώριζα την ύπαρξη κανενός άλλου ελληνικού blog. Διάβαζα μόνο ξένα. Αυτό φυσικά μου φαίνεται τώρα αδιανόητο. Εκατοντάδες ελληνικά blog υπήρχαν ήδη, το blogging στην Ελλάδα βρισκόταν σε πλήρη άνθιση και εγώ ούτε καν το είχα πάρει είδηση. Δεν γνώριζα επίσης ούτε το Facebook, ούτε το Twitter. Αυτά άργησαν πολύ να μπουν στη ζωή μου. Βούτηξα όμως στην περιπέτεια του blogging χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να μπορώ να φανταστώ σε τι δρόμους θα με οδηγούσε.
Ιούλιος 2008
Ο Βασίλης, που ίσως ήταν ο μοναδικός αναγνώστης του blog μου, ψάχνοντας στο Google “Πόσες ερωτήσεις την ημέρα κάνει ένα τετράχρονο παιδί;” (!) ανακαλύπτει το Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα της Στέλλας και του Κωνσταντίνου και μου στέλνει email (με κεφαλαία!) να πάω να το δω.
Το email του Βασίλη
Επισκέπτομαι το blog, διαβάζω μερικά post και συστήνομαι αφήνοντας σχόλιο.
Το πρώτο μου σχόλιο στο Άπειρο. Έτσι ξεκίνησαν όλα!
Η Στέλλα ανταποδίδει την επίσκεψη και αφήνει επίσης σχόλιο στο δικό μου post που αφορούσε…. τις τέντες!
To πρώτο σχόλιο της Στέλλας στο Aspa Online. Το θέμα που μας απασχολεί: Οι τέντες!
Μπαίνουν τα θεμέλια μίας μελλοντικής φιλίας.
Οκτώβριος 2008
Σε ένα post στο Άπειρο το οποίο διαβάζω πλέον συστηματικά, τραβάει την προσοχή μου το σχόλιο ένας άλλου blogger που τότε δε γνώριζα καθόλου, του Χρήστου. Πηγαίνω στο blog του, το Σκέφτομαι άρα υπάρχω, διαβάζω μερικά post και συστήνομαι αφήνοντας σχόλιο στο τελευταίο του post που γράφτηκε με αφορμή έναν… ζογκλέρ!
Το πρώτο μου σχόλιο στο Σκέφτομαι άρα υπάρχω και οι… φιλοσοφίες μου
Ο Χρήστος ανταποδίδει την επίσκεψη και αφήνει επίσης σχόλιο στο τελευταίο μου post στο οποίο έγραφα τι μου είχε πει η κόρη μου για τις διαφημίσεις παιχνιδιών στην τηλεόραση.
Το πρώτο σχόλιο του Χρήστου στο Aspa Online. Γονείς on the blogs!
Αρχίζουμε και διαβάζουμε συστηματικά ο ένας το blog του άλλου. Μπαίνουν τα θεμέλια μιας ακόμα μελλοντικής φιλίας.
Οκτώβριος 2010
Το Aspa Online εξακολουθεί να αναπτύσσεται αλλά παράλληλα, με τον τον Βασίλη, τον Χρήστο και την Κατερίνα (που πλέον έχουμε γνωριστεί και έχουμε γίνει στενοί φίλοι) έχουμε ξεκινήσει το Μαμά…δες Μπαμπά…δες. Αν και το blog αριθμεί λίγους μόνο μήνες ζωής, λαμβάνουμε πρόσκληση να το παρουσιάσουμε στο GGD. Ένας από τους λόγους που ξεκινήσαμε το Μαμά…δες, Μπαμπά…δες ήταν γιατί θέλαμε να ενώσουμε όλους τους γονείς bloggers, που μπορεί να αγνοούσαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου κάτω από την ίδια στέγη, αλλά παράλληλα να αναδείξουμε τα δικά τους blog, όχι το δικό μας. Εν όψει της εκδήλωσης, η Στέλλα αποφασίζει να έρθει Αθήνα, να παρακολουθήσει την ομιλία μας και να μας γνωρίσει. Μετά την παρουσίαση βγαίνουμε για φαγητό και νιώθουμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν εκείνη την ημέρα μαζί αλλά το ίδιο νιώσαμε και για εκείνον όταν αργότερα τον γνωρίσαμε. Και όταν βρεθήκανε και τα παιδιά μας, ταίριαξαν και αυτά από την πρώτη στιγμή.
Οκτώβριος 2011
Οι 3 οικογένειες περάσαμε ένα ακόμα αξέχαστο τριήμερο όλοι μαζί στην Καλαμάτα, μαζί με τη Σοφία η οποία είναι επίσης blogger. Γελάσαμε, παίξαμε, μιλήσαμε, ξενυχτήσαμε, κάναμε εκδρομές, διασκεδάσαμε και τιμήσαμε τα γλυκά της Στέλλας (ένα θα πω: σοκολατόπιτα)! Όσο για τα παιδιά; Τι να πρωτοπώ; Τα έκαναν όλα! Παίξανε, τραγουδήσανε, ξενυχτήσανε και κάνανε σκανταλιές – με αποκορύφωμα τη βουτιά στη θάλασσα, μετά από σαφείς οδηγίες να βρέξουν μόνο τα πόδια τους!
Την Κυριακή μάζεψαν ελιές, τις χτύπησαν με πέτρα για να τις κάνουν τσακιστές και μετά σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να μας τις διαθέσουν προς πώληση! Είναι η πρώτη τους “επιχειρηματική προσπάθεια”, την οποία φυσικά θα υποστηρίξουμε, αρκεί να τις δούμε έτοιμες φτιαγμένες. Και αυτό προϋποθέτει το ξεπίκρισμα το οποίο έχουν αναλάβει εξ’ ολοκλήρου και θα πρέπει να κάνουν με υπευθυνότητα. Αλλιώς… θα προμηθευτούμε ελιές από αλλού!
Επιστρέψαμε Αθήνα αργά, κουρασμένοι αλλά γεμάτοι εικόνες, εμπειρίες και αναμνήσεις.
Αυτά συμβαίνουν όταν οι bloggers συναντιούνται εκτός μπλογκόσφαιρας. Η επόμενη ερώτηση είναι αυτονόητη: Εσείς έχετε δικό σας blog; Μην το σκέφτεστε. Ξεκινήστε το, αγαπήστε το, ασχοληθείτε με αυτό και είναι σίγουρο ότι πολλές θα είναι οι εκπλήξεις που θα σας περιμένουν στο δρόμο σας! Come join us!
[Δείτε περισσότερα για το πώς περάσαμε, μέσα από τα μάτια της Στέλλας στο post Απίθανο τριήμερο]
ΔΩΡΕΑΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΥΛΙΚΟΥ
Γίνετε συνδρομητές στο newsletter μου κι αποκτήστε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη υλικού μου, που περιέχει λίστες οργάνωσης, βοηθήματα και εργαλεία για εκτύπωση!
Το email σας προστατεύεται και χρησιμοποιείται σύμφωνα με την Πολιτική Απορρήτου
Aspa μου τελικά η ζωή κρύβει πολλές εκπλήξεις!!! Πραγματικά ανυπομονώ να δω τι μου επιφυλάσσει. Τρελαίνομαι για τέτοιες ιστορίες συμπτώσεων… ή μήπως όχι!!!! Σε φιλώ και σου εύχομαι να έχεις μια υπέροχη χρονιά!!!
Ανυπομονώ να διαβάσω στο blog σας, τις δικές σας ανάλογες όμορφες ιστορίες!
Καλή χρονιά!
Καλημέρα Άσπα. Γνωρίζοντας την Στέλλα και τον Κων/νο προσωπικά
και σας ιντερνετικα είμαι σίγουρος για το πώς περάσατε. Όταν ξεκίνησα με το διαδίκτυο
μου είπαν πως αποξενώνει τους ανθρώπους και άλλα τέτοια. Σήμερα μπορώ να πω πως
δεν είναι έτσι και περισσότερη επικοινωνία έχω με ανθρώπους που ούτε καν τους έχω
δει ποτέ παρά με παλιούς «χαμένους» φίλους. Τα μικρά μου είναι πλέον μεγάλα -20
και 23- άλλα το Μπαμπά-δες το παρακολουθώ. Αν βρεθείτε με τον Βασίλη Πειραιά κερνάω
καφέ. Καλή συνεχεία. Ο Θοδωρής ο κηπουρός που έχει ψιλό-αφήσει το μπλογκ του.
Θοδωρή δεν το ήξερα ότι γνωρίζεστε με τη Στέλλα και τον Κωνσταντίνο και προσωπικά! Κι εγώ το ίδιο πιστεύω για το internet, έχουμε αποκτήσει καταπληκτικές φιλίες…
Θα χαρώ πολύ να τον πιούμε τον καφέ σύντομα!
απορώ πως δεν έκανες αναφορά στο sunday lunch κάτω από τα πλατάνια….. http://twitter.com/#!/vassilisonline/status/131502252098727937/photo/1
Πω πω…. Πείνασα!
Σας εύχομαι να περάσετε και αλλά τέτοια τριημερα!
Να σου πω την αλήθεια και γω θα ήθελα να τα πούμε από κοντα κάποια στιγμη, αλλά δεν υπόσχομαι τριημερα 🙂
Ας ξεκινήσουμε από καφέ! Θα κανονίσουμε συνάντηση και θα σε ειδοποιήσουμε!
🙂
Χαίρομαι που έχω κάνει κι εγώ «πέρασμα» από το «σήριαλ» της γνωριμίας σας (βλ. GGD)
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου κι εγώ έχω γνωρίσει μερικούς πολύ ενδιαφέροντες γονείς bloggers (ονόματα δεν λέμε!) Πότε θα κάνουμε την επόμενη συνάντηση γονέων bloggers να γνωρίσουμε κι άλλους; Eεεεε;;;;;;;;;
Εκείνο το GGD ήταν σημαδιακό Φλώρα! Και με σένα νιώσαμε ότι ταιριάξαμε αμέσως. Και να που και η δική μας γνωριμία είχε και έχει και συνέχεια 😉
Να κάνουμε καμιά συνάντηση μέσα στον Νοέμβριο; Τι λέτε;
Μετά χαράς!!!! Να συννενοηθούμε και να το κανονίσουμε!
Ορίστε που αντί να κλαίμε από τα γέλια θα κλαίμε από τη συγκίνηση τώρα…..
Δεν μπορώ να πιστέψω πως έχει περάσει μόνο ένας χρόνος από το ggd και πριν από αυτό δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ εκτός διαδικτύου. Βέβαια γνωριζόμασταν ήδη πολύ καλά μέσα από τα μπλογκ μας.
Δεν ήξερα πως και τον Χρήστο τον είχες γνωρίσει έτσι και μάλιστα μέσα από το δικό μου μπλογκ! Τι ωραία!
Να πω πως και τη Σοφία μέσα από το μπλογκ μου τη γνωρίσαμε. Οπότε λέω με βεβαιότητα πως το διαδίκτυο και τα μπλογκς είναι ένας θαυμάσιος τρόπος για να γνωρίζεις καλούς φίλους, ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζεις και κολλάς. Άσε που είναι πολύ ωραία η αίσθηση του να μοιράζεσαι με τους άλλους καλές και κακές στιγμές. Όλα φαίνονται διαφορετικά και καλύτερα όταν τα μοιράζεσαι!
Εύχομαι να έχουμε τέτοιες ωραίες στιγμές για πολλά πολλά χρόνια ακόμα!
Lol, και από το blog και από το forum του Joomla, χαχαχα!! Είναι μικρός αυτός ο πλανήτης και ανακυκλωνόμαστε… Είναι σπειροειδείς οι γνωριμίες… (όπως και η μάθηση, χεχεχεχε)
Το θέμα είναι ότι ταιριάξατε τόσο, που πλέον συγχρονίζετε και τα χτυπήματά σας.
Εσείς δεν παίζεστε! 🙂
Βρε τι έχουμε πάθει με το κλάμα, χαχαχα…
Ναι είναι απίστευτο ότι έχει περάσει μόνο ένας χρόνος. Νιώθουμε ότι σας γνωρίζουμε πολύ περισσότερο. Όλο ξέχναγα να σας το πω ότι σε εσάς είχα δει το σχόλιο του Χρήστου! Στην επιστροφή από Καλαμάτα όμως μου ήρθε η ιδέα για το post και να που τώρα έχουμε καταγεγραμμένο όλο το χρονικό της γνωριμίας των 3 οικογενειών! 🙂